Այստեղ կարող եք տեղադրել սիրո հետաքրքիր և գեղեցիկ հայերեն պատմվածքներ
Այստեղ կարող եք տեղադրել սիրո հետաքրքիր և գեղեցիկ հայերեն պատմվածքներ
Ամեն ինչ թվում եր այնքան հեշտ ու գեղեցիկ ....
Բայց ահա մի մութ օր դա սկսվեց :Մենք այն չենք ասում բարձրաձայն : Մենք չեինք ել կարող հրաժեշտ տալ միմիյանց , դա անհնար էր... Ես ծնողներիս հետ նավով մեկնեցի Ֆրանիսիա : Քանի վոր մենք սերվում էինք Զենգի բեկի տոհմից և մեր ընտնիքում բոլորն էլ խոսում էին Ֆրանսերեն , մենք դժվարութուններ չունեինք մեր նոր բնակավայրում :
Սակաըն ես վոչինչ չգիտեի Արթուրի մասին : Գիտեի միաըն որ նրա հայրը մահել էր շատ վաղ , երբ Արթուրը նոր էր լույս աշխարհ եկել և որ նա էր մորն օգնում: Սակայն այդ օրերին ուր էր գնացել նա կամ արդյոք փրկվել էր նրա ընտանիքը ես չգիտեի....
Մի օր ընկերներիցս մեկն ինձ հրավիրեց թատրոն… Ես չէի ուզում գնալ բայց ծնողներս շատ պնդեցին. Ի վերո մենք գնացինք… Թատրոնի շենքը դտնվում էր Սենտ-Իվեն փողոցում, տիկին Բոտյեի տան դիմաց : Տիկին Բոտյեն աjն կանացից էր, ովքեր միշտ գտնվում էն իրադաձությունների կենտրոնում: Նրա տանն էին հավաքվում Փարիզի բոլոր ՛ասպետները՛ և նրանց անվերջ ՛մլավող՛ կանայք ու աղջիկները: Ահա այդ թատրոնում ես պատրաստվում 1ի տեսնել վերոհիշյալ մարդկանց, որոնք ինձ այնքան էլ հաճելի չէին: Սկայն եթե ուզում ես մնալ ՛բարձր հասարակության՛ մեջ, պիտի ժպտաս այդ հասարակության բոլոր անդամներին :
Ամեն ինչ անցավ շատ հանգիստ, ես կարծես ինտեգրվել էի այդ հասարակությանը , երբ դռան շեմին հանդիպեցի մի երիտասարդի վերն ինձ ժպտում էր այնքան խորհրդավոր , որ մարմնովս սարաուռ անցավ: Այո , դա նա էր…
Չէի կարողանում բառ իսկ արտահայտել : մենք բարեվեցինք անծանոթների նման և նույնիսկ հեռախոսահամարներով չփոխանակվեցինք:
Ամբողջ գիշեր լաց լինլուց հետո ես ահավոտ տենդով հիվանդացա: Ծնողներս քուն չունեին, խնամում էին ինձ հերթափոխով: Մայրս այդ երկու շաբաթվա ընթացքում ծերացավ , իսկ հորս գլուխը ծածկվեց սպիտակ մազերով…
Հիվանդության պատճառն անհայտ էր…
Համոզված եմ որ ես չէի լավանա եթե ծնողներիս չխղճայի :
Այդ հիվանդության պատճառը ՆԱ էր , ավելի շուտ հիշողությունները մեր անցած օրերի մասին , երբ երեկոները ժամերով թափառում էինք մեր տան ետնամասի այգում, որտեղ արևամուտին այնքան տաքուկ էր լինում, ծաղիկների բույրն այնպես եր տարացվում որ կարծես անհամար հոտավետ նյութեր լինեին միաժամանակ բացված: Ով կարող էր ենթադրել որ այնտեղ ընդհամենը վարդեր էին,շատ վարդեր.......
Երբեկ չեմ մոռանա այն օրը , երբ ինձ մի վարդ նվիրելու համար նրա ամբողջ ձեռքն արյունով ծածկվեց , վարդ , որ ես պահում եմ շուրջ 4 տարի:
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 30.07.2007, 10:48:
Ընկերս ցնցվեց իմ տված պատասխանից:Ես երբեք նրան այդպիսի արհամարական և անտերբեր տոնով չէի պատասխանել:Ասածս խոսքերից հետո միայն զգացի, թե ինչ սխալ ձևով պատասխանեցի նրան, բայց սխալս ուղղելու համար ուշ էր…
Իսկ այն տղան այդպես էլ ինձ պարի չհրավիրեց: Ինքնասիրությունս խոցված էր: Մի՞թե հայտնվեց մեկը, որը կարողացավ ինձ անտեսել: Իսկ հոգուս խորքում ես շատ էի ուզում, որ նա ինձ չանտեսեր: Անմիջապես տրամանդրությունս ընկավ:
Տրամադրության անկումը ընկերոջս աչքից չվրիպեց:
-Կարող եմ քեզ հետ զրուցել:
-Այո իհարկե:
-Ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ:
–Ոչինչ:
Ձայնս դողում էր, և ընկերս միանգամից նկատեց դա, քանի որ «հինգ մատի պես» ճանաչում էր ինձ: Սակայն չշարունակեց:
Փորձեցի ջնջել այդ տհաճ զգացողությունն ու պարզապես ուզեցի վանեմ նրան իմ տեսադաշտից: Անցավ որոշ ժամանակ: Դա գրեթե հաջողվել էր ինձ, երբ հանկարծ զգացի ինչ որ մեկի սևեռուն հայացքը: Ետ նայեցի և տեսա… նրան: Տարօրինակ հանդարտ հայացք՝ կարծես վերացած իրականությունից և այլ տարածական ու ժամանակային գոտիներում սավառնող: Նա նման չէր բոլորին, և ես դա շատ շուտ հասկացա:
Արհամարհանքով գլուխս շրջեցի՝ փորձելով ցույց տալ վիրավորված աղջկական ինքնասիրությունս: Մոտեցավ ինձ, առաջարկեց պարել: Ուզեցի մերժել, բայց չկարողացա: Մտածեցի, թե երևի զղջացել է իր «հիմար» պահվածքի համար: Եվ ահա, ինքս իմ սկզբունքների առաջ մաքուր լինելու համար ինձ համոզեցի, թե նրա հետ պարում եմ միայն իմ վրդովմունքը ցույց տալու և նրան այն նույն վիճակի մեջ դնելու համար, ինչը ես էի զգացել մի քանի րոպե առաջ:
Ձեռքս ափի մեջ առավ, իրանս նուրբ գրկեց: Ես գրեթե զգում էի նրա շնչառությունը: Անցավ մի քանի րոպե, բայց նա ոչինչ չէր խոսում: Ես զարմացած էի: Սպասում էի, որ նա գոնե մի բառ կասի, բայց նա կարծես չէր էլ զգում իմ ներկայությունը: Երաժշտությունն արդեն ավարտին էր մոտենում, երբ նա ձեռքս բաց թողեց և ուղիղ աչքերիս մեջ նայելով և շեշտելով յուրաքանչյուր վանկը՝ ասաց. «Շնորհակալություն»: Ես խճճվել էի: Փորձում էի անտարբեր ձևանալ, սակայն դա դրսևորվում էր ընդգծված արհամարհանքով և նյարդային նոտաներով, ինչը նա հոյակապ տարբերում էր անտարբերությունից և փոխարենը՝ հեգնախառն ժպտում: Որոշեցի պարզապես չնկատել նրան, փորձեցի խառնվել ընդհանուր հոսանքին, մի կում գինի ըմպել ու զվարճանալ, բայց ակնհայտ էր, որ օրս փչացել է:
Խնջույքի հետագա ընթացքում ես ընդամենը մեկ անգամ հանդիպեցի նրա հայացքին, որն ինձ ամեն ինչ ասում էր ու միառժամանակ ոչինչ էլ չէր ասում…
Փոխարենը բազմաթիվ անգամ հանդիպեցի ընկերոջս հայացքներին: Նա ևս այլայլվել էր:
Ի՞նչ էր կատարվում:Մի՞թե իր կյանքի մեջ առաջին անգամ հասկացել էր, որ կորցնում է ինձ:Ոչինչ, ոչինչ չէի հասկանում, ամեն ինչ խառնվել էր…
Խնջույքը գրեթե ավարտվել էր:Սովորության համաձայն, երբ ժամը ուշ էր լինում պարտադիր ընկերս ինձ տուն պիտի հասցներ:Ուստի տրամաբանական է, որ ես ամենավերջում պիտի գնայի:Հրավիրված բոլոր հյուրերը գնացին:Այդ օրը ընկերս միայն իր դասարանցի և կուրսեցի ընկերներին էր հրավիրել, ուստի խնդրել էր ծնողներին, որ տանից գնային, որ կարողանաինք հանգիստ «քեֆ անել»:
Եվ այսպես բոլոր հյուրերը գնացել էին, իսկ ծնողները տանը չէին:Մենք միայնակ էինք:
–Ես քո հետ ուզում եմ շատ լուրջ խոսել: Կարելի՞ է:
–Այո յհարկե:
–Մի՞թե միչև հիմա հավատացել ես, որ ես քեզ համար «պարզ ընկեր» եմ եղել:
–Այո: Ի՞սկ ինչու պիտի չհավատայի:
–Մի՞թե հավատացել ես, որ կյանքում կնոջ և տղամարդու միջև հնարավոր է «պարզ ընկերություն»:Եթե հավատացել ես, ուրեմն չարաչատ սխալվել ես:Կինը և տղամարդը կարող են լինել միայն «Քույր և եղբայր», բայց «պարզ ընկերներ» երբե՛ք:
Գիտես ի՞նչ…Ես քեզ սիրում եմ…Եվ հանկարծ մտքիդ ծայրով չանկացնես, որ սրանք խմած մարդու խոսքեր են:Ո՛չ, ես իսկապես սիրում եմ քեզ:
–Իսկ ես քեզ չեմ սիրում,- շատ հանգիստ և արհամարական տոնով պատասխանեցի ես, պարզ գիտակցելով, որ այդ խոսքերովս դանակի հարվածներ եմ հասցնում նրան:
Նա ինձ էր նայում՝ գերմարդկային ճիգ գործադրելով, որ զսպի իրեն և էլ ոչինչ չասի:Ճիգ էր գործադրում լեզվի վրա, բայց զգացմունքների վրա նույն բանը անել չէր կարող…
Հանկարծ նա գրկեց ինձ և ամուր սեղմեց կրծքին: Մի ողջ հավերժություն թվաց ինձ այդ հպումը, բայց չփորձեցի վանել նրան ինձանից: Նա հեկեկում էր, երբեք չէի տեսել, որ տղամարդը լաց լինի կնոջ գրկում:
Երկուսս էլ զգում էինք, որ խորտակվել է այն, ինչը երկար ժամանակ կապել է մեզ միմյանց՝ անխախտելի մի դաշնություն, որը բնորոշ չէ տղամարդուն ու կնոջը, եթե նրանց միջև սեր չկա: Ես խղճում էի ընկերոջս: Ես տառապում էի երկու իրարամերժ ու հզոր զգացմունքների միջև, որոնք այդ պահին հավասարապես անհրաժեշտ էին ինձ: Ես փորձեցի մեղմել իմ տված ցավը, որը դեռ ենթագիտակցորեն էի զգում, սակայն ինձ ևս անհրաժետ էր մենակ մնալ ու վերլուծել իրավիճակը:Ուստի ընկերոջս խնդրեցի, որ ինձ տուն տանի:
Շարունակելի…
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 11.10.2006, 17:03:
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Գոհար, այս պատմությունը դու՞ ես գրել, թե՞ ինչ որ մեկի գրվածն ես այստեղ հավաքում ...
Kiki այս պատմությունը կա, բայց շատ հասարակ ձևով է գրված:Ես միայն գեղարվեստական մասն եմ զարգացնում և գրում եմ այստեղ:kiki-ի խոսքերից
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
… Ընկերոջս տանից մինչև մեր տուն ընդամենը քսան րոպեի ճանապարհ էր:Քսան րոպե…Ի՜նչ կարճ է թվում…
Տուն վերադառնալիս բացարձակապես ոչինչ չխոսեցինք, ոչ մի բառ:Այս հարատև թվացող լռությունը խախտվեց միայն այն ժամանակ, երբ հասանք մեր տան մոտ.
–Հաջողություն:
–Հաջող:
Ահա այսպիսի անորոշ վիճակում էլ մտա տուն:Տուն մտնելու առաջին իսկ պահից նկատեցի, որ հյուրասենյակի սեղանի վրա ծաղիկներ կաին: Երբ տանից դուրս էի եկել դրանք չկաին:«Ի՞նչ ծաղիկներ են, որտեղի՞ց»,- սրանք առաջին մտքերն էին, որ պաշարեցին ինձ այդ վայրկյանին:Արագ մոտիկացա ծաղկեփնջին…Ծաղկեփնջի մեջ երկտող կար.«Այսօրվա տանգոն ինձ անմոռանալի զգացմունքներ պարգևեց
»…
Օ՜, ոչ, սա արդեն չափազանց էր:Ինձ մնում էր միայն մեկ բան անել՝ ընդունել քնաբեր հաբ, այլապես կարող էի անորոշությունից խենթանալ:
Հաջորդ օրը, երբ արթնացա, նախորդ օրվա համաեմատ, շատ ավելի սթափ վիճակում էի:
Փորձեցի վերլուծել, թե ինչ էր կատարվում, բայց այդպես էլ ոչ մի հարցի պատասխան չկարողացա գտնել:
Միակ բանը, որ վստահ գիտեի, դա այն էր, որ ընկերոջս խղճում էի…
Քիչ անց դադարեցի մտածել ընկերոջս գոյության մասին: Ինձ սկսեց միայն մի միտք տանջել՝ ծաղկեփունջն ու դրանում գրված երկտողը…
Չգիտեմ՝ որքան ժամանակ էր անցել, հանկարծ հեռախոսի ձայնն ինձ սթափեցրեց: Վազեցի վերցնելու, բայց չգիտես ինչու՝ կանգ առա: Սիրտս արագ բաբախում էր: Զանգը շարունակվում էր, բայց ես կարծես անզոր էի պատասխանելու: Զանգը դադարեց: Ես խենթի պես վերցրի լսափողը, բայց արդեն ձայն չկար: Ես հեկեկում էի, դա էր իմ փրկությունը: Մի քիչ հանգստացա, բայց կրկին հայացքս սևեռվեց հեռախոսին: Ես սպասում էի, բայց զանգ չկար: Անցավ մի քանի րոպե, որն ինձ մի ողջ հավերժություն թվաց: Ես գրկել էի Տիրամոր նկարը և աղերսում էի, որ հրաշք կատարվի: Գիտակցում էի, որ եթե այդ զանգն ուշանա կամ այլևս չկրկնվի, ես կխելագարվեմ:
Հանկարծ հեռախոսը նորից զանգեց: Հափշտակեցի լսափողը, սակայն չէի համարձակվում խոսել, մյուս կողմում ևս լռություն էր: Մի քանի վայրկյան անց լռությունը խախտեցի, որովհետև ինձ չէի ների, եթե նա ցած դներ լսափողը:
- Խոսե՛ք…….(լռություն էր)… ես քեզ լսում եմ, ուզում եմ, որ խոսես, դա ինձ համար կարևոր է, հասկանու՞մ ես:
Ես պատրաստ էի ժամերով իմ ձեռքում պահել անարձագանք լսափողը, միայն թե գոնե նրա շունչը զգայի: Սակայն ինչու՞ էի կարծում, թե զանգողը նա է:Չ՞է, որ այդ օրը ընկերոջս հետ էլ էի տանգո պարել:
Հանկարծ մի ծանոթ ձայն խախտեց լռությունը.
- Ինչպե՞ս ես…
Ընկերս էր: Միակ բանը, որ կարողացա ասել, հետևյալն էր.
- Ասա՛, նա՞ էր ծաղիկներն ուղարկել:
Նորից լռություն: Մի քանի րոպե անց շարունակեց, կարծես հարցս չէր էլ լսել.
- Դու հասկանու՞մ ես, թե ես ինչ եմ զգում: Դու երբեք չես կարող սիրել, քո նպատակը միայն սիրո խոստովանություն կորզելն է, իսկ դրանից հետո դու կարող ես տրորել ամեն ինչ, քո մարմնում սիրտ չկա, դու………
Խեղ՜ճ իմ ընկեր, եթե իմանաիր, թե այդ խոսքերովդ ինչ ցավ էիր պատճառում ընկերուհուդ…
Նրա կորուստն ինձ համար ծանր էր…Ես համոզված էի, որ նա այլևս ինձ չի զանգի:Համոզված էի, որովհետև նրան շատ լավ էի ճանաչում:Ընկերս խրված էր հանցագործ աշխարհի մեջ, իսկ այս աշխարհի մեջ գտնվող մարդիկ, որքան էլ զգացմունքային լինեն, միևնույն է, նրանց համար «թասիբն» համար առաջինն է կյանքում:
Ես չէի ուզում կորցնել ընկերոջս:Նա այն բացառիկ մարդկանցից էր, որ կարողանում էր ինձ ապացուցել, որ ես շատ հարցերում սխալ եմ…Նրա բնավորության այս գծի համար պաշտում էի նրան:Պաշտում էի նաև այն դիմելաձևը, որով նա ինձ դիմում էր՝ «բալես»:Իրոք այդ անձնավորությոն կողքին ես ինձ երեխա էի զգում:Շատ ու շատ կետեր կային, որոնց համար համար պաշտում էի ընկերոջս, պաշտում էի, բայց չէի սիրում…
Այդ օրերին հոգեբանորեն գտնվում էի շատ ծանր վիճակում:Նախ կորցրել էի ամենահարազատ ընկերոջս, հետո էլ «նրան»:Արցունքներն էին իմ միակ սփոփանքը…
Ընկերոջս հետ հանդիպեցի շաբաթներ անց:…Պատահաբար…փողոցում…
Նա փոխվել էր, սակայն նույնն էին մնացել նրա աչքերը, նրա հայացքը…
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Re. Սիրո պատմվածքիկներ
լավ, դու որ չես ասում, ես կասեմ թե որտեղից ես վերցրել
http://www.hayuhi.am/archives/archive_09.06.htm
ի դեպ, կայքում նույնիսկ նշված է, որ օգտագործելու դեպքում նշեք հղումը
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 30.07.2007, 10:44:
bounty, ահավոր տխուր նամակներ ես գրել... կուզեի կարդացած չլինել առհասարակ... շատ էր ճնշող
И скучно и грустно, и некому руку подать...
Re. Սիրո պատմվածքիկներ
Ուզում եմ
Երբ փակում եմ աչքերս, այլևս չեմ ուզում բացել: Մի հարցրու` ինչու, մի փոքր
մտածիր, և ինքդ կհասկանաս:
Ի հակադրություն իրականությանը, երազումս դու ամեն պահի կողքիս ես` անբաժան
ընկերոջ նման:
Ինչ՞ու է արևածագը այսքան ուշանում: Չնայած միշտ էլ այդպես է , երբ ինչ-որ բանի
անհամբեր սպասում ես, այն ուշանում է: Այդ դեպքում միգուցե ես քեզ անհամբեր
սպասում եմ, դրա համար ել ուշան՞ում ես:
Ժամանակը անցնում է, իսկ դու չկաս ու չկաս: Նույնիսկ աստղերն են արդեն ինձ հուշում, որ երբեմն սպասվածը չի գալիս:
Բայց մի՞թե այդ երբեմն հենց այսօր, հենց հիմա ու հենց ինձ հետ պիտի կատարվեր: Ես փակում եմ աչքերս ու դու գալիս ես: Բացում եմ չկաս:
Եթե երբեմնը հենց հիմա է , ապա ինչ՞ու դու չկաս: Չ՞է որ երբեմն իրականությունն ու
երազը նույնանում են:
Եթե ինձ <երբեմն> -ն է բաժին ընկել թող այս երբեմնն էլ ինձ հասնի:
Ժամացույցի վայրկենաչափի սլաքը կարծես շտապում է: Բայց ու՞ր, ինչ՞ու: Չ՞է որ նա անընդհատ կրկնում է իր քայլերը: Միթ՞ե նա չի հոգնել կյանքի այս նույնությունից:
Ինչքան նման ենք իրար , այո, ես ու այդ անշունչ սլաքը: Բայց այս նույնությունն ինձ
արդեն հոգնեցնում է:
Փակիր աչքերդ, միգուցե դու էլ չցանկանաս բացել: Միգուցե քեզ էլ այս նույնությունը
հոգնեցնի:
Если ничего не происходит - не верны либо пророчества либо вы
Ժորժ Սանդ
Արձագանք
Ձախորդին դպրոցում սիրում էին,բայց դա չէր խանգարում,որ համադասարանցիները ծաղրեին նրան:Տասնչորս տարեկան էր ու շատ գեր,ֆիզկուլտուրայից հազիվ երեք էր ստանում:Արշավները,էքսկուրսիաները,ծննդյան օրերն առանց նրա էին անում:
Մի օր նա գրատախտակն էր մաքրում ու վայր գցեց այն. ուսուցչուհին հազիվ փրկվեց : Այդ օրվանից Ալեքսանդր Պատապովին Ձախորդ էին անվանում: Ժամանակի ընթացքում նա դադարեց ուշադրություն դարձնել իր մականվանը:Նա գրեթե ընկերներ չուներ ու իր ողջ ազատ ժամանակը անց էր կացնում Մոսկվա գետի ափին: Նստում էր ու ժամերով նայում նավերի երթևեկին: Այնտեղ էր դասերն անում, ընթրում, երազում…Երազում էր,որ երբ մեծանա,հեռավոր նավարկության նավապետ կդառնա…
Ձախորդը երբեք մյուս ափը չէր անցնում(պահակախումբ կար,որ աչալուրջ հսկում էր տարածքը): Իսկ դիմացի ափին Մարկովներն էին ապրում: Կատյան՝ նրանց աղջիկը,անցյալում էր թողել բակի ընկերներին,սիրելի ուսուցիչներին,թաքուն խաղատեղիները,ծեր կեչին,որին իր գաղտնիքներն էր պատմում…պետք էր ամեն ինչ նորից սկսել Կատյան որոշեց ծանոթանալ տեղանքին:
Նեղ ասվալտե ճանապարհը նրան ուռիների պուրակ տարավ,թարմության բույր էր տարածվել , տարօրինակ աղմուկ էր լսվում:Մի կողմ տաելով ճյուղերը Կատյան առաջ գնաց հրաշքի սպասումով:Վերջին խոչընդոտը անցնելով ՝նա քարացավ:Իր առջև հոսում էր գետը : Ջուրը խփվում էր գրանիտե ափին
-Աու՜,-ցածր ձայնեց Կատյան:Նրա ձայնը կպավ քարե պատին ու հետ դարձավ:
-Աու՜ու՜ ու,-արձագանք եղավ ու լռեց
-Ես արդեն այստեղ եմ ապրելու,-գոռաց Կատյան
-Ապրելու,ապրելու…,-կրկնեց գետը:
- Ես քեզ սիրում եմ,- ճչաց Կատյան:Իսկ արձագանքը չգիտես ինչու,պատսխանեց,«Ես էլ,Ես էլ,Ես էլ…»:
«Ինչ տարօրինկ է խոսում արձագանքը » մտածեց Կատյան և քայլեց ափի այն կողմը:
Հենց հաջորդ օրը դպրոցում անհաջողությունները սկսվեցին: Նոր դասընկերները նրան ոչ թե չընդունեցին այլ չնկատեցին: Մի շաբաթ անց Կատյան հասկացավ,որ այստեղ ոչ ոքի հարկավոր չէ ու նոր ընկերներ չի ունենալու: Տխուր գնաց դեպի գետը:
- Բարև,գե՜տ,- ճչաց նա:
- Բարև,բարև,բարև,- եղավ արձագանքը
- Ես վատ եմ զգում իձ ոչ ոք չի հասկանում
- Հասկանու՜մ, հասկանու՜մ,- հանգստացնում էր արձագանքը:
Մյուս օրը Կատյան վազեց գետի մոտ ասես մոտ ընկերոջ հանդիպելու: այսպես շարունակվեց մեկ շաբաթ,երկու մինչև ձմեռը եկավ ու գետը ծածկվեց սառույցով
Ամանորի նախապատրաստությունները մոտեցրին երեխաներին:Կատյան ընկերուհիներ ձեռք բերեց,բակի երեխաներն էլ պարզվեց այնքան սարսափելի չէին:
Սառած ջուրը ոչ մի զգացու չեր առաջացնում:Կատյան երբեմն գետափ էր գալիս ու տխուր նայում գետին:
Մի օր Կատյան արթնացավ դղրդյունից: Կարծես մի հսկա փշրում էր ճամփին ամեն ինչ:Լուսանում էր պատուհանից ներխուժեց գարնանային տաք քամին:
- Գետն արթնացել է,-հիացած շշնջաց Կատյան ու թռավ մահճակալից՝աշխատելով ծնողներին չարթնացնել:Ոտքերը խրվում էին փափուկ ձյան մեջ,ընկնում ջրով լի փոսերը:Կոշիկները թրջվեցին բայց դա նրան չկանգնեցրեց:
Հալչող ձյան,խոնավ տերևների,մեքենայի յուղի,ձկան հոտ էր գալիս:Բայց քամին տանում էր այդ հոտերը ու բերում թարմության բույր:Արթնացած գետն ասես խենթացել էր: Կատյան նորից սկսեց գետի մոտ գալ ու պատմել ընկերների գնահատականների,ընկերության ու դավաճանության մասին:Գետը հասկանում էր նրան ու պատասխանում շշնջյունով: Այդպես էր մինչև այն պահը,երբ Կատյան ինստիտուտ ընդունվեց: Նա սկսեց ավելի ու ավելի հազվադեպ գնալ գետափ:
Տարիներն անցան: Չորրորդ կուրսում Կատյան ծնողներին հայտնեց,որ ամուսնանում է:Չի կարելի ասել,որ նա սիրուց գլուխը կորցրել էր,բայց երբ կուրսում նշում էին հարսանիք հարսանիքի հետևից,Կատյան սկսեց մտածել:Նա վախենում էր,որ եթե ինստիտուտում չամուսնանա պառաված օրիորդ կդառնա: Մի քանի երկրպագուներից ընտրեց մեկին ու ողջ ժամանակը նրան նվիրեց:Եվգենին համակրելի էր ուրախ զվարթ:Նրա մայրիկը հարշալի կին էր , որը դարձավ իր ընկերուհին և սկսեց օգնել ամեն հարցում:Եվգենին պնդեց,ր Կատյան իր ծնողներին հայտնի որոշման մասին:Երկու ընտանիքներ սկսեցին հարասանիքին նախապատրատվել
-Ո՞վ է լինելու քո վկան զագսում,-հարցրեց Կատյան Եվգենիին
- Ձախորդը,- անփույթ պատասխանեց նա,-նա իմ մանկության ընկերն է,բյց խեղճն ընկերուհի չունի: Հույս ունեմ մեր հարսանիքին մեկի հետ կծանոթանա,աջիկներին խնդրի նրա նկատմամբ ուշադիր լինեն:
– Իսկ նա ինչպիսի՞ն է,- հետաքրքրվեց հարսնացուն
– Խելացի տղա է ավարտել է հիմա տրանսպորտի նախարարությունում է աշխատում: Ասում են փայլուն ապագա ունի:
– Իսկ նա ինչո՞ւ ընկերուհի չունի
–Ինձ թվում է փոքր ժամանակ նրա հետ մի բան է կատարվել: Միայն ինձ չմատնես ,ինչ որ ասեմ : Պատկերացնո՞ւմ ես,նա սիրահարվել է արձագանքին:
Շարունակելի
Վերջին խմբագրող՝ kristal: 07.11.2006, 11:55:
Երբ փայլում են աչքերը մարդու…
– Ինչպես թե,- անհանգստացավ Կատյան:
–Այդպես: Գետափ էր գնում:Գետի մյուս ափից ինչ-որ աղջիկ էր ձայն տալիս, իսկ ինքը պատասխանում էր: Մի խոսքով այն ժամանակ նրան չի հանդիպել:Երևի իր գիրությունից ամաչել է:Ու հիմա փնտրում է:Աղջիկներին ասում է.«Ասա աո՜ւ» : Բոլորը ծիծաղում են նրա վրա:Նա մինչև օրս էլ գնում է գետի ափ:Հիմա նա կգա կծանոթանաք:
Կատյան շրջվեց պատուհանի կողնըու շրթունքը կծելով սկսեց նայել քաղաքին,«Մի՞թեայն ժամանակ ճիշտ էի: Մի՞թե արձագանք չէր այլ տղա:Աստված իմ ես նրան ամեն ինչ պատմում էի: Ոչ մի գաղտնիք չունեի նրանից:Ինչ հիմարն եմ ես…Բայց ինչու եմ հիմար:Այն ժամանակ փոքր էի:
Ափսոս իհարկե,որ նրան շուտ չեմ հանդիպել: Շատ ռոմանտիկ կլիներ:
Հիմա նա կգա: Ինձ երևի չի ճանաչի:Բայց ափսոս կինոյի նման է. այսքան տարի է անցել բայց նա դեռ սիրում է ինձ…»:
Դռան զանգը կտրեց նրա մտքի թելը: Ներս մտավ համկրելի,թիկնեղ մի երիտասարդ:Կատյան նայեց նրա աչքերին ու իրեն թվաց թե այնտեղ գետը տեսավ:Կատյան նայում էր հյուրին ու իրեն թվում էր վաղուց գիտեր նրան:Երիտասարդները պիտի ուղեկցեին նրան,բայց փեսացուի դերձակը կանչեց կոստյումը փորձելու: Աղջիկը դիմադրում էր,բայց նրա ուղեկիցը Ձախորդը եղավ:
Կատյան սպասում էր,որ իրեն կխնդրի այդ չարաբաստիկ «աու»-ն ասել,բայց այդպես չեղավ:Նրանք շատախոսում էին չհիշելով,որ նոր էին ծանոթացել:Մոտենում էին Կատյայենց տանը:
– Չգիտեի, որ գետի այս ափին ես ապրում,-զարմացավ Ձախորդը,-Երբեք այտեղ չեմ եղել արի զբոսնենք,- ասաց ու բռնեց աղջկա թևը:Կատյայի սիրտը խփեց:Նա ուզում էր,որ այդքան հասկանալի ու մոտ մարդը իրեն չճանաչեր,վախենում էր:Հեռվում նավի լույսն էր շողում ու հնչում էր շչակի ձայնը:
–Էհեհե՜յ,- ճչացին նավի վրայից:
–Էհեհե՜յ ,-միաձայն գոռացին Կատյան ու Ձախորդը:
Աղջկա ձայնը լսելով տղան կտրուկ շրջվեց,բռնեց ուսերից ու խնդրեց կրկնել:
Կատյան հանկարծ համարձակություն ստացավ ու ձայնեց:
Տղայի շունչը կտրվում էր,նա հազիվ կարողացավ հարցնել «Ուրեմն այդ դո՞ւ ես»:
– Ես եմ ,- երջանիկ ծիծաղեց Կատյան ու նայեց նրա աչքերին: Երեքով էին՝աղջիկը տղան ու գետը:
Հարսանիքը չկայացավ:
Բայց երկու ամիս անց գրեթե բոլոր հրավիրվածները մեկ այլ՝Կատյայի ու Ձախորդի հարսանիքի հյուրն էին:Երեկոյան նրանք զբոսնում էին գետափին:Ամսվա մեջ մի օր Ձախորդն անցնում էր գետի մյուս ափն ու խոսում իր սիրելիի հետ:ՎԵՐՋ
Երբ փայլում են աչքերը մարդու…
Շատ լավն էր.
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 30.07.2007, 11:07:
Դայանա ջան ապրես ,շատ լավ պատմվածք էր,շատ հուզիչ,բայց հույս ունեմ որ պատմությունդ գոնե մի քիչ ուրախ ավարտ կունենա
Սպասում եմ!
Վերջին խմբագրող՝ Cassiopeia: 30.07.2007, 11:12:
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Ինչու?
Հոգիս թրթռաց մի գիշերվա մեջ բացվող ցողաթաթախ մանուշակի պես,սիրտս` ինչպես անհատակ մի գուռ,լցվեց սիրելու անհագ տենչով ու ես քեզ սիրեցի...
Հիմա երբ ամեն ինչ անցյալում է,մտորումների ու տանջանքի թնջուկից
ծնվում է մի դաժան հարց`ինչու...
Ինչու քո հոգու ջերմ արևը չփարվեց ինձ.չէ որ այն այդքան ջերմ ու հարազատ
էր թվում:Այո’,թվում էր,որովհետև քո հոգու արևը մայր էր մտնում հեռավոր ու անհաս հորիզոնում:
Ինչու չսիրեցիր ինձ,երբ հոգիս այրվում էր անմար բոցով...
ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ ԷՐ...
Հիմա սրտիս ալեհույզ օվկիանը հանդարտվել է և լուռ խորհում է:
Ալյակները չեն վազում խենթի պես:
Բայց խոր ու անհատակ օվկիանի լաջվարդ մակերեսին փրփուրները գրում
են ինչու:
Ինչ լավ է, որ շարունակեցիր պատմությունդ
Բայց այն շատ թախծոտ էր, ես էլի տխրեցի
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ