Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս

[Վիշապ]

Կրկին ոչ ադեկվատ գործողություններ, ոչ ադեկվատ ելույթներ, պառակտում, միտինգավորների պակաս, հերթական քցոցին ու ստրկացումը, մանթո վիճակ... իմ նմանները հեռվից խայթում ու խրատներ են տալիս... ոնց որ ոչ մի արտասովոր բան չկա, չէ՞... արա էս ինչ բառադի ժողովուրդ ենք մենք....

[Տրիբուն]

Կրկին ոչ ադեկվատ գործողություններ, ոչ ադեկվատ ելույթներ, պառակտում, միտինգավորների պակաս, հերթական քցոցին ու ստրկացումը, մանթո վիճակ... իմ նմանները հեռվից խայթում ու խրատներ են տալիս... ոնց որ ոչ մի արտասովոր բան չկա, չէ՞... արա էս ինչ բառադի ժողովուրդ ենք մենք....

Կա ապեր .. էս անգամ ՍԴ են դիմելու Էսի լուրջ ու երկար մտածված քայլ ա, սենց բան դեռ չի եղել պատմության մեջ:

[Անվերնագիր]

լոլ, բայց ՀԿԿ-ականների բթության աստիճանը սահման չունի, տարել են Նիկոլի քարտը, որ չքվեարկի, ինչպիսի՜ անսպասելի քայլ

Որ տակի աթոռը տանեյին՝ կանգնած քվեարկեր, ավելի աննախադեպ քայլ կլիներ

[Տրիբուն]

լոլ, բայց ՀԿԿ-ականների բթության աստիճանը սահման չունի, տարել են Նիկոլի քարտը, որ չքվեարկի, ինչպիսի՜ անսպասելի քայլ
]

Բուռնաշը տեսել ա Զարուհին հավաքում ա քարտերը, մտածել ա կամ ուտելու բան ա, կամ էլ ամանօրյա զեղչի քարտերա, ու սկսել ա ինքն էլ հավաքել:

[Chuk]

Վայր դրված մանդատներով հնարավո՞ր էր այսօրվա արդյունքին հասնել. ոչ իշխանական ուժերը՝ մանդատները վայր դնելու պահանջի մասին

Տրիբուն ձյա, փայլուն օրինակ ես պեղել, արժի սրա մասին մի քիչ խոսել:

Կարդում ենք առաջին նախադասությունը.

Այսօր Ազգային ժողովի դիմաց տեղի ունեցած բողոքի ակցիայի ընթացքում ցուցարարները պահանջում էին ոչ իշխանական խմբակցություններին վայր դնել մանդատները և փողոց դուրս գալ։

Սխալ բան պնդման մեջ ըստ էության չկա, որովհետև այո՛, կային ցուցարարներ, որ նման պահանջ էին դրել: Միայն թե ստեղ մի խորամանկություն, նյուանս կա: Չիմացողը կարդում ու կարծում է, որ ԲՈԼՈՐ ցուցարարներն էն նման պահանջ դրել կամ առնվազն դրանց մեծ մասը: Մինչդեռ, վստահ եմ, որ ցույցին մասնակցածները կհաստատեն, որ նման պահանջով հանդես եկողները առավելագույնը երկու տասնյակ հոգի էին, կոնկրետ խմբից: Սա այն դեպքում, երբ ըստ տարբեր գնհատականների ցույցին մասնակցել է շուրջ հազար մարդ: Ստացվում է, որ ցուցարարների 1-2 տոկոսն է նման պահանջ դրել:

Այդ դեպքում ինչու՞ է լուրում նման նախադասություն: Պատահականությու՞ն է, թե՞ դիտավորություն: Սա հասկանալու համար կարելի է նայել նաև ուրիշ իշխանական լրատվամիջոցների ռեպորտաժները:

Օրինակ՝
news.am, վերնագիր. Ոչ իշխանական պատգամավորները դուրս եկան ԱԺ-ից. ակտիվիստները կոչ են անում մանդատները վայր դնել
lragir.am, վարնագիր. ՀԱԿ-ն ու ԲՀԿ-ն չեն ցանկանում վայր դնել մանդատները (ի դեպ ստեղ հարկավոր է նշել, որ ժողովրդին միաժամանակ մոտեցել են ոչ միայն ՀԱԿ ու ԲՀԿ ներկայացուցիչներ Լևոն Զուրաբյանն ու Նաիրա Զոհրաբյանը, այլև ժառանգության ներկայացուցիչ Զարուհի Փոստանջյանը, ՀՅԴ ներկայացուցիչ Արմեն Ռուստամյանը ու ԲՈԼՈՐՆ էլ, ոչ միայն այն երկուսը, դեմ են եղել մանդատը վայր դնելուն)
1in.am, վերնագիր. Փոստանջյանը չի բացառում մանդատները վայր դնելու հնարավորությունը, տեքստում՝ «ԱԺ-ում քվեարկությունից հետո Լևոն Զուրաբյանը, Զարուհի Փոստանջյանը, Արմեն Ռուստամյանը, բոլոր ակցիայի մասնակիցները, նրանց կոչ արեցին մանդատները վայր դնել»

Եվ այլն:
Անմիջապես հարց է առաջանում, եթե ցուցարարների փոքր տոկոսն է նման բան պահանջում, ինչու՞ է նման ուշադրությունը: Ավելին, քաղաքականապես ակտիվ հատվածներում ևս որպես օրակարգ նման հարց չկա, ավելին, ակտիվ մասսայի մեծ մասը այս պահին մանդատ վայր դնելը սխալ է համարում: Կան սակավ քանակով մարդիկ, ովքեր օրակարգում ունեն այդ հարցը: Թող ինձ ներվի ենթադրություն անել, այդ սակավներից մի մասը մեղմ ասած անկեղծ նպատակներով չեն նման հարց բարձրացնում: Իհարկե՛, ոչ բոլորը: Հրես, ասենք դու էլ, Տրիբուն ձյա, կարծում ես որ դա ճիշտ ա, բայց հավատա, որ քո պես անկեղծ նման կերպ մտածողները հիմա շատ քիչ են: Նույնիսկ այս թեմայի քննարկումները ցույց են տալիս, որ ավելի շատերը համարում են մանդատները վայր դնելը սխալ:

Ու նորից եմ կրկնում հարցը. մանդատները հարցի այսքան քիչ հասարակական պահանջ լինելու դեպքում ինչու՞ են իշխանական համբավ ունեցող լրագրողները այսպես նպատակաուղղված շեշտադրում ՀԱՏԿԱՊԵՍ այդ հարցը: Իսկ պատասխանը պարզ է, այս պահին կա աննախադեպ համախմբվածություն, այս պահին առաջին անգամ հասարակության լայն հատվածներ սկսում են գոհ մնալ ԱԺ ընդդիմադիր պատգամավորների աշխատանքից, այս պահին առաջին անգամ ԱԺ ընդդիմադիր պատգամավորները կարողանում են համատեղ գործել ու ինչ-որ արդյունքների հասնել, ինչպես ԱԺ-ում կատարվածը ժողովրդին հասանելի դարձնելու հարցում, այնպես էլ աղմուկ բարձրացնելու, պրոցեսներ սկսելու, քվեարկությունների արդյունքների վրա որոշակի ձևով ազդելու տեսքով: Այս պահին իհարկե՛ Իշխանությանը պետք է շեղել թեման, մարդկանց հիասթափեցնել, պրոպագանդել կեղծ, մուտիլովկա օրակարգերը:

Ըստ այդմ, չբացառելով որ ժամանակի X պահին ընդդիմադիր ուժերի մանդատների վայր դնելը կլինի հզոր ակցիա, կլինի ժամանակին համահունչ, կլինի պահանջված ու իրականանալի, կարող եմ ուղղակի արձանագրել, որ ներկա պահին այդ հարցի արծարծումը ժամանակավրեպ ու շեղող է, մուտիլովկա օրակարգ է, այն առաջ քաշելը ձեռնտու է ԲԱՑԱՌԱՊԵՍ իշխանությանը:

[Chuk]

Ես էլ գիտեմ թե ում ա ձեռնատու Արտակ ջան: Ու բարձրաձայն էլ կարամ ասեմ՝ Նախախորհրդարանին:

Բայց դե ես մի ուրիշ բան էլ գիտեմ, Էն որ անձամբ ես, ու իմ շրջապատում լիքը մարդիկ, ոչ կուսակցությունների հետ են հույս կապում, ոչ նախանորհրդարանի, ու ոչ էլ առավել ևս նրանց միավորման, քանի որ միավորումը իրականում էս պահին ֆանտաստիկայի ժանրից է:
Բայց չնայած դրան պատրաստ ենք համագործակցել նրանց միավորման դեպքում, ու արդեն իսկ համագործակցել էլ ենք: Մարդ էս էլի, մեկ մեկ ֆանտաստիկան էլ է իրականություն դառնում: Ուզում եմ ասել սին հույսեր չենք կապում, որ հետո չհիսթափվենք, բայց նենց էլ չի որ կտրականապես մերժելու ենք մեկնած ձեռքը: (սա կենսաթոշակայինի խնդրի պահով եմ ասում, զուտ նախաձեռնության տեսանկյունից): Իսկ մնացած հարցերի հետ կապված ժամանակը ցույց կտա:

Տիգ ջան, երեկ մի քիչ գինովցած էի, մի քիչ էլ տաքացած, սուր ու կտրուկ էի պատասխանում, առանց խորանալու: Հիմա փորձեմ մի քիչ ավելի մանրամասն գրեմ:

Էնպես է, որ հիմա լայն շրջանակների համար Հայաստանում հեղինակազրկված է քաղաքականությանն առնչվող ամեն ինչը:
Մարդիկ չեն վստահում թե՛ կուսակցություններին, թե՛ ապակուսակցական քաղաքական միավորների, ասենք «Նախախորհրդարան» կամ «Քաղաքացիական պայմանագիր»: Ստեղ ասելով մարդիկ, նկատի ունեմ ինչ-որ լայն զանգվածի, թե չէ իրականում կուսակցություններից ու միավորումներից յուրաքանչյուրն ունի իր համախոհների ու համակիրների բանակը, մեկը՝ մեծ, մյուսը՝ փոքր:
Այս լայն զանգվածը չի վստահում նաև անհատ քաղաքական գործիչներին:
Այս լայն զանգվածը չի վստահում նաև քաղաքացիական նախաձեռնություներին, այդ թվում հարյուր դրամի համար պայքարողներին, Փակ Շուկայի համար պայքարողներին, հիմա էլ արդիական՝ Կենսաթոշակային «բարեփոխումների» դեմ պայքարողներին, այսինք՝ ձեզ:

Սա մի իրականություն է, որից փախնել չենք կարող: Այդ քաղաքացիական նախաձեռնություններից ամեն մեկն էլ ունի իր համախոհների ու համակիրների բանակը:

Բայց կա այն իրականությունը, որ այդ բանակներից որևէ մեկը, այդ կուսակցություններից, նախաձեռնություններից, քաղաքական միավորներից ու անհատ քաղաքական գործիչներից որևէ մեկը չունի այս պահին մարդկային այն ռեսուրսը, որ կօգնի իրական փոփոխությունների հասնել:

Այս հեղինակազրկումը կատարվել է տարբեր պատճառներով: Մի կողմից նույն կուսակցությունները, քաղաքական միավորներն ու նախաձեռնություններն են սխալ քայլեր արել, ինչ-որ հարցերում թերացել, մյուս կողմից սրանց բոլորի իրական հակառակորդը՝ իշխանությունը, ջանքեր չի խնայել մի կողմից հեղինակազրկելու, վարկաբեկելու համար, մյուս կողմից այդ բոլոր միավորներին իրար դեմ լարելու, ջլատելու համար:

Սրանից միակ ելքը մնում է այս բոլոր խմբերի, կլինեն կուսակցություններ, քաղաքական միավորներ թե քաղաքացիական նախաձեռնություններ, միավորմանն ուղղված քայլեր ձեռնարկելը, ու հստակ քաղաքական օրակարգեր մշակելը:

Սա կասեմ զուտ պնդման տեսքով, բայց որ օրը մեր միասանականությունը կապրապնդենք ու առավել քան հստակ օրակարգ՝ միասնական օրակարգ կձևավորենք, այդ լայն զանգվածների վստահության վերանվաճելու հարցը կլինի օրերի խնդիր:

Ինձ շատերն են այդ նույն միտքը ասում «այլևս ոչ մեկը ոտի չի կանգնի»: Տալիս եմ պատասխան հարցը. «Դու ինքդ կկանգնե՞ս, եթե հստակ պրոցես տեսնես»: ԱՍում ա. «ես հա, բայց մեծ մասը չեն կանգնի»: Ու էդպես ասում են բոլորը, ինչն իրականում նշանակում ա, որ մենք՝ մեզնից շատերը, պատրաստ ենք կանգնելու ու կանգնելու ենք Տիգ ջան:

Ոչ կուսակցություններն են, իրականում, իրենց սպառել, ոչ քաղաքական միավորումները, ոչ էլ քաղաքացիական նախաձեռնությունները, էնպես որ հիմա պետք է շարունակել ընդամենը ռեալ աշխատել համատեղ գործելու ու միասնական օրակարգ ձևավորելու համար: Ինքս վստահ եմ, որ այդ միասնական օրակարգը պետք է լինի վարչախմբի հեռացումը, սերժիկի հեռացումը, որովհետև մնացած բոլոր հարցերը այսօրվա ավազակապետական, ոչ օրինակարգ իշխանության վարած քաղաքականության արդյունքներ են, նրանց գոյության ածանցյալները:

[Tig]

Արտակ ջան հիմնականում մտքերիդ հետը համաձայն եմ:

Միասնական օրակարգի մասին եմ ուզում խոսել

..................

Ոչ կուսակցություններն են, իրականում, իրենց սպառել, ոչ քաղաքական միավորումները, ոչ էլ քաղաքացիական նախաձեռնությունները, էնպես որ հիմա պետք է շարունակել ընդամենը ռեալ աշխատել համատեղ գործելու ու միասնական օրակարգ ձևավորելու համար: Ինքս վստահ եմ, որ այդ միասնական օրակարգը պետք է լինի վարչախմբի հեռացումը, սերժիկի հեռացումը, որովհետև մնացած բոլոր հարցերը այսօրվա ավազակապետական, ոչ օրինակարգ իշխանության վարած քաղաքականության արդյունքներ են, նրանց գոյության ածանցյալները:

Ընդունում եմ, որ առաջնային հարցը սրանցից ազատվելն է: Բայց էս նույն անվստահության պատճառով շատերը, եթե ոչ բոլորը, չեն տեսնում փոխարինողների: Օրինակ հենց մեր նախաձեռնությունում, մեծամասնությունը հակված չի իշխանափոխության հարցը օրակարգում դնել, հիմնավորումն էլ այն է, որ փոխարինողի չեն տեսնում: Ու շատերը հակված են լոկալ խնդիրներ լուծելուն ուղղված գործողություններին: Ես էլ եմ այդ մոտեցմանը հակված, բայց մի քիչ հեռուն նայելով հույս եմ փայփայում, որ էդ գործընթացների ընթացքում հնարավոր է ձևավորվի մի թիմ, որը կհավակնի դառնալ փոխարինող: Ու էդ ժամանակ իշխանափոխության հարցը ինքնաբերաբար կմտնի օրակարգ:

Ասածս այն է, որ էսօր իշխանափոխության գաղափարի շուրջ էլ մարդիկ չեն միավորվում, բայց դա չի նշանակում, որ պետք չի գործել: Ուղղակի այս պահին քո ասած միասնական օրակարգը չի կարող դառնալ իշխանափոխությունը: Էս պահին մի ուրիշ բան պիտի դնել օրակարգում, հետո փորձել դա ուղղորդել դեպի իշխանափոխություն:

[Chuk]

Ասածս այն է, որ էսօր իշխանափոխության գաղափարի շուրջ էլ մարդիկ չեն միավորվում, բայց դա չի նշանակում, որ պետք չի գործել: Ուղղակի այս պահին քո ասած միասնական օրակարգը չի կարող դառնալ իշխանափոխությունը: Էս պահին մի ուրիշ բան պիտի դնել օրակարգում, հետո փորձել դա ուղղորդել դեպի իշխանափոխություն:

Բացարձակ համաձայն չեմ, Տիգ ջան, հենց էդ հարցն ա պետք դնել:
Միշտ էլ լինելու են մարդիկ, ովքեր էդ օրակարգը չեն ընդունելու: Ավելին, մի մասը անկեղծ դա սխալ կամ ժամանակավրեպ համարելով, մյուսները «պատվերի շրջանակում»՝ եղանակ ստեղծել փորձելով:

Բայց իմ համեստ դիտարկումները ցույց են տալիս, որ անգամ էդ քաղաքացիական խմբերի մեջ աստիճանաբար հասունանում է իշխանափոխության հարցը, շատերն արդեն այնքան սուր չեն ընդունում էդ միտքը, ինչքան մի տարի առաջ, շատերն ուղղակի համաձայնվում են: Եթե հենց վաղը էդ հարցով դուրս գանք հրապարակ, այո, հավանաբար արդյունք չի լինի:

Բայց ժամանակը գնում ա, ու ժամանակը խմբագրումներ, փոփոխություններ էլ ա մտցնում: Պրոցեսներն, ամեն դեպքում, հօգուտ իշխանափոխության դրական հունով են գնում: Չնայած դեռ չափազանց շատ ճանապարհ կա, սկզբրում ենք:

[Տրիբուն]

Հայաստանը մի պրոբլեմ ունի, դա Սերժի ու ՀՀԿ-ի իշխանությունն ա, ուրիշ ոչ մի պրոբլեմ չկա: Էտ լոկալ, փոքր, քաղաքացիական, բնապահպանական, կենսաթոշակային, բուծիկաշուկայական, տրասպորտային պրոբլեմները ամեն երկրում էլ կան, Գերմանիայում էլ, Ավստրալիայում էլ, Շվեդիայում էլ, Կանադայում էլ ...բայ էտ երկրներում Սերժական իշխանություններ չկան:

[Ձայնալար]

Արտակ ջան հիմնականում մտքերիդ հետը համաձայն եմ:

Միասնական օրակարգի մասին եմ ուզում խոսել



Ընդունում եմ, որ առաջնային հարցը սրանցից ազատվելն է: Բայց էս նույն անվստահության պատճառով շատերը, եթե ոչ բոլորը, չեն տեսնում փոխարինողների: Օրինակ հենց մեր նախաձեռնությունում, մեծամասնությունը հակված չի իշխանափոխության հարցը օրակարգում դնել, հիմնավորումն էլ այն է, որ փոխարինողի չեն տեսնում: Ու շատերը հակված են լոկալ խնդիրներ լուծելուն ուղղված գործողություններին: Ես էլ եմ այդ մոտեցմանը հակված, բայց մի քիչ հեռուն նայելով հույս եմ փայփայում, որ էդ գործընթացների ընթացքում հնարավոր է ձևավորվի մի թիմ, որը կհավակնի դառնալ փոխարինող: Ու էդ ժամանակ իշխանափոխության հարցը ինքնաբերաբար կմտնի օրակարգ:

Ասածս այն է, որ էսօր իշխանափոխության գաղափարի շուրջ էլ մարդիկ չեն միավորվում, բայց դա չի նշանակում, որ պետք չի գործել: Ուղղակի այս պահին քո ասած միասնական օրակարգը չի կարող դառնալ իշխանափոխությունը: Էս պահին մի ուրիշ բան պիտի դնել օրակարգում, հետո փորձել դա ուղղորդել դեպի իշխանափոխություն:

Տիգ ջան, նիուժելի դու մտածում ես, որ սենց մանր խնդիրների դեմ անվերջ կարանք պայքարենք: Ո՞ր մեկի դեմ պայքարենք այ ախպեր ջան: Մինչև մեկի դեմ սկսում ես պայքարել՝ իրազեկել, կազմակերպել, նամակ, դիմում, ստորագրություն, կողքից 4 հատ ուրիշ բան ա դուրս գալի: Ախր կա իշխանություն, որի նպատակը ի սզբանե թալանել ա, հասկանո՞ւմ ես, նախարարը ամեն խորհդակցությունից հետո վարչության պետերից նալոգ ա հավաքում ու գովում ա շատ գռփողին, փնովում՝ քիչ գռփողին: Նենց չի, որ իրանք ուզում են լավ բան անեն, մեկ-մեկ սխալվում են, մենք էլ մեկ-մեկ մեր ձայնը լսելի դարձնենք մեզ լսեն դզվեն: Չէ, ընգեր, չի լինելու տենց բան, մասնավոր հարցերի դեմ բողոքելով մենակ ավելի ու ավելի վատանալու ա ամեն ինչ: Էս մարդիկ իրանց ոչ ներուժը օգտագործում են թալանելու ու ռուսների հետևը մտնելով իշխանություն պահելու վրա: Ու անում են դա բացահայտ՝ կարում եմ անում են սկզբունքով: Ոնց որ մեկը քեզ բռնաբարի դու պայքարես դիրքի ընտրության համար: Ես էդ թեզը առաջ տանողներին միշտ համարել եմ Սերժի պրոյեկտ, բայց փաստորեն ազնիվ մարդկանց մեջ էլ կան տենց մտածողներ: Միակ մասնավոր խնդիրը, որի դեմ պայքարը արդյունավետ ա, դա ընտրական իրավունքի վերականգնումն ա, ինչը նշանակում ա գործող վարչախմբի անհապաղ հեռացում և նոր ընտրությունների անցկացում: Եթե կկեղծվեն նոր ընտրությունները, վերադառնում ենք առաջին կետին, էնքան, մինչև ձևավորվի քաղաքական համակարգ ու էդ ժամանակ արդեն չենք ասի փոխարինող չկա: Իսկ էս պայմաններում փոխարինող չի էլ լինի երբեք: Լրջով նեղվել եմ, որ դու տենց ես մտածում

[Tig]

Տիգ ջան, նիուժելի դու մտածում ես, որ սենց մանր խնդիրների դեմ անվերջ կարանք պայքարենք: Ո՞ր մեկի դեմ պայքարենք այ ախպեր ջան: Մինչև մեկի դեմ սկսում ես պայքարել՝ իրազեկել, կազմակերպել, նամակ, դիմում, ստորագրություն, կողքից 4 հատ ուրիշ բան ա դուրս գալի: Ախր կա իշխանություն, որի նպատակը ի սզբանե թալանել ա, հասկանո՞ւմ ես, նախարարը ամեն խորհդակցությունից հետո վարչության պետերից նալոգ ա հավաքում ու գովում ա շատ գռփողին, փնովում՝ քիչ գռփողին: Նենց չի, որ իրանք ուզում են լավ բան անեն, մեկ-մեկ սխալվում են, մենք էլ մեկ-մեկ մեր ձայնը լսելի դարձնենք մեզ լսեն դզվեն: Չէ, ընգեր, չի լինելու տենց բան, մասնավոր հարցերի դեմ բողոքելով մենակ ավելի ու ավելի վատանալու ա ամեն ինչ: Էս մարդիկ իրանց ոչ ներուժը օգտագործում են թալանելու ու ռուսների հետևը մտնելով իշխանություն պահելու վրա: Ու անում են դա բացահայտ՝ կարում եմ անում են սկզբունքով: Ոնց որ մեկը քեզ բռնաբարի դու պայքարես դիրքի ընտրության համար: Ես էդ թեզը առաջ տանողներին միշտ համարել եմ Սերժի պրոյեկտ, բայց փաստորեն ազնիվ մարդկանց մեջ էլ կան տենց մտածողներ: Միակ մասնավոր խնդիրը, որի դեմ պայքարը արդյունավետ ա, դա ընտրական իրավունքի վերականգնումն ա, ինչը նշանակում ա գործող վարչախմբի անհապաղ հեռացում և նոր ընտրությունների անցկացում: Եթե կկեղծվեն նոր ընտրությունները, վերադառնում ենք առաջին կետին, էնքան, մինչև ձևավորվի քաղաքական համակարգ ու էդ ժամանակ արդեն չենք ասի փոխարինող չկա: Իսկ էս պայմաններում փոխարինող չի էլ լինի երբեք: Լրջով նեղվել եմ, որ դու տենց ես մտածում

Բագ ջան փոխարինողի հարցը էսօր ամենասուրն ա դրված, համենայն դեպս են մարդկանց մոտ ում հետ էսօր ես շփվում եմ, ու ինչոր բաներ եմ փորձում ձեռնարկել: Նորից կրկնվեմ՝ խնդիրը հիասթափությունն ա ու անվստահությունը թե իշխանության թե ընդիմության նատմամբ: Էդ վստահությունը վերականգնել է պետք: Վերականգնել հնարավոր է միայն էսօր արդիական մի քանի լոկալ խնդիրներին մինչև վերջ տեր կանգնելով: Քանի դեռ դա վերականգնված չի, օրակարգում իշխանափոխության շուրջ համախմբման փորձը տապալվելու է: Ու ես չեմ ասում, թե անվերջ պայքարենք մանր խնդիրների դեմ: Ես ասում եմ, որ դա հասունացնել է պետք: Նույն բանը Արտակն էլ ա ասում, ուղղակի ինքը ասում ա օրակարգում իշխանափոխությունը հիմա պիտի դրվի, ես ասում եմ՝ վստահություն ձևավորելուց հետո: Եթե մարդը չի հավատում, որ փոխարինողի հավակնություն ունեցողը նույն ԲՏ-ն չի լինելու, ո?նց կարա իրա հետևից գնա: Դու ասում ես էդ դեպքում սկսում ենք 0-ի?ց: Այսինքն հիմա էլ դրա դեմ պայքարե?նք: Էլի նույն անվերջ պայքարը չի?:

Ես ուրիշ բան եմ առաջարկում՝ կամպլեքս լուծում: Զուգահեռաբար պիտի աշխատանք տարվի հետրյալ 3 հարցերի ուղղությամբ՝
1. Վստահության վերականգնման ուղղությամբ: Սա կլինի լոկալ հարցերին տեր կանգնելու միջոցով կամ այլ ինչոր միջոցներով դա քննարկվելիք հարց է:
2. Ձեր ասած իշխանափոխությունը օրակարգ բերելու ուղղությամբ:
3. Մարդկանց արժեհամակարգի վերականգնման ուղղությամբ: Սա ամենալուրջ հարցն է, ու եթե սա չկարողացանք անել, քո ասած անվերջ պայքարը անխուսափելի է: Ու սա պիտի արվի բոլոր գործընթացներին զուգահեռ: Առաջյանին շեշտադրումը սրա վրա պիտի լինի: Էս թեմայով մի 2 բան էի գրել էս վերջերս, հեսա տեղադրեմ՝

1.
Պետք է մի միտք մշակել, որը կփոխի այն բոլորի մտածողությունը, որոնք առաջնորդվում են հետևյալ սկզբունքով՝ մեկ ա ոչինչ չի փոխվելու...

Սա շատ վտանգավոր մոտեցում է: Նախ սա հանգեցնում է անտարբերության, երկրորդ՝ մասնատման, երրորդ՝ հիասթափության, քանի որ երբ իրոք ոչինչ չի փոխվում, մարդիկ հիասթափվում են: Ու դա նշանակում է, որ պայքարը նպաստում է հիասթափվածների աճին: Բայց եթե այս մտածողությունը փոխվի, ամեն ինչ կփոխվի: Քանի որ չկա ոչինչ, որը անփոփոխ է: Չկա ոչինչ, որի վրա չի ազդում պայքարը: Փոփոխությունները խորքային են, ու եթե կոնկրետ պայքարի նպատակը չի իրականանում, ապա փոփոխություններ միևնույն է լինում են: Տեղի է ունենում հանրության ձևավորում որպես պահանջատեր հասարակություն, որը կնպաստի նրան, որ հաջորդ անգամ որևէ բան անելուց առաջ անողները կմտածեն, նոր կանեն: Տեղի է ունենում անտարբերության ջախջախում, որը հանգեցնում է բարոյապես մեկ քայլ առաջ անցնող հասարակության կերտման: Մենք նախ պիտի կերտենք բարոյական հասարակություն, որն էլ իր հերթին կկերտի բարոյական իշխանություն: Մենք չպետք է թույլ տանք, որպեսզի իշխանությունների անբարոյականությունը վարակի մեզ և տանի դեպի կործանում: Մենք պիտի կոտրենք այն սկզբունքը, թե նպատակին հասնելու համար ամեն միջոց արդարացված է: Ոչ, սա կործանարար մոտեցում է: Նպատակին հասնելու համար միմիայն բարոյական, ճիշտ միջոցներն են ընդունելի: Եվ մենք դա կիրառելով պիտի այդ մոտեցումը սկզբունք դարձնենք բոլորի համար, այդ թվում իշխանությունների: Մեր առաջնահերթ խնդիրը բարոյական ապրող կերպար, մարդ ստեղծելն է: Մարդ, որը ոչ մի իրավիճակում չի քծնում, չի գողանում, չի թալանում, չի կաշառվում, չի կաշառում, չի ստորանում, չի նսեմացնում, չի նսեմանում, չի վաճառվում... Մարդ, որն ապրում է ազնիվ, անկեղծ, արարող կյանքով: Մարդ, որը պատրաստ է իր այդ սկզբունքների համար կռիվ տալ կեղծիքի ու անարդարության դեմ նախ և առաջ իր մաքրությամբ: Մենք ենք կերտում մեզ և մեզ առաջ տանողներին:

2.
Հասունանում է այն պահը, երբ շատերս ենք սկսում գիտակցել, որ անտարբերությունը պիտի փոխարինենք պատասխանատվությամբ: Այո ժողովրդավարությունը ոչ միայն իրավունք է ենթադրում, այլև պատասխանատվություն: Պատասխանատվություն ամեն մի կատարվելիքի և չկատարվելիքի նկատմամբ: Մենք բոլորս պիտի մեր լուման ներդնենք մեր իսկ հանրության և հանրապետության կայացման մեջ: <<Մեկ ա ոչինչ չի փոխվելու>> արտահայտությամբ առաջնորդվելով իրոք ոչինչ չի փոխվելու: Պահանջատրիությունը սկսվում է ինքներս մեզնից: Արժեհամակարգային փոփոխությունները սկսում են հանրային մտածողության փոփոխություններից: Քանի դեռ հանրային մտածողության մեջ չի գրանցվել դրական տեղաշարժ, ովքեր էլ որ գան իշխանության միևնույն է դրական տեղաշարժ չեն գրանցելու: Ու ես օր օրի համոզվում եմ, որ մեր հանրային մտածողությունը գնալով հզորանում և ձեռք է բերում այդ դրական տեղաշարժերը: Գոյանում է ՄԵՆՔ-ի զգացողությամբ առաջնորդվող անհատը, որը հանրային շահը սկսում է առաջնային դասել իր նեղ անձնական շահից: Անտարբերության սառույցը հալվում է: Ձևավորվում է իրոք պատասխանատվություն սատանձող բարոյական քաղաքացին: Եվ հենց այդ քաղաքացին է վաղվա մեր պետականության և ազգի լինելիության գրավականը:

3.
Մենք պետք է փոխվենք:

Այո պետք է փոխվենք հանուն մեր տեսակի վերականգնման և հարատևման: Մենք պետք է գտնենք մեր տեսակի լավագույն դրսևորումները և այն կրկին դարձնենք կենսունակ: Մի հայացք գցենք աշխարհի կայացած ազգերի վրա, օրինակ՝ ճապոնացիների, կամ գերմանացիների: Փորձենք հասկանալ, թե ինչո՞վ են նրանք յուրահատուկ, ինչո՞վ են առանձնանում համաշխարհայինի մեջ: Իհարկե ցանկացած հանրույթի մեջ կան և ստախոսներ, և խաբեբաբեր, և թալանչիներ, բայց ամեն ինչ որոշվում է մեծամասնության որակական բնութագրերով: Իմ կարծիքով վերոնշյալ ազգերի ամենակարևոր որակական բնութագրերը հետևյալներն են՝ ազնվություն, համարձակություն, կազմակերպվածություն: Ի հակադրում դրան վերջին տասնամյակներում մեր ուղեղները լցնում են այն գաղափարով, որ հաջողակ է ստախոսը, խաբեբան, զոռբան, թալանչին: Ու դա դառնում է հասարակական նորմ: Բայց մենք արդեն համոզվել ենք, որ այդ նորմը կործանարար է տվյալ հասարակության, տվյալ ազգի համար: Եվ մեր աչքի առաջ ունենալով վերոնշյալ օրինակները, կարող ենք հաստատակամորեն փաստել, որ կայանում են այն հասարակություններն ու ազգերը, որոնցում գերակշռում են դրական որակներով օժտված մարդիկ: Ժամանակն է կոտրել այն կարծրատիպը, թե հաջողության կարելի է հասնել միայն զոռբայությամբ և նյութապաշտությամբ: Ժամանակն է հասկնաալ, որ նման հաջողությունները ժամանակավոր են և կործանարար: Ժամանակն է մեր սերունդների դաստիարակության հիմքում դնել դրական մարդկային որակների քարոզը, և ոչ միայն քարոզը, այլև անձնական օրինակը: Պետք է կոտրել այն կարծրատիպը, թե ոչինչ հնարավոր չի փոխել: Ամենամեծ փոփոխությունը, որը հնարավոր է, և հարկավոր է անել, դա նախ և առաջ սեփական մտածողության փոփոխությունն է: Սեփական բարոյահոգեբանական դաշտում անտարբերության արդարացումների վերացմանն ուղղված աշխատանքներն են: Այո աշխատանքները, քանի որ մտածողություն կերտելը աշխատանք է, դա օդից չի ընկնում: Ժամանակն է սկզբունքյաին հասարակության ձևավորման, որը կառաջնորդվի նախ և առաջ հետևյալ սկզբունքներով՝ չլինել անտարբեր, ունենալ դիրքորոշում, արտահայտել այդ դիրքորոշումը, քննադատական և կառուցողական մոտեցում դրսևորել սեփական և այլոց դիրքորոշումների նկատմամբ, լինել անկեղծ և ազնիվ ինքդ քո և մյուսների առջև, լինել անհանդուրժող անարդարության և կեղծիքի նկատմամբ, մի խոսքով դառնալ մարդկային դրական որակների կրող: Իհարկե դա հեշտ չի և դա մեկ օրվա, նույնիսկ մեկ տարվա գործ չի: Դա անընդհատ, շարունակական գործընթաց է: Պետք է այդ մոտեցումը դարձնել ապրելակերպ և չհիասթափվել անհաջողությունների դեպքում: Եթե ինչոր բան չի ստացվում, պետք չի մտածել, թե դու անկարող ես, պետք է մտածել, որ դու դեռ չես հասել այն աստիճանին, որ կարողանաս: Հաղթանակներն ու պարտությունները հաջորդելու են միմյանց: Պետք է սովորել հավասարապես արժանապատվությամբ ընդունել երկուսն էլ: Հաղթանակներից չմեծամտանալ, պարտություններից էլ դասեր քաղել: Ինչպես ասում են՝ այնտեղ, որտեղ կա պայքար, լինում է կամ հաղթանակ, կամ պարտություն: Իսկ որտեղ չկա պայքար, կա միայն չգոյություն, զերոյացվող վիճակ:
Իմ կարծիքով սա է այն ուղին, որը այսօր հարկավոր է հասցնել ամեն մեկին, որի արդյունքում մենք կկայանանք որպես հանրություն: Կվերակերտենք մեր լինելիությունը, որպես դարերի խորքից եկող և այսօր էլ կայացած ազգ: Ամեն ինչ կախված է մտածողությունից և այդ մտածողության դրսևորումից:
Բարին ընդ մեզ:

[Tig]

Հայաստանը մի պրոբլեմ ունի, դա Սերժի ու ՀՀԿ-ի իշխանությունն ա, ուրիշ ոչ մի պրոբլեմ չկա: Էտ լոկալ, փոքր, քաղաքացիական, բնապահպանական, կենսաթոշակային, բուծիկաշուկայական, տրասպորտային պրոբլեմները ամեն երկրում էլ կան, Գերմանիայում էլ, Ավստրալիայում էլ, Շվեդիայում էլ, Կանադայում էլ ...բայ էտ երկրներում Սերժական իշխանություններ չկան:

Գնել ջան, Հայաստանը էսօր մի պրոբլեմ ունի, դա արժեհամակարգային անկումն է: Մնացածը սերժիկ մերժիկ, պուծին մուծին, երկրորդական են:

[Անվերնագիր]

Պարզվում ա ոչ միայն քոռ ա, այլ նաև կաղ ա:

[Chuk]

Էդ վստահությունը վերականգնել է պետք: Վերականգնել հնարավոր է միայն էսօր արդիական մի քանի լոկալ խնդիրներին մինչև վերջ տեր կանգնելով: Քանի դեռ դա վերականգնված չի, օրակարգում իշխանափոխության շուրջ համախմբման փորձը տապալվելու է:

Վիճելի, չափազանց վիճելի պնդում ես անում, Տիգ ջան:
Որովհետև լիքը մարդ էդ լոկալ խնդիրների համար պայքարն ինչքան խորանում ա, ինչքան կուսակցությունները դրանց խառնվում են, էնքան ավելի են հիասթափվում, թե կուսակցություններից, թե՛ լոկալ պայքարներից, թե՛ դրանք կազմակերպող քաղաքացիական խմբերից. կրկնվեմ, էսօր մենակ կուսակցություններից չի, որ հիասթափություն կա: Ու կա նաև տեսակետ, որ էս լոկալ պայքարներն ավելի են խորացնում հիասթափության մթնոլորտը:

Ահռելի մասսա կա, որը միայն, ասած սերժիկի, «գլխից բռնելը» տեսնելու դեպքում կսկսի հաղթահարել հիասթափությունը: Ավելին, ակտիվ քաղաքացիական խմբեր կան, որոնք ոգևորվում են լոկալ ակցիաներով, բայց լայն զանգվածը ոգևորվում ա ՄԻԱՅՆ ՈՒ ՄԻԱՅՆ գլոբալով:

Որպես ապացույց գնա նայի ՑԱՆԿԱՑԱԾ լոկալ ակցիայի մասնակիցների քանակը ու դա համեմատի համեպատական ընտրություններից հետո կազմակերպված ՑԱՆԿԱՑԱԾ հանրահավաքի հետ:

Մարդիկ ոգևորվում են հենց հատկապես տենց գլոբալ հարցերի շուրջ, ու մեր իրական ցավն էն ա, որ գլոբալ հարց բարձրացնել դեռ կարողանում ենք միայն համապետական ընտրությունների ժամանակ: Ու արդեն առավել քան ժամանակ ա նյունյու-մունյու լոկալ պայքարիկները թողնել մի կողմ, հաշվետու լինել ինքներս մեր ու հանրության առաջ ու գլոբալ պրոցես սկսել:

Ու էդ գլոբալ պրոցեսի սկիզբն արդեն դրած ա: Դրա համար էլ մի շարք լոկալ պայքարողիկներ արդեն շուխուռ են դրել, հայտարարում են որ ասենք ՀԱԿ, ԲՀԿ-ի ու ՀՅԴ-ի հետ ճամփա չեն գնա, փորձում են հնարավորինս կանխել դա: Չեն հաջողելու: Սերժիկ Սարգսյանի հրաժարականի պահանջը ու էդ պահանջի հենքի վրա գլոբալ պրոցես սկսելը այլընտրանք ուղղակի չունի:

[Վիշապ]

Հայաստանը մի պրոբլեմ ունի, դա Սերժի ու ՀՀԿ-ի իշխանությունն ա, ուրիշ ոչ մի պրոբլեմ չկա: Էտ լոկալ, փոքր, քաղաքացիական, բնապահպանական, կենսաթոշակային, բուծիկաշուկայական, տրասպորտային պրոբլեմները ամեն երկրում էլ կան, Գերմանիայում էլ, Ավստրալիայում էլ, Շվեդիայում էլ, Կանադայում էլ ...բայ էտ երկրներում Սերժական իշխանություններ չկան:

Սերժի ու ՀՀԿ-ի իշխանությունը որ էսքան ձախողումներից հետո շարունակում ա մնալ, դա երևի նշանակում է, ՀՀ-ում էլի ուրիշ պրոբլեմներ էլ կան։
Իմ կարծիքով օրինակ` ազնվության ու անկեղծության պակասը։ Սա ամենուրեք ա, նաև ընդդիմադիր դաշտում։ Եկեղեցում, դատարաններում, դպրոցներում, համալսարաններում, ամենուրեք անազնվություն կա։ Հայաստանը պատված ա անբարոյականության բորբոսով, բայց դե մենք կարծում ենք, թե աշխարհի ամենամաքուր ժողովուրդն ենք։ Ինձ թվում է, հայերիս մեծամասնությունը թյուրիմացաբար հակված է մտածելու, որ ասենք ազատ սեքսն ու հոմոսեքսուալիզմը ավելի կեղտոտ երևույթներ են, քան թե անազնվությունն ու ստախոսությունը։