Ինտերնետում այդ համարը դեռ չկա: Ինչ է գրել որ՞:Թիթիզ-ի խոսքերից
Ինտերնետում այդ համարը դեռ չկա: Ինչ է գրել որ՞:
Բիձ, ես ներկայից եմ խոսում, իսկ դու գնում ես անցյալ: Անցյալի վերաբերյալ գումարային կարծիքս վատ է, եթե համեմատում եմ իմ պատկերացրած իդալականի հետ՝ խայտառակ վատ է: Գումարային կարծիքս դրական-բավարար է, եթե համեմատում եմ նրա հետ, ինչ ունենք այժմ: Անցյալում շուրջ բոլորը խելագարներ ու արկածախնդիրներ էին, ում հետ էլ Լևոնը շամպանսկի շրխկացներ, նույնն էր լինելու: Էն ժամանակվա խելագարների մեջ պետականամետ մարդիկ կային, որոնք հասկանում էին թե ինչ բան են ընդհանուր շահերը: Էդ խելագարներից մեկը օրինակ Վանոն էր, մյուսը՝ Վազգենն էր… Հիմա կան պրագմատիկ տականքներ, որոնք իրենց նեղ անձնական շահերից տաս քառակուսի մետր այն կողմ թքած ունեն: Իմ կարծիքով խելագար ապուշների ՕԳԳ-ն հաստատ ավելի բարձր է երկրի համար: Օրինակ պրագմատիկ ու ոչ խելագար ՌՔ-ն իրացրեց երկրի ողջ ռեսուրսները, գռդոն արեց ու հիմա ինքնագոհ ցնցվում է ծիծաղի նոպաներից: Սերժին փշրանքներ են մնացել:
Si vis pacem, para bellum
Առանձնապես ոչ մի բան:
Մկան ախպեր Ջոնիկին ա իրա արևին տռաս հանում, բայց ահագին ահնաջող:
Բիձա (12.12.2009)
Ճիշտ ես, մենք տարբեր ռակուրսներով ենք նայում հարցին: Քեզ թվում է ես անցյալում եմ, դու ներկայում: Իսկ ինձ էլ թվում է, որ մեր պլանկեքն են տարբեր բարձրության վրա դրած:
Դու եղած նույնիսկ կիսաորթնածը համարում ես ռեսուրս: Իսկ ես էլ մտածում եմ, որ հենց նոր շանս եղավ, մեջի որթը նորից է գլուխ բարձրացնելու և խժռելու:
Դրա համար էլ խոսում եմ նոր մարդկանց, նոր մտածելակերպի, նոր մոտեցումների, նոր աշխարհայացքի ձևավորման անհրաժեշտության մասին: Հնարավոր չի նորի մասին խոսել, առավել ևս ստեղծել- հինը չբացահայտելով ու չհասկանալով:
Նիկոլի կայքում մի հատ վիշապ կա, հարցեր է տալիս, որոնց էությունը -"ոնցն է": Չգիտեմ դու ես, թե ուրիշ վիշապ է, բայց իսկապես համար մեկ խնդիրը - "ոնցն" է, ու ոնցի- առաջին կետն էլ "ումով"-ն է:
Այդ մարդը դեռ չի երևում /բացի Նիկոլից/ : Եվ նորը չի էլ երևա, քանի այլ մեկն է զբաղեցնում ընդիմադիր լիդերի տեղը: Իշխանության համար պայքարում այդ հարցը լուծվում է պարբերաբար ընտրությունների մեխանիզմի միջոցով: Ընդիմության ներսում, դեմոկրատական երկրներում կա primaries կոչվածը, որը ի հայտ է բերում ընդիմության թեկնածուին: Մեզանում այդ մեխանիզմը փոխարինված է խոսելով, միտինգով, էլ չգիտեմ ինչով: Բայց իրականում լիդերը պետք է որոշվի մի քանի թեկնածուների բախման միջոցով, երբ ամեն մեկը կգնահատվի ըստ դիմացինին հաղթելու ունակությունների:
Սա սկզբունքային նրբություն է- հենց "ոնց" հարցի սկիզբն է:
Կարող ենք իրար հազար ձևի բզկտել- քննադատել, բայց իրականությունը մեկն է ու բավական պարզ: -Նոր լիդեր է պետք- եղած դզած-փչած-կոմպրոմիսայինը արդեն իրավիճակին ադեկվատ չէ:
Հասարակությունը պետք է հանգիստ նայի հնի գնալուն և իր մեջ ուժ գտնի մերժելով հնին, սատարի, վեր բարձրացնի նորին:
Չի կարելի դրա դեմն առնել ու լռված մնալ:
Askalaf (13.12.2009)
Բիձա ջան, կներես որ ամբողջապես չեմ պատասխանում գրառմանդ: Առանձնացնում իմ կարծիքով հիմնական պահերը, ու դրանց եմ անդրադառնում: Հուսով եմ առանձնացրածս մասերը, կոնտեքստից կտրված, դրանց իմաստը չեն փոխում:
Լևոնին չենք արադարցնում, ու վերլուծում ենք ոչ թե Լևոնի, այլ մեր պարտությունը: Ես պարտությունը դիտարկում եմ որպես մեր բոլորի պարտություն: Եթե առաջնորդ ենք ընտրել Լևոնի ու պարտվել ենք, ուրեմն Լևոնի ընտրության հարցում ենք սխալվել: Ու էլի հետ ենք գնում ու կանգնում ենք նույն հարցի առաջ, իսկ ում ընտրեինք Լևոնի փոխարեն: "Մարդատյացը" մի ելույթով իր շուրջ հավաքեց իր կողմից ատվածների մի հսկա բազմություն: Աբսուրդ/հակասություն չես տեսնում դրա մեջ ? Կամ Լևոնը ինչ-որ Հայլուրի կողմից գովերգված գերունակություններ ունի մարդկանց ուղեղները քայքայելու, կամ մենք էն գլխից քայքայված ուղեղներ ունեն: Առաջին տարբերակը չենք քննարկում: Երկրորդի դեպքում, եթե մենք բոլորս քայքայված ուղեղներ ունենք, ապա չլիներ Լևոնը, լիներ Պողոս առաքյալը, մենք էլի պարտվելու էինք:Սկզբունքի հետ համաձայն եմ: Եթե համարում ենք որ տանուլ ենք տվել ողջ պատերազմը: Իսկ եթե գործընթացենրը դիտարկենք երկարաժամկետ կտրվածքում, ապա այս լիդերով տանուլ ենք տվել ընդամենը ճակատամարտը, նահանջել ենք, բայց դեռ պահպանում ենք պատերազմում հաղթելու հնարավորությունները: Տեսականարոն: Ինքս էլ առանձնապես չեմ հավատում, որ ղզլբաշները ռևանշի հնարավորություն կտան, ու ավելի քան համոզված եմ, որ գնում ենք հերթական ԱԺ ընտրությունների: Եթե կան լիդերներ, որոնք կզբաղեցնեն Լևոնի տեղը, գլխիս վրա տեղ ունեն: Բայց Լևոնի վերջին երկու տարվա "մարդատյաց" գործունեության արդյունքներից մեկն էլ այն եղավ, որ պարզվեց, որ Լևոնը, իր նախկինում կերած գեր-գերագույն քաքերով նույնիսկ, հիմիկվա առաջին պլանում եղած դիշովկա, պադլիզ քաղաքական գործիչներից մի տաս գլուխ բարձր ու մաքուր է:
Իսկ չես կարծում, որ Լևոնի որոշ չափով յան տալը հիմիկվա գործընթացներից, կապված է հենց այն բանի հետ, որ տեղ է տալիս երիտասարդներին? Բայց, ցավով պիտի արձանագրեմ, որ վերջին երթին, որին մասնակցել եմ, երիտսարդների թիվը շատ ու շատ պակաս էր տարիքավորների թվից: Տաս տարում ղզլբաշները հասցրեցին նրան, որ հասարակության ամենաակտիվ զանգվածը` ուսանողություն, այսօր փաստորեն դարձել է ամենապասիվն ու ամենաթքած ունեցողը:
Kuk (12.12.2009), Mephistopheles (13.12.2009), Norton (12.12.2009), Rammer (13.12.2009), Վիշապ (13.12.2009)
Ավելի քան համոզված եմ, որ այն պահին, երբ Նիկոլը կհասունանա մինչև լիդեր լինելու մակարդակը, Լևոնը հաճույքով իր տեղը կզիջի Նիկոլին: Մեկը ես, Նիկոլի պես տղու հետևից նաղդ գնացող եմ: Ու էս պահին, Նիկոլի դատով, 10-ի ընտրություններով, սկզբունքորեն դրվում են Նիկոլ-լիդերի հիմնաքարերը: Ու Լևոնը կանգնած է դրա հետևում:
Askalaf (13.12.2009), Kuk (12.12.2009), Mephistopheles (13.12.2009), Nareco (15.12.2009), Norton (12.12.2009)
Վիշապ ջան եթե քո գրառման ոճով պատասխանեմ պետք ա մի հատ Հասմիկ Կաապետյանի երգերից գրեիRammer, էդ «հաշվի նստելու» փաստերին մեկ անգամ անդրադարձել եմ: Եվրոպացիքի այցելությունների փաստը ՀԱԿ-ը սարքել է դրոշակ, ու երբ պետք է, ամեն ձևի մեկնաբանություններով յանի կոզր է օգտագործում: Վիդիծե լի, իրենք ամեն անգամ գալիս են Լևոն ձաձայի տուն, ուրեմն հաշվի են նստում: Ցուցադրական այցելելը դեռևս շատ հեռու է հաշվի նստելուց, գուցե դա Սերժի դեմ կոմպրոմատներ հավաքելու համար ինֆորմացիա ստանալ է, գուցե զուտ ձևականորեն հասարակությանը հավասարակշռելու ու թմրեցնելու քայլ է, գուցե հայերիս մտքինը համակողմանի հասկանալու համար կոֆեյի սեղանի շուրջ նստած մտքերի փոխանակում է, բայց չէ՛, մենք ուզում ենք, որ հաշվի նստեն, ու քանի որ շատ ենք ուզում, դա արդեն իրականություն է…Լևոն Զուրաբյանն է հիմնականում ծածանում այդ դրոշակը, և իմ կարծիքով շատ իզուր:
...Դու բացարձակ ճշմարիտ ես, Լևոնը օբյեկտ ա բացել ու անունն էլ դրել ա "Լյովիկի մոտ" մենյույում ել տաք տաք էժան կոմպրոմատններ...
Իսկ հիմա լուրջ...Դու անուղղակի Լևոնին մեղադրում ես լրտեսության մեջ ի օգուտ արտաքին աշխարհի...Ի դեպ Լևոնին մոտ այցելում են տարբեր երկրներից: Ստացվում է Լևոնը տարբեր երկրների գործակալ է քո տրամաբանությամբ և տունը նստած չերեզ պատ կոմպռոմաններ ա հավաքում ու տրամադրում այլ երկներին, ի դեպ դա անում ա բացահայտ, քանի որ ամեն այցելություն հայտատրվում է... Հա չէ: Կոմպռոմատ հավաքում է միտինգնների ժամանակ: Մատենադարանի մոտից չերեզ օպերա կպնում ա Սեռժի ուղեղին ու սաղ կոմպռոմատնները download- ա անում: Ինչ -որ շատ ծանոթ թեզի մասին ես ասում ջհուդներ, մասոններ, վիկինգններ, էլ ով մնաց? Հա մեկ էլ մասսադը...Վիշապ ջան հասկանւոմ եմ որ նեղացած ես Լևոնից, բայց իրան ազգի դավաճանության մեջ մեղադրել ա քո կողմից գուցե անարդարացի է...
Հիմա դրոշակի մասին...Շատ ճիշտ են արել, որ դրոշակ են սարքել, դա խաղաքարտ է բայց ոչ թե ՀԱԿ-ի համար այլ ամբողջ Հայաստանի, ինչպես նաև Սերժի համար...Մարդը էն կլասի գործիչ ա որ գալիս մտքեր են փոխանակում: Այսինքն հարցնում են իր կարծիքը: Եթե հարցնում են ուրեմն հաշվին են առնում իր կարծիքը, ուրեմն իրենց գործողություննների և ծրագրերի մեջ հաշվի են նստում իր մոտեցման հետ...Ի դեպ քո ասածն եմ վերաձևակերպում...Այդ ներկայացուցիչնների երկրներն են իրական քաղաքականության մթնոլորտ թելադրում, և եթե ասում են գնացեք Լևոնի հետ մտքեր փոխանակեք, տեսեք էտ մարդը ինչ ա ասում ուրեմն հաշվի են նստում...
Հա ի դեպ ասում են որ Կ7 արխիվնները, որտեղ կան կոմպռոմատններ նաև Սեռժի վրա, Լևոնի մոտ են...
Վերջին խմբագրող՝ Rammer: 12.12.2009, 23:10:
Norton (12.12.2009)
Rammer, այդպես հիվանդագին մի ընդունիր, եվրոպացիք Լևոնի հետ հաշվի են նստում անկասկած: Ու Լևոնը եվրոպացիքին ոնց պետք ա խելք ու խրատ տալուց հետո շուռ է գալիս ու Այնթափցի Եղիազարի մասին խրատներ է տալիս Սերժին: Մնում է Սերժը հաշվի նստի Լևոնի հետ, բայց էտոտ նեխորոշիյ չելովեկ մեծամիտ, ու անդաստիարակ դրսևորումներ է ցուցաբերում… պադլօ
Ինչ վերաբերում է լրտեսությանը, ապա դու անուղղակիորեն Սերժին նույնացնում ես Հայաստանի հետ, այսինքն լեգիտիմացնում ես Սերժին, որ Սերժի դեմ խաղեր տալն էլ համարում ես լրտեսություն… Չխորանանք չէ՞ ապեր: Ես Լևոնից նեղացած չեմ, հլը չեմ հասցրել հարաբերություն ունենալ
Si vis pacem, para bellum
Mephistopheles (14.12.2009), Տրիբուն (14.12.2009)
Բոլորիս պարտվելու միտքը կիսում եմ, դրա համար էլ քննարկում ենք:
Հարցն այն է, որ Հայաստանը ետ է ոչ միայն տնտեսական, պետության կերտման այլև քաղաքական, հասարակական տեխնոլոգիաների ասպարեզում:
Ընդիմության միակ մեթոդը դա սահմանադրական միտինգն է, թույլատրված երթը, ու կոդլով «հեռացիր» գոռալը: Եթե դա չի աշխատում, դեռ վաղուց պետք էր այլ բան մտածել: Միթե Լովոնը չգիտեր այդ մասին՞:
Ես հասկանում եմ, որ նույն կետում հավաքված 2-300 հոգին, կամ նույնիսկ 2-300000-ը տեսադաշտի սահմանափակության պատճառով, կարող են մտածել, որ հեսա, իրենց դեմ էլ խաղ չկա ու իրար ոգևորելով մյունխաուզենի գործերն անելիս իրենց պատկերացնեն: Այն էլ էս Հայաստանում:
Արի ռեալ նայենք:
200 հոգին ահռելի ուժ է, եթե նա ազատ է իր մտածելակերպում ու գործելակերպում- շարժվում է հանուն նպատակի: Բայց 2 միլիոնն էլ ոչինչ է, եթե միտինգ ու երթից այն կողմ այլ բանի ընդունակ չէ: Հետևաբար պետք էր իրատեսորեն հասկանալ թե հայաստանում ինչ ռեսուրսներ կան և ըստ ռեսուրսների ձևակերպվեր ընդիմության գործելակերպի մեթոդաբանությունը:
1000 հատ ծեծված ընդիմադիրի դիմաց մի հատ սափրագլուխի քյաչալին մինչև հիմա կպած չկան: 10 սպանվածի դիմաց իշխանավորների գոնե մեկի ունքին կապտուկ չի հայտնվել: Հակառակը, դատավարություններով աննկարագրելի ստորության է հասցվել խաղը:
Կան ապացույցներ ոչ միայն կոնկրետ ոստիկան- սափրագլխի, այլև դրանց բոլոր շեֆերի անձնական ակտիվությունների մասին: Մեկին, մի տեղ, մի կծու խոսք ասվել է՞:
Զոհվելն ու ծեծվելը դրանք արդեն քաղաքականության հետ կապ չունեցող արդյունքներ են ու պետք է քննարկվի ոչ թե դահիճների դատվելու, այլ ցանկացած գնով հատուցում ստանալու հարցը:
Այ հենց այստեղ է, որ Լեվոն լիդերը վեր է ածվում Լեվոն կանխարգիլիչի- օյ-օյ, չի կարելի, մենք հո իրենց պես հանցագործ չենք՞:
20 տարի առաջ դա մոտեցում էր, 90 ականների կեսերին դարձավ լոզունգ: Իսկ 99 թվի կեղծ հայրենասիրական ու մորթապաշտ մեկնաբանությունների շնորհիվ, -արդեն քաղաքական դաշտի ակսիոմա:
Համաձայն եմ քո հետ- Հայաստանը մեռնող դաշտ է: ատոմային ռումբ էլ պայթի, մեկը ախ չի անելու: Բայց արի ընդունենք, որ հենց սահմանադրական խաղաղասիրության ոչ ադեկվատ գործելակերպը բերեց զգոնության նման բթացման: Արդյունքում այսօր ոչ միայն ներքին քաղաքականն ենք վարի տվել, այլ նույնիսկ - գենոցիդը:
Հայաստանի հարցերը արդեն քաղաքական չեն- վրիժառության դաշտում են:
Մեր պայմաններում, /ԲՏ/քառ/մ/ վրիժառուն ոչ թե քաղաքական ուժը այլ կոնկրետ մարդիկ միայն կարող են լինել : Քաղաքական ընդիմությունն էլ պետք դա գոնե ոչ հրապարակավ քաջալերի, այլ ոչ թե թղթի շերեփներ ճոճի:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 13.12.2009, 01:03:
Տրիբուն (14.12.2009)
Բիձ, ես էլ եմ նույն կարծիքին, որ մաքսիմում հնարավորությունները չեն օգտագործվել, բայց դե կրկին ամեն ինչ այդպես տրիվիալ չի: ՀԱԿ-ը ուներ երկու ճանապարհ, մեկը՝ վագրի քաղաքականությունն էր, որը պիտի ենթադրեր քաղաքացիական անհնազանդություն, հակահարձակումներ, պարտիզանական պատժիչ խմբավորումներ, լարվածություն, բախումներ, որը իշխանություններին թուլացնելով հանդերձ կթուլացներ նաև ընդդիմությանը, պետությունն էլ հետը: Ընդդիմությունը գուցե և կջախջախվեր համապատասխան տականք/քառակուսի կիլոմետր խտության ու անհավասար մարտերի պարագայում: Ամեն դեպքում ուժայինները սերժանտներ մնացին, Լևոնի հաշվարկը ուժայիններից գոնե մի քանիսի իր կողմը անցնելն էր, որը չեղավ ու դրանով ամեն ինչ որոշվեց:
Մյուս ճանապարհը, որով և Լևոնը տարավ ՀԱԿ-ին սկսած անցյալ տարվա գարնանից, դա օձի քաղաքականությունն էր: Օձը` դա լրիվ ուրիշ կենդանի էՕձը մի անգամ կծում է իր զոհին ու սպասում նրա սատկելուն: Հիմա ՀԱԿ-ը նույն կերպ սպասում է: Ու այս տուկատ իշխանությունները իսկապես գնում են սատկելու ճանապարհով, այս երկիրը առանց ազատ տնտեսության, վաճառված ռեսուրսներով ու գործազրկության շարունակ աճող տեմպերով կրկին գնում է դեպի կամ պատերազմ կամ հեղափոխություն: Ինչպես տեսնում ենք պետությունը օձի քաղաքականության դեպքում էլ է թուլանում, իսկ ընդդիմությունը փորձում է չթուլանալ: Այսինքն ընդդիմության կողմից զոհեր չկան այնպես, ինչպես հաստատ կլինեին վագրի քաղաքականության դեպքում, ընդդիմությունը փորձում է խաղաղ ճանապարհով հասնել քաղաբանտարկյալների ազատմանը:
Ի՞նչ է կատարվում երկրում: Երկրի տնտեսությունը սատկում է, որովհետև օլիգարխները ագահ են և տուպոյ, նրանց եկամուտները եթե նվազում են, նրանք ոչ թե իջեցնում են գները ու ծավալում արտադրությունը, այլ ընդհակառակը՝ արտադրությունը փակում են, ներմուծում են դրսից ու բարձրացնում գները, որ իրենց եկամուտները իբր թե չպակասեն: Արդյունքում ՀՆԱ-ն փոքրանում է, գնողունակությունը ընկնում է, փողերը պակասում են, բայց ողջ ցավը այն է, որ համաշխարհայինները Հայաստանին շարունակում են վարկեր տալ, որ Սերժի դինաստիան հասցնի մինչև սատկելը ավարտել իրենց բաղձալի պռոյեկտը՝ Ղարաբաղի հարցը, ինձ թվում է, այստեղ եթե Ղարաբաղի հարցը չլիներ, ապա Սերժը ոչ մի ֆիշկա չէր ունենալու խաղը շարունակելու համար, ու վաղուց իշխանափոխություն էր տեղի ունեցել: Հիմա պնդել թե վագրը տեխնիկապես օձից ավելի ուժեղ կլիներ, շատ վիճելի է Բիձ, վագրն էլ օձն էլ հիմար դրության մեջ են, որովհետև էս կռիսին անընդհատ հորմաններով բթում են, մեկ ու մեջ էլ հերոին են սրսկում: Ամեն դեպքում մեր ամենամեծ թշնամին մնում է ներքին թշնամին՝ տականք/քառակուսի կիլոմետր գործոնը, որում ես քեզ հետ 100% -ով համաձայն եմ:
Si vis pacem, para bellum
Kuk (13.12.2009), Mephistopheles (14.12.2009), Rammer (13.12.2009), Երվանդ (14.12.2009), Հայկօ (13.12.2009)
ԼԱՎ ՊԱՐԻ ՀՐԱՎԵՐ
Նրանք, ովքեր չեն հանդուրժում մարդու մինչեւ իսկ խոսելու իրավունքը, ովքեր հանուն իշխանության կարող են արյուն թափել մի հին ժողովրդի մայրաքաղաքում, այսօր հանդուրժողականության կոչ են անում: Հանդուրժենք, բայց ի՞նչը: Այն, որ Երեւանը դատարկվում է ՙիր իսկական սիարահարներից՚, որ Արցախը դատարկվել է, որքան չէր կարող երազել ոչ մի ազերի ղաչաղ 1988-ին: Եկենք հանդուրժենք, որ ազատամարտիկին ավելորդ ու չկրակած փամփուշտի համար ոտնաշղթաներով դատարան քարշ տան նրանք, ովքեր նրա հողաթափերի փոշին սրբելու պատիվը չպիտի ունենային: Եկեք հանդուրժենք, որ չգիտեմ քանի հազար տարվա մշակույթից օրնիբուն բարբառող ժողովրդին պիտի ներկայացնեն մշակույթի նախնական ձեւերից իսկ մղոններով հեռու նեանդերթալյան ինքնահռչակ պաշտոնյաները: Եկեք հանդուրժենք, որ սփյուռքահայը պիտի իրենից կտրելով` նախնիների երկրի ծաղկման համար գումարներ ուղարկի, իսկ ՙպետական այրերը՚ նույնքան գումարներ սփյուռք` արտասահման, հանեն ու սրճարաններ բացեն, գործարաններ դնեն` այստեղինները կանգնեցնելով: Եկեք հանդուրժենք, որ Չարենցի ասած ՙարեւահամ բառը՚ պիտի սկսվի ՙմոսկաներով, ռուսերեն բառաչող եւ լռող կովերով, կլիզմաներով, մեջքից մի քիչ ներքեւով, վատ պարողին խանգարող հանգամանքներով, ռազվադնոյներով, վիզկապներով, մասանդրաներով…՚ ու պիտի շարունակվի Չարենցին, Թումանյանին, Ջիվանուն, այն ամենին, ինչը մեզ համար հոգի է ու լույս, պղծելով:
Ամաչել պետք չէ. պետք է խոստովանել, որ մեր տեսակը պարտվել է. պարտվել է չարաչար: Եվ պարտվել ենք, իրոք, արջից: Պարտվել ենք արջի ծեծից: Պարտվել ենք այն սեւ օրից, երբ արջի ոտքը մեր լիս աշխարհը մտավ: Պարտվել ենք մարտի 1-ին, մեր իսկ արյան մեջ: Պարտությունն օրինաչափ է: Ի°մ Մաթեւոսյանը մի պատմվածքում գրում է. ՙ… Արջը… աչքերը` պարա¯պ, շուն է, գիտե՞ս, շան պես մի բան է: Բերանը բացեց ու ոռնալով վրա քշեց… Աշխարհը լիքը արջ ու որսորդ է, պիտի հանդիպեն, պիտի կամ կրակելով սպանի, կամ ձվերը ոլորելով… Արջն ինչու է ուժեղ – որովհետեւ ձվեր չունի՚: Իսկ դրանք չունեցողից ծեծ ուտելը, հոշոտվելը ամենեւին ամոթ չէ: Ամոթն այն է, որ արջը լավ է պարում, քանի որ խանգարող չկա: Մեկ էլ ամոթ է, որ հանկարծ ամեն վայրկյան չհիշենք ՙՄեզ մի° խառնեք ձեր վայրի արջի ցեղերին,/ Մեր երկիրը ավերված, բայց սուրբ է ու հին՚:
Օ¯, հանդուրժեք դրանց. դրանք վտանգավոր են, քանի որ գիտեն վայրի բնության բոլոր լեզուները` շան, ուղտի, կովի, արջի…, չգիտեն միայն մարդկայինը: Մեզ մի անգամ ասացին մոսկաների մասին, ապա շարունակեցին, թե` շունը հաչի, քարավանը գնա: Այդ քարավանին մենք հանդիպեցինք դեմ առ դեմ, երբ նախընտրական մեկ նախադասության մեջ երեք անգամ ասվում էր` թքե¯լ եմ: Սա° էր դրանց ծրագիր-մինիմումը: Ո՞վ կուզենա այդպիսի սապատավոր քույր կամ եղբայր ունենալ, թեկուզ հարեւան հրապարակում:
Անցել են, ահա, ծրագիր-մաքսիմումին: Բայց չլինի, թե դարձյալ կերակուրները պաղ մատուցանվեն հարսանքասեղանի հրավիրյալներին: Իսկ մեզ համար երբեք չի կարող ընդունելի լինել թուրքերի հետ կնքած օտարի ոչ մի համաձանություն, ինչպես որ ռուս-թուրքականներն են անընդունելի:
Հիմա անսացել ենք սեփական գավառում հարգած մարգարեին` հանդուրժում ենք: Պարեք` որ պարը գիտեք, ՙՈւզունդարայից՚ մինչեւ ՙԹարաքյամա՚ ու ՙՏասնչորս՚: Պարեք միասին, ինչպես որ աշխատել եք: Պարեք զատ-զատ: Մենք լուռ հանդիսականն ենք այդ վայրի խրախճանքի: Մեզ դեռ միջնադարից են սովորեցրել գայլի դուրս թռած աչքերը: Մենք մեր արյունն արդեն թողել ենք Լեռնաշխարհի բոլոր բարձունքներին, թողել ենք մեր խաղաղ մայրաքաղաքի փողոցներում: Այսպես է ավարտում ի°մ Մաթեւոսյանը` ՙ…ձին քացի է տալիս նրան, եզը` հարու: Ձին պոզ չունի` կանգնիր առջեւը, եզը քացի չունի` կանգնիր ետեւը: Օրենք է, պետք է ենթարկվես՚:
ՄԻՔԱՅԷԼ ՀԱՅՐԱՊԵՏԵԱՆ
РУБЕН-ВСЕМУТИЛОВЩИК
Ալբերտ Ազարյանի եւ Հրանտ Թոխատյանի գլխին պատուհաս է դարձել «Շարմի» ղեկավարի «գցած անհաջող ուդկան»:
Հայ հասարակության քննարկման ԹՈՓ մեկ թեմայի վերածված հայտնի տեսանյութը, որը նախօրեին տեղադրվել է «Youtube.com» կայքում, ըստ «Շարմ» ընկերության 3-րդական դեմքի պարզաբանբման, անորոշ հասցեատեր ունի: «Շարմ» ընկերությունը չի իրականացրել այդ նկարահանումը, հետևաբար չի իրականացրել նաեւ մոնտաժը, առավել ևս՝ տեղադրումը համացանցում»,- հայտարարել է պրոդյուսերական այդ ֆիրմայի լրատվական բաժնի աշխատակցուհին: Խոսքը, բնականաբար, վերաբերում է 2008թ. նախագահական քարոզարշավի ժամանակ եթեր տրված հոլովակների մոնտաժված կադրերին, որոնցում մարմնամարզության օլիմպիական չեմպիոն Ալբերտ Ազարյանը եւ դերասան Հրանտ Թոխատյանը կոպիտ հայհոյանք են օգտագործում Սերժ Սարգսյանի ու Երվանդ Զախարյանի հասցեին:
Հեռուստատեսությունից մի փոքր հասկացող կամ ոլորտին մոտ գտնվող մարդու համար այս պարզաբանումը նույնպես պրովոկացիա է, քանի որ առնվազն` 2003 թվականից մեր երկրում բացառապես բոլոր նմանատիպ միջոցառումները պատվիրվել են «Շարմ» ընկերությանը: Եթե նույնիսկ որեւէ գերատեսչություն ընդունակ է եղել սեփական հնարավորություններով անվճար հեռուստատեսային ապրանք, ֆիլմ կամ գովազդային վահանակ թողարկել, պատվերի 90 տոկոսը բոլոր դեպքերում իջեցվել է սույն ընկերությանը: 2008 թվականին պաշտպանության նախարարությունը արտասովոր ճոխությամբ էր որոշել նշել բանակի ստեղծման 15-րդ տարեդարձը: Ռազմական գերատեսչությունում միշտ եղել է նկարահանման, մոնտաժի վերջին տեխնիկա, այնտեղ միշտ ծառայել են որակյալ մասնագետներ, որոնք ցավոք` ինչ-որ պահի լքել են դեգրադացվող կառույցը: Եվ ահա, 2008 թվականին ՊՆ քարոզչության վարչությունը պատրաստում է փողոցի խոշոր վահանակների գովազդային պաստառներ եւ ֆիլմեր: Այդ օրերին Միքայել Հարությունյանին նախարարական կաբինետում անձամբ հանդիպում է «Շարմ» ընկերության ղեկավար Ռուբեն Ջաղինյանը, եւ 2 օր անց նրա ֆիրման հանկարծակի ստանում է «Իմ զենքը» խորագրով վահանակների եւ հոլովակների մեծաքանակ պատվերը: Չափազանց քիչ թվով մարդիկ են տեղյակ, թե քանի միլիոն դրամ եւ ինչ բյուջեից սրա դիմաց «Շարմ»-ին փող է փոխանցվել: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ պաշտպանական գերատեսչության քարոզչական եւ դաստիարակչական վարչությունները նույն ծավալի աշխատանքը կարող էին կատարել բացառապես սպաների ամսական համեստ աշխատավարձի ու նյութատեխնիկական բյուջետային հատկացումների շրջանակներում: Ասեմ ավելին, հենց նշածս սկզբունքով են այդ կառույցներն իրականացրել 1999թ. «Միասնություն» դաշինքի ողջ PR-ը:
Եվ ահա, մի սկանդալային հոլովակի վերաբերյալ ՀՀ նախագահի թեկնածու Սերժ Սարգսյանի նախընտրական PR ակցիայի միանձնյա կազմակերպիչ «Շարմ» ընկերությունը հայտարարում է, թե ինքը կապ չունի հոլովակի հետ, քանի որ անձամբ չի իրականացրել նկարահանումը եւ մոնտաժը: Ճիշտ է, նկարահանումը եւ մոնտաժը մասամբ վերապատվիել է մի ինչ-որ ՍՊԸ-ի, որն այսօր գոյություն էլ չունի: Բայց «Շարմ»-ի ողջ անձնակազմը, հատկապես` Ռուբեն Ջաղինյանը չափազանց լավ են տիրապետել, թե ինչպես են իրականացվել PR նկարահանում-մոնտաժները, ով` կադրից դուրս ինչ է խոսել, եւ չափազանց խնամքով են մինչեւ այսօր պահպանել «աշխատանքային» (рабочий, исходник) կոչվող այդ ամբողջ արխիվը: Ընդ որում, «Շարմ»-ի ամենախոհանոցային աշխատակցի հավաստմամբ, այդ «իսխոդնիկից» ժամանակին ղեկավարության ցուցումով առանձնացվել են կադրից դուրս հնչած բոլոր ուշագրավ արտահայտությունները եւ վերածվել մեկ միասնական կլիպի: Նույն կլիպում, ընդ որում, երգչուհի Շուշան Պետրոսյանը մոտավորապես` հումորով ասում է. «Ճիշտ է, առաջ Հայաստան, բայց ընտրեք Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին»: Այդ հատվածը, ինչպես տեսնում եք, «Youtube.com» կայքում տեղադրվելիս մոնտաժվել է: Եվ որպեսզի հայ հանրությանը միանգամից հասկանալի դառնա, թե ով եւ ինչ նկատառումներով կարող էր նման բան առաջացնել հասարակության բոլոր շերտերում, պետք է հիշենք Ռուբեն Ջաղինյանի կենսագրության ամենավերջին դրվագը: Ամռանը Ռուսական հանրային հեռուստատեսությամբ սկսվեց մի նախագիծ, որտեղ Ռուբեն Ջաղինյանը, իբր մեծահարուստ է եւ իր փողով հեռուստաժամ է գնել ու իրականացնում է իր վաղեմի երազանքը՝ հաղորդավարություն է անում իր «Ռուբիկ Վսեմոգուչիյ» եթերաժամով: Նրան, ըստ սցենարի, օգնում է ընտանիքը, որը հայկական է: Տանեցիք հայտնի մարդկանց են հյուրընկալում եւ հիմնականում` ծիծաղելի, տխմար կամ անգրագետ հարցեր տալիս, ինչը հաղորդման սցենարով էր պահանջվում: Մեր ժողովրդին ու հայ ընտանիքին նվաստացնող դատարկ նախագծի վերաբերյալ միանգամից բուռն բացասական արձագանքներ եղան: ՌԴ-ում հայերի միությունը բողքի նոտա եւ հաղորդման դադարեցման պահանջ հղեց «ОРТ» ընկերությանը: Անգամ ռուսական «Эхо Москвы» ռադիոկայանի եթերում «Известия» թերթի թղթակից Իրինա Պետրովսկայան էր ծաղրել ինքնաստորացվողին: «Իրականում, առայժմ միայն թյուրիմացության տպավորություն է: Դա ծիծաղելի չէ: Զրույցները ծիծաղելի չեն, իսկ այդ մարդը, ով իրեն անվանում է «Ամենակարող Ռուբիկ», ամենեւին էլ Գարիկ Մարտիրոսյանը չէ: Անկեղծ ասած, չգիտեմ՝ նա որտեղից է հայտնվել: Այն փաստը, որ այդ հաղորդումը վնասել է Առաջին ալիքի վարկանիշին, նույնպես միանշանակ է: Կարծում եմ՝ դա խայտառակություն է»,- ասել էր մեր ռուս գործընկերուհին:
Այդ նախագծից հաշված ամիսներ անց` հոկտեմբերին, Ռուբեն Ջաղինյանը մխրճվեց մեկ այլ խոշոր հայաստանյան PR պատվերի կատարման մեջ, եւ ըստ ամենայնի, կարգին տապալել է ստացած եկամուտները մասնակից-արվեստագետներին նորմալ բաշխումը: Չի բացառվում, որ «Youtube.com» կայքում հայտնված հոլովակը նրա դեմ արվեստագետների ցասման արդյունք է կամ հակառակը` նրա իսկ կողմից կազմակերվպած սաբոտաժ: Հաշված օրերի ընթացքում երկու տարբերակներից մեկը կհաստատվի, իսկ «Շարմ»-ի հերքումը կհերքվի:
om.am
*e}|{uka* (13.12.2009), Angelochek Pushisti (13.12.2009), Elmo (13.12.2009), Enigmatic (13.12.2009), Kuk (13.12.2009), Mephistopheles (14.12.2009), Երվանդ (13.12.2009), Տրիբուն (14.12.2009)
Վիշապ, ես հաշվել էի ԲՏ/ քառակուսի մետր-երով դու տականք/քառակուսի կիլոմետրերով: 6 կարգ տարբերություն ունենք մեր հաշվարկներում:Բիձ, ես էլ եմ նույն կարծիքին, որ մաքսիմում հնարավորությունները չեն օգտագործվել, բայց դե կրկին ամեն ինչ այդպես տրիվիալ չի: ՀԱԿ-ը ուներ երկու ճանապարհ, մեկը՝ վագրի քաղաքականությունն էր, որը պիտի ենթադրեր քաղաքացիական անհնազանդություն, հակահարձակումներ, պարտիզանական պատժիչ խմբավորումներ, լարվածություն, բախումներ, որը իշխանություններին թուլացնելով հանդերձ կթուլացներ նաև ընդդիմությանը, պետությունն էլ հետը: Ընդդիմությունը գուցե և կջախջախվեր համապատասխան տականք/քառակուսի կիլոմետր խտության ու անհավասար մարտերի պարագայում: Ամեն դեպքում ուժայինները սերժանտներ մնացին, Լևոնի հաշվարկը ուժայիններից գոնե մի քանիսի իր կողմը անցնելն էր, որը չեղավ ու դրանով ամեն ինչ որոշվեց:
Մյուս ճանապարհը, որով և Լևոնը տարավ ՀԱԿ-ին սկսած անցյալ տարվա գարնանից, դա օձի քաղաքականությունն էր: Օձը` դա լրիվ ուրիշ կենդանի է
Ի՞նչ է կատարվում երկրում: Երկրի տնտեսությունը սատկում է, որովհետև օլիգարխները ագահ են և տուպոյ, նրանց եկամուտները եթե նվազում են, նրանք ոչ թե իջեցնում են գները ու ծավալում արտադրությունը, այլ ընդհակառակը՝ արտադրությունը փակում են, ներմուծում են դրսից ու բարձրացնում գները, որ իրենց եկամուտները իբր թե չպակասեն: Արդյունքում ՀՆԱ-ն փոքրանում է, գնողունակությունը ընկնում է, փողերը պակասում են, բայց ողջ ցավը այն է, որ համաշխարհայինները Հայաստանին շարունակում են վարկեր տալ, որ Սերժի դինաստիան հասցնի մինչև սատկելը ավարտել իրենց բաղձալի պռոյեկտը՝ Ղարաբաղի հարցը, ինձ թվում է, այստեղ եթե Ղարաբաղի հարցը չլիներ, ապա Սերժը ոչ մի ֆիշկա չէր ունենալու խաղը շարունակելու համար, ու վաղուց իշխանափոխություն էր տեղի ունեցել: Հիմա պնդել թե վագրը տեխնիկապես օձից ավելի ուժեղ կլիներ, շատ վիճելի է Բիձ, վագրն էլ օձն էլ հիմար դրության մեջ են, որովհետև էս կռիսին անընդհատ հորմաններով բթում են, մեկ ու մեջ էլ հերոին են սրսկում: Ամեն դեպքում մեր ամենամեծ թշնամին մնում է ներքին թշնամին՝ տականք/քառակուսի կիլոմետր գործոնը, որում ես քեզ հետ 100% -ով համաձայն եմ:
Իհարկե, եթե համասեռ Հայաստանով մեկ հաշվենք- քո 29000-ն էլ փոքր թիվ չէ, բայց իմ կարծիքով դու շատ ես փոքրացնում նրանց քանակը:
Վագր – օձ անալիզով դու ընդիմության անփառունակ խաղերին կարգին մակարդակ ես վերագրել, բայց իմ կարծիքով ի սկզբանե հաշվարկներում չի եղել ոչ վագր, ոչ էլ օձ տարբերակը- առնետավազքի ռասչետ է եղել, որը կոպիտ սխալ էր:
Իսկ ընդգծված համաշխարհայինների առումով կարծում եմ ժամանակն է, որ հասկանանք թե ինչ է կատարվում:
Ես չեմ տնտղել Ակումբի արխիվները- չգիտեմ թե գենոցիդի մասին խոսել եք, թե ոչ, բայց այսօր, հայ թուրքական պայմանագրով մենք խայտառակ արդյունք ենք գրանցել: - պաշտոնապես Գենոցիդը հանել ենք հայկական ազգային- պետական առաջնահերթությունների ցուցակից ու կատաստրոֆայի ենք գնում:
Ըստ ՀՀՇ-ական քաղաքականության, գենոցիդը չպետք է լիներ պետական քաղաքականության agenda-յում, /մի գուցե գործապանակ՞/բայց պետք է առաջ տարվեր սփյուռքի և ազգային այլ կառույցների ջանքերով: Այսինքն դա դամոկլավյան սրի պես կախված հարց էր թուրքերի գլխին, որը ցանկացած պահի կարող էր դառնալ պետության քաղաքականության հարց և կպաշտպաներ Հայաստանը ցանկացած թուրքական ագրեսսիայից: Դա ինչ որ տեղ ընկալելի քաղաքականություն էր:
Եթե պատկերավոր ձևակերպենք -Մի կողմից գենոցիդը մեր ազգային մեծ ողբերգությունն է ու դաշնակների հռե կոպալով ասած- պահանջատիրությունը, բայց մյուս կողմից էլ այն պաշտպանիչ վահան էր թուրքերի հնարավոր նկրտումներից: Փաստորեն սրանց տհասության պատճառով Գենոցիդը պաշտպանական վահանից ու տեսականորեն հնարավոր պահանջատիրությունից 2 ամսում միջազգայնորեն դարձավ զուգարանի թուղթ:
Սա իր հետևանքներով կործանարար է լինելու բոլորիս համար:
Էս սակավամիտերըը վաաբշե բան չհասկանով հանձնաժողովին համաձայնվելով արդեն ինչ որ առումով վարի են տվել գենոցիդի այդ պաշտպանական ֆունկցիաները:
Բանն այն է, որ անցած 20 տարիները եղել են փորձաքար, ապացուցելու քաղաքական աշխարհին, որ հայերը կամք, խելք, պետական ու ներքին հասարակական մտածելակերպ ու հեռատեսություն ունեն գոնե 29000 ք/կմ տարածքով սուվերեն պետություն ունենալու: Հիմա պարզվեց, որ դա էլ չունենք:
Դրա համար էր ադրբեջանցին ասում, թե ձեզ մի կոշկակարանոց հայաստանն էլ բավարար է, որ կոշկակարություն անեք:
Սա բացարձակ ճշմարտություն է, չնայած ասված է թշնամու կողմից:
Հենց այս դավաճանությունն է ոգևորել թուրքիային դիվանագիտական հարձակման անցնելու ու ազատել է ադրբեջանի ձեռքերը պատերազմով հարցեր լուծելու: Ավելին, նրանք արդեն կարող են միասին սկսել պատերազմը ու հայաստանն էլ սարքեն էկոլոգիական արգելավայր:
Այնպես որ հարցը հիմա էլ ղարաբաղը չի, հարցը շատ ավելի մեծ է- սուվերեն պետություն ունենալը:
Չգիտեմ, թե ինչ է հնարավոր անել, բայց օձ-վագրը չի աշխատում: գոռալ, քրֆել, հիստերիա բարձրացնել, հնարավոր եղավ -սատկացնել է պետք:
Այսօր մենք նման ենք 15 թվի ապրիլ 23-ի հայերին, փետրվարի 25-ի սումգայիթի հայերին, բաքվի, կիրովաբադի, շահումյանի, մնացած տարածքների վարի գնացած հայերին, որոնք ջարդի նախօրեին արխային նստած էին:
Վերջին խմբագրող՝ Բիձա: 13.12.2009, 22:27:
Mephistopheles (14.12.2009), Տրիբուն (14.12.2009)
Բիձ, ես պարամետրի արժեքը չեմ գրել, ընհամենը նշել եմ չափողականությունը, իմի արժեքը ավելի մեծ աՎիշապ, ես հաշվել էի ԲՏ/ քառակուսի մետր-երով դու տականք/քառակուսի կիլոմետրերով: 6 կարգ տարբերություն ունենք մեր հաշվարկներում:
Իհարկե, եթե համասեռ Հայաստանով մեկ հաշվենք- քո 29000-ն էլ փոքր թիվ չէ, բայց իմ կարծիքով դու շատ ես փոքրացնում նրանց քանակը:
Իսկ էլ ինչի՞ հաշվարկ պիտի լիներ, զենքերը պիտի առնեին ու գրոհեին նախագահականի, ազգային ժողովի, պաշտպանության նախարարության, դատախազության ու սահմանադրական դատարանի ուղղություններով, չէ՞։ Այ էդ մեկը չէր ստացվելու Բիձ, կստացվեր «արյունոտ կիրակի»։ Ուրիշ բան, որ առնետավազքի համար համապատասխան խոստումներ կամ կտեր առնետները չստացան, դրա համար էլ չվազեցին։ Այ էդտեղ ՀԱԿ–ը ահագին թերացել է։Վագր – օձ անալիզով դու ընդիմության անփառունակ խաղերին կարգին մակարդակ ես վերագրել, բայց իմ կարծիքով ի սկզբանե հաշվարկներում չի եղել ոչ վագր, ոչ էլ օձ տարբերակը- առնետավազքի ռասչետ է եղել, որը կոպիտ սխալ էր:
Իսկ մնացած մտքերիդ հետ համաձայն եմ։ Սակայն այդ ամենի պատասխանատուն էլի մենք ենք ու մեր տականքները։ Ընդհանուր առմամբ մեր հիմնական պրոբլեմը համազգային դեբիլությունն է, որի առաջացման պատճառն էլ քյաբաբն է։ Ես սա բազմիցս ասել եմ։ Եթե գրոհենք քյաբաբի օբյեկտների վրա ու մի երկու ամիս գալստուկավորները (թե իշխանավոր, թե ընդդիմադիր) զրկվեն քյաբաբից, ուղեղների աբառոտները ահագին կբարձրանան։
Si vis pacem, para bellum
Ես չէի խորանա, քո ցանկությանբ, եթե գրառմանդ շնորհակալություն չհայտնեի իմ կողմից հարգված մարդիկ: Եթե հայտնել են ուրեմն համաձայն են քո հետ, եթե իրենք էլ են համաձայն են ուրեմն քաղաքականության բաժնի անունը հանգիստ կարելի ա գրել “Դառդերի գիրք”…Rammer, այդպես հիվանդագին մի ընդունիր, եվրոպացիք Լևոնի հետ հաշվի են նստում անկասկած: Ու Լևոնը եվրոպացիքին ոնց պետք ա խելք ու խրատ տալուց հետո շուռ է գալիս ու Այնթափցի Եղիազարի մասին խրատներ է տալիս Սերժին: Մնում է Սերժը հաշվի նստի Լևոնի հետ, բայց էտոտ նեխորոշիյ չելովեկ մեծամիտ, ու անդաստիարակ դրսևորումներ է ցուցաբերում… պադլօ
Ինչ վերաբերում է լրտեսությանը, ապա դու անուղղակիորեն Սերժին նույնացնում ես Հայաստանի հետ, այսինքն լեգիտիմացնում ես Սերժին, որ Սերժի դեմ խաղեր տալն էլ համարում ես լրտեսություն… Չխորանանք չէ՞ ապեր: Ես Լևոնից նեղացած չեմ, հլը չեմ հասցրել հարաբերություն ունենալ
Գրածիդ մեջ տրամաբանություն կա, բայց իմ ասածի հետ կապ չունի: Հարցը փորձենք բերել քաղ դաշտ:
Նայենք սկզբից: Համայն աշխարհի հանցանքնների մեջ Լևոնին մեղադրեցինք, սկսած արտաքին տեսքից մինչև զանազան տեսակի քաղաքական թերացումնների մեջ: Ես գիտես ինչ աստճանի ցավագին ու հիվանդագին եմ տանում, որ թրաշս սպիտակել ա ու զապոռ ա մոտս. լուրջ հիվանդության ա: Մեղադրանքնների մեծ մասի բովանդակությունը հետևյալն է: Լևոնը գալով քաղ հարթակ իր առջև դրել է այն նպատակը, որը իմ կարծքիով այս է կամ այն է , և քանի որ իմ կարծքիով անցած նպատակը չիրականացավ, ուրեմն նա թերացել է, ուրեմն նա սխալ հաշվարկ է արել, ուրեմն նա վատ առաջնորդ է և այլն…Ի միջայլոց շատ շատ ու բազմաբովանդակ այդպիսի կարծիք-նպատակններ կան և այդքան անգամ Լևոնը մեղավոր է : Դու շարունակելով այս տրամաբաությունը, զարգացնում ես այն` որ Լևոնը արտաքին աշխարհին կոմպռոմատենր է տրամադրում և աշխատում է արտքաին աշխարհի համար? Այ ստեղ ա մի պպզենք...
Ստացվում է հետևյալը. արտաքին աշխարհի որոշ ներկայացուցիչններ գալիս են Լևոնի մոտ, որը Սերժի մութ գործերի մասին անձնական կոմպռոմատններ են տրամադրում( կոմպռոմատնները ոչ անձնական չեն լինում ), որը նրանք պետք է օգտագործեն Սերժին ճնշելու համար, զիջումններ կորզելով Ղարաբաղյան հարցում և ազգային անվատնգության և ստրատոգիական հարցերում: Իսկ այսպիսի գործառությններ վերապահված են գործակալններին: Ու եթե հայտարաված և ընդունված ազգային, երկրի շահը պահապանող, ադ ընկաված քաղ գործիչը նման գործողություններ և հանձնարարություններ է կատարում ուրեմն նա դավաճում է այդ երկրին`ոտնահարելով ազգային շահը, անվատնգության վերաբերող հարցերում պաշտապանելով այլ երկրններին...Հիմա ինչ կապ ունի Սերժը լեգիտիմ ա թե չէ? Քաղաքակն հարցերում զիջումնները դրանք Սերժի անձնական զիջումնները չեն դա ՀՀ եև ՀՀ ժողովդրի զիջումններն են: Վաղը եթե Սերժի էշության պատճառով պատերազմ սկսվի ոչ մեկ չի ասելու և չեն էլ հարցնելու որ Սերժը լեգիտիմ էր թե ոչ…Երկրին ու ժողովուրդն է կրելու դրա հետևանքնները…Եվ դու հիմա մեղադրում ես, որ Լևոնը աշխատում է արտքաին աշխարհի համար, ի վնաս ՀՀ-ի, Սերժի կյանքի մասին մութ տեղեկություններ ներկայացնելով…Ազգային շահ տենց բան կա լսաձած ես չէ?
Փորձեմ կանխավ գուշակել քո հաջորդ գրառումը…Այն որ Հասյատնում քաղ բանտարկյալններ կան դա Լևոնի կողմից տրամադրվող կոմպռոմատ չի և դրա համար Լևոնենց տուն գնալու կարիք չկա…
Այլ կողմից մոտենամ հարցին: Մի օրինակ բերեմ…Իրաքում Սադամի շրջապատում լիքը ՑՌՈՒ-ի գործակալններ կային, որոնք համարվում էին Իրաքի նվիրյալններ գեներալններ : Եվ քո ասելով, եթե որևէ իրաքցի դրա մասին բարձրայնի, նա լեգիտիմացնում էր Սադամին?
Լևոն Տեր Պետրոսյանը եկել է քաղ դաշտ մի նպատակով: Դա Ղարաբաղի հարցը նվազգայուն կորուտններով լուծմանը աձակցելու…Դա հնարավոր է իրականացնել տարբեր ճանապարհներով: 2008 թվակաին նախագահի պաշտոնի համար պայքարի միջոցով, հիմա արտաքինից պասիվ, բայց իրական լուրջ դիվանագիտության միջոցով…սա է ամբողջ խաղը: Պետք ա էլի կարանք խորանանք…Առաջ ճիշտ է ես ևս այլ կարծիքի էի…
Հիմա վերադառանք իրականությունը: Վիշապ ջան դրսում Սերժի վրա էնքան կոմպռոմատ կա, որը հիմա Լևոնենց տուն գնալու կարիք չկա…Իսկ եթե ավելի մոտենքնա իրականությանը, ապա արտաքին աշխարհին Սերժի վրա կոմպռոմատններ պետք չեն: Սերժից ոչինչ կախված չէ, նա ընդամենը հրաման կատարող է, նշանակված գուբեռնատոր ր հարցեր լուծում են նրա շեֆերը…Բայց իհարկե շեֆերի հետ լեզու չգտնելուց մեզ են պատժում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ