ԱՄՆ դեսպանատունը Երուսաղեմ տեղափոխելն ու ընդհանրապես Երուսաղեմը (ամբողջությամբ) որպես Իսրայելի մայրաքաղաք ճանաչելու բազարները նոր չեն սկսվել:
Օբաման էլ` ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհրդի հերթական
2334 ռեզոլյուցիայի վրա վետո չդնելով ու դեռևս նախագահ չդարձած Թրամփին էս պրոցեսի մեջ ներքաշելով` էս հարցը ժառանգություն էր թողել իրենից հետո:
Ընդհանուր առմամբ էդքան էլ համաձայն չեմ քո <անիմաստ ու դուռակ որոշում> բնարոշման հետ, քանի որ ես ինքս համարում եմ, որ հրեաները լիարժեք իրավունք ունեյին ազատագրել իրենց պապական Երուսաղեմի նաև արևելյան հատվածը, որը 1949թ հրադադարից հետո մնացել էր Հորդանանին (բուն Հին Քաղաքը):
Ընդ որում` Հուդաիզմի գլխավոր սրբավայրն էլ էր մնացել արաբներին:
Բա ինչի էդ նույն ՄԱԿ-ը ռեզոլյուցիաներ չէր ընդունում, երբ հրեաների սրբավայրերն էին պղծվում:
Ամեն դեպքում` 1967թ 6 օրյա պատերազմի ընթացքում Իսրայելի բանակն ազատագրումա քաղաքն ամբողջությամբ:
ՈՒ լիքը երկրներ կային, որոնց դեսպանատները մինչև 1980թ գտնվում էին Երուսաղեմում:
Բայս էդ տարի Իսրայելն ընդունումա միացյալ Երուսաղեմը որպես Իսրայելի մայրաքաղաք ճանաչող օրենք ու, ի պատասխան, ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհուրդն ընդունումա Արևելյան Երուսաղեմի անեքսիան քննադատող ռեզոլյուցիա:
Սրանից հետո բոլորը հերթով սկսեցին իրենց դեսպանատները տեղափոխել Թել-Ավիվ:
ՈՒ վերջին դեսպանատները քաղաքից դուրս են եկել 2006-ին:
Բայց մի շարք երկրներ շարունակեցին Երուսաղեմում ներկայացված մնալ իրենց հյուպատոսությունների միջոցով:
Ամենահետաքրքիրնա էնա, որ 1989-ին Իսրայելը լիզինգով ԱՄՆ-ին 99 տարով տարածքա հատկացնում Երուսաղեմում` դեսպանատան կառուցման համար` տարեկան 1 դոլար վարձավճարով:
1995-ին էլ Կոնգրեսն օրենքա ընդունում` ԱՄՆ դեսպանատունը Երուսաղեմ տեղափոխելու պահանջով: Ասվումա, որ մենք պիտի հարգենք Իսրայելի իրավունքն իր մայրաքաղաքի ընտրության հարցում:
Բայց, սկսած 95-ից, բոլոր նախագահները` Քլինթոնը, Բուշն ու Օբաման, հրաժարվում էին գնալ էդ քայլին` մեջբերելով իրենց ազգային անվտանգության հարցերը:
6 ամիսը մեկ նախագահին անհրաժեշտ էր լինում օգտագործել իր իրավունքը` դեսպանատան կառուցման հարցի շրջանցման համար:
Էսօր էլ ունենք էն, ինչ ունենք:
Էջանիշներ