Սեր ասվածն ինձ համար մի ամբողջություն է՝ ստեղծված երկուսի կողմից: Մեկն այն անկարող է ստեղծել, մեկի ստեղծածը կիսասեր է պարզապես: Այնպես որ «անպատասխան սեր» կոչվածը լուրջ չեմ ընդունում, որովհետև դա սեր չէ իրենից ներկայացնում, այլ հրապուրանքի, սիրահարվածության, անքնության, ուզածին հասնելու սպորտային հետաքրքրության, անտեսված լինելու դառնության, արցունքների, մազոխիզմի, տանջանքի, հերոսության մի բարդ խառնուրդ:
Վերջին խմբագրող՝ Riddle: 07.10.2006, 00:16:
Ne inducas in tentationem...
Սիրել եմ երկար տարիներ, սիրել եմ անպատասխան, կարծում էի, որ անպատասխան: Օր չկար, որ անց կացնեի առանց արցունք թափելու: Դասից գալիս էի տուն, երաժշտությունը միացնում ու .... տխուր օրեր էին: Չեմ կարող ասել, թե որ սերն է ավելի ուժեղ, բայց ես երբեք ոչ ոքի չեմ սիրի այնպես ինչպես նրան էի սիրում: Իմ տառապանքի պատճառը կարծում եմ այն էր, որ սերս թաքուն էր, այսինք նա դրա մասին չգիտեր. ինքնասիրությունս ինձ չէր ներում, նրան դա հայտնել և հետո եղբորս ընկերն էր սարսափելի ամաչում էի նրանից: Այսպես վեց տարի սիրեցի նրան, իսկ նտ շարունակում էր ինձ տանջել իր լռությամբ: Վերջիվերջո ինքս ինձ երդվեցի, որ նրան պետք է մոռանամ, որ եթե մի օր նա ինձ սիրի, անգամ նրան սիրելով պետք է մերժեմ, քանզի կարծում էի, որ նա, ով ինձ այդքան տառապանք է պատճառելարժանի չէ իմ սիրուն:: ևվ այսպես երդվեցի: Ինձ և իմ բոլոր ընկերուհիներին համոզում էի, որ նրան մոռացել եմ: Փորձում էի ուրիշ տղաների մեջ գտնել այն, ինյ նրա մեջ կար՝ չէր ստացվում: Պատմությանս վերջն այսպիսին է: Ես արդեն նշեցի, որ նա եղբորս ընկերն էր: Բոլորովին վերջերս եղբայրս ինձ ասում է, որ այդ տղան տարիներ շարունակ զգացմունք է ունեցել իմ նկատմամբ, բայց եղբորս հարգելով թաքուն է պահել՝ կարծելով,, թե իմ տարիքը նման խոսակցությունների համար հարմար չէր: Եղբայրս ինձնից հարցրեց, թե արդյոք ես նույնպես ինչ որ բան զգում եմ այդ տղայի նկատմամբ, հակառակ թեպքում նա նրան պետք է ասեր, որ մեր միջև ոչինչ էլ չի ստացվի: Կոկորդս պատռվում էր, երբ եղբորս ասում էի, որ ես լրիվ անտարբեր եմ այդ տղայի հանդեպ և ցանկություն չունեմ նրա հետ չփվելու: Սիրտս կարծես կիսվեց այդ պահին: Չէի հավատում, որ ես, նրան այդպես սիրելով, կարողանում եի նման պատասխան տալ: Չեք պատկերացնի իմ հովեվիճակը: Մտածում էի. « Իսկ միգուցե եղբայրս ձայնիցս զգաց, որ իմ խոսքերը կեղծ են»: Մի քանի օր նման անհեթեթություններով ինքս ինձ մխիթարում էի, սակայն այդպես էլ այդ տղան ինձ ոչինչ չասաց: Հիմա էլ գրում եմ ու հիշում ու սարսափելի տխրում: Միթե ինքնասիրությունս սիրուս հաղթեց: Հաղթեց, բայց մինչև այսօր տանջում է սիրտս: Աստծուց միայն մի բան եմ խնդրում նրան այլևս երբեք չտեսնեմ: Վատն այն է, որ հիմա երբ նրան վաղուց է ինչ չեմ տեսել, չեմ կարողանում հասկանալ՝ մոռացել եմ նրան, թե դեռ ոչ: Այդ է պատճառը, որ չեմ ուզում նրան տեսնել.վախենում եմ...
Ներեք երկար պատմությանս համար, հուսով եմ այն ձեզ շատ չձանձրացրեց:
Կա՛նգ առ, վայրկյա՛ն, չքնաղ ես դու:
ես քո տեղը կգնայի, կգտնեյի նրան ու ամեն ինչ կասեի բաց երեսին ...
Aida, միգուցե դեռ կարող ես ուղղել արածդ, չե՞ս ուզում մտածել այդ մասին:
Ne inducas in tentationem...
Aida... նույնիսկ լաց եղա՝ գրածդ կարդալով.... ինքնախաբություն....Aida-ի խոսքերից
Բայց հալալ ա քեզ... ես երևի այդ պահին կմոռանայի խոստումներս... երևի...
Ты так хотел побед -
так забирай свой приз...
Aida, ես քեզ հասկանում եմ: Մոտավորապես նույն բանի միջով էլ ես եմ անցել, բայց ես չեմ գրի իմ պատմությունը, թե չէ էս գիշեր նորից վատ երազ կտեսնեմ: Պետք է մոռանալ…
Aida, դու այդքան ուժեղ զգացմունքներ ապրել ես 11 տարեկանի՞ց:
Ne inducas in tentationem...
Աիդա շատ սխալ ես եղել:Տղան բացարձակապես մեղավոր չի, որ դու իր պատճառով տանջվել ես ու քեզ քեզ որոշում ես ընդունել, որ քո ինքնքսիրությունը ոտնահարված է եղել:Իսկ միգուցե տղաին մեղադրելուց առաջ գոնե մի փոքր ձևով ցույց տաիր քո զգացմունքները?
Իսկ տղան շատ ճիշտ է մեկնաբանել:Դու փոքր ես եղել, դրա համար էլ սիրո առաջարկություն չես ստացել:Ու շատ ճիշտ է եղել, որ քո պատասխանից հետո, էլ ոչինչ չի արել:Տղամարդկային շարժուձև:Այդ տղաին չեմ ճանաչում, բայց պատմածներիցդ ելնելով շատ հարգեցի նրան:
Միթե կատարածդ այս քայլը ուժեղ ես համարում?Ինչումն է կայանում ուժեղությունդ, երբ դու հոգեպես ճնշված վիճակում ես?Եվ ինչումն է կայանում ուժեղությունդ, որ ամեն քայլափոխի զգում ես, որ ամբողջ կյանքումդ կարող է փոշմանես այս քայլիդ համար?
Իսկ միթե դու կասկածում ես քո զգացնունքների վրա?Միթե չես զգում, թե ինչքան հուզմունքով ես գրել այս գրառումդ?Միթե գրառումդ կատարելու ժամանակ չզգացիր, որ թաթիկներդ դողում են?
Կուզես անկեղծ կարծիք?
Այս պատմության մեջ տղաին շատ հարգեցի, իսկ քեզ ոչ:Ինձանից քեզ խորհուրդ ,ուղղիր սխալդ և որքան հնարավոր է շուտ: Հետո կարող է ուշ լինի…
Կյանքը ծխախոտ է, մարդը՝ թունդ ծխող, իսկ այս աշխարհում ամենաքաղցր բանը թույնն է, երբ այն տրվում է մանր դոզաներով:
Համաձայն եմ Գոհարի գրառման հետ: Գտի՛ր քո մեջ ուժ այդ տղային ասելու այն՝ ինչ զգում ես, իսկ եթե համարձակությունդ չի ներում՝ գուցե այնպես անել, որ նա այդ գրառումդ կարդա՞: Կարծում եմ դրանից հետո խոսքերն ավելորդ են… Սրտիդ ձայնին հավատա, այլ ոչ թե մտածիր ինքնասիրության մասին՝ քո զգացմունքները արտահայտելով ու հաստատ անինքնասերի տպավորություն չես թողնի…
Չգիտեմ ոնց կնայես անծանոթուհու խորհուրդին. բայց ուզում եմ ասել. որ Գոհարը ճիշտա ասում. չէ որ նա չտգտի քո զգացմունքների մասին. գուցե քո մեջ համարձակություն գտնես նրան տեսնելու և ասելու քո զգացմունքների մասին. կամ էլ մի գուցե տեսնես նրան
Հետևիր Քո մտքերին
Հետևիր Քո խոսքերին
Ահա մի դեպք, որը կատարվել է ընկերներիցս մեկի հետ մոտ օրերս:
Մի օր այդ ընկերոջս հրավիրում են դիսկոտեկա: Դե էս ընկերս էլ ընդունում ա հրավերն ու գնում ա: Մի որոշ ժամանակ անց մի աղջիկ ա մոտենում(ընդհանուր վատ կոմպլեկցիա չուներ, բայց մոտ 2 գլուխ ընկերոջիցս կարճ էր) էդ ընկերոջս ու հրավիրում ա պարի: Դե ընկերս էլ քաղաքավարության զոհ ա…Ընդունում ա հրավերն ու պարում են: Պարելու ընթացքում էդ աղջիկն ասում ա «կարելի՞ ա քեզ համբուրեմ»…Դե ուզում ես համբուրես, համբուրի…Համբուրում ա: Արդեն տուն գնալու ժամանակն էր, մեկ էլ էդ աղջիկն ասում ա «ինձ կճանապարհե՞ս տուն», ընկերս էլ ասում ա, որ ավտոյով ա, կտանի, բայց աղջիկը կամակորություն ա անում ու խնդրում ա, որ ոտքով գնան, չնայած այն բանի, որ ուժեղ անձրև էր: Դե խեղճ տղեն էլ համաձայնում ա… Արդեն մուտքի մոտ էին, կանգնած էին, մեկ էլ էդ աղջիկը թռավ խեղճի երեսին ու սկսեց համբուրել, ամբողջ դեմքը: Ընկերս հազիվ պոկեց աղջկան իրենից, մի մեծ շոկի մեջ էր, ոչինչ չէր հասկանում
: Էս աղջիկը հուզված սկսեց խոսել «Ես արդեն մի տարի ա քեզ սիրում եմ, էլ չէի կարա իմ մեջ պահեմ էսքանը
»: Ընկերս գիտեր, որ էդ աղջկա հետ որևէ հարաբերություններ լինել չեն կարող, դա պարզապես ԲԱՑԱՌՈՎՈՒՄ ԷՐ, ու քանի որ չէր ուզում «խաղալ» էդ աղջկա զգացմունքների հետ, միանգամից ասեց, որ հույսեր չփայփայի
, մեկ ա, ոչ մի բան էլ չի ստացվի, թող իրեն(ընկերոջս) հանգիստ թողնի:
Դուք միայ տեսնեիք ընկերոջս էդ օրը: Դե հաջորդ օրն էլ էդ աղջիկը էլի զանգեց, խնդրեց, որ 2 րոպեով դուրս գա, խոսելու բան կա: Ընկերս դուրս եկավ ու էդ 2 րոպեն դարձան 2 ժամ
: Ընկերս էլ չի հիշում, թե էդ 2 ժամվա ընթացքում էդ աղջիկն ինչ էր խոսում, բայց վերջում հասկացնել տվեց, որ էդ աղջիկն իրան չի հետաքրքրում ու դեմքն էլ չի ուզում տեսնել, բայց էս աղջիկն էնքա՜ն նագլի էր, որ ասեց «էգուց կգա՞ս մեր ինստիտուտ» :Ընկերս խփնվել էր
, ասեց, թե բա աղջիկ ջան, գամ ի՞նչ անեմ ձեր ինստիտուտում… Հետո նստեցրեց մարշրուտկա ու ծափ էր տալիս, էնպես, որ էդ աղջիկը տեսնի
:
Էսքանով ցանկացել եմ ասել էն, որ մինչև մարդուն սիրո խոստովանություն անելը հարկավոր ա որոշ «նամյոկներ» անել, որ էդ տղեն զգա, որ իրա նկատմամբ անտարբեր չես ու եթե ինքն էլ չի անտարբեր քո հանդեպ, ապա «նամյոկներից» հետո ինքը կմոտեն ա առաջինը ու էս դեպքում այսպես կոչված «ինքնասիրության ոտնահարում» չի լինի: Իսկ եթե «նամյոկներից» հետո էլ չմոտենա, ապա դա նշանակում ա, որ ինքն անտարբեր ա քո հանդեպ ու եթե չես ցանկանում «ոտնահարել քո ինքնասիրությունը», ապա պետք չի նման քայլի դիմել…Դե սա միայն իմ կարծիքն է:
Моя религия очень проста, моя религия - доброта.
(c)<<The Dalai Lama: Kindness, Clarity and Insight>>
http://www.buddhism.am
Էս ինչ ահավոր պատմություն պատմեցիր, մեր մոտ այսպիսի «գցվող» աղջկեք էլ կան, ինչ մեղք է ընկերտ
Խորհուրդ կտայի այլեվս ոչ մի բառ չխոսա այդ աղջկա հետ, ոչ մի հանդիպում, ոչ մի 2 րոպեով… այս վիճակում այդ աղջիկը ընկերոջտ սխալ կհասկանա, անգամ չի զգա, որ «ցրում» ա, մենակ հետո կհիշեցնի - «Բա ի՞նչու համաձայվար պարեիր, բա ի՞նչու ուղեկցեցիր տուն, բա ի՞նչու դուրս եկար խոսելու, բա ի՞նչու…»
Անչափ շնորհակալ եմ խորհուրդների համար: Ճիշտն ասած իրոք այժմ կասկածում եմ՝ արդյոք նրան սիրում եմ, թե ոչ: Ինձ թվում է, թե մոռացել եմ, բավականին ժամանակ է, ինչ նրան չեմ տեսել: Չեմ կարող ասել, թե ինչ կլինի ինձ հետ, երբ նրան տեսնեմ:Ձեզ նման քույրս էլ ինձ անընդհատ կրկնում է, որ ես իզուր եմ ինքս ինձ համոզում, թե նրան չեմ սիրում: Բայց համարձակությունս չի հերիքի նրան ինչ-որ բան ասեմ իմ զգացմունքների մասին:
Մենք նույն դպրոցից ենք եղել և ասել, որ ընդհանրապես չեմ ցույց տվել իմ զգացմունքները դա սուտ կլինի: Միայն իմ հայացքը հերիք էր, որ նա հասկանար, որ սիրում էի նրան: Զարմանում էի, որ բոլորը հասկանում էին, իսկ նա ոչ: Շատ հաճախ ինձ մոտենում էին ու ասում«Այնպես է զգացվում, որ դու նրան սիրում ես»: Երբեմն ինձ անգամ թվում էր, որ միայն նա է մնացել, որ չգիտի դրա մասին: Ամեն օր երազում էի, որ երբ նրան տեսնեմ բացի սովորական բարևից ուրիշ բան էլ հետը կխոսամ: Բայց ամեն անգամ նա ինձ չէր հարցնում անգամ «ոնց ես», բարևում էր ու անցնում, իսկ ես այնքան էի շփոթվում, որ երբ ուշքի էի գալիս նա արդեն բավականին հեռու էր լինում: Ու այնքաան անտարբեր էր նա ինձ բարևում:Եվ մի օր նա սկսեց հետս խոսել: Նա հարցնում էր, թե արդյոք ինձ նեղացնող կա, ինչից եմ ես նեղվում: Խոսակցության վերջում նայեց աչքերիս մեջ ու կարծես հատուկ հարցրեց « Կա մեկը, որին սիրում ես»: Ես ասացի, որ այո կա: իսկ նա ՝ ուզում ես հետաքրքրվեմ: Դու ասա, թե ով է նա: Դե ես իհարկե ասացի, որ պետք չի հետաքրքրվել ու ոչ ոքի անունը չտվեցի: Նա ժպտաց ու գնաց: Չեմ կարծում, թե այդ խոսակցության ընթացքում իմ դեմքից ու աչքերից չէր զգացվում այն, ինչ մտածում էի ու ինչ սիրտս այդքան ուզում էր, որ ասեի: Կարծում եմ, որ նա լավ էլ հասկանում էր իմ զգացմունքները: Ու այն ժամանակ մտածում էի, թե նա ինձ ծաղրում էր: Դրանից էր իմ ինքնասիրությունը իրեն վիրավորված զգում: Նրա ամեն մի բարևը, ամեն մի հայացքը և անգամ ժպիտը ինձ ծաղրական էր թվում: Այնպիսի տպավորություն էր, թե նա ինչ անում էր հատուկ էր անում, որ ես տանջվեի: Գուցե դա ինձ միայն թվում էր:
Ես չեմ կարծում, թե այդպես վարվելով ես ուժեղ քայլ եմ ցուցաբերել: Չգիտեմ ինչը ինձ դրդեց համառել մինչև վերջ: Համաձայն եմ՝ սխալ էի, բայց ուժս չի հերիքում սխալս ուղղել: Չնայած միշտ նրան տեսնելուց վախենալով ապրելն էլ մի բան չի: Մյուս կողմից կարող է նա հիմա ընկերուհի ունի և ինձ ոչ էլ հիշում է, բայց որ ճիշտն ասեմ ինչ-որ բան ինձ հուշում է, որ նա էլ հիմա իմ օրին է: Լավ, որ շարունակեմ շատ երկար կգրեմ,ավելի լավ է լռեմ, թե չէ վերը արցունքներս են:
Կա՛նգ առ, վայրկյա՛ն, չքնաղ ես դու:
Դե ես էլ էի տենց կարծում.......բայց վերջում ուրիշ բան պարզվեց...Էսքանով ցանկացել եմ ասել էն, որ մինչև մարդուն սիրո խոստովանություն անելը հարկավոր ա որոշ «նամյոկներ» անել, որ էդ տղեն զգա, որ իրա նկատմամբ անտարբեր չես ու եթե ինքն էլ չի անտարբեր քո հանդեպ, ապա «նամյոկներից» հետո ինքը կմոտեն ա առաջինը ու էս դեպքում այսպես կոչված «ինքնասիրության ոտնահարում» չի լինի: Իսկ եթե «նամյոկներից» հետո էլ չմոտենա, ապա դա նշանակում ա, որ ինքն անտարբեր ա քո հանդեպ ու եթե չես ցանկանում «ոտնահարել քո ինքնասիրությունը», ապա պետք չի նման քայլի դիմել…Դե սա միայն իմ կարծիքն է
Կա՛նգ առ, վայրկյա՛ն, չքնաղ ես դու:
Իսկ ինչո՞ւ:
…
Էս պատմության գեղեցիկ ավարտը կլինի, եթե էդ աղջիկը ինքնասպանություն անի: Կամ տղային սպանի, հետո ինքն իրան, բայց դե տենց սիրուն բաներ մենակ կինոներից գիտեմ:
Վերջին խմբագրող՝ Մասսագետ: 08.10.2006, 00:10:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ