Փշաքաղվեցի, անկեղծ եմ ասում:Երկնային-ի խոսքերից
Re. Սիրային պատմվածքիկներ
Փշաքաղվեցի, անկեղծ եմ ասում:
ընկա՞ր. ոչինչ, դա դեռ վերջը չէ...
Մի հատիկ էլ…
Ես չեմ կարող թռչել…
Նա թևեր ուներ… իսկ Տղան դրա մասին չգիտեր, ավելի շուտ չէր ցանկանում հավատալ…
Նա կարողանում էր թռչել… իսկ Տղան չէր ցանկանում անգամ դրա մասին լսել… Ամեն առավոտ Աղջկան ամպերից իջեցնելով` նա ասում էր.
- Մի՛ հորինիր, հիմարի՛կ… Դու չես կարող թռչել…
Իսկ աղջիկը չէր նեղանում… ու նորից թռչում էր, թափառում էր միայնակ ամպերում, գրկում էր արևը, բռնում էր մարդկանց երազանքները ու քնքշորեն համբուրում…
Բայց գալիս էր Տղան… նա չէր կարողանում թռչել…
Աղջիկը մանկան հոգի ուներ… սիրում էր դաշտային ծաղիկների, Երիցուկներ… Տղան միլիոնավոր Երիցուկներ էր նրան նվիրում…
Բայց Աղջիկը չէր ծիծաղում… անշունչ ծաղիկներից ցուրտ էր գալիս, ինչպես և Տղայից…
Աղջիկը Քամին էր… Ամեն գիշեր նա թռչում էր աստղերի մոտ` ուղարկելով նրանց օդային համբույրներ… Աստղերը ծաղկեպսակներ էին հյուսում նրա համար ու առաջարկում, որ իրենց հետ մնա…
Բայց գալիս էր Տղան ու ասում.
- Մի՛ հորինիր, հիմարի՛կ… Դու Քամին չես…
Աղջիկը սիրում էր Անձրևը…
Նա կաթիլների միջով հասնում էր Անձրևի սրտին…
Նա Ծիածանն էր… Նա նկարում էր ծիածանի գույները, նա նկարում էր քաղաքը…
- Մի՛ հորինիր, հիմարի՛կ… Դու Ծիածանը չես, - ասում էր տղան…
Աղջիկը Պոետի սիրտ ուներ… նա սիրում էր պոեզիան, որի միջոցով հասնում էր Ամպերին ու ցած իջնում…
- Մի՛ հորինիր, հիմարի՛կ, - ասում էր Տղան:- Դու Պոետ չես…
Աղջիկը սիրում էր նկարել… իր վրձինով նա նկարում էր Արևածագն ու Մայրամուտը… Իսկ հետո նվիրում էր մարդկանց…
Բայց էլի գալիս էր Տղան.
- Մի՛ հորինիր, հիմարի՛կ… Դու Նկարիչ չես…
Մի օր Աղջիկը գնաց… գնաց ընդմիշտ` թողնելով իր թևերը… Գուցե ոտաբոբիկ գնաց` հավաքելով Երիցուկներ, ու հյուսելով իր մազերին…
Տղան միայնակ մնաց…
Նա վերցնում էր աղջկա վրցինները ու փորձում էր նկարել Մայրամուտը… «Ես Նկարիչ չեմ», - մտածեց նա…
Նա փորձեց գրել բանաստեղծություն… Պատռում էր թղթերն ու մտածում. « Ո՛չ, ես Պոետ չեմ»…
Նա հավաքում էր Երիցուկներ, նայում էր Աստղերի ու Ծիածանին… Փորձում էր քայլել Ամպերի վրայով…
Հետո վերցրեց Աղջկա թևերը…
Կանգնեց ամեաբարձր Ամպիկի վրա…
Նետվեց ցած…
«Ես չեմ կարող թռչել»,- մտածեց նա…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Նյութ, շատ հրաշք պատմություն էր, պատկերացրու, որ սենտեմենտալ բաներ շատ չեմ սիրում, բայց սա նենց նուրբ ու մռութ պատմություն էր։ Շատ հավանեցի։Ապրես...
Մունություն։))) (Իմ բլոգը)
ֆոտոբզիկություն :ՃՃ
Ասում են, տղամարդը սիրում է աչքերով, իսկ կինը՝ ականջներով։ Ես սիրում եմ սրտով և հոգով...
Լավն էր, Այվ: Ապրես, որ թարգմանել ես:Մի պատվածք եմ ուզում դնել, հեղինակին չգիտեմ: Դեռ մի վեց-յոթ տարի առաջ էր աչքովս ընկել, էսօր նորից տեսա պատահաբար: Որոշեցի թարգմանել հայերեն ու տեղադրել այս թեմայում:
Նա և ես
Նա ասաց, որ դուրս է գալիս և կլինի կես ժամից:
Ես սպասում էի, ընթրիքը սառեց, հեռուստատեսությունը ավարտեց իր թողարկումը, ես քնեցի բազկաթոռի վրա, սպիտակեղենը, որ դրված էր եռալու, այրվեց, ես քնած մնացի, ուշացա դասից:
Նա զանգեց չորս օր հետո ու ներողություն խնդրեց:
Ես ներեցի, ուրախացա երեխայի նման, սլացա նրա մոտ, հոգիս ցնծում էր,
......................
..........................
- Այստեղ նման կին չի ապրում:
Համենայնդեպս, այդ ազգանունով:
Գիտես, կարելի ա էս պատմվածքի երկու ծայրերը՝ սկիզբն ու վերջը, իրար միացնել, սարքել օղակ ու.... մմ......... օղ անել ականջին…
Ի՞նչ գույնի է սերդ…
-Ի՞նչ գույնի է իմ հանդեպ ունեցած սերդ:
-Ի՞նչ:
-Ես հարցնում եմ` ինչ գույնի է սերդ իմ հանդեպ:
-Ես չհասկացա հարցդ:
-Լավ, ուրեմն ինքդ հարցրու, թե ինչ գույնի է քո հանդեպ սերս:
Նա ձգվեց ու հորանջելով, գրեթե անհասկանալի կերպ հարցրեց.
-Ու ի՞նչ գույնի է:
-Կանաչ:
Նա դադարեց հորանջել ու ուշադիր ինձ նայեց:
-Կանաչ,-կրնեցի ես:
-Իսկ ինչու՞ կարմիր չի,- հարցրեց` ժպտալով:
-Որովհետև կարմիրը հրդեհ է, կրակ է…
-Բայց հենց կարմիր գունի հետ են բոլորն ասոցացնում սերը:
-Ոչ բոլորը… միայն նրանք, ոչոնք «այրվում» են
-Փաստորեն դու չե՞ս «այրվում»:
-Ոչ:
-Շնորհակալություն: Շատ հաճելի է օրվա սկզբում իմանալ, որ դու չես այրվում ինձանով…
-Ինչու դա վա՞տ է: Կարմիր գույնի սերը շուտ է հանգչում: Այն դառնում է մոխրագույն: Իսկ մոխրագույնը… դե ինքդ մտածիր, ի՞նչ գույն է սիրո համար:
-Լաավ,- ասաց նա ժպտալով:- Իսկ դեղի՞նը:
-Դեղինի մասին ընդհանրապես չեմ ուզում խոսել: Նայում-նայում ես, հետո շուրջ ամեն ինչ դեղին է թվում: Համ էլ, դեղինից աչքերն են ցավում:
-Լավ, պարզ է: Սևն էլ է հասկանալի: Դա սիրո գույն չէ:
-Չէ, սպասիր: Սերը բոլոր գույների էլ լինում էլ: Սերն ինքնին ծիածան է, ամեն անգամ շրջվում է մարդու մոտ նոր երանգով:
-Սևով է՞լ:
-Իսկ ինչու՞ ոչ: Չի՞ լինում, որ սերը մարդուն ավելի ագրեսիվ ու ինքնամփոփ է դարձնում: Հարցը նրանում է, թե ինչպ ազդեցություն են մարդիկ ունենում իրար վրա: Դա կարծես ներկել խառել լինի. դու սպիտակ ներկ ես, ես` սև, ո՞րն է ավելի «ուժեղ»:
-Սևը, իհարկե:
-Բայց ինչու՞ իհարկե: Ավելի ուժեղ է այն մեկը, որից ավելի շատ կա: Բայց նույնիսկ եթե խառնել հավասար քանակությամբ, մեկ է «մաքուր» գույն չի ստացվի` մաքուր սև կամ մաքուր սպիտակ: Այդպես էլ մարդիկ են: Մեկը մյուսի մեջ լցնում է իր գույներից, որովհետև շատ ունի: Իսկ երկրոդը կամ ընդունում է, կամ էլ փորձում է իր գույնը առաջ տանել: Բայց ինչպես էլ ավարտվի այս «պայքարը», մաքուր գույն նրանցից ոչ մեկին էլ չի մնա:
Նա ուշադիր նայում էր ինձ:
-Մանուշակագույն,- կարծես դատավճիռ արտաբերեց նա:
-Մանուշակագույն,- ասացի ես` խոժոռելով դեմքս,- ո՛չ: Իմ սերը քո հանդեպ չի կարող մանուշակագույն լինել: Ես այդ գույնը չեմ սիրում, համ էլ, չէ ու վերջ:
-Երկնագույն, կապույտ,- չէր հանգստանում նա:
-Ոչինչ չեմ արող ինքս ինձ հետ անել: Երկնագույն ինձ համար երկինքն է: Երկինքը թռչուններն են, թռչունները թևեր են, թևերը երազանք են, իսկ երազանքը երիտասարդություն է: Ուրեմն երկնագույնը ավելի բնորոշ է երիտասարդ սիրուն, այն սիրուն, որ երիտասարդ տարիքում ես ունենում: Իսկ կապույտը ամեն ինչը ներելու գույնն է ինձ համար…
-Կանաչ,- մեղմ ասաց նա:
-Կանաչ,- կրկնեցի ես ու խորը շունչ քաշեցի:
Մենք ամեն առավոտ իրար հետ ենք արթնանում: Նոր օրվա սկիզբը, դա կանաչ գույն է: Ու ապ չունի, թե ինչ եմ տեսնում ես պատուհանից` արևի շող, թե անձրև կամ ձյուն: Իմ ամեն առավոտը քեզնով է սկսում: Ուրեմն նոր օրը դու ես. այն կանաչ է:
Ամեն օր դու խմում ես կանաչ թեյ, ու դու չես սիրում իմ կանաչ շրջազգեստը, քեզ թվում է, որ այն «չափազանց կարճ» է: Իսկ ես հենց այդ պատճառով էլ ուզում եմ կրել այն, ոչ թե որ քեզ հակառակվեմ, ալ որովհետև այն կանաչ է:
Այնպես է պատահում, որ վիճում ենք կամ չենք հասկանում իրար: Իմանալով, որ ես շուտ բռնկվող եմ, դու առաջինն ես ընդառաջ քայլ անում: Այդ դեպքում դու կապույտ ես լինում, դու ներում ես ինձ, չնայած ինձ պարուրում է դեղինը: Բայց դու մոտ ես գալիս ու գրկում ես ինձ, ու մեր գույները խառնվում են: Իսկ գիտե՞ս` ինչ կլինի, եթե երկու ներկ խառնել իրար` դեղինն ու կապույտը… Կստացվի կանաճ գույն…
Նա ինձանից աչքը չէր կտրում: Իսկ ես ժպտացի ու հարցրեցի.
-Դե ասա, ի՞նչ գույնի է սերդ իմ հանդեպ:
Ես այդպես էլ հարցիս պատասխանը չլսեցի, որովհետև նա մի վայրկյանում կողքս հայտնվեց ու համբուրեց…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Մոդերատորական: Թեմային բովանդակությանը չհամապատասխանող գրառումներն առանձնացվել են, և բացվել է նոր թեմա «Ինտիմ անկյուն» բաժնում:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Ինչպես կարող եմ անցնել ինտիմ բաժին?
Իմ սերը նույնպես կանաչ է(հիմա)
Ապրես
Սերը մի գույնի չի լինում... կանաչ.... կարմիր.... սերը ծիածան է... բայց պատմվածքդ ժպիտ էր
Ավելացվել է 2 րոպե անց
Գրառումներ կատարելով
Վերջին խմբագրող՝ Chilly: 11.08.2008, 11:39: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Ինչու՞ է սերը կույր…
(լեգենդ)
Ասում են` մի անգամ երկրի մի անկյունում հավաքվեցին բոլոր մարդկային զգացմնունքներն ու որակները: Երբ Ձանձրույթը արդեն երրորդ անգամ հորանջեց, Խենթությունը առաջարկեց:
-Եկեք պաղկվոցի խաղանք:
Հետաքրքրասիրությունը ունքը բարձրացրեց.
- Պաղկվոցի՞: Իսկ դա ի՞նչ խաղ է:
Ու Խենթությունը բացատրեց, որ իրենցից մեկը, օրինակ ինքը, փակում է աչքերու ու հաշվում է մինչև միլիոն, իսկ մնացածը այդ ընթացքում թաքնվում են: Նա, ում կգտնեն վերջինը, հաջորդ անգամ հաշվողն է, ու այդպես շարունակ…
Խանդավառությունը պարեց Խանդավառության հետ: Ուրախությունը այնպես էր թռչկոտում, որ համոզեց Կասկածին, ու միայն Ատարբերությունը, որին երբեք ոչինչ չէր հետաքրքրում, հրաժարվեց խաղին մասնակցել: Ճշմարտությունը նախընտրեց չթաքնվել, որովհետև ուշ թե շուտ իրեն միշտ գտնում են: Հպարտությունը ասաց, որ դա շատ հիմար խաղ է (նրան իրենից բացի ոչինչ չէր հետաքրքրում), իսկ Վախկոտությունը չէր ուզում ռիսկի դիմել:
- Մեկ, երկու, երեք…, - սկսեց հաշվել Խենթությունը:
Առաջինը թաքնվեց Շտապողականությունը, նա թաքնվեց ճանապարհին հանդիպած մոտակա քարի ետևում: Հավատը բարձրացավ երկինք, իսկ Նախանձը թաքնվեց Հաղթանակի ստվերում, որը իր ուժերով կարողացել էր հասնել ամենաբարձ ծառի գագաթին: Բարությունը շատ երկար ժամանակ չէր կարողանում թաքնվել, որովհետև ինչ տեղ գտնում էր, նրան թվում էր, թե դա իդեալական վայր է իր ընկերների թաքնվելու համար: Ծառի ճեղքը Վախի համար էր, թիթեռի թևը`Զգացմունքայնության, քամին` Ազատության: Եվ այսպես նա թաքնվեց արևի շողի մեջ: Իսկ Էգոիզմը միայն իր համար տաքուկ տեղ գտավ: Սուտը թաքնվեց օվկիանոսի ամենախորքում (իրականում նա թաքնվել էր ծիածանում): Իսկ Կիրքն ու Ցանկությունը հրաբուխ գտան, ու թաքնվեցին նրա կրակներում: Մոռացկոտությունը… նույնիսկ չեմ հիշում, թե որտեղ էր նա թաքնվել, բայց դա այնքան էլ կարևոր չի:
Երբ Խելագարությունը հասավ 999999 թվին, Սերը դեռ փնտրում էր, թե որտեղ թաքնվի, բայց ամեն տեղ արդեն զբաղեցրած էր: Բայց հանկարծ նա տեսավ մի հրաշալի վարդագույն թուփ ու որոշեց թաքնվել այդ ծաղիկների մեջ:
- Միլիոն,- հաշվեց Խենթությունը ու սկսեց փնտրել թաքնվածներին:
Առաջինը, իհարկե, գտնվեց Շտապողականությունը: Հետո նա լսեց, թե ինչպես է Հավատը վիճում Աստծո հետ, իսկ Կրքի ու Ցանկության մասին նա գուշակեց նրանից, թե ինչպես էր դողում հրաբուխը: Հետո նա տեսավ Նախանձին, ու գուշակեց, թե որտեղ է թաքնված Հաթանակը: Էգոիզմին փնտրել պետք էլ չէր, նա դուրս պրծավ մեղուների բնից: Հետո նա նկատեց Գեղեցկությանը` պուրակի մոտ նստած, իսկ Կասկածը նստած էր պարսպի մոտ` չկարողանալով կողմնորոշվել, թե որ կողմից թաքնվի:
Եվ այսպես, գրեթե բոլորին էլ գտել էր… Թախիծը մութ քարանձավում էր, Սուտը` ծիածանի վրա (դե լավ, եթե ճիշտն ասեմ, նա օվկիանոսի խորքում էր թաքնվել):
Միայն չգիտեին, թե որտեղ է Սերը
Ամեն տեղ փնտրեց Խենթությունը, և միայն վերջում որոշեց փնտրել վարդերի թփերում: Նա սկսեց մի կողմ քաշել ճյուղերը, երբ մի ճիչ լսեց: Վարդի սուր փշերը կուրացրել էին Սիրո աչքերը: Խենթությունը չգիտեր` ինչ անի, սկսեց լաց լինել, ներողություն խնդրել, ու իր մեղքը քավելու համար խոստացավ Սիրուն միշտ ու ամեն տեղ ուղեկցել…
Այդ օրվանից ի վեր, ինչ երկրի վրա առաջին անգամ պաղկվողի խաղացին, Սերը դարձավ կույր, իսկ Խենթությունը ամենուր նրան ուղեկցում է…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Սիրո մասին նման խոհափիլիսոփայական, քաղցր–մեղցր պատմվածքներ ոնց չեմ սիրում...Սերը սրան հանդիպեց, Սերը, նրան բարևեց...
Մի երկու հատ էլ էիր էս շարքից դրել էստեղ։
Ամբողջ ինտերնետը լիքն է դրանցով...
Բայց դե սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է, երևի Ակումբում կան մարդիկ, ովքեր շատ հավանում են։
Յուրաքանչյուր տարիք ու «կենսափորձ» ունի իր յուրահատկությունը եւ տաղանդի արտահայտման միայն իրեն բնորոշ ձեւը:Սիրո մասին նման խոհափիլիսոփայական, քաղցր–մեղցր պատմվածքներ ոնց չեմ սիրում...
Մի երկու հատ էլ էիր էս շարքից դրել էստեղ։
Ամբողջ ինտերնետը լիքն է դրանցով...
Բայց դե սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է, երևի Ակումբում կան մարդիկ, ովքեր շատ հավանում են։
Պատմվածքը շա՜տ լավն էր:
Կոնկրետ ո՞ր տարիքի մարդն է գրել այս պատմվածքը, կարելի՞ է հետաքրքրվել։Յուրաքանչյուր տարիք ու «կենսափորձ» ունի իր յուրահատկությունը եւ տաղանդի արտահայտման միայն իրեն բնորոշ ձեւը:
Պատմվածքը շա՜տ լավն էր:
Ակումբու՞մ…Կոնկրետ ո՞ր տարիքի մարդն է գրել այս պատմվածքը, կարելի՞ է հետաքրքրվել։
Երկնայինը հեղինակը չի։Ակումբու՞մ…
Յուրաքանչյուր տարիք ու «կենսափորձ» ունի իր յուրահատկությունը եւ տաղանդի արտահայտման միայն իրեն բնորոշ ձեւը արտահայտությունը երևի թե հեղինակին էր վերաբերվում։ Իսկ եթե Ակումբում այս պատմվածքը դնողին նկատի ունեիր, ապա, ճիշտ ես, թարգմանությունն իսկապես լավն է... երևի դա էլ կարելի է համարել տաղանդի արտահայտման ձև։
Հա, ի՞նչ…Երկնայինը հեղինակը չի։
Յուրաքանչյուր տարիք ու «կենսափորձ» ունի իր յուրահատկությունը եւ տաղանդի արտահայտման միայն իրեն բնորոշ ձեւը արտահայտությունը երևի թե հեղինակին էր վերաբերվում։ Իսկ եթե Ակումբում այս պատմվածքը դնողին նկատի ունեիր, ապա, ճիշտ ես, թարգմանությունն իսկապես լավն է... երևի դա էլ կարելի է համարել տաղանդի արտահայտման ձև։
Դժվար թե պատմվածքի հեղինակը մի 20 տարեկան լինի, գոնե մտածելակերպով ու աշխարհահայացքով հաստատ այդքան չկա…
Իսկ Երկնայինը քանի՞ տարեկան է:
Իհարկե, լավ թարգմանելու ունակությունն էլ է տաղանդ…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ