Ռամեր ջան, Կարդացի, համաձայն չեմ իր կարծիքներին ու ահա թե ինչու:
Ես կարծում եմ, որ Հայ թուրքական խաղերի հիմնական ֆակտորները հետևյալներն են:
1-Սերոժի ոչ-լեգիտիմությունը ու իր լայնամասշտաբ նարցիսիզմը, քաղաքական մտածելակերպի սահմանափակությունը: Անձնական կոմպլեքսների առումով Սերժը անգերազանցելի է: Այս առումով Ռոբը Սերժի համեմատ հրեշտակ է:
2-ֆակտորը դա թուրքերին եվրոմիացման գրործնթացից շեղելն է: Եվրոպացիք թուրքերին առաջարկել են, թե արի քեզ փեշքեշ տանք Հայաստանը, գնա միացի քո թուրանին, դարձի գերտերություն, բայց մեզանից ձեռ քաշի: Դրա համար էլ գործը «կպցվեց» Շվեյցարիայում:
3- Ռուսաստանը հաստատ տեղյակ է Եվրոմիության այս մոտեցմանը, բայց քանի որ շատ թույլ վիճակում է կովկասյան ուղղությամբ, ստիպված խառնվում է այս հարցերին, իբր դրական միջնորդ, բայց իրականում սրտից արյուն է կաթում և այս գործում համ աչքին է խփելու, համ ունքին:
4- Հայաստանի պետականության զգացողության բացակայությունը թե ժողովրդի, և թե իշխանության աշխարհընկալման մեջ: Դա ոչ թե ռուսի միջամտության հետևանք է, այլ մեր գենետիկայի: Հայաստանյան պաշտոնյան և ձեռներեցը հանդես են գալիս որպես մակաբույծներ: Նրանց ձեռնտու է տեր ունենալն ու այդ տիրոջ վրա պարազիտելը: Հենց դա է պատճառը, որ հայաստանը չի էլ ուզում դառնալ սուվերեն, որպեսզի պարազիտիզմը կարողանա շարունակել:
Նույնիսկ նախագահն ու վարչապետն են իրենց համարում պաշտոնյա, այլ ոչ թե պետական գործիչ:
4- Հայերի մեծամասնությունը պատրաստ է իր տղային միլիցա սարքել, որ պարազիտի ուրիշների վրա: Այս մենթալիտետի մարդկանցից ինչ ենք ուզում՞
Վերդառնալով բուն նյութին- Ռուսաստանի միջամտությանը մեր հարցերին, ընդունենք, որ կանգնած ենք մեծ կորուստների շեմին: Այս նոր փոսը չընկնելը կախված է միայն մեզանից ու ռուս, թուրք այստեղ դեր չունեն:

Էջանիշներ