Մեր ամենասիրած գրական կերպարը /Տղա, աղջիկ/

[Davo'o]

Գնդապետ Աուրելիանո Բուենդիան ու Դուլսինեան:

[Լուսիանա]

Ռասկոլնիկով, Նաստասյա Ֆիլիպովնա

[StrangeLittleGirl]

Ճաշակային թարմացում
Հերոս՝ «Ապուշից» հենց Ապուշը
Հերոսուհի՝ «Ում մահն են գուժում զանգերից» Պիլար

[Farfalla]

Հերոս - Փոքրիկ իշխան
Հերոսուհի - Բեքի Շարպ (Ярмарка тщеславия)

[iza]

Պաշտում եմ <Հարյուր տարվա մենություն>> գիրքը. իսկ կերպարներից ամենահաջողը իմ կարծիքով ՈՒրսուլայի կերպարն է` որպես իդեալական կնոջ մարմնավորում:

[dvgray]

խե:քս գնում ա Երկարագուլպա Պեպիի համար… իսկ տղա կերպարը՝ անգերազանցելի Թոմ Սոյեր

[Աինի]

ԲԱրՈՆ ՄՅՈՒՀԱՈՒԶԵՆ ահա բոլոր ժամանակների հերոսը, դարերը կփոխվեն՝ ապրելու կանոնները ոչ, սուտը միշտ արդիական կմնա

[Գոհարիկ]

Դպրոցական տարիքում «Կայծերից» Ասլանին էի սիրահարվելմեկ էլ Կավերինի «Երկու կապիտան» գրքի գլխավոր հերոս Սանյային էի շատ սիրում:
Հիմա Գաճաճ Ցախեսին եմ սիրում

[Lion]

Իմ ամենասիրած գրական կերպարներից մեկը Գևորգ Մարզպետունին է;

[Katka]

Հերոս` Կաֆկայի հետազոտող շունը:

[Արևածագ]

Նաբոկով,«Լոլիտա»՝ Հումբոլդտ:Շոլոխով«Խաղաղ Դոնը»՝ Ակսինյա,իհարկե՝Ռասկոլնիկով:

[Նաիրուհի]

Չեմ կարողանում ամենասիրած կերպար ընտրել... Ախր այնքան շատ են ու այնքան տարբեր իրարից...
Բայց ինը-տասը տարեկանում պաշտում էի (ու մինչև հիմա էլ պաշտում եմ) Մոնտե-Քրիստոյին։
Նաև քչերին ծանոթ Տիգրան Բաղմանյանին Խաժակ Գյուլնազարյանի «Ինչ-որ տեղ վերջանում էր հորիզոնը» վեպից, մեկ էլ անկրկնելի և վերևում արդեն նշված թուրքահպատակի/լեյտենանտ Շմիդտի զավակին...
Կամաց-կամաց մյուսների անուններն էլ կգրեմ...

[Katka]

Վանյա Գրոմովը` Հիվանդասենյակ N 6-ում/Չեխով/

[Albus]

Ալբուս Դամբլդոր,,, մարդ, առանց որի չեմ կարող պատկերացնել Հարրի Փոթթերի գրքերը...

Մականվանս ընտրության հարցում նա էլ է նպաստել

[dionisos-88]

Չեխովի "Երեք քույրերի" Օլգան է հետաքրքիր, մտորումներով լի: Մել էլ Աննա Կարենինան է ինձ համար անչափ կարևոր ու սիրված կերպար, բայց......միյան որպես գրական կերպար: Եթե որևէ ծանոթ կամ բարեկամ ունենայի Աննա նման, գուցե չհասկանայի արարքը և նույնիսկ /դաժան բան է բայց/ չփորձեի էլ հասկանալ: Բայց արվեստը կարծում եմ դրանով էլ տարբերվում է կյանքից.դա մեզ հետ չի կատարվում, մենք կողքի աչքով ենք նայում, խորհում, խղճում: Այս դեպքում Կարենինան այլ ելք չուներ: Կերպարը կամ պիտի սովորական դառնար ու նվաստանար իր կյանքը շարունակելով, կամ պիտի բարձրանար` մահանալով: Տոլստոյն էլ դա զգում էր, երբ ասում էր. < Ես մեղք չունեմ, ես նույնիսկ լալիս էի` սպանելով նրան: Բայց ինքն էր դրդել վերջնակետին>...