Սա մեր Բարոն Նախագահի պատասխանից մի հատված BBC-ի թղթակցի հարցին։Ես ասել եմ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւին, որ եթե ադրբեջանցիները ցանկանում են ցույց տալ, որ լրջորեն հետաքրքրված են Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգ կյանքի ու ապագայի հարցերում, թող ներդրումներ կատարեն, լուրջ ներդրումներ կատարեն Լեռնային Ղարաբաղում, ապացուցեն, որ Ադրբեջանը պատրաստ է ներդրումներ անելու եւ համոզելու Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդին, որ Ադրբեջանը կարող է երաշխավոր լինել իրենց անվտանգությանը: Գուցե դրանից հետո հանրաքվեի ժամանակ ղարաբաղցիները ցանկություն հայտնեն մնալու Ադրբեջանի կազմում: Եթե մի օր հրաշք պատահի եւ Լեռնային Ղարաբաղը հայտնվի Ադրբեջանի կազմում, շատ կարճ ժամանակ անց այնտեղ ոչ մի հայ չի մնա:
Թվում է թե մեր հարգարժանը Ալիևին պարզապես ձեռ է առնում… մյուս կողմից էլ այս ցնդաբանությունը թե ադրբեջանցի, թե հայ լրագրողների մոտ տարբեր տեսակի ճաշեր եփելու հումք է դարձել։ Հիմա բա արժե՞ր առանց դիվանագիտական մտքի անկապ նախադասություններ կրակել ու անիմաստ բազարի թեմա սարքել։ Բա որ Ալիևն էլ կրակի, թե ինքը պատրաստ է ներդրումներ կատարել, թող հայերը զորքը սահմանից հեռացնեն ու սահմանը բացեն, որ ներդրումներով բեռնված մեքենաները կարողանան իրենց ներդրումները հասցնել Ղարաբաղի ժողովրդին… էս մարդը իր ոճը չի կարող փոխել, մոտավորապես նույն պատկերն էլ տարվա սկզբին էր, մարդկաց նիզաշտո ծեծում ու բանտ էին նստացնում ու առաջարկում էին հանդուրժող լինել
Թուուուուու՜…
Հ.Գ. Ահա խնդրեմ, ադրբեջանցիներն էլ լուրջ են ընդունել
Ильхам Шабан: «Для армянского населения «Нагорного Карабаха» самым выгодным было бы участие в азербайджанских госпроектах по восстановлению разрушенной инфраструктуры на оккупированных территориях Азербайджана»
Վերջին խմբագրող՝ Վիշապ: 24.09.2008, 17:56:
Si vis pacem, para bellum
ըստ ինձ լավ վերլուծություն է
Ես էլ մոտավորապես նույնն էի ասում այս վերջերսՇատ թաքնված ընդդիմություն
Երբ պաշտոնյան հրաժարական է տալիս («վերեւների» հրամանով, կամավոր, թե՝ ճնշման տակ), շատ բնական է, որ մարդկանց մոտ կարեկցանքի զգացում է առաջանում: Այդպես է, մասնավորապես, նախկին խորհրդային պետություններում, որտեղ «նաչալնիկ» լինելը նշանակում է տիրապետել բազմաթիվ օրինական եւ անօրինական բարիքների: Ուստիեւ կարեկից ժողովուրդը մտածում է՝ «բա ինչպես է այդ խեղճ մարդը ոտքով (առանց «պադավատի») քայլելու փողոցներով, ինչպես է անձամբ խանութներ մտնելու» եւ այլն: Անկախ նրանից, այդ «մտավախությունները» ճիշտ են, թե՝ սխալ, դա նորմալ մարդկային վերաբերմունք է: Բայց այստեղ էլ, երեւի, չարժե չափազանցությունների մեջ ընկնել՝ ենթադրելով, որ պաշտոնը թողնելու հաջորդ իսկ օրը մարդու մեջքին սպիտակ փետուրներով թեւեր են աճում:
Նման մոտեցումը պետք է էլ ավելի վերապահ լինի, երբ զուտ կենցաղայինից այդ վերաբերմունքը տեղափոխվում է քաղաքական ոլորտ: Այստեղ հնարավոր չէ խուսափել նախկին պաշտոնյայի արածներն ու չարածները գնահատելուց: Եվ երբ ընդդիմությունը (որն, ի դեպ, ինքն է մեծ մասամբ բաղկացած «նախկիններից») իր թիմակիցն է համարում այս կամ այն պատճառով պաշտոններից հեռացածներին, սկսում ես կասկածել, թե ո՞ր սկզբունքի հիման վրա է այդ թիմը ձեւավորվել: Չէ՞ որ Գագիկ Ջհանգիրյանը, Պարգեւ Օհանյանը, գեներալ Մանվելը տարիներ շարունակ իշխանության հետ որեւէ «անհաղթահարելի տարաձայնություն» չեն ունեցել եւ ավելին՝ հավատարմորեն ծառայում էին այն համակարգին, որի դեմ ընդդիմությունը անողոք պայքար է հռչակել: Ենթադրենք, նրանք գիտակցել են իրենց մեղքերը, բայց այդ ապաշխարանքը, հավանաբար, պետք է լինի հրապարակային: Սակայն դրա ակնարկն անգամ չկա:
Հենց այդ պատճառով էլ չեմ հավատում այն պնդումներին, որ վերջերս հրաժարական տված Տիգրան Թորոսյանը կամ Հովհաննես Մանուկյանը իշխանական համակարգում մի տեսակ ներքին, թաքնված ընդդիմություն էին: Միգուցե այնքան թաքնված էին, որ դա ոչ մեկի համար տեսանելի չէր: Հիմա եթե Լիսկային վերջապես հանեն աշխատանքից, եւ նա, այդ հանգամանքից սրտնեղելով, համալրի արմատական ընդդիմության շարքերը, վերջինիս ներկայացուցիչները կպնդե՞ն, որ Սյունիքի նախկին մարզպետը մեծ ժողովրդավար էր եւ անկաշառության մարմնավորում, եւ, իհարկե, նման բյուրեղապակյա մարդիկ չեն կարող աշխատել ավազակապետական ռեժիմի համակարգում: Լիսկան էլ կբարձրանա Մատենադարանի ամբիոն եւ կբացատրի, թե որքան վատ է եւ անբարոյական մարդկանց սպանելը, ծեծելը, բռնաբարելը, սեփականությունից զրկելը:
Կամ եթե Վարդանիկը ինչ-որ հրաշքով կրկին չդառնա Գյումրիի քաղաքապետ, ընդդիմությունը նշելո՞ւ է նրա աստվածավախությունը, ինչպես նաեւ այն, որ նա զուսպ եւ բարեկիրթ զավակ է դաստիարակել: Իսկ եթե Ալրաղացի Լյովը այլեւս պատգամավոր չլինի, կասե՞ն, որ անմակարդակ եւ քրեածին խորհրդարանում այլեւս տեղ չկա նման բարձր ինտելեկտուալների համար, փոխարենը Քեմբրիջի համալսարանի քաղաքագիտության ամբիոնը գրկաբաց սպասում է նրան:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
http://new.aravot.am/am/articles/politics/0/view/all
![]()
Դիվի, ես ինչ որ չեմ լսել թե ընդդիմությունը իր թիմակիցն է համարում պաշտոնից հեռացածներին, ու մասնավորապես Տիգրան Թորոսյանին ու Հովհաննես Մանուկյանին իր թիմակիցն է համարում… Ինչ վերաբերում է Գագիկ Ջհանգիրյանին, կամ գեներալ Մանվելին, ապա վերջիններս պարզապես գործիք են, ոչ Գագիկ Ջհանգիրյանը և ոչ էլ Մանվելը երևելի քաղաքական հայացների տեր մարդիկ չեն, մեկը պարզապես դատական համակարգի վրա ազդելու լծակ էր, մյուսը՝ ուժային… այնպես որ այս «լավ» վերլուծությունը ջուր է պղտորում ուրիշ ոչինչ։
Si vis pacem, para bellum
Խոսքը դնում է ոչ թե կայացած փաստի, այլ հնարավոր ելքերից մելի մասին:
Գործի՞ք… դու համոզված ես՞ որ իրենք են հենց գործիքըարժե այս մասին լավ մտածել…
Ժամանակին սենց լիքը "գործիքներ" կային, որ հետո իրենք "գործիքավորեցին" այդպես մտածողներին:
…
Մանվելը վաղուց շատ մոտ է պաշպանության նախարարի աթոռին, Ջահանգիրյանը Գլխավոր Դատախազի: Քեզ թվում է իրենք այդքան ապու՞շ են /որ քաղ. հայացքներ չունեն, դա դու ինքտ ես ասում/ որ մտան մեյդանու մեկը հիմա բանտում է:
Նույնը Սուքիասյանը: Անհամատեղելի մի բան է չէ՞ Սուքիասյան/Ծառուկյան, Նեմեց, Պեսոկ … և այլն / ու քաղաքական կայուն հայացքները:
…
Հոդվածը ընդամենը ոչ հիմիկվա իշխանություն , ոչ հիմիկվա ընդիմություն ներկայացնող մարդու կարծիք է, ու ես նրա հետ համակարծիք եմ:
Դիվի, եթե երևակայություններս սրենք, ապա լիքը հնարավոր ու անցանկալի ելքեր կմոգոնենք, դեմագոգիայի աստիճանին մուննաթ
Այս «լավ» վերլուծությունը ամենապրիմիտիվ ձևով կարելի է կարճ գրել այսպես՝ ով էլ լինի՝ թալանելու է, ով էլ գա՝ մեկ է, մի խոսքով ունայնություն ամենեցուն։Գործի՞ք… դու համոզված ես՞ որ իրենք են հենց գործիքըարժե այս մասին լավ մտածել…
Ժամանակին սենց լիքը "գործիքներ" կային, որ հետո իրենք "գործիքավորեցին" այդպես մտածողներին:
…
Մանվելը վաղուց շատ մոտ է պաշպանության նախարարի աթոռին, Ջահանգիրյանը Գլխավոր Դատախազի: Քեզ թվում է իրենք այդքան ապու՞շ են /որ քաղ. հայացքներ չունեն, դա դու ինքտ ես ասում/ որ մտան մեյդանու մեկը հիմա բանտում է:
Նույնը Սուքիասյանը: Անհամատեղելի մի բան է չէ՞ Սուքիասյան/Ծառուկյան, Նեմեց, Պեսոկ … և այլն / ու քաղաքական կայուն հայացքները:
…
Հոդվածը ընդամենը ոչ հիմիկվա իշխանություն , ոչ հիմիկվա ընդիմություն ներկայացնող մարդու կարծիք է, ու ես նրա հետ համակարծիք եմ:
Իմ կարծիքով Սուքիայանը բենզին–պեսոկի հետ տարբեր մակարդակներ են, Ջհանգիրյանը Աղվանի հետ նույնպես։
Իսկ թե այս կարծիքը արտահայտում է ոչ հիմիկվա իշխանություն , ոչ էլ հիմիկվա ընդիմություն ներկայացնող մարդը, ապա դա ոչ անհրաժեշտ և ոչ էլ բավարար հիմք է այդ մարդու կարծիքը դրական գնահատելու համար։ Արամ Աբրահամյանի սույն մտքերը ես համարում եմ էմոցիոնալ և քաղաքական հարթությունից դուրս մտքեր։ Մասնավորապես՝
Եթե դու այսպիսի պնդումներ ես լսել, ապա հղում արա։ Աբսուրդ բազառներ են։Հենց այդ պատճառով էլ չեմ հավատում այն պնդումներին, որ վերջերս հրաժարական տված Տիգրան Թորոսյանը կամ Հովհաննես Մանուկյանը իշխանական համակարգում մի տեսակ ներքին, թաքնված ընդդիմություն էին:
Si vis pacem, para bellum
Հետո՞: Իսկ ի՞նչը երևակայությունը սրելու արդյունք չէ՞: Փաստև ես ուզում, ապա ու՞մ մոտ ես ուզում այդ փաստերը տեսնել:
Իզուր ես այդպես կարծում, որ այս կարծիքը "ունայնութուն ունյանությացի" քարոզ է: Քո գրածներում Արամ Աբրահամյանի դեմ ուղղված անձնական հարցեր եմ տեսնում տողատակերում… Սա էլ իմ կարծիքն է
Շատ ուշադիր կծանոթանամ քո տեսակետին, թե որն է այդ տարբերությունը…
Միայն ասեմ, որ սկսի մի քիչ վաղ անցյալից, երբ օրինակ Սուքիասյանը ու Ապերը տռանվի գծեորով բաժանեցին Ռասիայի տարածքները
Իսկ Աղվանը Ջհանգիրյանից՞ ինչով է տարբերվում: Միգուցե, որ մի քանի միլիոն պակա՞ս է գռփել կալանավորներից, քանի որ այս մի քանի ամիսը հարկադիր "արձակուրդի" մեջ է
Այ էս մասը ամենահետաքրքիրն է: Այսինքն քո կարծիքով Արամը քաղաքական վերլուծություններ չի անում, այլ բազառների մեջ է:
Իսկ ո՞վ է անում այդ "քաղաքական վերլուծությունը":Ե՞ս, դու. Չուկը, Տրիբուն՞ը, Կենտրոնի հաղորդավվար Պետրոս՞ը, Հայլու՞րը, Լևո՞նը, Սերժը… ո՞վ:
Ու շատ հետաքրքիր է, թե այդ ի՞նչ "քաղաքականության" մասին է անում վերլուծություն այդ անողը: Հայկական միջավայրում միթէ գոյութուն ունի "քաղաքականություն", բացի փողոցային ու պրիմիտիվ Բազառից: Եթե կա, շատ երախտապարտ կլինեմ, թե ասես որտեղ է այդ "քաղաքական" միջավայրը և "քաղաքական" կուսակցությունն ու պետական "քաղաքական" ապառատը:
Արամ Աբրահամյանի թերևս ամենից թույլ վերլուծություններից է:
Ընդամենը 2 տեղ իրականություն խեղաթյուրում անելով, Աբրահամյանը տեսակետը առաջ է բրդում:
1. Ջհանգիրյանն ու Օհանյանը, անկախ իրենց կենսագրության նախորդ դրվագներից, հստակ դուրս են եկել այն նույն պայքարին, որը տանում է ընդդիմությունը, այն դեպքում, երբ այլ տարբերակ ունեին, մնալ իշխանիկների հետ ու շարունակել փող գռփել: Ցավոք արդարադատության համակարգում այսօր պարզապես չկա ազնիվ մարդ, մեկը մյուսին արժանի են: Այս երկուսն առանձնացել են իրենց համարձակությամբ ու իրենց բարեկեցությունը «զոհաբերելով»:
2. Տիգրան Թորոսյանի մասին ոչ մեկը չի ասել, որ նա թաքնված ընդդիմություն է, ի տարբերություն նախորդների նրան քցել են իր թիմակիցները ու ընդդիմությունն էլ նրան իր շարքերը ընդունելու հարցում խիստ ժլատ մոտեցում է ցույց տալիս
Չեմ խոսում Մանուկյանի ու Գրիգորյանի մասին, քանի-որ վստահ որևէ պնդում չեմ կարող անել, իմ համար հարցական են:
Բայց մի բան ակնհայտ է, Աբրահամյանն իր խմբագրականում ցանկալին (իր հոդվածի հաջողված լինելու համար) ներկայացրել է կատարվածի տեղ:
Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 26.09.2008, 02:53:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Դիվ կարճ կապեմ… հոդվածի մեջ կեղծիքներ կան, Չուկը նշել է, դա արդեն բավարար է որ այդ վերլուծությունը գրողի ծոցն ուղարկես, ում կողմից էլ որ արվի։ Արամ Աբրահամյանին անձամբ ծանոթ չեմ որ նրա նկատմամբ անձնական հարցեր ունենամ։ Ինչ վերաբերում է գայլաձկների տարբերությանը, ապա չինովնիկ, որը կապրի հանուն 800 կամ 1000 դոլար աշխատավարձի, այդ փողով հիմա մի ամիս միայն կերակրվել չես կարող… մակերեսային եթե դատենք, ապա բոլորն էլ մեկ են, բայց իրականում ահռելի տարբերություն կարող է լինել, թեկուզ հենց գռփելու եղանակների ու մեթոդների մեջ։
Si vis pacem, para bellum
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Դրա մասին 2 կարծիք ունեմ:
Կարծիք 1
Վազգենը թույլիկ չլիներ ամեն ինչ էլ կաներ: Մտավ մի հատ գոռացին վրեն գնաց իրա տուն հանգստանալու:
Կարծիք 2
Լևոնն էլ ձիգ էր, ինքն էլ 2008 -ի ընտրյալ ա, էլի չկարաց բազմի բարձրյալի գահին: Որովհետև իրան չէին նշանակել: Իրան էլ ուրիշ բան ասին, բայց ասին միանգամից տուն չգնաս հանգստանալու:
էսպես չի մնա
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Էջանիշներ