ուժեղ բա ես ասում ընգեր, ընտրությունները շատ չեն, բայց այս անզեն ժողովրդին տառացիորեն զորքի դեմ հանելը մեծ պատասխանատվություն է մանավանդ որ կասկածներ կան որ դրանց հետևում ղարաբաղյան գումարտակներն են…Տրիբուն-ի խոսքերից
… ես համաձայն եմ Տրիբուն ախպեր, բայց ես էդ հրամանը կոչը վիզ չեմ առնի… երևի դրա համար էլ ես շենք եմ գծում ու քաղաքական գործիչ չեմ
մնացածների հետ համաձայն չե՞ս…
Համաձայն եմ, դրա համար էլ գրել էի «հիմնականում» բառը
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
սիրտս հանգստացավ… տոՀամաձայն եմ, դրա համար էլ գրել էի «հիմնականում» բառը
Հա, լավ, քանի առիթ ա ասեմ, Էլմոն էլ գա ինձ բաժնից տշի, մի քիչ հանգստանամ:
Քաղաքականություն բաժնում միակ մարդն ես, ում ոչ մի գրառում ուղղակի բաց չեմ թողնում:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Հայկօ (28.12.2009)
այ ցավդ տանեմ, բա քեզ էլ հանեն էլ ո՞վ ա կարդալու…
Հայկօն
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ինքը տշվելուց էր անհանգստացած:
Մեեեեֆֆֆֆ????Վեռ առ յու? Կարդացի քեզ հիշեցի: Էս վերջերս մի բան էիր գրել, որ պայքարը ուրիշ ուղով պետք ա գնար....Ժամանակ չէր լինում պատասխանելու: Հոդվածի հեղինակը իմ տեղը դա կանի:
ՄԱՐԴ ԼԻՆԵԼ
Երբ իշխանության ընթացքը հակասում է ժողովրդի ցանկություններին, երազանքներին, ավանդույթներին, ապա հաստատվում է բռնապետություն: Բռնապետությունն ուղղակի կամ անուղղակի ղեկավարվում-ուղղորդվում է դրսիցª ուրիշ պետության, քաղաքակրթության, մշակութակիրների կողմից, որոնց քաղաքական ուղին հարթելու համար էլ հաստատվում է: Օրինակ` Ֆաշիստական օկուպացիայի արդյունքում հաստատված պոլիցայական կամ բոլշեւիկյան օկուպացիայի խորհրդային ռեժիմները սովորական բռնապետություններ էին, որոնց թշնամին Մարդն էր, իսկ դաշնակիցը` ՙՆոր մարդը՚:
Նվաճված ժողովուրդներից որոշները դիմադրել են զավթիչներին, որոշները` մղել կազմակերպված ազատագրական պայքար` պայթեցրել ռազմամթերք տեղափոխող գնացքներ, պահեստներ եւ այլն: Դիմադրողները պայքարել են գործիքների` պոլիցայների, չեկիստների, Ցեկայի քարտուղարների, զավթիչի բարեհաճությունը վայելողների եւ այլ մանր չարիքների դեմ: Քաղաքական միտքն Անկախությունը վերականգնելու գործին ուղղում են հայրենասերները, որոնց դաշնակիցը կարող է լինել զավթիչի հակառակորդ ներքին կամ արտաքին ուժը, բայց ոչ երբեք օկուպանտը: Օրինակ` ֆաշիստական բռնազավթումից ազատագրվելու պայքարում գեներալ դը Գոլը համագործակցել է կոմունիստների հետ, բայց չէր կարող համագործակցել Էսէս-ի կամ Գեստապոյի հետ, ինչպես Լեխ Վալենսան, Աշոտ Նավասարդյանը, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, Պարույր Հայրիկյանը չէին կարող համագործակցել ԿԳԲ-ի հետ: Նույնիսկ քաղաքական երիտասարդ գործիչներն են հասկանում, որ զավթիչի հետ համագործակցությունն անհեթեթ է, իսկ զավթիչին սպասարկողների հետ (այդ թվում` պարոն Սերժ Սարգսյանի) համագործակցությունը հեռանկար չունի, որովհետեւ նրանք Հայրենիքի ազատագրման խնդիր չունեն: Եկեք` միասնաբար մերժենք դրածո իշխանության հետ համագործակցության հնարավորությունը 2010թ.-ին:
Խոստովանենք, որ բռնապետության դեմ համաժողովրդական պայքարի անցնող տարին անպտուղ էր, որովհետեւ ավազակապետությունը չընկավ, ժողովրդավարությունն առաջ չգնաց, ոչ մի նախարար ու ՙնախագահ՚ հրաժարական չտվեց, արտահերթ ընտրություններ չեղան, սահմանադրական կարգը չվերականգնվեց: Կարող ենք հիշել հունիսյան համաներումը, բայց գերիների-պատանդների ազատվելը ռազմական-քաղաքական հաղթանակ կարող է գրանցվել միայն այն ժամանակ, երբ ջախջախվում կամ ետ է շպրտվում պատանդառու-թշնամին: Մյուս դեպքերում պատանդների ազատարձակումը բարի կամքի միջնորդավորված (Կարմիր խաչ, Եվրախորհուրդ, օտարերկրյա դեսպաններ եւ այլն) դրսեւորում է:
Հետաքրքիր է. եթե ռուսական զորքը մնար Լատվիայում, ապա այդ երկիրը կդառնա±ր ԵՄ անդամ, իսկ 2008թ.-ին հակաճգնաժամային 7 միլիարդ եվրոյի օգնություն կստանա±ր: Անհնար է պատկերացնել, որ եթե Լեհաստանում մինչ օրս մնային ռուսական զորքերն ու բազաները, ապա Լեխ Վալենսան նախագահ դառնար, իսկ Լեհաստանը` ԵՄ անդամ: Ծանր տանելով 2009-ի չբերության տխրությունը` Հայաստանը շարունակում է եվրաինտեգրացիայի ուղին: Բայց մի±թե պարզ չէ, որ ոչ մի արեւելյան հարեւանություն մեզ ԵՄ չի հասցնելու, քանի դեռ ռուսական զորքերն այստեղ են: Ազատագրական շարժում ծավալող ժողովուրդների առաջնային եւ սկզբունքային խնդիրը եղել է իրենց երկրից օտար զորքերի դուրսբերումը:
Հայաստանում իշխանափոխություն տեղի է ունենալու միայն ընտրությունների միջոցով, բայց եւ` միայն այն դեպքում, երբ այդ ընտրություններից առաջ տուն գնան ռուսական տանկերը: 1945-89թթ. Արեւելյան Եվրոպայի երկրներում էլ էին կազմակեպվում ընտրություններ, բայց մշտապես հաղթում էր ԿԳԲ-ի թեկնածուն: Այդ երկրներում ժողովրդավարությունը եւ քաղաքացիական ազատությունները վերականգնվեցին օտար զորքի դուրս գալուց հետո միայն: Պարզ ճշմարտություն եմ ասում` երբ Հայաստանն ազատագրվի օտար զորքի եւ գործակալների ներկայությունից, այն ժամանակ էլ կլինեն ազատ-արդար ընտրություններ, նախագահ ու պատգամավոր կընտրվեն նրանք, ում կընտրի ժողովուրդը, չի լինի դրածո պոլիցայական վարչակարգ ու ավազակապետություն: Եկեք` 2010թ.-ին հարթենք զավթիչներին տուն ուղարկելու ճանապարհները:
Եթե իշխանության խնդիր է բարձրացվում այսօր, բայց չի խոսվում զավթիչներին ճանապարհելու մասին, ապա այն ընկալվում է որպես պոլիցայական ռեժիմի թարմացման, կամ Ցեկայի առաջին քարտուղարի թեկնածության հայտ` ոչ ավել եւ ոչ պակաս: Եկեք` Մարդ լինենք ու գերադասենք Ազատությունը 2010թ.-ին եւս:
ԹԱԹՈՒԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
այստեղ եմ ես… այստեղ այլուր և ամենուր
Էսօր պատահաբար օպտիկայի խանութում նստած ձեռքս ընկավ De Facto ամսագրի Exclusive համարը: Ավելի տխմար բան ձեռքովս շուտվանից չէր անցել: Ամսագիրը իրա հոր արևի ամփոփում էր տարին:
Ու ամեն ինչ սկսկսվում էր տարվա մարդուց: Դե էլ ով կարող էր տարվա մարդ լինել, բացի
Ու հետո հարցումների շարք: Դե տարվա մարդու գործունեությունից դժգոհողներ չկան: Սկզբունքորեն գործունեություն չի էլ եղել, որ դժգոհողներ լինեն:
Դժգոհողներ ընդհանրապես չկան նաև նախագահից: Ամեն ինչ ուղղակի արտակարգ էր - դիվանագիտական ձեռքբերումներ, վագրային թռիչքներ, տնտեսական աննախադաեպ աճ, Ղարաբաղը մերն էր, ֆուտբոլն էլ 10:0 կրել ենք սաղին, նախօրոք:
Մեջբերում ամսագրի արտաքին քաղաքականությանը վերաբերվող հոդվածից
Մի քանի ապակայունացնող մութ ուժ դժգոհել են ԱԺ նախագահի ու վարչապետի գործունեությունից: Պարզ չի թե ինչի են դժգոհել: Լրիվ պատկերը փչացչել են:Նախաձեռնող ու աննախադեպ. եթե մեկ արտահայտությամբ ձևակերպելու լինենք, այսպես կարելի է որակել նախագահ Սերժ Սարգսյանի արտաքին քաղաքականությունը 2009 թվականին: Նախագահը, ըստ էության, շարունակեց այն, ինչ սկսել էր 2008-ին ընտրվելու օրվանից:
Ու էս ամեն ինչը համեմված է մի հատ քաղաքական մեկնաբան կոչվող Ռաֆիկ Հովհաննիսյանի ներքաղաքական զարգացումներին վերաբերվող հոդվածով
Ախմախը ինքն էլ չի հասկանում որ հակասում է ինքն իրեն, իսկ ամսագիրը հրատարակողները չեն հասկանում որ ոչ մի տրամաբանություն չի կարող լինել հարցումենրի ու հոդվածում գրված շատ մտքերի միջև, օրինակ.Անցնող տարվա ներքաղաքական զարգացումների վրա բացցահայտորեն կախված էր 2008 թվ. մարտի 1-ի ողբերգության նզովքը: Այդ ողμերգության ամենամեծ մեղավորները` Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ու նրա հետևից գնացող ընդդիմությունը, ողջ
տարի դիմում էին հնարավոր ու անհնար μոլոր միջոցներին` թափված արյան պատասխանատվությունն իրենցից գցելու, մեղքը նախկին ու ներկա նախագահների ուսերին μարդելու, ժողովրդի որոշակի զանգվածի ատելությունն իշխանությունների
դեմ ուղղելու համար:
Գործնականում դա երկիրը ներսից պառակտելու, հասարակության մի հատվածը մյուսի դեմ հանելու, պետական կառույցների գործունեությունը կաթվածահարելու ճանապարհով իշխանությունը հափռելու նույն քաղաքական գծի շարունակությունն էր, որ սկսվել էր դեռ վերջին նախագահական ընտրությունն երից շատ առաջ:
Աղքատները շատանում են, դժգոհողները շատանում են, գները բարձրանում են, բայց բոլորս գոհ ենք նախագահից: Այ սենց էլ ապրում ենք - փայլուն թղթի վրա նկարած քարտեզներով, գրաֆիկներով, ընտրությունների արդյունքներով, հարցումներով, ՀՀԿ համագումարներով ............. ֆուռշեթ:Ներքաղաքական կյանքի վրա չէր կարող իր ազդեցությունը չթողնել նաև ժողովրդի հիմնական զանգվածի, մեղմ ասած, անկում ային տրամադրությունը, որն առաջացել է շարունակվող տնտեսական ճգնաժամի պատճառով: Հայաստանը, ավաղ,
չխուսափեց և չէր էլ կարող խուսափել համաշխարհային ֆին անսատնտեսական ճգնաժամի բացասական ազդեցություններից: Երկրում արձանագրվեց 18 տոկոսից ավելի տնտեսական անկում, համախառն ներքին արդյունքի էական նվազում, տնտեսության առանձին ճյուղերում, օրինակ` շինարարության մեջ, այդ անկումը գերազանցեց 54 տոկոսը: Նվազում է գնողունակ պահանջարկը, բարձրանում են
առաջին անհրաժեշտության սպառողական ապրանքների գները, մեծանում է գործազուրկների μանակը, իջնում է կենսամակարդակը: Աղքատ բնակչության տեսակարար կշիռը բնակչությ ան ընդհանուր թվաքանակի մեջ հասել է 28,5 տոկոսի, որի համարյա 5 տոկոսը ծայրահեղ աղքատներն են:
Տրիբուն ձյա, միգուցե այդ Exclusive համարը ամանորյա քաղաքական հումոր է եղել:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Քանի որ Ռաֆիկ Հովհաննիսյանը հումորի զգացումից զերծ մարդ է, կարող ենք փաստել, որ չէ
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
[Ռաֆիկ Հովհաննիսյանի հասցեին լիքը քֆուր]
Ախր էդ [քֆուր]-ին լիքը հավատացող կա, է, մանավանդ՝ շրջաններում: Այ սենց էլ ապրում ենք: Հույս ունեմ՝ գոնե ինքը իրա մեջ ա իրան [լիքը քֆուր] համարում:
Էսի մենակով ավելի շատ ա վնաս տալիս, քան հարյուր հատ կարմիր գլխարկ:
DIXIcarpe noctem
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ