Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս

[Բիձա]

Տրիբուն ջան, իմ պրոբլեմն էս տեսակի դիրքորոշումների նկատմամբ գիտես որն ա՞… էն, որ ամեն ինչը կապվում ա Լևոնի հետ… ասենք թե Լևոնը քաղաքական ազնվություն չունի, հիմա ի՞նչ… նստելու ենք սպասենք մինչև "ազնվանա՞"… կամ որ "ազնվություն" ունեցավ ու ասեց "պարտվել եմ ժողովուրդ, գնացեք ինչ ուզում եք արեք" կարող ա՞ մի բան ենք անելու, կամ մի նոր ուժ ա մեջտեղ գալու… իհարկե ոչ, ապեր, որովհետև եթե տենց ուժ լիներ, միչև հիմա պիտի մեջտեղ դուրս գար, եթե կա էսօր ալտերնատիվ ներկա ընդդիմությանը, պտի որ հիմա դրա մասին խոսվեր ոչ թե Լևոնի քաղաքական ազնվության մասին ու ես սա ուրախությամբ չեմ ասում… վատ ա… վատ ա որ էս բոշշեքին մենք էսօր դեմ տալու բան չունենք, դա խոսում ա մեր ոչ միայն հասարակության այլ ամբողջ ազգի դեգրադացիայի մասին…

ղարաբաղ-իշխանափոխություն հարաբերությունն ամենանուրբ ու ամենացավոտն ա… դրա համար բանաձև չկա… իդեալականն իհարկե իշխանափոխությունից հետո ղարաբաղի հարցը լուծելն ա, բայց դա մեծ բարդությունների ու արյան հետ ա կապված ու մեծ հավանականություն կա, որ այդ դեպքում մենք իսկապես կկորցնենք Ղարաբաղը… չեմ կարծում որ Ադրբեջանը առիթը բաց թողնի, նամանավանդ որ էս ԲՏ-քը զորքը ճակատից ու սահմաններից հանել ու բերել են քաղաք (Երևան)… ես երկու ձեռքով ու ոտքով կողմ եմ, որ առաջին հերթին լինի իշխանափոխություն հետո Ղարաբաղի հարցի լուծում, բայց եթե իշխանափողությունը եղավ արյամբ, ապա Ղարաբաղի հարցը հանգուցալուծվելու ա առանց մեզ… ես եթե լինեի ադրբեջանցի էդ առիթը բաց չէի թողնի… չպիտի մոռանանք որ մենք Քյալբաջարից հետո հենց էս պատճառով էր որ դրանց եղած-չեղածը գրավեցինք… հարցը ստեղ ստարտեգիական ա որն ամեն վայրկյան կարող ա փոխվի ու մեզ ստեղ քաղաքական գործիչ ա պետք ոչ թե ժողովրդին հերոսաբար գյուլլի բերան տանող առաջնորդ… ես 100% համոզված եմ որ ցանկացած արյունահեղություն մեր վրա նստելու ա ոչ միայն էդ կորած կյանքերը, այլ կորած կյանքեր+տարածքներ+նվաստացուցիչ ղարաբաղյան "հաշտության" պայմանագրեր+ էլի մի կյանք կորուստներ որ ես չգիտեմ… փոխարենը կունենանք… էդ էլ դու ասա…

Տրիբուն ապեր, Սերգոն լավ չի ապրելու մինչև Ղարաբաղի հարցը չլուծվի… եթե հակառակն ենք պնդում, ապա պտի ապացուցենք թե ոնց ա Սեգոն լավ ապրելու, եթե Սերգոյի երկրի սահմանների 80%-ը փակ ա ու էն 20%-ի էլ մենակ 2% ա գետնի վրով, էն էլ ոչ ուղղակի (չերեզներով)… բերեք էդ հաշվարկը քննարկենք…

ես Լևոնի գովքը չեմ անում ուղղակի ասում եմ որ ինչքան շատ ենք խոսում Լևոնի (կամ որևէ այլ քաղաքական գործչի) մասին էնքան նրա կարևորությունն ու ուժը շատանում ա… անկախ նրանից բացասական ա խոսվում թե դրական…

Քաղաքականություն ասածը ներառում է մի 10 հատ այլ բաղադրիչներ, որոնք բոլորն իրար հետ, առաջ, կամ ետ են տանում երկիրը կամ կոխում անելանելի փոսերը:
Օրինակ նորմալ երկրներում գոյություն ունի տնտեսական քաղաքականություն կոչված ուղեղային պրոցեսը,, որով ամեն երկիր իր գեոքաղաքական շրջապատում, շնորհիվ որոշակի ռեսուրսային, մասնագիտական և այլևայլ պոտենցիալների, նախագծում է այն օրենսդրությունն ու օժանդակ մեխանիզմները, որով այդ երկիրը մկանային ճիգերով ինչ որ մի բան է արտադրում, ինքնասպառում, արտահանում ու դրանով կոմպենսացնում/ապահովում առևտրային բալանսն ու իր քաղաքացիների ապրուստը: Երկիր կա միայն նավթ է արտահանում, երկիր կա ժամացույց, բանկային ժառայություններ, տեխնոլոգիաներ: Երկիր էլ կա, ոչ մի բան չի արտադրում, արտահանում, այլ նստած ծծում է իր ժողովրդի արյունը: էդ երկիրը կոչվում է հայաստան:
Եթե երկրի տնտեսական քաղաքականությունը թալանն է, ԲՏ-ությունը, զոռբայությունը, տզրուկությունը, ապա դրանից բխում են քաղաքականության մնացած բաղադրիչները- ներքինը, արտաքինը, ֆինանսականը, հարկայինը, մաքսայինը, մշակութայինը, բանտայինն, ոստիկանականը և այլն: Եվ այդ բոլորն էլ անուղեղ, անգրագետ, դարմոեդ, դեբիլ իշխանությունների և դրանց հանդուրժող ժողովրդի դեպքում այլանդակված են լինում: Այս կեղտից դուրս գալու ճանապարհը դա ժողովրդի կամքին ենթարկվող իշխանություններ ստեղծելն է: Ու ստեղծվելիք այդ իշխանությունների առաջին գործն էլ ոչ թե ղարաբաղն է, այլ տնտեսությանը շնչառություն տալը: Ղարաբաղի խնդիրը առաջնային չի, 10-երրորդային է:
Մեֆ ախպեր դու բերում, այս առաջնահերթությունները մի կողմ դրած, ուժասները դնում ես կողք կողքի ու ասում ես ընտրի որն ուզում ես: է որն ընտրենք՞ կախվելը՞ սովից մեռնելը, ամեն օր անարգվելը, նվաստանալը, գենոցիդվելը՞: Բայց հարցը ոչ թե կլոնկրետ մեթոդով ինքնահոշոտվելու դիլեման է, այլ այս այլանդակ շղթան կտրելը, իշխանություն փոխելը:
Իշխանությունները թքած ունեն այս ամենի վրա: Իրենք փող են սարքում ու այս անելանելի վիճակն էլ ստեղծել են որ հենց թալանեն: Անելիքը ընդիմությանն է: Եթե ցանկանում է շղթան կտրել, ապա պետք է դիմի կտրուկ գործողությունների: Ներկա ընդիմությունը դա այն հին իշխանությունն է, որը իր հին փորձով ապացուցել է, որ թքած ունի մեր տնտեսական պրոբլեմների վրա: Երկրաշարժից հետո համար առաջին խնդիրն էր ավիրված շաքարի գործարանը վերականգնելը, որ գյուղացիք ճակընդեղ մշակելու իրենց ավանդույթի հաշվին ոտքի կանգնեին, հայաստանն էլ այդ կարևորագույն արտադրանքի հաշվին, որը արտահանվող էր, ու մի քիչ կթեթևացներ ծանր վիճակը: Ընդիմություն եղած ժամանակ ՀՀՇ-ն այս հարցը չբարձրացրեց, իշխանություն դառնալով էլ ոչ միայն չվերականգնեց, այլ եղածը ծախեց վրացիներին:
Որ մանրանանք, կտեսնենք, որ այդ տարիներին 100-ավոր նման մանր թվացող, բայց իրականում հենց ոտքի կանգնեցնող գործեր կային, սկսած կոշիկի արտադրությունից, ադամանդից, ալմաստե հատիչներից, լիֆտերից, վերջացրած Դեմիրճյանի քանդուքարափ արած ջերմոցներով:
Մենք ոչ մեկը չարեցինք, միայն ավիրեցինք ու որպես լոմ դուրս ծախեցինք:
Հիմա էլ արդեն 20 տարի է, կանգնել, մնացել ենք սերգո ջանի հույսին: Հարցն էլ դարձյալ ղարաբաղն է, երբ մեր մարդավարի ապրելու ֆորմուլան գտնելը պետք է լիներ:
Մենք ինֆարկտային ծանրագույն վիճակում ենք, բայց տան սենյակներից մեկի մասին ենք մտածում ու խոսում: Մեր պրոբլեմը ղարաբաղը չի: 20 հատ էլ ազատագրված, պայմանագրերով մերը դառած ղարաբաղ էլ լինի, մենք էս օրն ենք լինելու, հլա մի բան էլ ավելի վատ: Որովհետև 20 անգամ ավելի շատ ասֆալտի գեներալ կնստի մեր գլխին ու կհոշոտի մեզ: 20 անգամ ավելի շատ ղարաբաղցի կգա ու քաղաքի կենտրոնից մեզ դուս կվռնդի: 20 հատ ռոբ ու սերժ են հեթի կանգնելու, որ պրեզիդենտ դառնան:
Հարցը շղթան կոտրելն է ու դրա գինը քանի գնա, էնքան արյունոտ է դառնալու, կամ էլ բացարձակ անհնար:
Ինֆարկտից, այսինքն սեփական տարրական կենսաֆունկցիաներ չապահովելու պատճառով ենք մեռնելու, այլ ոչ թե ղարաբաղ կորցնելուց: Կամ էլ եթե առողջանալու խնդիր ենք դիտարկում, ապա ոչ թե հաց ու պանիր, կամ չայ ու ասպիրին առնելու համար ղարաբաղ ծախելով ենք խելքի գալու, այլ վիրաբուժական միջամտություններով ու խելքներս գլուխներս հավաքելով:
Ցավալի է, բայց ՀՀՇ-ի ու ներկայումս էլ նրա հաջորդի ջանքերով, մենք այդպես էլ սերգոյի ապուշ հարցից էն կողմ չաճեցինք:

[Rammer]

Էս հոդվածը դնում եմ Բձուն նեռվայնացնելու համար

ԱՌՋԵՎՈՒՄ ՄԱՅԻՍԻ 28-Ն Է

1929-ին Հնդկական ազգային կոնգրեսի նախագահ ընտրվեց Ջավահառլալ Ներուն: Նրա համառ ջանքերով hնդիկ ժողովրդի իրավունքների համար պայքարի 45-րդ տարում հռչակվեց ՙպուրնա սվարաջ՚ (մաքուր-լրիվ անկախություն) կարգախոսը: Մինչ այդ ՀԱԿ-ը ժողովրդի մեջ տարածում էր ընտրության-ազատության, արդարության-հավասարության, եղբայրության գաղափարները, եւ բավարարվում ինքնավարության պահանջով: 45 տարի մաշած հնդիկ ժողովրդի պայքարը 1930-ին մտավ Տուն տանող հուն: Դրանից հետո սաստկացան հալածանքներն ու բանտարկությունները, բայց պայքարը պսակվեց հաղթանակով. Հնդկաստանը լրիվ անկախ է:

1988-90-ին շատերը մեզ հակաճառում ու բերում էին հենց այս օրինակն ու պնդում, թե հայ ժողովուրդը պատրաստ չէ, Հայաստանն այսօր չի կարող անկախ ապրել, եւ մի 40 տարի պիտի տառապի, արդարություն փնտրի ու չգտնի, որ հասկանա Ազատության-Անկախության արժեքը: Այդ տրամաբանությամբ Հայաստանը թիզ առ թիզ նահանջեց հռչակված սուվերենությունից: Սկզբում զիջեց ազգային անվտանգությունը, հետո ցամաքային-օդային սահմանների պաշտպանությունը, հետո եղան ՙԳույք պարտքի դիմաց՚-ը, ատոմակայանը, երկաթուղին, գազը, լույսը... Բայց կան, չէ±, ժողովուրդներ, որոնք կայացման պայքարի այդ մաշող ժամանակահատվածը չեն ձգձգել: Եթե մեզ պարտադրվել է անապատային տեւական դեգերումների տարբերակը, ապա Հայաստանի անկախությունը կվերականգնվի ԽՍՀՄ-ից դուրս գալուց 40 տարի հետո` 2030-31-ից ոչ շուտ: Օրինակ` Ուկրաինայի յանուկովիչյան վարչակարգը աշխարհի լռելյայն համաձայնությամբ իր ժողովրդին մատնեց է°լ ավելի տեւական չարչարանքների` ռուսական ռազմական ներկայությունը երակարաձգելով մինչեւ 2042-ը:

ՙԱզատություն՚ կուսակցության նախագահ պարոն Հրանտ Բագրատյանը եւ ուրիշներ բազմաթիվ ելույթներով, հոդվածներով, հարցազրույցներով, ասուլիսներով պարզ բացատրել են, թե 80 տոկոսով ռուսական ՙՀայռուսգազարդ՚ ընկերությունը ինչու է թանկացնում գազի գինը, եւ որքան են տուժում հայ ժողովուրդն ու երկիրն այդ թանկացումից: Դրանից հետո կարելի± է աշխատել ՙՀայռուսգազարդի՚ հետ« թե± պետք է միառժամանակ զրկել այդ ընկերությանը Հայաստանի տարածքում տնտեսվարելու իրավունքից: ՍԴՀԿ ատենապետ տիկին Լյուդմիլա Սարգսյանը եւ շատ ուրիշներ բազմաթիվ ելույթներով, հրապարակումներով, հայտարարություններով բացահայտել են ներկա իշխանությունների դրածո« պոլիցայական էությունը: Մի±թե դա բավարար չէ, որ բարձրացվի Լրիվ Անկախության դրոշը... Հեղափոխության կոչ չեմ անում, բայց եթե շարունակ պայքարելու ենք սոսկ տնտեսական-սոցիալական անարդարությունների ու կրիմինալի դեմ, ապա Հայաստանի մարզերում երթեր-ցույցեր կանենք ոչ թե 40, այլ 600 տարի:

Առջեւում Մայիսի 28-ն է: Այդ լուսավոր տոնը խորհրդանիշն է այն բանի, որ մի բուռ հայ ժողովուրդը կարողացավ ետ շպրտել թուրքական բանակը... Ու ծնվեցին Եռագույնը, ՙՄեր Հայրենիքը՚, Ազատություն եւ Ինքնիշխանություն խորհրդանշող Զինանշանը: Մայիս 28-ի օրինակն ապացուցում է, որ ժողովուրդը կարող է Անկախության դրոշ բարձրացնել եւ կայսրությանը պարտադրել ճանաչել իր Սուվերենությունը: Մյուս կողմից` Մայիս 28-ը խորհրդանշում է, որ քանի դեռ դանակը գանգամաշկը չի հատել` հասարակական հեղինակությունները հաշտվելու են անարդարությունների, բռնությունների եւ նվաստացումների հետ, անկախ այն բանից` դրանք իրականացվում են բյուզանդակա±ն« թուրքակա±ն« ռուսակա±ն պետության, թե± դրանց դրածոյի կողմից: Մայիսի 28-ից առաջ ու հետո էլ շատերը չէին հավատում, թե հայ ժողովուրդը կարող է անկախ ապրել (առանց սուլթանի, ցարի կամ մեծ երկրի հովանավորության), եւ այդ հավատի դեֆիցիտը կործանեց Առաջին հանրապետությունը: Այսօրինակ պատմական դասերի ազդեցությամբ` ՀԱԿ առաջնորդ Մահաթմա Գանդին իր ելույթներն ու վարքն ուղղում էր ժողովրդի հավատն ամրացնելու նպատակին:

Անկախության համար պայքարողները լավ գիտեն, որ իրենց պատկերացրած երկրում քաղկալանվոր չի կարող լինել, որովհետեւ անկախության ամենամեծ ձեռքբերումը քաղաքացիական Ազատությունն է: Սասուն Միքայելյանն այսօր քաղկալանավոր է. դա նշանակում է` Հայաստանում ժողովրդի իշխանությունը զենքով բռնազավթված է օտարի, դրածոյի, ժողովրդի հետ կապ չունեցողի կողմից, որը պետք է հեռացվի օտարի նման: Այսօր Ազատ-Անկախ Հայաստանի համար պայքարողը բանտում է, եւ ուրեմն աջեւում Մայիսի 28-ն է:

ԹԱԹՈՒԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Պահպանողական կուսակցության քարտուղար

[Բիձա]

Էս հոդվածը դնում եմ Բձուն նեռվայնացնելու համար

ԱՌՋԵՎՈՒՄ ՄԱՅԻՍԻ 28-Ն Է

1929-ին Հնդկական ազգային կոնգրեսի նախագահ ընտրվեց Ջավահառլալ Ներուն: Նրա համառ ջանքերով hնդիկ ժողովրդի իրավունքների համար պայքարի 45-րդ տարում հռչակվեց ՙպուրնա սվարաջ՚ (մաքուր-լրիվ անկախություն) կարգախոսը: Մինչ այդ ՀԱԿ-ը ժողովրդի մեջ տարածում էր ընտրության-ազատության, արդարության-հավասարության, եղբայրության գաղափարները, եւ բավարարվում ինքնավարության պահանջով: 45 տարի մաշած հնդիկ ժողովրդի պայքարը 1930-ին մտավ Տուն տանող հուն: Դրանից հետո սաստկացան հալածանքներն ու բանտարկությունները, բայց պայքարը պսակվեց հաղթանակով. Հնդկաստանը լրիվ անկախ է:

1988-90-ին շատերը մեզ հակաճառում ու բերում էին հենց այս օրինակն ու պնդում, թե հայ ժողովուրդը պատրաստ չէ, Հայաստանն այսօր չի կարող անկախ ապրել, եւ մի 40 տարի պիտի տառապի, արդարություն փնտրի ու չգտնի, որ հասկանա Ազատության-Անկախության արժեքը: Այդ տրամաբանությամբ Հայաստանը թիզ առ թիզ նահանջեց հռչակված սուվերենությունից: Սկզբում զիջեց ազգային անվտանգությունը, հետո ցամաքային-օդային սահմանների պաշտպանությունը, հետո եղան ՙԳույք պարտքի դիմաց՚-ը, ատոմակայանը, երկաթուղին, գազը, լույսը... Բայց կան, չէ±, ժողովուրդներ, որոնք կայացման պայքարի այդ մաշող ժամանակահատվածը չեն ձգձգել: Եթե մեզ պարտադրվել է անապատային տեւական դեգերումների տարբերակը, ապա Հայաստանի անկախությունը կվերականգնվի ԽՍՀՄ-ից դուրս գալուց 40 տարի հետո` 2030-31-ից ոչ շուտ: Օրինակ` Ուկրաինայի յանուկովիչյան վարչակարգը աշխարհի լռելյայն համաձայնությամբ իր ժողովրդին մատնեց է°լ ավելի տեւական չարչարանքների` ռուսական ռազմական ներկայությունը երակարաձգելով մինչեւ 2042-ը:

ՙԱզատություն՚ կուսակցության նախագահ պարոն Հրանտ Բագրատյանը եւ ուրիշներ բազմաթիվ ելույթներով, հոդվածներով, հարցազրույցներով, ասուլիսներով պարզ բացատրել են, թե 80 տոկոսով ռուսական ՙՀայռուսգազարդ՚ ընկերությունը ինչու է թանկացնում գազի գինը, եւ որքան են տուժում հայ ժողովուրդն ու երկիրն այդ թանկացումից: Դրանից հետո կարելի± է աշխատել ՙՀայռուսգազարդի՚ հետ« թե± պետք է միառժամանակ զրկել այդ ընկերությանը Հայաստանի տարածքում տնտեսվարելու իրավունքից: ՍԴՀԿ ատենապետ տիկին Լյուդմիլա Սարգսյանը եւ շատ ուրիշներ բազմաթիվ ելույթներով, հրապարակումներով, հայտարարություններով բացահայտել են ներկա իշխանությունների դրածո« պոլիցայական էությունը: Մի±թե դա բավարար չէ, որ բարձրացվի Լրիվ Անկախության դրոշը... Հեղափոխության կոչ չեմ անում, բայց եթե շարունակ պայքարելու ենք սոսկ տնտեսական-սոցիալական անարդարությունների ու կրիմինալի դեմ, ապա Հայաստանի մարզերում երթեր-ցույցեր կանենք ոչ թե 40, այլ 600 տարի:

Առջեւում Մայիսի 28-ն է: Այդ լուսավոր տոնը խորհրդանիշն է այն բանի, որ մի բուռ հայ ժողովուրդը կարողացավ ետ շպրտել թուրքական բանակը... Ու ծնվեցին Եռագույնը, ՙՄեր Հայրենիքը՚, Ազատություն եւ Ինքնիշխանություն խորհրդանշող Զինանշանը: Մայիս 28-ի օրինակն ապացուցում է, որ ժողովուրդը կարող է Անկախության դրոշ բարձրացնել եւ կայսրությանը պարտադրել ճանաչել իր Սուվերենությունը: Մյուս կողմից` Մայիս 28-ը խորհրդանշում է, որ քանի դեռ դանակը գանգամաշկը չի հատել` հասարակական հեղինակությունները հաշտվելու են անարդարությունների, բռնությունների եւ նվաստացումների հետ, անկախ այն բանից` դրանք իրականացվում են բյուզանդակա±ն« թուրքակա±ն« ռուսակա±ն պետության, թե± դրանց դրածոյի կողմից: Մայիսի 28-ից առաջ ու հետո էլ շատերը չէին հավատում, թե հայ ժողովուրդը կարող է անկախ ապրել (առանց սուլթանի, ցարի կամ մեծ երկրի հովանավորության), եւ այդ հավատի դեֆիցիտը կործանեց Առաջին հանրապետությունը: Այսօրինակ պատմական դասերի ազդեցությամբ` ՀԱԿ առաջնորդ Մահաթմա Գանդին իր ելույթներն ու վարքն ուղղում էր ժողովրդի հավատն ամրացնելու նպատակին:

Անկախության համար պայքարողները լավ գիտեն, որ իրենց պատկերացրած երկրում քաղկալանվոր չի կարող լինել, որովհետեւ անկախության ամենամեծ ձեռքբերումը քաղաքացիական Ազատությունն է: Սասուն Միքայելյանն այսօր քաղկալանավոր է. դա նշանակում է` Հայաստանում ժողովրդի իշխանությունը զենքով բռնազավթված է օտարի, դրածոյի, ժողովրդի հետ կապ չունեցողի կողմից, որը պետք է հեռացվի օտարի նման: Այսօր Ազատ-Անկախ Հայաստանի համար պայքարողը բանտում է, եւ ուրեմն աջեւում Մայիսի 28-ն է:

ԹԱԹՈՒԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Պահպանողական կուսակցության քարտուղար

Rammer ջան, ընենց մի տեսակ չնեռվայնացա, որ
մանավանդ ընդգծվածներից:
Իսկ կարմրից վաբշե խփնվել եմ:
Ռամ ջան, էդ տղեն դպրոցում առնվազն թվերից շատ վատ ա եղե: Պրոստո վատ չէ է, շաաաատ վատ:
Մի հատ հլա ասեք, թող ատեստատը ցուց տա:
Ես կասկածում եմ, որ ինքը վաաբշե հասկանում ա, թե թիվն ինչ ա նշանակում: Ասենք Օգոստոսի 17-ը, մանավանդ 1947-ի, Հնդկաստանի համար խիար ա, թե սեմուշկա:
Կամ էլ, որ էդ խիար/ սեմուշկից 45 տարի հանես, ոնց ա իրա սիրած 29-ը, կամ իրական 21-ը ստացվելու:
Ռամ ջան, քաղաքական հումորի բաժին կա, մեկ-մեկ տես, թե էդ կուսակցության նյութերը որ բաժնին են ավելի սազում: Թե չէ մեկ-մեկ դիլխոր վիճակում իրանց նույթը ընենց ա խփում, շշկլում եմ:

[Rammer]

Բիձ չհասկացա ինչ ես ասում թվերի հետ կպված? Ես էլ եմ վատ թվերից բայց գումարում հանում գիտեմ...Մի հատ մանրմասն գրի էլի.

[Norton]

Ժողովուրդ ո՞վ կարող է օգնել: Ինձ նյութ է պետք ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացից մինչև 1999-2000թթ:

[Բիձա]

Բիձ չհասկացա ինչ ես ասում թվերի հետ կպված? Ես էլ եմ վատ թվերից բայց գումարում հանում գիտեմ...Մի հատ մանրմասն գրի էլի.

Ram Ջան, նայի wiki- կհասկանաս: Իրա բերած ոչ մի թիվը կապ չունի ոչ Հնդկական ԱԿ-ի, ոչ էլ իրական պատմության հետ:

[Rammer]

Ram Ջան, նայի wiki- կհասկանաս: Իրա բերած ոչ մի թիվը կապ չունի ոչ Հնդկական ԱԿ-ի, ոչ էլ իրական պատմության հետ:

Բիձ ջան ինչիցա քո կարծիքով որ քաղաքականության բաժնում համարյա քաղաքականությունից բան չի խոսվում? Իմ կարծիքով նրանից ա որ դիմացինը ամեն ինչ անում գրառման հեղինակին սխալ հանելու համար: Պարզ օրինակ: Ես քաղաքական հոդված եմ դրել, դու դրա բողանդակությանը բացարձակ չես անդրադարձել, այլ ընգել ես թվերի հետևից, որ ցույց տաս իբր հեղինակի տգիտությունը: Եթե քեզ հոդվածը որպես քաղ հոդված հետաքրքեր ես համոզված եմ որ դու կասիր կամ բովանդակություն չեմ տեսնւոմ կամ առարկայական կընդիմախոսեիր: Սկզբից խոսեցիր թվերի տեսության մասին, հիմա էլ մեղադրում ես որ տվյալնները սխալ են, ու հղում ես կատարում վիկիի վրա, շատ լավ իմանալով որ դաժե տատս կարա մտնի ու ընդեղ գրի որ Ներուն գոմիկա եղել: Բիձ իսկ ուր մնաց իմաստը? Իսկ իմաստը այն է որ կարելի է լեռնամետալուգիայից խոսել, ինչ ա եղել որ, մենակ սեփական ճշմարտացիության դրոշակը կես միլիմետր չիջնի: Քաղաքական բանավեճի պոտենցիալ իսկ չկա: Կա սխալ հանելու մեծ ցանկություն...Դրա համար համարյա բան չեմ գրում:
Դու ճիշտ ես Բիձ ջան Ոչ մի թիվ չի համապատասխանում իրականությանը, բայց եթե ձեռքիդ տակ մի հատ դպրոցական պատմության գիրք կա վերցրու ու նայի որ 1929-ին Հնդկական ազգային կոնգրեսի նախագահ ընտրվեց Ջավահառլալ Ներուն:Իսկ Վիկիում չգիտեմ էտ ինչ տվյալներ են...

[Բիձա]

Բիձ ջան ինչիցա քո կարծիքով որ քաղաքականության բաժնում համարյա քաղաքականությունից բան չի խոսվում? Իմ կարծիքով նրանից ա որ դիմացինը ամեն ինչ անում գրառման հեղինակին սխալ հանելու համար: Պարզ օրինակ: Ես քաղաքական հոդված եմ դրել, դու դրա բողանդակությանը բացարձակ չես անդրադարձել, այլ ընգել ես թվերի հետևից, որ ցույց տաս իբր հեղինակի տգիտությունը: Եթե քեզ հոդվածը որպես քաղ հոդված հետաքրքեր ես համոզված եմ որ դու կասիր կամ բովանդակություն չեմ տեսնւոմ կամ առարկայական կընդիմախոսեիր: Սկզբից խոսեցիր թվերի տեսության մասին, հիմա էլ մեղադրում ես որ տվյալնները սխալ են, ու հղում ես կատարում վիկիի վրա, շատ լավ իմանալով որ դաժե տատս կարա մտնի ու ընդեղ գրի որ Ներուն գոմիկա եղել: Բիձ իսկ ուր մնաց իմաստը? Իսկ իմաստը այն է որ կարելի է լեռնամետալուգիայից խոսել, ինչ ա եղել որ, մենակ սեփական ճշմարտացիության դրոշակը կես միլիմետր չիջնի: Քաղաքական բանավեճի պոտենցիալ իսկ չկա: Կա սխալ հանելու մեծ ցանկություն...Դրա համար համարյա բան չեմ գրում:
Դու ճիշտ ես Բիձ ջան Ոչ մի թիվ չի համապատասխանում իրականությանը, բայց եթե ձեռքիդ տակ մի հատ դպրոցական պատմության գիրք կա վերցրու ու նայի որ 1929-ին Հնդկական ազգային կոնգրեսի նախագահ ընտրվեց Ջավահառլալ Ներուն:Իսկ Վիկիում չգիտեմ էտ ինչ տվյալներ են...

Ես հոդվածի կարևորությունը թվերի ու լոզունգների մակարդակով իմ համար բացահայտել եմ ու նորմայի սահմաններում քննարկել: Էդ տղան ասելիք առհասարակ չի ունեցել- կծկտուր, իրար հետ չառնչվող մտքեր է իրար հետևից շարել ու թուղթ սևացրել:
Խայտառակ թվերը քեզ ձեռ չտվեցին - անցնենք դեմքերին ու դեպքերին: Մի էջում չգիտես ինչ տրամաբանությամբ Ներուին ու Գանմդիին է նույնացրել, Մովսես, Սասուն Միքայելյան, ՍԴՀԿ ատենապետ տիկին Լյուդմիլա Սարգսյան, Ազատություն՚ կուսակցության նախագահ պարոն Հրանտ Բագրատյան, Ուկրաինայի յանուկովիչյան վարչակարգ է խառնել իրար: Բացարձակ անկապ տեղը Ուկրաինա-Ռուսաստան պայմանագիրն է քացու տակ գցել ու չուժոյ պայմանագրի տրամաբանությամբ մատից ծծած հայաստանի ազատագրման 2030-31 թվերի պրագնոզ է տվել: Նույնիսկ «դանակը ոսկորին հասնելու» դարավոր թեզն է այլանդակել- դանակի գանգամաշկ հատելու ինչ որ է հիվանդ երևակայությամբ:
Էդ հոդվածը դու հանճարեղ ես համարում - ինքդ քննարկեիր, տեսնեի, հասկանայի, թե ինչն էր նվաստիս համար անհասանելի:

[Բիձա]

http://hetq.am/am/society/avagyan-4/
Նյութ է այն մասին, որ ինչ որ մեկը սուս ու փուս մեկը մեկ առ նկարահանում է դատական նիստի մասնակիցներին, երևի հետագայում վրեժ լուծելու միտումով:
Չգիտեմ, վրեժ կլուծեն թե կվախացնեն, բայց ազդու մեթոդ է: Փաստորեն հայաստանում էս մեթոդը 88 թվից ուժի մեջ է: Սկզբից ու մինչև հիմա ԿԳԲ-ն էր նագլի նկարում ու դրանով մարդկանց վախացնում քաղաքական դաշտ մտնելու հարցում: Իսկ վերջերս արդեն ամեն մի ԲՏ, ավանտյուրիստ, աֆերիստ ու հանցագործ էլ օգտվում է այս մեթոդից դիմացինին կզացնելու, վախացնելու համար:
Գալով քաղաքականության, տեսնում ենք, որ սա հենց ոստիկանապետության, բռնապետության բեզատկազնի աշխատող, հիմնարար գործելակերպն է, :
Եթե այն արդեն մտել է հայկական կենցաղ, ապա քաղաքական դաշտում ոնց են պատկերացնում սրա դեմ պայքարը- արդեն կոնկրետ ամեն մարդու դեմ աշխատող համատարած քրեականի դեմ ոնց է քաղաքականը պայքարելու՞: Քաղաքացիական հասարակության կառուցմամաբ՞:
Այլ երկրներում այս էտապը վաղուց է հաղթահարվել- իշխանությունը գործում դիմակ հագածներով, ընդիմությունն էլ է նույնն անում- բաց դեմքով ընդիմությունն արդեն գործոն չի:
Մի գուցե ժամանակն է, որ հայկական ընդիմությունն էլ հասկանա սա՞:

[Askalaf]

Իմ կարծիքով կարելի է կարդալ.

ԵՐԿՐՈՐԴ 88 Է ՊԵՏՔ
Հարցազրույց «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանի հետ
... «Ղարաբաղ» կոմիտեն լուրջ վրիպում թույլ տվեց, որ մնաց քաղաքականության մեջ: Այս հարցով մեծ բանավեճեր եղան, հակառակ կողմի փաստարկներն էլ լուրջ էին, բայց այսօր, կարծում եմ, ի վիճակի ենք երկրորդ անգամ այդ փորձն իրականացնել: Այսօր ժողովուրդը տոգորված չէ այն ժամանակվա պես, բայց մեծ քանակով մտածող մարդիկ կան, որոնք ուզում են քննել իրավիճակը, ու պատկերացրեք մի իրադրություն, որ ժողովուրդը նորից միակամ հայտնվի հրապարակում՝ բոլոր նախարարներն ու օլիգարխները միանգամից կփոխեն իրենց պահվածքը: «Ժիգուլուց» դուրս օլիգարխ չեք տեսնի, ու հարստություններ կներդրվեն գիտության, արդյունաբերության մեջ, այլ ոչ արտաքին շքեղության: Այս ամենը հաղթահարելի է մի ճանապարհով՝ ժողովուրդը պետք է իշխի երկրում: ...

[Բիձա]

http://www.lragir.am/armsrc/interview-lrahos35091.html

Բազմաթիվ խելոք մտքեր կան:

Միքայել Հովհաննիսյան. Արևելագետ

Իմ կարծիքով «ապստամբություն» և «հեղափոխություն» բառերը ավելի շատ հետևանքներ են, ոչ թե պատճառներ, և կարևոր է պատճառը` ինչի՞ց է բխում, ի՞նչն է ստիպում գնալ ապստամբության:

Իսկ ո՞րն է ամենամեծ անտրամաբանությունը:

այդ մեծ անտաամբանությունը ժլատությունն է և կոնստրուկտիվ ամբիցաների բացակայությունը, անգրգագիտությունն է, արժանապատվության բացակայությունը:

Եվ ո՞վ պետք է Ձեր նշած ամենամեծ անտրամաբանությունը հաղթարելն իր վրա վերցնի:

Շատ կարևոր է հարթակներ ձևավորելը, հանրային դիսկուրսի կազմակերպումը, որովհետև արդյունավետ կազմակերպումը շատ արդյունավետ է դարձնում ոչ միայն պրոցեսը, այլ նաև պրոցեսից արդյուք ստանալը, պրոդուկտը, իսկ որքան շատ են փոփոխությունները, այնքան ավելի բազմազան են քո գործիքների արսենալը, իսկ ինչքան մեծ է քո գործիքիների արսենալը, այնքան բարձր է քո անսպասելի օրիգինալ ու արդյունավետ լուծումների գեներացման հնարավորությունը: Եվ այստեղ ոչ թե կարևոր է ովը, այսինքն` ով իր վրա կվերցնի, այլ ինչպեսը, հենց այդ ինչպեսը ով էլ անի, լավ է, բայց այստեղ էլ հարց է առաջանում` ով կարող է դա անել:

Եվ ի վերջո պետք է ոչ թե անձերին փոխարինեն, այլ անձերի տեսակը փոխվի, համակարգը փոխվի, մտածելակերպը փոխվի:

[Rammer]

...

[Rammer]

«ՌՈՒՍԱԿԱՆ» ԿՐԹՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Խիստ կարևորելով միջազգային չափորոշիչներով մրցունակ կրթության ապահովման հրամայականը Հայաստանի հանրապետությունում, ուզում եմ հատուկ նշել, որ ամենևին էլ «ռուսոֆոբ» չեմ, որի մասին կարող է ստեղծվել թյուր կարծիք ստորև արտահայտվող տեսակետի և իմ կողմից վերջերս հեղինակած «Ներքին օգտագործման գիտնականներ» հոդվածի (www.lragir.am; 9 մարտի 2010թ.) համադրությամբ։

Ինչևէ, ավելորդ սար ու ձոր չընկնելու նպատակով մի անգամից նշեմ, որ «դե–յուրե» անկախության ճանապարհը դեռևս անցնող Հայաստանի կառավարության այսպես կոչված «օտարալեզու դպրոցների» նախաձեռնությունից կուզենայի անդրադառնալ միայն «ռուսական» կրթության (և ոչ թե ռուսերեն լեզվի իմացության) բացասական հետևանքների հնարավորությանը (ինչպես դիպուկ նկատել էր հարգարժան Ռուբեն Հախվերդյանը՝ առանց «Հ»–երի Այկանուշ Ամազասպովնաների հետագա բուծմանը) և այդ տեսակետից ներկայացնել առաջարկություն ինչպես ՀՀ կառավարությանը՝ որպես նախաձեռնության հեղինակի, այնպես էլ անկախության առաջին իսկ սիմվոլներից մեկի՝ 1993թ.–ից գործող «Լեզվի մասին Օրենքի» «բարեփոխումը» վավերացման իրավասու ՀՀ ազգային ժողովին և ՀՀ Նախագահին։ (Իմ խորին համոզմամբ օտար լեզուների իմացության կարևորությունը դեռևս չի ենթադրում օտար լեզուներով կրթության անհրաժեշտություն։ Չէ՞, որ ունենք Ներսիսյան դպրոցի օրինակը նաև։)

Նախ, իմ համոզմամբ, նախաձեռնության բոլոր հրապարակային հիմնավորումներն ու հարցին վերաբերող մտքի մարզանքները հիմնավոր չեն և այսպես կոչված «գեոքաղաքականության» և ժամանակակից աշխարհի՝ այսպես կոչված «ուժային կենտրոնների կամ կենտրոնի» ականջներն ակներև են։ Բացի դրանից, ակնհայտ է, որ նախաձեռնության հիմնական նպատակը ոչ թե արտասամանում սովորող և գիտական գործունեությամբ հաջողությամբ զբաղվող բացառիկ օժտվածությամբ հայ երիտասարդների ներգաղթի համար պատշաճ պայմանների ստեղծումն է (որի մասին ահազանգել եմ դեռևս 2001թ. ապրիլի 26–ին, տես՝ «Распакуйте одаренным чемоданы», «Голос Армении»), այլ, ընդհակառակը, պետականորեն ստեղծվում են պայմաններ նաև միջին օժտվածության երիտասարդների արտագաղթն ավելի դյուրին դարձնելու համար։ Այսինքն, արդեն բացեիբաց ընդունում ենք մեր անկարողությունը ժամանակակից պայմաններին բավարարող՝ մրցունակ կրթության ապահովման բնագավառում և, փաստորեն, որդեգրում ենք Վարժապետ Վաղոյի կողմից 2009թ. դեկտեմբերի 11–ին էլեկտրոնային՝ www.lragir.am թերթի «Առաջ Հայաստան՝ մինչ դեբիլացում» հոդվածում արդարացիորեն քննադատված քաղաքականությունը։

Իսկ ինչու՞ եմ առանձնացնում «ռուսականը»՝ «անգլիականից», «ֆրանսիականից», «գերմանականից», «չինականից» և չգիտեմ էլ «ինչականից», որոնք համարվում են ժամանակակից աշխարհի այսպես կոչված «ուժային կենտրոնների» մշակույթների բաղկացուցիչը։ Շատ պարզ պատճառով՝«ռուսականը» էապես տարբերվում է մնացածներից, եթե, մեղք գործելով, նույնիսկ չմտածենք, որ նախաձեռնության հիմնական դրդապատճառը ռուսական կայսերապաշտական նկրտումներն են «դե–յուրե» անկախ Հայաստանի լիակատար և արագացված տեմպերով համընդհանուր «ֆորպոստացման» գործընթացում՝ Ուկրաինայից ու, երևի թե, Ղրղզստանից հետո։

Այսպես, եթե «օտարալեզու կրթության» նախաձեռնության ակնկալվող հիմնական արդյունքը հանդիսանար ոչ «ռուսականից» ցանկացած որևէ «մեկը», ապա «դե–յուրե» անկախ Հայաստանի համար առավելագույն վտանգը գլոբալացվող աշխարհում կլիներ միայն հենց «այդ մեկի» ազդեցության գոտում գտնվելու փաստը՝ Ալժիրի, Հնդկաստանի, Վրաստանի և այլ երկրների օրինակով։ Իսկ այն դեպքում, երբ «դե–յուրե» անկախ Հայաստանի տնտեսության հիմնական ռազմավարական բնագավառ–ները՝ էներգիայի արտադրությունից մինչև դրա բաշխումը, երկաթգծերը, հեռահաղորդակցությունը և հատկապես պետական սահմանների հսկումը՝ ներառյալ սփյուռքահայերի անկախ Մայր Հայրենիք այցելության ժամանակ անձնագրային ստուգումը, փաստորեն, հանձնված են ակնհայտորեն կայսերական ձգտումները՝ ներառյալ ռուսերեն լեզվի էքսպանսիայի անհրաժեշտությունը չթաքցնող ռուսներին, ապա խնդիրն էապես փոխվում է և, փաստորեն, հիմք է հանդիսանում իմ առաջարկության համար։

Նախ, մի քանի ակնհայտ դիտարկումներ։ Մոտ 3 մլն. գրեթե մոնոէթնիկ ազգաբնակչությամբ «դե–յուրե» անկախ Հայաստանի հանրապետությունը հանդիսանում է նաև մոտ 8 մլն. հայության հայրենիքը՝ այդպես չէ՞։ Այս փաստը կարծես թե քննարկման ենթակա չէ, հատկապես Հայաստանի «դե–յուրե» անկախությունից հետո։ Սա է պատճառը չէ՞, որ ամեն առիթով և նույնիսկ պետական մակարդակով դիմում ենք կամ փաստարկում հզոր հայկական Սփյուռքի առկայությունը, ակնկալում նրանց նյութական ու ֆինանսական օգնությունը՝ անկասկած Մայր Հայրենիքի հզորացման ու բարգավաճման հիմնավորումներով։ Ավելին, հզոր հայկական Սփյուռքի և մոտ 8 մլն. հայ ժողովրդի միասնականության անհրաժեշտությունը ամեն քայլի մատնացույց է արվում ՀՀ իշխանությունների կողմից նաև պետական քաղաքականության նկատառումներով։ Այս հանգամանքը, նույնպես, կարծես թե քննարկման նյութ չէ։

Այդ դեպքում, ևս մեկ անգամ խիստ կարևորելով, ավելին՝ հայ-թուրքական հարաբերություններին համարժեք համարելով կրթության հարցը անկախ Հայաստանի պետականության և հայապահպանության հարցում՝ Սփյուռքն ու Հայաստանի հանրապետությունը ներառյալ, առաջարկում եմ դե-յուրե անկախ Հայաստանի կառավարության «օտարալեզու դպրոցների» նախաձեռնությունը՝ մինչև ՀՀ Օրենքի փոփոխությունը, քննարկել նաև Սփյուռքի հետ՝ հայ-թուրքական արձանագրությունների քննարկումների օրինակով։ Հուսով եմ, որ սփյուռքը, որը առ այսօր չի ենթարկվել ուծացման, և իր ամենօրյա գործունեությամբ լուծում է հայապահպանության խնդիր, չի խրախուսի այս նախաձեռնությունը։ Թերևս համոզված եմ նաև, որ այս նախաձեռնության հեղինակները շատ լավ գիտակցում են այդ ճշմարտությունը և այդ իսկ պատճառով կխուսափեն այս հարցի քննարկումներում ընդգրկել նաև սփյուռքահայությանը։

Բայց և այնպես, այդպիսի քննարկումները խիստ անհրաժեշտ են։ Այլապես, միասնականության կոչերը կմնան որպես լոկ լոզունգներ, իսկ հայապահպանության տեսակետից խիստ կարևոր հարցում, ակնհայտորեն, կանտեսվի հայապահպանության հիմնական գաղթօջախների, այսինքն սփյուռքահայության կարծիքները։

Հ.Գ. Մինչ խմբագրվում էր այս հոդվածը ԶԼՄ–ներում, մասնավորապես «Առավոտ» և «Հայկական Ժամանակ» օրաթերթերում հրապարակվեցին մի շարք այլ հոդվածներ, որոնք արդեն փաստում են մեր ենթադրությունը՝ այն է, որ նախաձեռնությունը պարտադրված է Ռուսաստանի կողմից։


Հարություն Կարապետյան
Գիտության և առաջատար տեխնոլոգիաների
ազգային հիմնադրամի նախագահ

[Տրիբուն]

Շատ լավն ա
http://www.lragir.am/armsrc/comments35294.html

Իմ ասածն էլ հենց էդ ա` որ ՀԱԿ-ի էսօրվա սպասողական դիրքորոշումը բերում ա աղետի: Տարբերությունն էն ա, որ դու էդ աղետը փաստորեն համարում ես անխուսափելի, համարում ես, թե դա կլինի Տեր-Պետրոսյանի 13 տարի առաջ արված «մարգարեության» իրականացումը: Ասեմ քեզ, որ ես մարգարեությունների չեմ հավատում: Եթե դա կատարվի` ոչ թե մարգարեության իրականացում կլինի, այլ մեր էսօրվա սխալի հետեւանքը:
..................
Հենց էդ ա երեւի պատճառը, որ Տեր-Պետրոսյանի առաջին`«մարիոթյան» ելույթում Ղարաբաղին վերաբերող հատվածը, որը դու մեջբերել ես, ինձ ժամանակին չանհանգստացրեց: Համաձայն եմ` պետք ա անհանգստացներ: Բայց եթե անգամ անհանգստացներ` ես էլի կպաշտպանեի Տեր-Պետրոսյանի թեկնածությունը: Վերապահումներով` բայց կպաշտպանեի: Որովհետեւ Լեւոնն առաջարկեց իրան օգտագործել որպես գործիք` ավազակապետության դեմ պայքարում: Եւ էդ գործիքը սկզբում շատ լավ էլ աշխատում էր:
..............
Քո գրածն էն մասին, թե 2008-ի շարժման անդամներից ոչ մեկը չէր սպասում, որ Քոչարյանը մարդկանց վրա կրակ կբացի, առնվազն տարօրինակ ա: Ով-ով, բայց Լեւոնը պարտավոր էր էդ տարբերակը կանխատեսել, որովհետեւ Ռոբերտին ու Սերժին ճանաչում էր շատ վաղուց` ղարաբաղյան շարժման ամենասկզբի տարիներից: Բայց էս հարցը դեռ թողնենք մի կողմ: Ես կարծում եմ` անգամ մարտի 1-ից հետո Շարժման պարտությունը վերջնական չէր, որովհետեւ արտակարգ դրությունը հանելուց հետո մարդիկ, պարզվեց, չէին խեղճացել, չէին վախեցել` նորից ակտիվացան, հանրահավաքները գնալով բազմամարդ դարձան, բոլորը վճռական գործողությունների էին սպասում: Հիշիր` նույնիսկ սեպտեմբերի հանրահավաքը հետաձգելու մասին հայտարարության մեջ պարզ նշված էր` «Նստացույցի մասնակիցներին եւ մեր բոլոր կողմնակիցներին կոչ ենք անում կազդուրվել եւ պատրաստվել պայքարի վճռական փուլին»: Բայց էդ վճռական փուլը Գյուլի գալու հետ կապված հետաձգվեց, հետո էլ կորավ ու չեկավ, որովհետեւ հոկտեմբերի 17-ի հանրահավաքում Տեր-Պետրոսյանը հանրահավաքները դադարեցրեց, ասելով` «դադարը երկար չի տեւելու, քանի որ Ղարաբաղյան հակամարտության հանգուցալուծումը ընդամենը երկու-երեք ամիսների հարց է»: Էս «երկու-երեք ամիսը» շարունակվում ա արդեն մեկուկես տարուց ավելի:
................
Հիմա արի անցյալը թողնենք ու վերադառնանք մեր օրերը: Դու ինձ մեղադրանք ես ներկայացնում, թե ես խոսում եմ պարտությունից, երբ որ բոլորի անունից դա անելու իրավունքը չունեմ: Բայց եթե պարտություն չի եղել, դու կարո՞ղ ես ինձ ասել` ինչո՞ւ Տեր-Պետրոսյանը 2009թ. մարտի 1-ի հանրահավաքում հանկարծ ասեց` «Չեմ բացառում նաեւ, որ մեզ առաջարկեն ազգային համաձայնության կամ, ավելի ճիշտ, ազգային փրկության կառավարություն կազմել։ Եթե նման առաջարկ արվի, ապա նրա ընդունել-չընդունելու հարցը, բնականաբար, ոչ թե Կոնգրեսը, այլ ժողովուրդը պետք է որոշի»: Դու լո՞ւրջ մտածում ես, թե հաղթանակի դեպքում Լեւոնը նման բան կասեր, երբ որ ընդամենը մեկ տարի առաջ Արթուր Բաղդասարյանին հենց նման «ազգային համաձայնության» կառավարության մեջ մտնելու համար էր կնքել ԱԽՔ անունով: Դու լո՞ւրջ մտածում ես, որ եթե Շարժումը պարտված չլիներ, Լեւոնը հանկարծ կգնար կհասներ 17-րդ դար, մոռացության փոշուց կհաներ Եղիազար Այնթապցուն ու Սերժին կառաջարկեր « տասը տարի հանգիստ գահակալել»` ժողովրդից լեգիտիմություն խնդրելուց ու ստանալուց հետո: Եթե կարծում ես, որ Շարժումը չի պարտվել, ուրեմն մեղադրանքներդ ներկայացրու Տեր-Պետրոսյանին, որը ժողովրդի անունից, այսինքն նաեւ իմ ու քո անունից, Սերժին նման պարտվողական առաջարկներ ա անում:
...................
Իսկ հիմա ես տեսնում եմ, որ ոչ միայն Սերժը հաշվի չի առնում Հայաստանի հասարակության կարծիքը, այլ նաեւ Տեր-Պետրոսյանը, իմ, քո, ու հազար-հազարավոր ուրիշների պաշտպանության արդյունքում դառնալով ընդդիմության առաջնորդ, իրան արդեն հաշվետու չի համարում մեզ` նույն էդ հասարակությանը: Եւ ես կարծում եմ` հենց էս ա Շարժման պարտության գլխավոր պատճառը:

Եթե 2008-ի աշնանը, Շարժումը սառեցնելուց առաջ, անցկացվեր բաց քննարկում` դրա նպատակահարմարության մասին, ես չեմ կարծում, թե բաց բանավեճում հաղթեր Տեր-Պետրոսյանի տեսակետը: Ղարաբաղի հարցը, ներկայացվելով որպես հանրահավաքները դադարացնելու պատճառ, փաստորեն դրվեց Շարժման դեմ` ստեղծելով արհեստական փակուղի: Եթե հարցը դրվեր բաց քննարկման եւ հաղթեր ոչ թե մադրիդյան վատթար տարբերակի հետ հաշտվելու, այլ դրա հեռանկարի դեմ դիմադրություն կազմակերպելու տարբերակը, Ղարաբաղի հարցը Շարժմանը նոր թափ հաղորդելու խթան կդառնար: Եղիազար Այնթապցու հուսահատեցնող օրինակը պատմության հեռուներից պեղելու եւ Սերժին 10 տարով հանդուրժելու փաստացի պատրաստակամություն հայտնելու փոխարեն, պետք էր անել ճիշտ հակառակը` հայտարարել, որ Սերժի իշխանությունը ուղղակի սպառնալիք ա դարձել մեր բոլորիս անվտանգությանը, որ մադրիդյան սկզբունքների տակ ստորագրելը բերելու ա պատերազմի, ու էդ դեպքում` երբ որ դրվեր բոլորիս` անխտիր բոլորիս անվտանգության հարցը, Շարժմանը կմիանային հասարակության նորանոր շերտեր, եւ Սերժը ստիպված կլիներ հեռանալ, ինչքան էլ որ ունենար Արեւմուտքի քարտ-բլանշը:
...........

Մի հատ սխալ բան էս աղջիկը չի ասում:

[Լեռնցի]

Էս վերջերս ՀԱԿ-ը հանկարծակի ակտիվացավ: Ու օրեցօր լարուածութիւն են մտցնում քաղաքում: Արհեստակա՞ն է սա, թէ ոչ:
Պարզւում է, որ կան ուշադիր մարդիկ, ովքեր նկատում են որոշ կարեւոր հանգամանքներ ու հաստատում այն, որ «խաղաղասեր» ՀԱԿ-ի «ակտիվիստները» կոնկրետ հրահրում են:
Ասել է թէ, մտքներին մի բան կա:

Հիմա մէջբերում http://parze.livejournal.com/45837.html ից՝

Գունավոր հեղափոխությունների դեղնակտուց սադրիչներ...

Ուշադրություն դարձրեք 7:41-7:45 - ի աղջկան... դա է հա Հայուհի? դրա նման "Հայուհիներ" 2008թ-ի փետրվարի 20-ից մարտի 1-ը շատ շատ եմ տեսել Ազատության հրապարակում...
Կարիերիստ տղաները կարող են ամուսնանալ "7:41-7:45"-ի հետ... հաստատ լավ պաշտոն կունենան... կարող է մի օր նախագահ էլ դառնան...

կամ,

6:29-ից ուշադրություն դացրձրեք սպիտակ բաջկոնով դեղնակտուցին. մանավանդ գլխին... գլխի ձևին... ոնց որ Փոքրիկ (թոռնիկ) ԼՏՊ-ի գլուխը լինի...

Դե կոլոտ կամադիրի մասին էլ չասեմ... էտ լրիվ .........ղա ա... 6:36-ից ինքը ասումա, որ ինքը պրովոկատրա...

Ինչպես ֆրենդներից մեկը կասեր...
Ես ազատությանը չեմ դեմ, ես սադրիչներին եմ դեմ...
Ես խախաղ ակցիաներին չեմ դեմ, ես դրսից պատվիրված ու ներմուծված Գունավոր Ֆլեշ-մոբերին եմ դեմ...

Այո, ոստիկանը պետք է իր տեղում լինի... այստեղ երկու կարծիք չի կարող լինել...
ու ես Միլիցեքին չէ, որ պաշտպանում եմ, այլ սադրիչներին է, որ մեղադրում եմ... էտ նույն միլիցեքը ուրիշներին էտ տարածքից դուրս չեն անում...
Ես շովինիստ չեմ, ես այլազգիների կորպորատիվ, նեղազգային շահերին եմ դեմ Հայաստանում...

Ինչպէս նաև շարքային այլ քաղաքացու կարծիք երևույթի մասին՝

http://apasionade.livejournal.com/71152.html#cutid1

Մասնավորապես մեջբերեմ

Սրանով ես չեմ ասում, որ իրավապահները ադեկվատ են արձագանքում, չեմ արդարացնում նրանց գործելաոճը, բայց մյուս կողմից չեմ հավատում, թե էդ մերօրյա կիսատ-պռատ «հեղափոխականները» ի վիճակի են առանց հանգստացող մարդկանց անդորրը խանգարելու ինչ-որ բան անել: Բազմիցս եմ ականատես եղել վերջին երկու տարվա ընթացքում, թե ինչպես են հենց իրենք հրահրում ոստիկաններին /ո՛չ Ազատության հրապարակում/:
Սա էլ էլեմենտար պրովոկացիայի դրսեւորում է:
Ստիմուլ-ռեակցիա...

ՈՒ էլի՝

http://livenewsjournal.livejournal.com/2520.html

http://hovic.livejournal.com/10500.html

Իսկ ես մի բան հաստատ կասեմ, ոչ մի ազնիւ հայ իր հայրենիքում ՔԱՈՍ չի ստեղծի…

յ.գ. Էնպէս որ շատ մի ոգեւորվեք, իմացողները լաւ էլ իմանում են ինչ է կատարւում… ու թոյլ չեն տա...