Մեֆ ջան, ոնց որ ասես, բլա բլա բլա... լևոնական դեմագոգիան վերջ ու սկիզբ չունի, կարևորը ընենց ասես, կարծես դու ինքդ էլ ես դրան հավատում: Էս կապիկությունները որ Լևոնի պառլամենտ մտնելու համար են միայն, դա ժողովդրի տանձին ա՞: Էս ժողովուրդը Լևոնին ա ուզում ու վե՞րջ:Mephistopheles-ի խոսքերից
Ապեր, մեկը ես կյանքում Լևոնի ձայն չեմ տա; չեմ ուզում ասել, որ՝ էլի լիքը մարդ ձայն չի տալու, ժամանակը կգա, ես ձեզ կհիշացնեմ խոսքերս: Ու հետո չամաչեք, որ կտեր եք տվել ինքներդ ձեզ ու մնացածին:
Si vis pacem, para bellum
Ոնցցց էի երեկ ուրախացել, որ տուն մտա մաման ասեց՝ բա գիտես ինչ ա եղել. ազատության հրապարակ են մտել...
Հույս ունեմ դրանով չի ավարտվի, էլի կտեսնենք համարձակ քայլեր...
Հ.Գ. Ռաֆֆին լավ էլ նիհարել ա...
Some are born to sweet delight,
Some are born to an endless night,
End of the night...
OK Վիշ, դե որ տենց լավ ջոկել ես ու բացահայտել ես էս ամեն ինչ շոու լինելը, դե հիմա ասա ինչ պտի անի էս ժողովուրդը… հասկանցանք որ հանրահավաք գնալը սխալ ա, Լևոնը մոիտիլովչիկ ա իրա թիմն էլ 40 ավազակներն են…Մեֆ ջան, ոնց որ ասես, բլա բլա բլա... լևոնական դեմագոգիան վերջ ու սկիզբ չունի, կարևորը ընենց ասես, կարծես դու ինքդ էլ ես դրան հավատում: Էս կապիկությունները որ Լևոնի պառլամենտ մտնելու համար են միայն, դա ժողովդրի տանձին ա՞: Էս ժողովուրդը Լևոնին ա ուզում ու վե՞րջ:
ապեր լավ ա որ լևոնին չես տալու ձենդ ում ուզում ես նրան տուր, մենակ ասա ինչ պտի լինի որ հիշացնես խոսքերդ լուսերն են անջատելու, ջրերն են կտրելու, Ղարաբաղն են հանձնելու… եթե Լևոնն եկավ սրանից ինչքա՞ն ա վատ լինելու որ հիշացնես…
լսում ենք… ավելի ճիշտ կարդում ենք… լուսավորի էս մարդկանց որ չգնան մոլորության
Chuk (18.03.2011)
Մեֆ, ախր չեմ ասում, որ Լևոնը եկավ, հաց-ջուր-լույս-գազ կտրելու են։ ՉԷ, այլ ասում եմ՝ որ եկավ... Հասարակությունը ինչքան էլ պատրաստ լինի ընտրությւոններին, միևնույնն ա, պիտի հնարավորություն լինի իրականացնելու ընտրություն կատարելու իրավունքը։ Ձեռքդ դիր խղճիդ վրա, ու քեզ հարցրու. դու հավատու՞մ ես, որ Սերժը, տիրապետելով էսօրվա իշխանական լծակներին, թույլ կտա խաղաղ ու չբռնաբարված ընտրություններ անցկացնել։ Ես չեմ հավատում, որովհետև տեսել եմ, թե ոնց չի թույլ տալիս։ Վատագույն դեպքում կհավատամ, եթե պարզվի, որ խորհրդարանական աթոռների վերաբաժանմամբ կոմպրոմիսի են եկել։ Բայց ավելի լավա չիմանամ-չտեսնեմ-ականջս չլսի։
Մեֆ, նույնիսկ ես երեկվա հանրահավաքից ահագին սպասելիքներ ունեի։ Ողջ ընթացքում օնլայն հեռարձակումները չեմ անջատել, բացի էն պահից (մի քանի րոպե), երբ Լևոնը հայտարարեց ապրիլի 8-ին կայանալիք հանրահավաքի մասին (ի դեպ)։ Ու ասեմ, որ էսօր ավելի հիասթափված եմ, քան երեկ առավոտ։
Իսկ ամենաուժեղը էս նորությունն էր՝ հասարակական ֆորումի տեսքով։ Ով ամբիոնից ելույթ էր ունենում, Լևոնից անվերապահորեն վստահելու կոչեր էր անում, բայց Լևոնը խոսալուց իր վրայից քցում էր, ասելով՝ չէէ, էս ինչ որոշում եք, դու եք որոշում, սա ոչ իմ որոշում նա, ոչ էլ ՀԱԿ-ի։ Ախպեր բա լավ, հիմա ո՞վ ա ասում, ու ի՞նչ աասում։ Մի կողմից մարդիկ հիմա են գոռում, էն կողմից Լևոնը ասում ա՝ բռնեք սաստեք էդ հիմա ասողին, հայտարարում ա, թե սա լուրջ ու պատասխանատու գործ ա, բայց ինքը պատասխանատվություն չի վերցնում, բայց ԱՍՈՒՄ ա, թե ով ոնց ու ինչ պիտի անի։ Մեֆ, էս մի տեսակ մտածելու տեղիք չի տալի՞ս։
Վերջին խմբագրող՝ davidus: 18.03.2011, 12:13:
Գեա (18.03.2011)
Կարծում եմ որ արդեն շատերն են սկսել կասկածամտորեն նայել Լևոնի արած քայլերին:
Կոնկրետ ես, այդ քաղաքական գործիչին ահավոր հարգում և սիրում եմ, իր լուսավորվածության և ունիկալ մտածելակերպի համար:
Սակայն փաստը մնում է փաստ, որ նա այսօր ընդհամենը խաղում է եռացող կաթսայի կափարիչը բացողի և համապատասխանաբար եռը որոշակի չափով թուլացնողի դերը:
Պարզ է որ սա հստակ պատվեր է: Հիմա կմտածեք, իսկ ո՞վ է պատվիրատուն:
Պատվիրատուն՝ Սերժ Սարգսյանն է: Իրանք խաղում են նույն խաղը տարբեր կողմերից:
Ի՞նչ ընդհանուր շահ ունեն այս երկու քաղաքական գործիչները, կամ ի՞նչն է կապում իրար այս երկու ֆիգուրներին:
Որքան էլ տարօրինակ լինի, այդ կապող օղակը՝ Նիկոլ Փաշինյանն է: Միայն այդ երկու ֆիգուրների շահերից է բխում Նիկոլին որքան հնարավոր է պահել անազատության մեջ:
Լևոն Տեր Պետրոսյանը պատրաստ է անել ամեն բան, որպեսզի որքան հնարավոր է Նիկոլը երկար մնա անազատության մեջ:
Նիկոլի ազատվելով Լևոն Տեր Պետրոսյանը մի անգամից կորցնելու է իր փառքի դափնիները վայելելու հնարավորությունը:
Նա գիտի որ Նիկոլը անկանխատեսելի քաղաքական գործիչ է, ինչպես Սահակաշվիլին:
Գիտի նաև որ Նիկոլը լի է վճռականությամբ և ինտուզիազմով և ընդհամենը հաշված օրերում կարող է անել անկանխատեսելի քայլեր, որն էլ կբերի շոշափելի արդյունքներ, և իրեն հետ կմղի քաղաքական դաշտից, որպես կարևոր ֆիգուրի: Սակայն Լևոնը դեռ չի պատրաստվում թոշակի անցնել, նա սիրում է խաղալ քաղաքականություն կոչվող խաղը, ինչպես նաև սիրում է կարևոր ֆիգուրի դերում խաղալ, իսկ Նիկոլի դուրս գալուց հետո նա դառնալու է քաղաքական դիակ:
Իսկ ինչու՞ ինքը չի ուզում «իշխանափոխություն» անել և վայելել ավելի հնչեղ փառքի դափնիներ:
Որովհետև նա ահավոր լուսավորված մարդ է, և հստակ պատկերացնում է, որ, ով էլ այսօր նստի նախագահի աթոռին, չի կարողանալու բավարարել հասարակ ժողովրդի պահանջները, քանզի էկանոմիկա կոչվող երևույթը, ավելի խորքային և գլոբալ պատճառներով է անկում ապրում, քան մտածում են ոմանք: Իսկ նա չի ուզում որ իր քաղաքական գործունեությունը անփառունակ ավարտ ունենա:
Սերժ Սարգսյանի պահով ամեն բան ավելի պարզ է, նա երկրի նախագահն է, և դեռ չի ուզում, որ ինչ-որ մի «արկածախնդիր» քաղաքական գործիչ սասանի իր դիրքերը: Դրա համար էլ, Նիկոլին անազատության մեջ պահելը բխում է նաև Սերժի շահերից:
Ահա այս մոտիվացիան է մտերմացրել Լևոնին և Սերժին: Եվ նրանք էլ միասին շատ կանխատեսելի և կառավարելի ձևերով ուղղորդում են ամբողջ ժողովրդի ցասումը դեպի ելման կետ:
Սակայն Լևոնից նեղանալ և ավելին պահանջել պետք չէ, նա խաղում է հին խաղի կանոններով և նա չի ուզում իր քաղաքական գործունեությունը ավարտել այսքան շուտ: Նա դեռ ուզում է իրեն զգալ կարևոր ֆիգուր, որը հզոր ձայն ունի ի դեմս ժողովրդի, և վայելել այդ բազմահազար ժողովրդի տված էներգիան:
Այս ամենում համոզվելու երկու եղանակ կա:
Հաջորդ հանրահավաքին թող ամբողջ ժողովուրդը ստիպի Լևոնին որ նա հայտարարի՝ որ ժողովուրդը չի լքում հանրահավաքի վայրը և իշխանությունների դեմ դնում է ընդհամենը մեկ պահանջ՝ ոչ թե բազուն, անժամկետ ու անհասկանալի պահանջներ:
Իշխանություններին տալիս ենք երկու ժամ ժամանակ, որպեսզի Նիկոլին ազատ արձակեն, հակառակ դեպքում ամբողջ ժողովուրդը գնում և շրջափակում է Բաղրամյան փողոցը: Եվ շրջափակված է պահում այնքան ժամանակ, մինչև իրենց չմիանա Նիկոլը:
Այս քայլը կլինի հստակ կատալիզատոր ամբողջ ժողովրդի համար, համոզվելու որ Լևոնը կդիմի զանազան վախեցնելու մեթոդների, միայն թե ժողովուրդը հետ կանգնի իր այդ պահանջից: Իսկ եթե այնուամենայնիվ, Լևոնը լսի ժողովրդի ձայնը և դնի այդ պահանջը՝ ժողովուրդը հնարավորություն կունենա համոզվելու իր իսկ, սեփական ուժի մեջ:
Հաջորդ համոզվելու եղանակը հետևյալն է՝ ՀԱԿ-ը նիստ է հրավիրում և Նիկոլին է ընտրում ՀԱԿ-ի նախագահ: Այս քայլը կտրուկ փոխում է Նիկոլի կարգավիճակը և բնականաբար միջազգային հանրության ճնշման ներքո ազատ է արձակվում Նիկոլ փաշինյանը:
Իսկ մնացածը արդեն Նիկոլը գիտի, թե ժողովրդական այս հզոր ալիքը որ ուղղությամբ առաջնորդի: Նրա մեջ վախ չկա, և նա մտածում է ժամանակակաից քաղաքական խաղի կանոններով:
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
Դավ, եթե ազատ ընտրություններ չեղան, էս լարվածությունը մնալու ա ու երկիրն արդեն ավելի կտրուկ գնալու ա կազմաքանդման… դա ոչ մեկին ձեռ չի տալիս, ինձ նույնիսկ թվում ա որ անգամ Սերժն ա ջոկել որ ինքը կտրումա էն ճյուղը որի վրա նստած ա…
եթե իմ լսած նորությունները համապատասխանում են իրականությանը ապա մենք ազատ ու արդար ընտրությունների այլընտրանք չունի…
Դավ ջան, դժվար ա ասելը թե ինչ մտածեք կամ ինչ անեք նամանավանդ իմ համար… մենակ մի բանի մեջ 100% վստահ եմ ակտիվությունը արդեն պահանջ ա… մեր հաջորդ ընտրությունները արդեն ոչ թե էն մասին ա թե ով ա ԱԺ մտնելու կամ նախագահ լինելու, այլ լինելու ենք երկիր թե վերածվելու ենք տերիտորիայի… ապեր խառնաշփոթ միշտ էլ կլինեն, բայց երբ ժողովուրդը շատ ա լինում ու ակտիվ, պարզություն ա մտնում…Մեֆ, նույնիսկ ես երեկվա հանրահավաքից ահագին սպասելիքներ ունեի։ Ողջ ընթացքում օնլայն հեռարձակումները չեմ անջատել, բացի էն պահից (մի քանի րոպե), երբ Լևոնը հայտարարեց ապրիլի 8-ին կայանալիք հանրահավաքի մասին (ի դեպք)։ Ու ասեմ, որ էսօր ավելի հիասթափված եմ, քան երեկ առավոտ։
Իսկ ամենաուժեղը էս նորությունն էր՝ հասարակական ֆորումի տեսքով։ Ով ամբիոնից ելույթ էր ունենում, Լևոնից անվերապահորեն վստահելու կոչեր էր անում, բայց Լևոնը խոսալուց իր վրայից քցում էր, ասելով՝ չէէ, էս ինչ որոշում եք, դու եք որոշում, սա ոչ իմ որոշում նա, ոչ էլ ՀԱԿ-ի։ Ախպեր բա լավ, հիմա ո՞վ ա ասում, ու ի՞նչ աասում։ Մի կողմից մարդիկ հիմա են գոռում, էն կողմից Լևոնը ասում ա՝ բռնեք սաստեք էդ հիմա ասողին, հայտարարում ա, թե սա լուրջ ու պատասխանատու գործ ա, բայց ինքը պատասխանատվություն չի վերցնում, բայց ԱՍՈՒՄ ա, թե ով ոնց ու ինչ պիտի անի։ Մեֆ, էս մի տեսակ մտածելու տեղիք չի տալի՞ս։
ակտիվ ժողովրդի ներկայությունը պարտավորեցնող ա…
ես շարժում եմ տեսնում… դրական…
http://www.lragir.am/armsrc/comments45406.htmlԳՈՐԾԱՐՔՆԵՐՆ ՈՒ ՀԱՇԻՎԸ
Ընդդիմության մարտի 17-ի հանրահավաքից հետո երթով Ազատության հրապարակ գնալն ու հանրահավաքը այնտեղ շարունակելը, երեք տարվա ընդմիջումից հետո, Հայ Ազգային Կոնգրեսը հանրությանը ներկայացրեց որպես համաժողովրդական պայքարի կարեւոր հաղթանակ:
Հանրությունն այդ հաղթանակը տարբեր կերպ է ընկալում: Մի մասը ցնծում էր Ազատության հրապարակում, տոնելով վերադարձը հոգեբանական եւ խորհրդանշական զգալի նշանակություն ունեցող հրապարակ, ինչն իհարկե քաղաքական հաջողության տարրեր եւ պոտենցիալ է պարունակում, եթե իհարկե վերադարձը լինի տեւական:
Հանրության մի մասը պարզապես անտարբեր է, կամ սառնասիրտ եւ համարում է, որ Ազատության հրապարակ մտնելը դեռեւս շատ քիչ բան է նշանակում համաժողովրդական պայքարի արդյունավետության տեսանկյունից, առավել եւս, որ Կոնգրեսի համակարգող Լեւոն Զուրաբյանը Ազատության հրապարակի հանրահավաքի վերջում հայտարարեց, թե եթե ապրիլի 8-ի հանրահավաքը իշխանությունը թույլ չտա անցկացնել Ազատության հրապարակում, ընդդիմությունը կրկին կգնա Մատենադարան ու այնտեղ նորից կորոշի իր անելիքը:
Ըստ ամենայնի, ընդդիմությունը նորից կգնա, հետո նորից Մատենադարանում կորոշի, որ շարժվելու է Ազատության հրապարակ, հետո նորից կբանակցի այն շրջապատած ոստիկանության հետ եւ նորից մտնելով հրապարակ` կհայտարարի հաղթանակի մասին: Չի բացառվում, որ դա էլի կրկնվի, մինչեւ ինչ որ պահից արդեն իշխանությունը սկսի ի գիտություն ընդունել Ազատության հրապարակում հանրահավաք անելու Կոնգրեսի իրազեկումներն ու դրանք սկսեն կրել արդեն այսպես ասած օրինական բնույթ, քանի որ ինքնին հանրահավաքը, անկախ իրազեկումից, քաղաքացիների սահմանադրական իրավունքն է:
Ի դեպ, հատկանշական է, որ 2008 թվականի մարտի 1-ից հետո, երբ վերացվեց արտակարգ դրությունը, ընդդիմությունը նույն կերպ նվաճեց հանրահավաք անելու իրավունքը: Իշխանությունն այդ ժամանակ չէր ընդունում նաեւ Մատենադարանում հանրահավաք անելու իրազեկումները, ոստիկանությունը փակում էր Մատենադարանը, ընդդիմությունը նշանակում էր հանրահավաքը, մարդիկ հավաքվում էին, Լեւոն Զուրաբյանը բանակցում էր ոստիկանության հետ, ոստիկանությունը բացում էր հրապարակն, ու այն տեղի էր ունենում: Մինչեւ իշխանությունը մի քանի այդպիսի հավաքից հետո սկսեց արդեն ընդունել Մատենադարանում հանրահավաք անելու իրազեկումները: Կարծես թե հենց նույն գործընթացը կարող է կրկնվել Ազատության հրապարակի պարագայում:
Գուցե հենց այդ ամենը նկատի ունենալով, գուցե նաեւ այլ հանգամանքներից ելնելով, հանրության մի մասն էլ համարում է, որ տեղի ունեցածն ընդամենը գործարք էր իշխանության ու ընդդիմության միջեւ, ինչը նշմարվեց դեռեւս մարտի 12-ին Ծաղկաձորում Սերժ Սարգսյանի ունեցած ելույթից, երբ նա “ռեւերանս” արեց ընդդիմությանն ու իր դրական վերաբերմունքը հայտնեց “կոռեկտ հանրահավաքների” հանդեպ: Ընդ որում, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանն էլ մարտի 17-ին Ազատության հրապարակում հայտարարեց, որ եթե նույնիսկ կա այդպիսի գործարք, ապա դա ամենաարժանապատիվ գործարքն է, քանի որ ավելի արժանապատիվ գործարք, քան իշխանության ու հասարակության գործարքը, չի կարող լինել:
Այն, որ Հայաստանում առկա է գործարք, թերեւս աներկբա է: Ակնհայտ է, որ Հայաստանում իրադարձությունները տարերայնորեն չեն զարգանում: Ընդհանուր առմամբ թվում է, թե երկրում կա լիարժեք իշխանության դեֆիցիտ, որ իշխանությունը չի վերահսկում իրավիճակն ամբողջությամբ, չի կարողանում վերահսկողության տակ պահել սոցիալական, տնտեսական, իրավական, քաղաքացիական եւ քաղաքական գործընթացները: Բայց դա ամենեւին չի նշանակում, որ իրադարձությունները զարգանում են տարերայնորեն: Պարզապես Հայաստանում կարծես թե կա մի քանի իշխանություն: Իշխանությունը երկրում իշխանության իր մասն ունի, Հայ Ազգային Կոնգրեսն ունի իշխանության իր մասը, ասենք երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն իր մասով ունի իշխանությունը, Ժառանգությունը իշխանություն ունի մեկ այլ մասի վրա, գուցե իշխանություն ունի Դաշնակցությունը, անգամ Բարգավաճ Հայաստանը, չնայած կոալիցիոն նոր հուշագրին, շարունակում է ունենալ իշխանության իր մասը: Հայաստանում իշխանության մաս ունեն Ռուսաստանը, ԱՄՆ, Եվրոպան, գուցե նույնիսկ Իրանը, այսինքն երկրներ, որոնց աշխարհաքաղաքական ծրագրերում Հայաստանն ունի աշխարհաքաղաքական որոշակի նշանակություն: Այդ բոլոր ներքին ու արտաքին սուբյեկտները տարբեր կարգավիճակներում, տարբեր գործիքակազմով, տարբեր չափով, ազդեցություն ունեն հասարակական-քաղաքական, պետական կյանքի տարբեր սեգմենտների վրա: Ու թվում է, թե այդ բազմազանությունը հենց անիշխանության նախադրյալն է:
Գուցե դա իսկապես այդպես է, բայց անիշխանություն հնարավոր է այն դեպքում, երբ ազդեցիկ կողմերից որեւէ մեկը գնա ռադիկալ քայլերի: Մինչդեռ այդ դեպքում արդեն խառնվելու են բոլոր կողմերի ծրագրերը, իրավիճակը դառնալու է անկանխատեսելի, մեծանալու են անգամ գլոբալ սադրանքների հեռանկարները, որոնք կարող են հանգեցնել տարածաշրջանային անկայունության: Այդ իսկ պատճառով էլ կողմերին առավել ձեռնտու է իրադարձությունների համաչափ զարգացումը, գոնե այժմ, երբ ներքին ու արտաքին կողմերից բոլորն այդ համաչափության մեջ շանս են տեսնում իրենց համար: Իսկ այդ իրավիճակում գործարքները դառնում են անխուսափելի, նույնիսկ պարտադիր պայման: Հետեւաբար հնարավոր են, ու թերեւս կան գործարքներ, ընդ որում տարբեր` զուգահեռից մինչեւ ուղղահայաց ու խաչաձեւ: Թե դրանցից որ մեկի շնորհիվ ընդդիմությանը հաջողվեց երեք տարի անց մուտք գործել Ազատության հրապարակ, դժվար է ասել:
Բայց դա թերեւս պետք չէ ընդունել որպես Հայ Ազգային Կոնգրեսին արված նվեր: Ի վերջո, եթե որեւէ գործարքի որեւէ կողմ ստանում է ինչ որ բան, ապա ստանում է ինչ որ արժեք, իրենից ինչ որ բան ներկայացնելու դեպքում: Հետեւաբար, եթե անգամ ենթադրենք, որ Կոնգրեսը իշխանության հետ գործարքի շնորհիվ է ստացել հրապարակը, ապա դա նշանակում է, որ իշխանությունը ունեցել է հրապարակը Կոնգրեսին զիջելու, թեկուզ մի քանի ժամով կամ թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ զիջելու անհրաժեշտություն, կարիք, գուցե պարտադրվածություն:
Հարցն այստեղ թերեւս այն է, որ Հայաստանում հասարակությունը կարծես թե գործողությունների օբյեկտից կամաց-կամաց վերածվում է սուբյեկտի, հետեւաբար սկսում է առարկայական, ոչ թե նյութական նշանակություն ու դերակատարություն ունենալ բազմաբնույթ եւ բազմավեկտոր գործարքների շրջանակում:
Դրան նպաստում է այն, որ Հայաստանում բավականաչափ ակտիվանում են քաղաքացիական խմբերը, որոնք ունենալով մարտավարական տարբեր պատկերացումներ երկրում առկա վիճակից դուրս գալու հարցում, իսկ հաճախ էլ ունենալով քաղաքական եւ գաղափարական տարբեր կողմնորոշումներ, այդուհանդերձ կարծես վաղուց եկել են բարձրաձայնված կամ չբարձրաձայնված մի համաձայնության: Այդ համաձայնությունն այն սահմանադրական եւ իրավական արժեքներն են, որոնց շուրջ պետք է կառուցվի հայաստանյան պետականության ապագան: Եվ այդ համաձայնության շրջանակներn աստիճանաբար կարծես թե ընդլայնվում են, իսկ տեխնոլոգիական ընդլայնման այս դարում իշխանությունը կարծես թե տեսնում է, որ նվազում են, սղվում են այդ գործընթացը կանխելու եւ դրա վրա ազդելու իր հնարավորությունները: Եվ եթե այսօր այդ համաձայնությունը նույնիսկ առավելապես չգրված է, ապա գործընթացները կարծես թե տանում են հենց այն բանին, որ մի օր դա գրվելու է եւ խոսքը հավելյալ ուժ է ստանալու գրով:
Մյուս կողմից, հասարակությունն ազդեցության սուբյեկտի է վերածում նաեւ երկրում ավելի ու ավելի խորացող սոցիալ-տնտեսական եւ իրավական ճգնաժամը: Այդ պարագայում արդեն գործարքներից շատերը սկսում են կնքվել ոչ թե հասարակության հաշվին, այլ ավելի ու ավելի հաճախ կարող են գրանցվել հասարակության հաշվի վրա, որովհետեւ հանրային սուբյեկտությունն արդեն պարտադրված են հաշվի առնել հասարակական-քաղաքական կյանքում ազդեցություն ունեցող ներքին ու արտաքին բոլոր սուբյեկտները: Հետեւաբար, Ազատության հրապարակի վերադարձը եթե գործարք է, ապա թերեւս հենց հասարակության հաշվին գրանցված գործարք: Ամբողջ հարցն այն է, թե հասարակությունը հետագայում ինչպես կտնօրինի իր հաշիվը:
ՀԱԿՈԲ ԲԱԴԱԼՅԱՆ
Ոշ մի բան ապեր։ Ժողովուրդը ինքն իրենով քաղաքական ուժ չի, որ մի բան անի։ Ժողովուրդը կրկին կարող է.
1. Հույսը կորցրած դուրս գալ երկրից;
2. Անտարբեր մի կերպ յոլա գնալ մինչև Աստված տա լավ լինի, կամ փորձել լավացնել իր կյանքը՝ եղած հնարավորությունների շրջանակում, ասենք մարդա իր համար լուծի իր խնդիները, ինչն էլ անում է մեծամասնությունը;
3. Անելանելիությունից մետաղյա ձողերով ու քարերով հարձակվել կառավարության շենքի վրա;
4. Մասնակցել արտահերթ ընտրություններին ու ընտրել Լևոնին, իսկ եթե էլի Լևոնը չդառնա նախագահ, մի երեք տարի էլ Մատենադարանի հայաթում լսել Լևոնի ճոռոմ բառերով կազմված դեբիլությունները։ Կարելի է նաև սեմուշկա չրթելով։
Ինքներդ որոշեք, թե այս պահին որ մի շերտը ինչքան մաս է կազմում, ու ինքներդ մտածեք պատճառների մասին։
Նախ էստեղ իմ մտքով երկու տարբերակ է անցնում.ապեր լավ ա որ լևոնին չես տալու ձենդ ում ուզում ես նրան տուր, մենակ ասա ինչ պտի լինի որ հիշացնես խոսքերդ լուսերն են անջատելու, ջրերն են կտրելու, Ղարաբաղն են հանձնելու… եթե Լևոնն եկավ սրանից ինչքա՞ն ա վատ լինելու որ հիշացնես…
1. Լևոնը գիտի որ ինքը իշխանության գալով չի կարող լուծել այն խնդիրները, որ ինքն է առաջ քաշում, դրա համար մայմունություններ է անում զուտ պարտակելով իր կոմպլեքսները (իր ձախողված կարիերան, ստիպողաբար հրաժարական տալը)` ժողովրդին ներկայանալով սրբի դեմքով;
2. Լևոնը ուզում է գալ իշխանության, բայց չգիտի, որ նվազանգույն ջանքեր թափելով դա չի ստացվի, այսինքն չգիտի, որ դրա համար պետք է շատ աշխատել ու դրա համար ամիսը կամ սեզոնը մի քանի անգամ պոպուլիստական հայտարարություններից բաղկացած մի էջանոց ելույթը բավարար չի կարող լինել։ Մենակ «Սերժը քխ ա, ես լավ տղա եմ» ասելով հեղափոխություն չես անի, նաև պետք են նոր գաղափարներ, համակարգային փոփոխությունների փաթեթներ ու թեզիսներ, դրանց հիմնավորումը հասարակության լայն շերտերի համար, գործողությունների մեթոդիկա և պլան, և ամենակարևորը՝ լավ բան անելու ցանկություն։ Լենինի ժամանակներում բանվոր–գյուղացիությունը աղքատ ու սոված մեռնում էր, բայց հլը գնացեք Լենինի աշխատությունների ծավալը նայեք։
Ամեն դեպքում ես հակված եմ առաջին տարբերակին։ Գումարած Սերժի հետ համաձայնությունը, պարտադիր չի առերես։
Առաջին պարագայում թե իշխանությունները, թե Լևոնը բավարարված են, Լևոնի կողքինները պառլամենտում տեղունենալուց հետո կբավարարվեն, իսկ մյուսները կմնան բոռտին, բայց որպեսզի չխոստովանեն, որ իրենց հիմարացրել են (հայկական սինդրոմ է՝ «փսևդոարժանապատվություն»), կշարունակեն իրենց «անմնացորդ պայքարը»։
Իսկ այս ամենը լավ քողի տակ ներկայացնելը իրենից խնդիր չի ներկայացնում։ Շախմատ խաղալը կա ու կա։ Մեկա ժողովրդի մեծ մասը շախմատ խաղալ չգիտի, տակ շտո վստահեք Լևոնին։
Si vis pacem, para bellum
Գեա (18.03.2011)
Աղբյուր՝ tert.am«Վաղ թե ուշ Ազատության հրապարակը պետք է նմանատիպ հանրահավաքների հավաքատեղի դառնար, դա միայն ժամանակի խնդիր էր, ինչի՞ համար եք զարմանում և ի՞նչ պայմանավորվածությունների մասին է խոսքը»,- հարցին արձագանքեց Արտակ Դավթյանը: Ըստ նրա՝ երեք տարի շարունակ ընդդիմության համար Ազատության հրապարակի փակ պահելն ուներ իր պատճառը: Դավթյանի խոսքով՝ Մարտի մեկի կրկնությունը թույլ չտալու մտավախությունն է ստիպել երեք տարի արգելել ընդդիմության մուտքն Ազատության հրապարակ:
Արտակ Դավթյանը հանրապետական պատգամավոր է: Ըստ էության նման մակարդակով խոստովանություն՝ Հանրապետականների կողմից, որ ընդիմությանը հենց արգելել են մտնել հրապարակ, ոչ թե միջոցառում ու այլ ֆլան-ֆստան է եղել, առաջին անգամ է: Խոսքն էն մասին չի, որ նոր բան իմացանք: Մենք ավելին գիտենք: Պարզապես սա առաջին խոստովանությունն էր:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Mephistopheles (18.03.2011), Norton (18.03.2011), Ձայնալար (18.03.2011)
Մոդերատորական: 19 անձնական բնույթի, անլուրջ, կպնողական գրառումներ ջնջվել են: Մնացեք քաղաքական քաղաքակիրթ քննարկումների շրջանակներում:
Վերջին խմբագրող՝ Ձայնալար: 18.03.2011, 17:14:
Փաստորեն քեզ ոչ մի լավատեսական սցենար հավանական չի թվում, իսկ ցանկացած սցենար կարելի ա շատ վատ գույներով ներկայացնե… այսինքն ինչ էլ լինի մեկ ա հիշացնելու ես, մեկ ա վատ ա լինելու որովհետև լավ լինելու ոչ մի վարյանտ չկա…Ոշ մի բան ապեր։ Ժողովուրդը ինքն իրենով քաղաքական ուժ չի, որ մի բան անի։ Ժողովուրդը կրկին կարող է.
1. Հույսը կորցրած դուրս գալ երկրից;
2. Անտարբեր մի կերպ յոլա գնալ մինչև Աստված տա լավ լինի, կամ փորձել լավացնել իր կյանքը՝ եղած հնարավորությունների շրջանակում, ասենք մարդա իր համար լուծի իր խնդիները, ինչն էլ անում է մեծամասնությունը;
3. Անելանելիությունից մետաղյա ձողերով ու քարերով հարձակվել կառավարության շենքի վրա;
4. Մասնակցել արտահերթ ընտրություններին ու ընտրել Լևոնին, իսկ եթե էլի Լևոնը չդառնա նախագահ, մի երեք տարի էլ Մատենադարանի հայաթում լսել Լևոնի ճոռոմ բառերով կազմված դեբիլությունները։ Կարելի է նաև սեմուշկա չրթելով։
Ինքներդ որոշեք, թե այս պահին որ մի շերտը ինչքան մաս է կազմում, ու ինքներդ մտածեք պատճառների մասին։
Նախ էստեղ իմ մտքով երկու տարբերակ է անցնում.
1. Լևոնը գիտի որ ինքը իշխանության գալով չի կարող լուծել այն խնդիրները, որ ինքն է առաջ քաշում, դրա համար մայմունություններ է անում զուտ պարտակելով իր կոմպլեքսները (իր ձախողված կարիերան, ստիպողաբար հրաժարական տալը)` ժողովրդին ներկայանալով սրբի դեմքով;
2. Լևոնը ուզում է գալ իշխանության, բայց չգիտի, որ նվազանգույն ջանքեր թափելով դա չի ստացվի, այսինքն չգիտի, որ դրա համար պետք է շատ աշխատել ու դրա համար ամիսը կամ սեզոնը մի քանի անգամ պոպուլիստական հայտարարություններից բաղկացած մի էջանոց ելույթը բավարար չի կարող լինել։ Մենակ «Սերժը քխ ա, ես լավ տղա եմ» ասելով հեղափոխություն չես անի, նաև պետք են նոր գաղափարներ, համակարգային փոփոխությունների փաթեթներ ու թեզիսներ, դրանց հիմնավորումը հասարակության լայն շերտերի համար, գործողությունների մեթոդիկա և պլան, և ամենակարևորը՝ լավ բան անելու ցանկություն։ Լենինի ժամանակներում բանվոր–գյուղացիությունը աղքատ ու սոված մեռնում էր, բայց հլը գնացեք Լենինի աշխատությունների ծավալը նայեք։
Ամեն դեպքում ես հակված եմ առաջին տարբերակին։ Գումարած Սերժի հետ համաձայնությունը, պարտադիր չի առերես։
Առաջին պարագայում թե իշխանությունները, թե Լևոնը բավարարված են, Լևոնի կողքինները պառլամենտում տեղունենալուց հետո կբավարարվեն, իսկ մյուսները կմնան բոռտին, բայց որպեսզի չխոստովանեն, որ իրենց հիմարացրել են (հայկական սինդրոմ է՝ «փսևդոարժանապատվություն»), կշարունակեն իրենց «անմնացորդ պայքարը»։
Իսկ այս ամենը լավ քողի տակ ներկայացնելը իրենից խնդիր չի ներկայացնում։ Շախմատ խաղալը կա ու կա։ Մեկա ժողովրդի մեծ մասը շախմատ խաղալ չգիտի, տակ շտո վստահեք Լևոնին։
էս ա տրամաբանությունը…
հ.գ. էս 2-րդ կետի մասին եմ ուզում մի երկու բառ գրել, քանի որ ինձ թվում ա էդ քո նախընտրած վարյանտն ա… Վիշ չգիտեմ քանի տարեկան ես եղել սովետի ժամանակ, բայց պտի հիշես որ դա ոչ մի լավ բանով չվերջացավ, ինչքան էլ որ Լենինը էդքան գիրք գրեց… կարդացել ե՞ս դրանք…
Chuk (18.03.2011)
բոթեր բոթեր...
http://www.facebook.com/profile.php?...sk=wall&v=wall
...
Ես նկատի ունեմ՝ ինչ գնով հեղափոխություն արեց, իսկ հետո ինչով վերջացավը այ հարց է: Առակս կցուցաներ փոքր ճիգերով մեծ բաների ձգտող մարդկանց:հ.գ. էս 2-րդ կետի մասին եմ ուզում մի երկու բառ գրել, քանի որ ինձ թվում ա էդ քո նախընտրած վարյանտն ա… Վիշ չգիտեմ քանի տարեկան ես եղել սովետի ժամանակ, բայց պտի հիշես որ դա ոչ մի լավ բանով չվերջացավ, ինչքան էլ որ Լենինը էդքան գիրք գրեց… կարդացել ե՞ս դրանք…
Si vis pacem, para bellum
Վիշ ես քեզ գարանտիա եմ տալիս որ անգամ եթե բոլոր ասածներն ըլնեն մեկ ա ասելու ես որ ոչ մեկը չի եղել… գիտեմ Վիշ, որովհետև դու ուզում էիր որ լիներ 2008-ին ու եթե էն ժամանակ չի եղել ուրեմն չի լինելու… քո mindset-ը արդեն տենց ա… ընտրությունները քո կասկածները չի փարատի… խաղաղ ճանապարհով իշխանառողությունը շատ-շատերի համար հավասար ա ծախվածության անկախ արդյունքներից ու ելքերից…
Վիշ please, էդ մեծ գործը էսօր տեսնում ենք … Լևոնի ու Լենինի խնդիրները տարբեր են ոտից գլուխ, իրանք լրիվ ուրիշ բաների համար ու դեմ են պայքարում… Լևոնը նոր իդեոլոգիա չի մշակում որ մի հատ էլ նստի էս նեղ մաջալին գիրք գրի…Ես նկատի ունեմ՝ ինչ գնով հեղափոխություն արեց, իսկ հետո ինչով վերջացավը այ հարց է: Առակս կցուցաներ փոքր ճիգերով մեծ բաների ձգտող մարդկանց:
Chuk (18.03.2011)
Հայկօ ջան, քանի որ գրածիդ մնացած մասի հետ համաձայն եմ, առանձնացրել եմ էս մասը, որի հետ մի հատ փիիիիս համաձայն չեմ:
Ուրեմն, մենք ազգովի երեկ մասնակցեցինք աբսուրդի թանտրոնի՝ մի գլխավոր դերակատարով, հարյուր հազար հոգի в эпизодах, ու մի հոգի էլ կուլիսներում:
Աբսուրդ համար մեկ - երկշաբաթյա քննարկումներից, ՀԺ կազմակերպած հարցումից, ոգևոևված, «Թունի՛սիլ տենք» գոռալուց հետո, մեզ կանչեցին Մատենդարանի մոտ էշի տեղ դնելու: Պարզվում ա, ոչ մի բանի համար ոչ մի ժամկետ չկա դրված: Հիմա սենց մի հատ հարց քեզ. Դիցուկ վերցնում ենք կետ 13-ը, որն ընդունվել է մարտի 1-ի հանրահավաքի ժամանակ: Ո՞վ կարա ինձ բացատրի, թե երբ պիտի կատարվի կամ չկատարվի էտ կետը, որ մենք համարենք, որ մեր պահանջները կատարվել են, կամ չեն կատարվել:
Աբսուրդ համար երկու - մի հատ կարդում ես ՀԱԿ ստեղծման հռչակագիրը, մի հատ կարդում ես մարտի մեկի հանրահավաքում ընդունված հայտարարություն տեքստը, ու պատասխանում ես երկու հարցի. (1) Ի՞նչ սկզբունքային տարբերություններ կան էս երկու հայտարարությունների մեջ; (2) ի՞նչ տարբերություն կա ազգային կոնգրեսի ու համաժողովրդական ֆորումի մեջ: Գլխանց ասեմ, որ երկու հայտարարություններն էլ սկսվում են «Անխտիր բոլոր քաղբանտարկյալների անհապաղ ազատ արձակում»-ով: Միակ տարբերությունը, որ ես նկատեցի, էտ այն էր, որ հիմա, հանրահավաքի վերջում հավաքվածներով ձեռք ենք բարձրացնում որ ասենք «կողմ» ՀԱԿ-ի արդեն ընդունած որոշումներին: Իսկ ընդունած որոշումները, էլի սկզբունքորեն ոչ մի բանով չեն տարբերվում նախորդ հանրահավքների որոշումներից, այն է «հաջորդ հանրահավաքը կլինի ..... »:
Աբսուրդ համար երեք - Ի՞նչ էր նշանակում «ազատագրել Ազատության Հրապարակը», եթե ազատագրումից հետո մենք պիտի դիմենք Լևոնի ասած «անբարոյական քաղաքապետին», որ մեզ արտոնի կամ չարտոնի մեր նվաճած հրապարակում հանրահավաք անցկացնելը: Եթե մենք էլի պիտի գնանք Մատենդարան, հետո էլի գանք Ազատության Հրապարակ ու ընդեղ ոստիկանության հետ բանակցելով մտնենք ու հելնենք, դե կներեք, էտ ազատագրել չի, էտ մի քանի ժամով վարձակալել ա, մի քիչ տաշի-տուշի անելու համար:
Աբսուրդ համար չորս - եթե մենք պահանջում ենք արտահերթ ընտրություններ, բայց արտահերթ ընտրությունների շուրջ բանակցությունները պիտի սկսենք իշխանությունների հետ միայն 15 կետերի զգալի մասը կատարելուց հետո (15. Նշված պահանջների կամ նրանց զգալի մասի կատարման պարագայում հանրահավաքը լիազորում է Հայ ազգային կոնգրեսին՝ գործնական երկխոսություն սկսել իշխանությունների հետ, օրակարգում ունենալով առաջիկա ամիսներին արտահերթ նախագահական եւ խորհրդարանական ընտրություններ անցկացնելու միակ հարցը), բայց կետերի կատարման համար ժամկետներ չկան, ե՞րբ կարող են լինել էտ արտահերթ ընտրությունները, որ հերթական ընտրություններից շուտ լինեն: Ասենք աշնա՞նը: Դե կներեք, եթե աշնանն արդեն հերթական ընտրություններին մնացած կլինի վեց ամիս, էտ արտահերթին արտահերթ համարելը ծիծաղելի է:
Եզրակացություն - Քանի որ Ղարաբաղի ատմազկեն արդեն ակնհայտորեն բոլորին մի ուրիշ ձևի դավադիտ էր արել, ու բոլորն էլ հասկացան, որ Լևոնի ասած «մի քանի ամսվա ընթացքում Ղարաբաղի հարցով ճակատագրական որոշումներ են ընդունվելու» թեզը մուտիտ էր, իսկ ժողովուրդն էլ Արաբական ֆոնի ու ամեն օր աճող գների ֆոնի վրա կարող ա վեր կենա ու բոլորին ոտի տակ տա, իշխանություններն ու ՀԱԿ-ը համատեղ ուժերով գտան փուքսը թողնելու հերթական ձևը: Լիիիքը մարդով հանրահավաք, անհասկանալի նպատակներով, ու էտ անհասկանալի նպատակներից առաջնայինի անունը դրեցինք «Ազատության Հրապարակի ազատագրում»: Հիմա քսան օր հանգիստ, ու հետո էլի մի հատ փուքսը թողնելու օպերացիա:
Չեմ բացառում, որ հաջորդ հանրահավաքի անցկացումը Ազատության Հարապարակում նույնիսկ արտոնվի: Կամ եթե հաջորդը չէ, ապա հաջորդի հաջորդը: Չեմ բացառում նույնիսկ, որ աշնան կողմերը արտահերթ ԱԺ ընտրություններ նշանակվեն, քանի որ իշխանությունների համար էտ արտահերթը հերթականից ոչ մի բանով չի տարբերվի, բայց ժողովրդին դա կարելի է կերցնել որպես ՄԵԾ հաղթանակ: Փաստացի, էսօր ՀԱԿ-ը ապահովում ա իր տեղը ապագա ԱԺ-ում, հերթական կամ արտահերթ ընտրություններով ձևավորված, ու էտ տեղը ապահովվում ա, կարանք ասենք ու՞մ հաշվին, դե իհարկե Ժառանգության: Մանրամասների մեջ չխորանանք, բայց Րաֆֆի նկատմամբ վերաբերմունքը ՀԱԿ-ի վերջին հանրահավաքին վառ ապացույցն էր այն բանի, որ ՀԱԿ-ի հիմնական հակառակորդը ոչ թե իշխանություններ են, այլ վերջին ժամանակներս մի քանի տփոց կերած Ժառանգությունն ու նրա սոված առաջնորդը, որի ռեյտինգը դրանից հնարավոր է աճի:
Եղբայր, անկեղծ, ես էլ էի ահավոր ոգևորված վերջին հանրահավաքին: Որ ասեցին «գնում ենք Ազատության Հրապարակ», կոկորդս լցվել էր, հայ-հայ արցունքներ էին թափվելու, ամենայն անկեղծությամբ: Բայց, ապեր, ամբողջ «շախմատային» հաշվարկն էլ հենց դրա վրա է, որ ես ու դու հուզվենք, ու ինքներս մեզ համոզենք, որ լուրջ բան ենք արել, չնայած արդյունքում, ըստ էության, ոչ մի բողկս էլ չենք արել:
Չգիտեմ, ով ոնց, բայց ես լավ արեցի, որ գնացի հանրահավաքին: Գնացի, որ մի վերջին անգամ ինքս իմ համար պարզեմ, որ էս ցիրքին մասնակցելու ցանկություն էլ չունեմ: Իսկ սրան ցիրքից բացի ուրիշ ոչ մի բան անվանել հնարավոր չի - սկասած 15 կետերով, շարունակած «անհապաղ» բայց անժամկետ ժամկետներով, Ազատության Հրապարակի արտոնված ազատագրմամբ, վերջացրած «հաջորդ հանրահավաքը տեղի կունենա ... » արդեն որևորդ անգամ լսածս հայտարարության համար չգիտես ինչի հիմա կոլեկտիվ ձեռք բարձրացնելով:
Քիչ էր մնում մոռանայի, էս սաղ գրվեց էն բանի համար, Հայկօ ջան, որ ես կոնկրետ գտնում եմ, որ կոլեկտիվ էրեկ ջուր լցրեցինք իշխանություններին ջրաղացին: Պոտենցիալ բողոքի ալիքը քնեցվեց արդեն որևորդ անգամ, ու ՀԱԿ-ի «ոչ մեկը ինքնագործունեությամբ չպետք է զբաղվի... վստահեք մեզ .. մենք ձեզ տոշնի տեղն ենք տանում ... բլա բլա բլա»-ն արվում ա մենակ մի բանի համար, որ ազգովի խելոք, ոչխարի պես, գլուխներս կախ, գնանք հերթական, կամ հերթականից արդեն չտարբերվող արտահերթ ընտրություններին, ու պեչատենք ՀԱԿ-ի ընդդիմադիր տեղերը ԱԺ-ում, ՀՀԿ-ԲՀԿ-ՕԵԿ եռյակի կողքին: Ժառանգությանը կքցեն, էլ պետք չի, զահլեքս տարան իրանց անկապ կալամաշներով ու սոված նստելով, դե իսկ դաշնակները կամ կհավաքեն իրանց 5-7% ձայնը, կամ էլ չէ, էտ արդեն էական չի:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ