Ամեն ինչ թվում եր այնքան հեշտ ու գեղեցիկ ....
Բայց ահա մի մութ օր դա սկսվեց :Մենք այն չենք ասում բարձրաձայն : Մենք չեինք ել կարող հրաժեշտ տալ միմիյանց , դա անհնար էր... Ես ծնողներիս հետ նավով մեկնեցի Ֆրանիսիա : Քանի վոր մենք սերվում էինք Զենգի բեկի տոհմից և մեր ընտնիքում բոլորն էլ խոսում էին Ֆրանսերեն , մենք դժվարութուններ չունեինք մեր նոր բնակավայրում :
Սակաըն ես վոչինչ չգիտեի Արթուրի մասին : Գիտեի միաըն որ նրա հայրը մահել էր շատ վաղ , երբ Արթուրը նոր էր լույս աշխարհ եկել և որ նա էր մորն օգնում: Սակայն այդ օրերին ուր էր գնացել նա կամ արդյոք փրկվել էր նրա ընտանիքը ես չգիտեի....
Մի օր ընկերներիցս մեկն ինձ հրավիրեց թատրոն… Ես չէի ուզում գնալ բայց ծնողներս շատ պնդեցին. Ի վերո մենք գնացինք… Թատրոնի շենքը դտնվում էր Սենտ-Իվեն փողոցում, տիկին Բոտյեի տան դիմաց : Տիկին Բոտյեն աjն կանացից էր, ովքեր միշտ գտնվում էն իրադաձությունների կենտրոնում: Նրա տանն էին հավաքվում Փարիզի բոլոր ՛ասպետները՛ և նրանց անվերջ ՛մլավող՛ կանայք ու աղջիկները: Ահա այդ թատրոնում ես պատրաստվում 1ի տեսնել վերոհիշյալ մարդկանց, որոնք ինձ այնքան էլ հաճելի չէին: Սկայն եթե ուզում ես մնալ ՛բարձր հասարակության՛ մեջ, պիտի ժպտաս այդ հասարակության բոլոր անդամներին :
Ամեն ինչ անցավ շատ հանգիստ, ես կարծես ինտեգրվել էի այդ հասարակությանը , երբ դռան շեմին հանդիպեցի մի երիտասարդի վերն ինձ ժպտում էր այնքան խորհրդավոր , որ մարմնովս սարաուռ անցավ: Այո , դա նա էր…
Չէի կարողանում բառ իսկ արտահայտել : մենք բարեվեցինք անծանոթների նման և նույնիսկ հեռախոսահամարներով չփոխանակվեցինք:
Ամբողջ գիշեր լաց լինլուց հետո ես ահավոտ տենդով հիվանդացա: Ծնողներս քուն չունեին, խնամում էին ինձ հերթափոխով: Մայրս այդ երկու շաբաթվա ընթացքում ծերացավ , իսկ հորս գլուխը ծածկվեց սպիտակ մազերով…
Հիվանդության պատճառն անհայտ էր…
Համոզված եմ որ ես չէի լավանա եթե ծնողներիս չխղճայի :
Այդ հիվանդության պատճառը ՆԱ էր , ավելի շուտ հիշողությունները մեր անցած օրերի մասին , երբ երեկոները ժամերով թափառում էինք մեր տան ետնամասի այգում, որտեղ արևամուտին այնքան տաքուկ էր լինում, ծաղիկների բույրն այնպես եր տարացվում որ կարծես անհամար հոտավետ նյութեր լինեին միաժամանակ բացված: Ով կարող էր ենթադրել որ այնտեղ ընդհամենը վարդեր էին,շատ վարդեր.......
Երբեկ չեմ մոռանա այն օրը , երբ ինձ մի վարդ նվիրելու համար նրա ամբողջ ձեռքն արյունով ծածկվեց , վարդ , որ ես պահում եմ շուրջ 4 տարի:
Մեջբերել
Էջանիշներ