Հոտ ա, մեղա-մեղա, բա ի՞նչ ա: Տեսե՞լ ես, որ չոբանը մտնում ա փարախը, որ մի հատ մատաղացու ոչխար հանի, ինչ ա կատարվում փարախում: Ոչխարները բնազդաբար զգում են գլխներին գալիքը ու սկսում են էս ու էն կողմ փախնել: Չոբանը ձեռը քցում ա, պատահական մեկին բռնում ա ու սկսում ա դուրս քաշ տալ: Հենց էտ դժբախտին տանում ա, մնացածը հանգստանում են ու շարունակում են հանգիստ չոր խոտն ուտել, մինչև չոբանի հաջորդ այցը:
Ու էս հոտին ճիպոտով առանձնապես չեն էլ խփում: Պռոստը մանրից էն չոր խոտն էլ են դեմից առնում, որ գնա ուրիշ արոտավայրեր փնտրի: Ժողովուրդն էլ հենց տենց անում ա: Բա հո չի՞ կոտորվելու: Ոչխար պահելու բիզնեսը ոնց որ էլ լավ եկամուտ չի բերում: Ուզում են մեր դարերով սիրված արտովայրերում խոսքի լճեր սարքեն, ձուկ պահեն: Չոբանները վերածվում են ձկնաբույծների: Կարող ա վաղը կասմանաֆտ էլ դառնան: Իսկ ինչու՞ ոչ: Պազի շոֆեռը ո՞նց միլիարդատեր դառավ:
Ուղղակի էտ հոտը, ժամանակ առ ժամանակ իբր նամուսով չոբանի հոտ ա առնում ու կարծում ա, որ գոնե էս անգամ էտ չոբանը իրան չի խաբի: Բայց վերջում պարզվում ա, որ չոբանը գելերի հետ փայ ա:
Էջանիշներ