Սիրային պատմվածքիկներ

[Riddle]

Gohar ջան, չես նեղանա չէ՞, եթե ասեմ, որ դուր չեկավ. շատ էր պրիմիտիվ: Այս պատմությունը համառոտ կարելի է այսպես ներկայացնել. աղջիկը հրաշալի զգում էր, որ տղային դուր է գալիս բոլորովին ոչ որպես ընկեր, ու նրան արդեն նվաճված աշխարհամաս էր համարում, դրա համար էլ չէր հետաքրքրվում նրանով որպես տղայի: Ցանկացավ նվաճել այն հյուր եկած տղային, որովհետև շատ ինքնավստահի մեկն էր, ուզում էր համոզվել իր ուժերի վրա, որոնք սակայն այս դեպքում նրան դավաճանեցին, ինքն էլ դրանից կատաղեց, այդ պատճառով էլ սկսեց կոպտել ընկերոջը. մարդկային մի տիպ կա, որոնք այդպես վարվում են այն մարդկանց հետ, որոնց սիրո վրա չեն կասկածում, ու վստահ են, որ երբեք նրան չեն կորցնի, նա միշտ ի վիճակի կլինի ներել իրենց: Տղային էլ սկսեց խղճալ, որովհետև սխալմամբ ինքն իրեն արդեն տղամարդկանց սրտերը նվաճող անպարտելի թագուհի էր զգում, ավելի բարձր նրանից: Հետո տղային կորցրեց, այն մեկն այդպես էլ անհետացավ, ինչպես կարելի էր կարծել, ու ինքը մենակ մնաց: Ժամանակ անց հանդիպեց ընկերոջը, լսեց ճակատագրական նախադասությունն այն տղայի մասին, որ նա «ուռում է», հասկացավ, որ այն տղայի հանդեպ չպիտի հույսեր ունենա, ու որ նա իրեն պետք չէ «այդպես ուռող» (հետաքրքիր է, այդպես միանգամից ո՞ւր կորավ նրա անմոռաց սերն այդ անծանոթի հանդեպ), հասկացավ նաև, որ իր նախկին ընկերոջը վերադարձնելու ճիշտ ծամանակն է, ու վճռականորեն նրա գիրկն ընկավ: Այստեղ խղճահարություն չկա, ամենասովորական հաշվարկ է: Եվ ընդհանրապես, չեմ կարծում, որ խղճահարությունից երբևէ հնարավոր է սեր ծնվի: Պարզապես մարդիկ հաճախ «նախասիրային» քնքշանքը, համակրանքը, դիմացինին օգնելու, պաշտպանելու զգացողությունը, դիմացինի անպատասխան սիրուց հուզվելը շփոթում են խղճահարության հետ:
Ավելացնեմ նաև, որ և անինքնասեր տղան, և հաշվարկասեր աղջիկն ինձ մոտ հակակրանք առաջացրեցին: Ներիր:

[Gohar]

Իսկ հետաքրքիր է ինչու՞ պիտի նեղանամ:
Ցանկացած մարդ ունի երևույթների ընկալման իր հայացքները:Դու ներկայացրել էր քո հայացքները:Այդեղ նեղանալու ոչինչ չկար:
Միայն մեկ բան կարող եմ ասել, այս հարցի մեջ իմ և քո հայացքները խստիվ տարբերվում էին:

[kiki]

Riddle , իսկ ես բոլորովին այլ մեկանբանություն կտայի , շատ խիստ ես ներկայացրել ... չեմ կարծում, որ սյուժեն այդքան պրիմիտիվ էր, ինչես դու ներկայացրեցիր ...
մեկ էլ , այդքան շուտ մոռանալու հետ էլ համաձայն չեմ , իմ կարծիքով դա հրապուրանք էր , հաստատ նա որոշ ժամանակ նրան հիշելու էր , ու ընկերոջը սիրելն էլ այդքան շուտ չէի լինելու , պարզապես Գոհարը այդ մասը արդեն չէր նկարագրել ...
բայց մի հարցքում հետդ համաձայն եմ, իմ կարծիքով խղճահարությունից չի կարող սեր ծագել, պարզապես այդ աղջկան թվում էր որ նա խղճում է տղային, իրականում այդպես չի ... կամ էլ դա ինքնախաբեության մի ձև էր ...

[Gohar]

Երևի հիմա էլ ես ներկայացնեմ այն կետերը, որոնց հետ համաձայն չեմ:

Gohar ջան, չես նեղանա չէ՞, եթե ասեմ, որ դուր չեկավ. շատ էր պրիմիտիվ:

Ճիշտն ասած միտքդ պարզ չէր:Չհասկացա հատակապես ինչն էր քեզ համար պրիմիտիվ՝գրելաո՞ճը, թե պատմությու՞նը:Ամեն դեպքում երկուսին էլ պատասխանեմ:
Սկսեմ գրելաոճից:Այս պատմությունը գրելիս ես չէի մտածում մտքերս բարդեցնելու մասին:Ինձ համար կարևորը, այս պատմությունը գեղեցիկ ձևով ներկայացնելն էր, բայց եթե ասես չի ստացվել, չեմ զարմանա, քանի որ ինձ առաջին անգամ եմ փորձում այս բնագավառում:
Ինչ վերաբերվում է պատմությանը, ասեմ, որ երբ ես կարդում եմ մի պատմություն, որի մեջ ներառված նախադասությունների 90%-ը իրենից ներկայացնում է զգացմունք, ապա նմանատիպ պատմություններն ինչ համար պրիմիտիվ լինել չեն կարող :

Այս պատմությունը համառոտ կարելի է այսպես ներկայացնել. աղջիկը հրաշալի զգում էր, որ տղային դուր է գալիս բոլորովին ոչ որպես ընկեր, ու նրան արդեն նվաճված աշխարհամաս էր համարում, դրա համար էլ չէր հետաքրքրվում նրանով որպես տղայի: Ցանկացավ նվաճել այն հյուր եկած տղային, որովհետև շատ ինքնավստահի մեկն էր, ուզում էր համոզվել իր ուժերի վրա, որոնք սակայն այս դեպքում նրան դավաճանեցին, ինքն էլ դրանից կատաղեց, այդ պատճառով էլ սկսեց կոպտել ընկերոջը. մարդկային մի տիպ կա, որոնք այդպես վարվում են այն մարդկանց հետ, որոնց սիրո վրա չեն կասկածում, ու վստահ են, որ երբեք նրան չեն կորցնի, նա միշտ ի վիճակի կլինի ներել իրենց: Տղային էլ սկսեց խղճալ, որովհետև սխալմամբ ինքն իրեն արդեն տղամարդկանց սրտերը նվաճող անպարտելի թագուհի էր զգում, ավելի բարձր նրանից: Հետո տղային կորցրեց, այն մեկն այդպես էլ անհետացավ, ինչպես կարելի էր կարծել, ու ինքը մենակ մնաց:

Այնպես ես նկարագրել, ոնց որ էդ աղջկիկը իրոք էդ զգացումներն է ապրել, որը որ դու ես գրել: Վստահաբար կարող եմ քեզ ասել, որ դու հաստատ չես կարա զգաս, թե էդ աղջիկն ինչ է զգացել:Գրառմանդ այս մասը գրելուց հետո խիստ անհրաժեշտություն էր զգացվում, որ շեշտեիր, որ դա քո անձնական կարծիքն է:

Ժամանակ անց հանդիպեց ընկերոջը, լսեց ճակատագրական նախադասությունն այն տղայի մասին, որ նա «ուռում է», հասկացավ, որ այն տղայի հանդեպ չպիտի հույսեր ունենա, ու որ նա իրեն պետք չէ «այդպես ուռող(հետաքրքիր է, այդպես միանգամից ո՞ւր կորավ նրա անմոռաց սերն այդ անծանոթի հանդեպ),

Իսկ հետաքրքիր է գրառմանս հատկապես, որ հատվածում ես կարդացել, որ նա այդ տղային սիրում էր:

հասկացավ նաև, որ իր նախկին ընկերոջը վերադարձնելու ճիշտ ծամանակն է, ու վճռականորեն նրա գիրկն ընկավ:

Այդ աղջիկը այդքան էլ շուտ տղայի գիրկը չընկավ:Ինչպես ասաց Kiki-ին, ես այդ մասերն արդեն չէի նկարագրել, քանի որ պատմությունը տեղից է շատ էր երկարել:Ուղղակի պատմությանը հակիրճ ավարտ էի տվել համատեղ ցույց տալով, թե վերջում ինչ է եղել:Ճիշտն ասած bounty-ի և քո գրածներից հետո ես մտածեցի, որ երևի գրածս այդ միտքը լավ չի հասկացվել, իսկ kiki-ի գրառումից հետո այլ եզրահանգման եկա՝մարդ կա հասկացել է, մարդ էլ կա չի հասկացել:

Այստեղ խղճահարություն չկա, ամենասովորական հաշվարկ է: Եվ ընդհանրապես, չեմ կարծում, որ խղճահարությունից երբևէ հնարավոր է սեր ծնվի: Պարզապես մարդիկ հաճախ «նախասիրային» քնքշանքը, համակրանքը, դիմացինին օգնելու, պաշտպանելու զգացողությունը, դիմացինի անպատասխան սիրուց հուզվելը շփոթում են խղճահարության հետ:

Այս կետը ես էլ չգիտեմ:Նմանատիպ զգացմունք չեմ ապրել:

Ավելացնեմ նաև, որ և անինքնասեր տղան, և հաշվարկասեր աղջիկն ինձ մոտ հակակրանք առաջացրեցին: Ներիր:

Անկեղծ ասած ես չհասկացա, թե քո տեսանկյունից , տղայի անիքնասիրությունը ինչում էր կայանում:
Ինչ վերաբերվում է քեզ մոտ հաշվարկասեր աղջկա հակակրանք առաջացնելուն , ապա ասեմ, որ ինձ մոտ լրիվ հակառակն է, այսինքն՝ ինձ մոտ հակակրանք են առաջացնում այն աղջիկները, որոնք իրրենց քայլերը կատարելուց առաջ հաշվարկ չեն անում:

[kiki]

Riddle , չհասկացա ի՞նչը ստիպեց քեզ տղային անինքնասեր համարել ... քո կարծիքով սիրելն ու արտահայտվելը անինքնասիրությու՞ն է ...

[Riddle]

Ճիշտն ասած միտքդ պարզ չէր:Չհասկացա հատակապես ինչն էր քեզ համար պրիմիտիվ՝գրելաո՞ճը, թե պատմությու՞նը:

Պրիմիտիվ էր ստեղծագործության իմաստը: Այն, ինչ կյանքում հետաքրքիր է, շատ հնարավոր է, որ նույնությամբ ստեղծագործության տեսքով ներկայացնելուց սովորական, առօրյա, անհետաքրքիր պատմության թվա:

Այնպես ես նկարագրել, ոնց որ էդ աղջկիկը իրոք էդ զգացումներն է ապրել, որը որ դու ես գրել: Վստահաբար կարող եմ քեզ ասել, որ դու հաստատ չես կարա զգաս, թե էդ աղջիկն ինչ է զգացել:Գրառմանդ այս մասը գրելուց հետո խիստ անհրաժեշտություն էր զգացվում, որ շեշտեիր, որ դա քո անձնական կարծիքն է:

Կարծում էի, որ եթե ես եմ գրել, կասկած չի առաջանա, որ կարծիքը Շեքսպիրն է հայտնել, կամ Գոհարը: Այո, ես գրել եմ իմ կարծիքը, իմ տպավորությունները: Ինչո՞ւ ես սրդողում: Դու միայն գովասանքի՞ էիր սպասում:

Իսկ հետաքրքիր է գրառմանս հատկապես, որ հատվածում ես կարդացել, որ նա այդ տղային սիրում էր:

«Անմոռաց սեր»-ը բառացի մի հասկացիր, ես նրա ուժեղ զգացմունքները նկատի ունեի, որոնց մասին հենց դու էիր գրել. այդ երեկույթի նրա տվայտանքները, պարի կանչվելու ջերմեռանդ ցանկությունը, ծաղկեփունջը ստանալու հուզմունքը, հաջորդ օրվա զանգի պատճառով առաջացած հիստերիան…

Այդ աղջիկը այդքան էլ շուտ տղայի գիրկը չընկավ:

Մի՞թե ես ասացի, որ նա շուտ տղայի գիրկն ընկավ: Այ, եթե շուտ ընկներ, այս դեպքում չէի ասի, որ հաշվարկված էր:

Անկեղծ ասած ես չհասկացա, թե քո տեսանկյունից , տղայի անիքնասիրությունը ինչում էր կայանում:

Նրանում, որ ընդունեց իրեն ժամանակին մերժած, վիրավորած աղջկան, որն ի վիճակի էր նրան գիտակցաբար խոցել իր բառերով, վերաբերմունքով: Սա էլի քո տողերից եմ ասում, ոչ թե հորինում.
-Իսկ ես քեզ չեմ սիրում,- շատ հանգիստ և արհամարական տոնով պատասխանեցի ես, պարզ գիտակցելով, որ այդ խոսքերովս դանակի հարվածներ եմ հասցնում նրան:
Կամ այս երկխոսությունը.
- Ինչու՞ չես պարում, մի՞թե այսպիսի գեղեցկուհին կարող է մենակ մնալ,- ձեռքս նուրբ բռնելով ու ժպտալով՝ հարցրեց նա:
- Ես մենակ չեմ, ահա այն երիտասարդի հետ եմ,- հանգիստ պատասխանեցի ես:
Ընկերս ցնցվեց իմ տված պատասխանից:Ես երբեք նրան այդպիսի արհամարական և անտարբեր տոնով չէի պատասխանել:
Այս և նմանատիպ «մանրուքներն» ինձ համար կարևոր են պատկերացրու: Քեզ արժանի, քեզ գնահատող մարդը երբեք չպիտի գիտակցաբար վիրավորի քեզ, և չպիտի քեզ ընտրի միայն այն պատճառով, որ ուրիշի հետ չստացվեց:

Ինչ վերաբերվում է քեզ մոտ հաշվարկասեր աղջկա հակակրանք առաջացնելուն , ապա ասեմ, որ ինձ մոտ լրիվ հակառակն է, այսինքն՝ ինձ մոտ հակակրանք են առաջացնում այն աղջիկները, որոնք իրրենց քայլերը կատարելուց առաջ հաշվարկ չեն անում:

Բնականաբար այսքանից հետո չես զարմանա, երբ ասեմ, որ այս հարցում իմ չափանիշները բոլորովին տարբեր են:

Իսկ ես Riddle-ի հետ համաձայն եմ, ուղղակի մի քիչ խիստ է ներկայացրել:

Խիստ եմ ներկայացրել, որովհետև նման պատմությունները ներվերիս ազդում են:

[kiki]

Riddlе , հասկանում եմ որ աղջիկը շատ վատ է վարվել տղայի հետ ու ես նրան չեմ արդարացնում, բայց երիտասարդին ես անինքնասեր համարել չեմ կարող, նրա արաքը ունի մի պարզ բացատրություն ՝ սեր ...

[Riddle]

Riddlе , հասկանում եմ որ աղջիկը շատ վատ է վարվել տղայի հետ ու ես նրան չեմ արդարացնում, բայց երիտասարդին ես անինքնասեր համարել չեմ կարող, նրա արաքը ունի մի պարզ բացատրություն ՝ սեր ...

Այ հենց այդ սերը չեմ հասկանում. ինչպե՞ս կարելի է շարունակել սիրել իրեն ոտնահարած մարդուն: Կամ, եթե այդքանից հետո, այնուամենայնիվ դեռ շարունակում է սիրել, ինչպե՞ս կարող է նորից լինել այդպիսի մարդու կողքին, և դեռ մի բան էլ երջանիկ լինել: Մեկ է, հողաթափիկ ինֆուզորիա է, կարծիքս փոփոխման ենթակա չէ:

[Ուլուանա]

Riddle-ի հետ համաձայն եմ աղջկա հարցում։ Ինձ էլ նա հակակրանք ներշնչեց հենց սկզբից։ Չեմ սիրում ինքնահավան ու գոռոզ մարդկանց, որոնք այնքան են իրենցով տարված ու ինքնասիրահարված, որ իրենց թվում է, թե աշխարհն իրենց շուրջն է պտտվում։ Այդ աղջիկը հենց այդպիսին էր, դրա համար էլ եթե ինչ-որ մեկն իրենով չէր հիանում ու «հանդգնում էր» իր վրա ուշադրություն չդարձնել, դա իր համար մի աննկարագրելի ու աններելի վիրավորանք էր. ինչպե՞ս կարելի է, ինչպիսի՜ հանդգնություն...

Բայց ինչ վերաբերում է տղային, ապա սիրելու դեպքում մարդ պատրաստ է լինում շատ բաներ ներել։ Իմ կարծիքով, դա բնական է։ Տղային չեմ մեղադրում։ Բայց աղջիկն իսկապես պատկանում է մարդկային այն տեսակին, որը ես տանել չեմ կարողանում...

[Riddle]

Riddle-ի հետ համաձայն եմ աղջկա հարցում։ Ինձ էլ նա հակակրանք ներշնչեց հենց սկզբից։ Չեմ սիրում ինքնահավան ու գոռոզ մարդկանց, որոնք այնքան են իրենցով տարված ու ինքնասիրահարված, որ իրենց թվում է, թե աշխարհն իրենց շուրջն է պտտվում։ Այդ աղջիկը հենց այդպիսին էր, դրա համար էլ եթե ինչ-որ մեկն իրենով չէր հիանում ու «հանդգնում էր» իր վրա ուշադրություն չդարձնել, դա իր համար մի աննկարագրելի ու աններելի վիրավորանք էր. ինչպե՞ս կարելի է, ինչպիսի՜ հանդգնություն...
Բայց ինչ վերաբերում է տղային, ապա սիրելու դեպքում մարդ պատրաստ է լինում շատ բաներ ներել։ Իմ կարծիքով, դա բնական է։ Տղային չեմ մեղադրում։ Բայց աղջիկն իսկապես պատկանում է մարդկային այն տեսակին, որը ես տանել չեմ կարողանում...

Ինչ լավ է, որ գոնե մեկը ճիշտ հասկացավ հակակրանքիս պատճառը:
Տղային ես էլ եմ հասկանում, սիրում է, չեմ հասկանում այն, որ թեկուզ սիրելով նա ներում է անցյալի արհամարհանքը: Այդ ի՞նչ աստիճան պիտի ինքն իրեն չսիրի: Սիրելի մարդուն կարելի է շատ բան ներել, բայց արհամարհա՞նքը… Միևնույն է, չեմ հասկանում, ու հույս ունեմ երբեք էլ չեմ հասկանա:

[bounty]

Մի պատմվածք եմ ուզում Ձեզ ներկաըացնել… Չնայած դա երևի պատմվածք չէ, լավ կտեսնեք…


ԲԱՐԵՎ ՍԻՐԵԼԻՍ

Ահա և եկավ մեր երևի թե վերջին հանդիպման օրը…Վաղը դու կմեկնես: Կգնաս, ինձ համար արդեն անվերադարձ:
Ակամա հիßեցի մի օր, երբ նույնպես բաժանվում էինք, սակայն կարճատև: Ես մնացի այս դատարկ, տխուր քաղաքում առանց քեզ: Ապրում էի կարծես երազներով և գալիք ապագայի երջանիկ հույսերով: Սպասում էի քեզ…
Ժամերը օրեր էին թվում, օրերը՛ ßաբատներ… Այժմ զարմանում եմ, թե ինչպես կարողացա այդքան ժամանակ գոյատևել առանց քեզ, առանց ձայնդ լսելու, քեզ տեսնելու …
Եվ եկավ, թվում էր, թե այդքան երջանիկ օրը…
Դու վերադարձար, սակայն արդեն ուրիßինն էիր: Ինչու՞: Ինչու՞ դա պատահեց մեզ հետ:
Ինչու՞ դու այլևս իմը չես, ինձ չես սիրում: Հոգիս քայքայվում էր նմանատիպ հարցերից, սակայն այս մwւթ լաբիրինթոսում չէի գտնում ճիßտ պատասխանը:

ԲԱՐԵՎ ՍԻՐԵԼԻՍ

Թվում էր, թե կմահանամ այն ծանրությունից, որն ընկավ իմ փխրուն ուսերի վրա, և մահն էլ, իր հերթին, ավելի հրապուրիչ, էր քան կյանքն առանց քեզ: Չէի կարում և չէի ուզում ապրել առանց քեզ:
Ամեն օր թվում էր,թե կզանգես, առաջվա նման կհանդիպենք և ամեն ինչ իր ընթացքով կգնա: Բայց չէիր զանգում: Այնքան էի կարոտել քեզ: Ժամանակի հետ հաßտվեցի այդ մտքի հետ, բայց քեզ չմոռացա:
Իսկ երբ տեսա քեզ այդ երկարատև բաժանումից հետո…
Այնքան ծանր էր գիտաքցել, որ առաջ իմն էիր, ինձ էիր սիրում,իսկ այժմ ուրիßին ես սիրում դու: Մի՞թե դու կարող ես երջանիկ լինել նրա հետ: Ծանր է պատկերացնել, որ կարող ես երջանիկ լինել մեկ ուրիßի հետ Չնայած իմ մեծ սիրուն և տառապանքին, քեզ երջանկություն եմ ցանկանում ուրիßի հետ: Եվ վաղը կգնաս: Չգիտեմ ուր կտանեն քեզ ճանապարհները, ճգիտեմ ե՞րբ կդառնաս:
Չգիտեմ, արդյո՞ք կրկին կհանդիպեմ քեզ այս կյանքում, բայց այսօր այս բաժանումը կոտրում է սիրտս, կոտրելով քեզ վերադարձնելու բոլոր հույսերը:
Դու կգնաս, իսկ ես կսպասեմ, չունենալով վերադարձի և ոչ մի հույս: Պարզապես կսպասեմ և կսիրեմ քեզ:
Ցտեսություն, իմ մեծ սեր, իմ թանկագին…

[Riddle]

Նման է չուղարկված նամակի, որը գրելուց առաջ էլ հեղինակը գիտեր, որ չի ուղարկի, բայց չգրել չէր կարող: Ինչ որ անչափ հուզիչ բան կար:

[bounty]

Նման է չուղարկված նամակի, որը գրելուց առաջ էլ հեղինակը գիտեր, որ չի ուղարկի, բայց չգրել չէր կարող: Ինչ որ անչափ հուզիչ բան կար:

Իրոք, երբ դա գռել էի (3 տարի առաջ էր), ուզում էի, որ այն մարդը, որին որ ուղղված էր, կարդա, բայց իհարկե նա չգիտի դրա մասին…

[Shauri]

bounty, ահավոր տխուր նամակներ ես գրել... կուզեի կարդացած չլինել առհասարակ... շատ էր ճնշող

[Lianchik]

Ուզում եմ

Երբ փակում եմ աչքերս, այլևս չեմ ուզում բացել: Մի հարցրու` ինչու, մի փոքր
մտածիր, և ինքդ կհասկանաս:
Ի հակադրություն իրականությանը, երազումս դու ամեն պահի կողքիս ես` անբաժան
ընկերոջ նման:
Ինչ՞ու է արևածագը այսքան ուշանում: Չնայած միշտ էլ այդպես է , երբ ինչ-որ բանի
անհամբեր սպասում ես, այն ուշանում է: Այդ դեպքում միգուցե ես քեզ անհամբեր
սպասում եմ, դրա համար ել ուշան՞ում ես:
Ժամանակը անցնում է, իսկ դու չկաս ու չկաս: Նույնիսկ աստղերն են արդեն ինձ հուշում, որ երբեմն սպասվածը չի գալիս:
Բայց մի՞թե այդ երբեմն հենց այսօր, հենց հիմա ու հենց ինձ հետ պիտի կատարվեր: Ես փակում եմ աչքերս ու դու գալիս ես: Բացում եմ չկաս:
Եթե երբեմնը հենց հիմա է , ապա ինչ՞ու դու չկաս: Չ՞է որ երբեմն իրականությունն ու
երազը նույնանում են:
Եթե ինձ <երբեմն> -ն է բաժին ընկել թող այս երբեմնն էլ ինձ հասնի:
Ժամացույցի վայրկենաչափի սլաքը կարծես շտապում է: Բայց ու՞ր, ինչ՞ու: Չ՞է որ նա անընդհատ կրկնում է իր քայլերը: Միթ՞ե նա չի հոգնել կյանքի այս նույնությունից:
Ինչքան նման ենք իրար , այո, ես ու այդ անշունչ սլաքը: Բայց այս նույնությունն ինձ
արդեն հոգնեցնում է:
Փակիր աչքերդ, միգուցե դու էլ չցանկանաս բացել: Միգուցե քեզ էլ այս նույնությունը
հոգնեցնի: