Չգիտեմ, ինչու մտածեցի, որ կլինես կողքիս, որ կկարողանաս հաղթահարել կյանքի դժվարությունները, ու հաղթահարես մարդկանց կարծիքը... Չգիտեմ.
Ուզեցի հանգստանալ, լինել քո կողքին, ապավինել քեզ, պարզվեց, դու ես ինձ ապավինում, դե ինչ այդ դերին էլ վարժվեցի հանգստացրի ու ստիպեցի ժպտալ, ժպտալ այնպես, ինչպես երբեք չես ժպտացել... Շատերը դա նկատեցին ու երևակայեցին, ճիշտ այնպես, ինչպես ես երևակայեցի, որ աշխարհը մի տաքուկ բնակարան է, մի սիրող մայր է ու չի խանգարի մեր երջանկությունը, այո երջանկություն, որի վրա դու ինքդ հազար անգամ զարմացել ես ու հարցրել, միթե այն կարող է լինել այսքան մոտ ու այսքան իրական, սակայն......
Ի վերջո բաժանումը ճիշտ որոշում դարձավ մեզ համար, բայց մենք բաժանվեցինք, միայն որպես սիրահարներ և հանդիպեցինք որպես ընկերներ, որպեսզի խոչնդոտներ չլինեն, կան բայց քիչ, ու հուսով եմ, որ գոնե... կմանանք լավ ու բարի ընկերներ...