Համաձայն եմ, որ խաբելը (միշտ չի, որ ճշմարտությունը թաքցնելը, կամ փոխելը
խաբել է

)
Ախր չի բռնել, իրականությունը բարձրաձայն արտահայտելը դա դեռ խնդրի լուծում չի: Ամեն ինչ պետքա իմաստ ունենա, իսկ տվյալ պարագայում իմաստը միայն վրդովմունք արտահայտելն է, բայց ոչ խնդրին լուծում տալը:
Ամենայն հավանականությամբ հերթ կանգնածներից հաստատ էլի մարդիք գիտեին այդ մասին, բայց լռում էին` ոչ թե
հավությունից, այլ անճարությունից ու ստամոքսի խնդրից

Եթե մարդը օրինական տարբերակ չունի, դեռ չի նշանակում, որ ինքը հավ է: Այսօր Հայաստանում անթիվ-անհամար արդարացի գրավոր և օրինական բողոքներ կան, որոնց ոչ մի լուծում և ընթացք չի տրվել: Հիմա ինչ? Նույն թեմայով չբողոքողը հավա? Չե որ գիտի, որ իր բողոքը ընթացք չի ստանա, նույնիսկ կարող է իրեն վնասել:
Ուսանող տարիներից մի դեպք պատմեմ հակիրճ: Ամբողջ կուրսով պայմանավորվել էինք, որ մի առարկայից քննությունը պետք է ստանանք այդ դասախոսի գրած գրքերից մեկը գնելով (ինչպոս դասախոսն անկեզծորեն ասեց` իրենից մի քայլ ետ բարոյականությունից, մեր կողմից մի քայլ իրեն ընդառաջ

: Բայց կուրսից մի հոգի գնացել ու դեկանատում բողոքել էր, որ ուզում է քննությունը հանձնել (ի դեպ հաստատ չեր կարողանա, որովհետև 1 շաբաթում հնարավոր չէ ընթերցել և հասկանալ 6 հաստափոր գիրք, այն էլ փիլիսոփայությունից ու սոցիոլոգիայից: Ի դեպ այս առաջադրանքը արդեն իսկ ուսանողի իրավունքների խախտում է

): Արդյունքում ամբողջ կուրսը կանգնեց կտրվելու փաստի առաջ: Բայց հարցը հարթեցինք, ու հետո "բողոքողը" պրոբլեմներ ունեցավ կուրսի տղաների հետ: (իհարկե ֆիզիկական բռնություն չի եղել` մեզ մոտ անթույլատրելի էր

):
Հիմա ստեղ ովա "հավը", ովա ճիշտ, ովա սխալ?
Փորձի մեկնաբանես

Էջանիշներ