Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս

[retin]

կարծում եմ, հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտին, Իրանին խառնելը սխալ գաղափար ա։ Դա ավելի կբարդացնի մեր վիճակը։ Կարծում եմ, չինացիք պակաս շահագռգված չեն, ուստի ավելի խելամիտ կլիներ Չինաստանին բերել (եթե իհարկե հապկ ա թափկ ա իրա պարտավորությունները չկատարի)։

[Varzor]

կարծում եմ, հայ-ադրբեջանական կոնֆլիկտին, Իրանին խառնելը սխալ գաղափար ա։ Դա ավելի կբարդացնի մեր վիճակը։ Կարծում եմ, չինացիք պակաս շահագռգված չեն, ուստի ավելի խելամիտ կլիներ Չինաստանին բերել (եթե իհարկե հապկ ա թափկ ա իրա պարտավորությունները չկատարի)։

Բանն էլ հենց նրանումն է, որ խառնվելու համար Իրանը մեզ չի էլ հարցնում՝ իրենք լավ գիտեն, թե իրենց շահը որն է։

[Overdose]

Թաքնված ու բացահայտ նիկոլիստներ ջան, ձեր կումիռը ասում ա ոչինչ, գերիները մեկ-երկու ամիս էլ Բաքվի բանտերում տանջվեն, իրանք մեզ դա կներեն, լիշ բի մենք իշխանությունը չկորցնենք։

Ո՞նց եք ուրիշ, կյանքը լա՞վ եք, հացը կուլ գնու՞մ ա, նորմա՞լ ա ամեն ինչ?

[Varzor]

Բայց առաջացած տեսակետին ընդհանրացված տեսանկյունից համաձայն եմ` ՀՀ ներկայից իրականության կերտման գործում, վերջին մի քանի հարյուրամյակում ամենամեծ դերակատարությունը ունեցել է Ռուսաստանը:
Այլ հարց է, որ "только благодаря России" արտահայտույթունն ուղղակի դեմագոգիկ և հռետորական է: Անկախ արտաքին ազդեցությունից, պետք չէ մոռանալ նաև ներքին գործոնները և մանավանդ արտաքին ազդեցության պարագայում ընտրույթուն կատարելու հանգամանքը:
Էդ նույնն է, որ ասենք, որ ծովափի ձևավորման գործում միակ ազդակը ծովն է: Բա ափի կառուցվածքը? Բա քամիները? Բա երկրաբանական պրոցեսներն ու անթրոպոգեն գործոնները?
Այս համեմատության մեջ ուղղակի անմտություն է Ռուսաստանին վերագրել Հայաստանակերտ միակ ուժի կարգավիճակը, քանի որ այլ ուժեր ակնհայտորեն ազդել են ՀՀ իրականության ձևավորման վրա:

Քննարկման մասնակիցները չեն կարողանում տարրանջատել երկու պարզ ճշմարտություն:
1. Ազգ և պետություն հասկացողությունները և դրանց շահերը միշտ չի, որ համընկնում են:
2. Իրականում, փաստացի, Հայաստանի արևելյան հատվածը գրավվել է ու թալանվել Ռուսական կայսրության կողմից, իսկ հայերը դա հանդուրժել էն միայն թուրքերի կողմից ֆիզիկական բնաջնջման վտանգի պատճառով:
Փաստացի հենց հայաստանն ուզում է թոթափել ռուսական լուծը, ռուսաստանը մեր վրա է քսի տալիս հարևան թուրքերին: Մեր համար թուրքերը, ռուսների թեթև ձեռքով դարձել են "բոբո ձաձա" կամ "մեշոկ պապի":
Ու մենք արդեն դարերով նույն ենթատեքստն ենք լսում.
"Ռուսաստանը Հայաստանի միակ շինողը պիտի լինի բարեկամն է ու դաշնակիցը: Բայց եթե դուք դրան համամիտ չեք, ապա ինքներդ պաշտպանվեք թուրքերից..."
Ցանկացած ազգի շահերից բխում է ունենալ կայուն, տոլերանտ ու առավելապես անկախ և ազատության բարձր աստիճան ունեցող, ինքն իրեն սնել ու պաշտպանել կարողացող պետություն:
Բայց մեկն այդ պետությունը կերտում է իր ազգի շահագործման հաշվին, մեկը հարևան ազգերի ու պետությունների շահագործման հաշվին, մեկն էլ սեփական ուժերի վրա հիմնվելով ու իրեն շահագործել փորձողների ճիշտ օգտագործմամբ:
Հիմա Ռուսաստանը կիրառում է բոլոր տարբերակները, ինչի հետևանքով թե շահագործում է ՀՀ-ն, թե խաղում է ՀՀ-ի կողմից Ռուսաստանը շահագործելու փորձերի վրա:

Փաստորեն դեռ բան չի փոխվել ․․․

[Վիշապ]

Վիշապ ջան, էսօր Թուրքիան մտելա Իրաք, էս խի՞ մտահոգություն չես հայտնում։
Ուան վեյը ուրա՞, մարդասեր եղբայրներ իմ, ինչու՞ կլռեք

Ապեր, միասնականությունից զուրկ չմո ազգերի տերետորիաները միշտ էլ պռախադնոյ դվոռ են։ Բայց քո խաթեր` մտահոգություն եմ հայտնում։

[Վիշապ]

Կարծիք եմ ասում, եթե դուրներդ չի գալիս, մի համաձայնվեք․ Մարդ առնվազն պիտի տխմար լինի, որ կարծի, թե ՀՀ բանակը կռվում պարտվել ա մի հոգու պատճառով, ու էդ մի հոգուն փոխելով ՀՀ բանակը անմիջապես կհաղթի, կամ կհաղթեր, եթե չփոխվեր։ Բայց էդ մարդկանց մի զգալի մասը ոչ թե տխմար են, այլ՝ անբարոյական են, որովհետև անձնական կոնֆլիկտներ ունեն ներկա իշխանությունների հետ, և անձնական շահ ունեին նախկին իշխանությունների հետ որի անբաժանելի մասն էր կազմում կոռուպցիան։ Այ էդքան բան։ Ու էդ անբարոյականներից ցեղիս մեջ էլ կան թարսի պես։

[Վիշապ]

․․․
Ու վերջում. սփյուռքը խայտառակ մեծ ռեսուրս ա, որ շատ մեծ օգուտ կարա տա Հայաստանին։ Բայց բերան փակելով, իրավունք չունես արտահայտվելու ասելով սփյուռքն ուղղակի օտարանում ա։ Առանց էդ էլ հիմա միտում կա, որ սփյուռքն իր ճամփով ա գնում (ցեղասպանություն ու հատուցում պահանջելով), Հայաստանը՝ ուրիշ (թուրքերի հետ «խաղաղության» դարաշրջան հռչակելով)։ Ու ո՞վ ա շահում սրանից։

Սփյուռքի դերը վայթե ահագին գերագնահատված է։ Մինչ օրս սփյուռքի «մեծ ռեսուրսի» արդյունքը եղել են հիմնադրամներն ու բաժակաճառերը, որը իհարկե քիչ չի, բայց դե մեծ ալիք փոխող էլ չի, այսինքն Հայաստանի ճակատագրի վրա 95 տոկոս ազդում են Հայաստանի քաղաքացիները ու այո, հենց Հայաստանում գտնվող քաղաքացիները։ Բայց զուտ «խաղաղության դարաշրջան» թեմայով, էնպես չի, որ էսօրվա հիբրիդ ղալմաղալ անող զանգվածը հստակ կողմնորոշված է գաղափարական առումով ու բացի Նիկոլի հրաժարականից ու պոպուլիստական բարբաջանքից որևէ լուրջ մտավոր–գաղափարական ռեսուրս ունեն որևէ լուրջ փոփոխություն անելու։ Սերժն էլ պակաս խաղաղություն ու «ֆուտբոլային դիվանագիտություն» չէր խաղում, նենց չի, որ Սփյուռքը արգելեց, կամ կտրուկ օտարացավ, սփյուռքը վաղուց օտարացած է, մի երկու քաղաքական իմիտացիաներն ու հիմնադրամները Հայաստանի համար ինքնախաբեություն են մոտավորապես նույն ձևի, ինչ–որ Ռուսաստանի՝ Հայաստանի համար բարեկամ լինելը, կամ ՆԱՏՈ–ի՝ Ուկրաինայի համար բարեկամ լինելը։ «Չկան հավերժական թշնամիներ եւ հավերժական բարեկամներ, կան շահեր»։ Հայաստանը ողորմելի աշխարհագրական դիրք ունի, ու չնչին ռեսուրսներ, դրա համար արևմուտքը խոշոր հաշվով մեր վրա թքած ուներ ու կշարունակի թքած ունենալ։ Հայաստանի հիմնական ռեսուրսը Հայաստանի քաղաքացին է, որը պետք է ձգտի մաքսիմում իրատես լինել ու կարճատև անձնական շահերից բացի երկարատև պետական շահեր տեսնել, այսինքն՝ չկուրանալ։

«Ոչ թրքացմանը» գոռացողները լավ կլինի չպրիմիտվանան ու իրենց խայտառակ չանեն, թե չէ էլի խիյարը թարս ա բուսնելու․

[Վիշապ]

Ու սա էլի եմ ասել, մի հատ էլ կրկնեմ․ Էսօրվա «ընդդիմությունը» իր խայտառակ էությամբ իրականում ուժեղացնում ու երկարացնում է Փաշինյանի իշխանությունը, այսինքն էդ տեսակետից էլ ավելի շատ վնաս է տալիս, քան օգուտ։ Ու Փաշինյանի իշխանության իրական սխալները հանգիստ սղցվում գնում են, որովհետև փաստացի ազգային ժողովում էլ մի հոգի խելքը գլխին ընդդիմություն չկա։ «Նիկոլ հեռացիր»–ով դուք կարող ա մի 20 տարի կոկորդներդ պատռեք, ոնց ժողովուրդը պատռում էր «Սերժիկ հեռացիր»–ով, հիմա Սեռժիկին ու Ռոբիկին կողքներդ դնելով ու գոռալով դուք ցույց եք տալիս, որ ձեր ուղեղում մի միկրոգրամ պատմությունից դասեր սերտելու կարողություն չկա, եթե աշխարհում տուպոյության չեմպիոնատ լիներ, դուք կգրավեիք երկրորդ տեղը։

[Բարեկամ]

Ու սա էլի եմ ասել, մի հատ էլ կրկնեմ․ Էսօրվա «ընդդիմությունը» իր խայտառակ էությամբ իրականում ուժեղացնում ու երկարացնում է Փաշինյանի իշխանությունը, այսինքն էդ տեսակետից էլ ավելի շատ վնաս է տալիս, քան օգուտ։ Ու Փաշինյանի իշխանության իրական սխալները հանգիստ սղցվում գնում են, որովհետև փաստացի ազգային ժողովում էլ մի հոգի խելքը գլխին ընդդիմություն չկա։ «Նիկոլ հեռացիր»–ով դուք կարող ա մի 20 տարի կոկորդներդ պատռեք, ոնց ժողովուրդը պատռում էր «Սերժիկ հեռացիր»–ով, հիմա Սեռժիկին ու Ռոբիկին կողքներդ դնելով ու գոռալով դուք ցույց եք տալիս, որ ձեր ուղեղում մի միկրոգրամ պատմությունից դասեր սերտելու կարողություն չկա, եթե աշխարհում տուպոյության չեմպիոնատ լիներ, դուք կգրավեիք երկրորդ տեղը։

Առաջինն ո՞վ ա

[Աթեիստ]

Առաջինն ո՞վ ա

Անեկդոտում հարցնում էին, «բա խի՞ ոչ առաջին»։
Ասում ա «որտև էնքան տուպոյ ես, որ մի տուպոյություն կանեին, առաջին տեղից էլ կզրկվեիր»

[Varzor]

Կարծիք եմ ասում, եթե դուրներդ չի գալիս, մի համաձայնվեք․ Մարդ առնվազն պիտի տխմար լինի, որ կարծի, թե ՀՀ բանակը կռվում պարտվել ա մի հոգու պատճառով, ու էդ մի հոգուն փոխելով ՀՀ բանակը անմիջապես կհաղթի, կամ կհաղթեր, եթե չփոխվեր։ Բայց էդ մարդկանց մի զգալի մասը ոչ թե տխմար են, այլ՝ անբարոյական են, որովհետև անձնական կոնֆլիկտներ ունեն ներկա իշխանությունների հետ, և անձնական շահ ունեին նախկին իշխանությունների հետ որի անբաժանելի մասն էր կազմում կոռուպցիան։ Այ էդքան բան։ Ու էդ անբարոյականներից ցեղիս մեջ էլ կան թարսի պես։

Բանն էլ հենց նրանումն է, որ․
բանակը կարող է պատրվել մեկ հոգու սխալի պատճառով,
բայց դա մեր դեպքը չի,
բայց տենց ավելի հեշտ է տակից դուրս գալը ու վրաներից գցելը,
բայց տխմարությունը դա անբարոյականություն չէ, առավել ևս անպարոյականությունը տխմարություն չէ,
բայց․․․

Վիշապ ջան, քավության նոխազը պետք է լինի հնարավորինս միակը, մանավան, որ էդ միակը կատարյալ ուլ է

[Վիշապ]

Բանն էլ հենց նրանումն է, որ․
բանակը կարող է պատրվել մեկ հոգու սխալի պատճառով,
բայց դա մեր դեպքը չի,
բայց տենց ավելի հեշտ է տակից դուրս գալը ու վրաներից գցելը,
բայց տխմարությունը դա անբարոյականություն չէ, առավել ևս անպարոյականությունը տխմարություն չէ,
բայց․․․

Վիշապ ջան, քավության նոխազը պետք է լինի հնարավորինս միակը, մանավան, որ էդ միակը կատարյալ ուլ է

Նայի, եթե բանակը կարող է մի հոգու սխալի պատճառով պարտվել, ուրեմն ողորմելի բանակ է։ Եթե պետությունը կարող է մի հոգու սխալի պատճառով քանդվել, ուրեմն ողորմելի պետություն է։
Բանակը, ինչպես և պետությունը հավաքական կառույցներ են՝ հիմնված բազմաթիվ մարդկանց պատասխանատվությունների վրա՝ շարքայինից մինչև գեներալ, քաղաքացուց մինչև պրեզիդենտ։
Եթե էդպես չի, ուրեմն խոսքը գնում է ոչխարների հոտի մասին, որին վարարած գետը կարող է քշել տանել՝ եղանակի վատացումը կռահել չկարողացող չոբանի պատճառով։