Gohar ջան, չես նեղանա չէ՞, եթե ասեմ, որ դուր չեկավ. շատ էր պրիմիտիվ: Այս պատմությունը համառոտ կարելի է այսպես ներկայացնել. աղջիկը հրաշալի զգում էր, որ տղային դուր է գալիս բոլորովին ոչ որպես ընկեր, ու նրան արդեն նվաճված աշխարհամաս էր համարում, դրա համար էլ չէր հետաքրքրվում նրանով որպես տղայի: Ցանկացավ նվաճել այն հյուր եկած տղային, որովհետև շատ ինքնավստահի մեկն էր, ուզում էր համոզվել իր ուժերի վրա, որոնք սակայն այս դեպքում նրան դավաճանեցին, ինքն էլ դրանից կատաղեց, այդ պատճառով էլ սկսեց կոպտել ընկերոջը. մարդկային մի տիպ կա, որոնք այդպես վարվում են այն մարդկանց հետ, որոնց սիրո վրա չեն կասկածում, ու վստահ են, որ երբեք նրան չեն կորցնի, նա միշտ ի վիճակի կլինի ներել իրենց: Տղային էլ սկսեց խղճալ, որովհետև սխալմամբ ինքն իրեն արդեն տղամարդկանց սրտերը նվաճող անպարտելի թագուհի էր զգում, ավելի բարձր նրանից: Հետո տղային կորցրեց, այն մեկն այդպես էլ անհետացավ, ինչպես կարելի էր կարծել, ու ինքը մենակ մնաց: Ժամանակ անց հանդիպեց ընկերոջը, լսեց ճակատագրական նախադասությունն այն տղայի մասին, որ նա «ուռում է», հասկացավ, որ այն տղայի հանդեպ չպիտի հույսեր ունենա, ու որ նա իրեն պետք չէ «այդպես ուռող» (հետաքրքիր է, այդպես միանգամից ո՞ւր կորավ նրա անմոռաց սերն այդ անծանոթի հանդեպ), հասկացավ նաև, որ իր նախկին ընկերոջը վերադարձնելու ճիշտ ծամանակն է, ու վճռականորեն նրա գիրկն ընկավ: Այստեղ խղճահարություն չկա, ամենասովորական հաշվարկ է: Եվ ընդհանրապես, չեմ կարծում, որ խղճահարությունից երբևէ հնարավոր է սեր ծնվի: Պարզապես մարդիկ հաճախ «նախասիրային» քնքշանքը, համակրանքը, դիմացինին օգնելու, պաշտպանելու զգացողությունը, դիմացինի անպատասխան սիրուց հուզվելը շփոթում են խղճահարության հետ:
Ավելացնեմ նաև, որ և անինքնասեր տղան, և հաշվարկասեր աղջիկն ինձ մոտ հակակրանք առաջացրեցին: Ներիր:
Մեջբերել
Էջանիշներ