Անպատասխան սեր

[Lionne_en_Chasse]

իսկ ես գտնում եմ, որ մարդիկ սիրում են մեկ անգամ կյանքում, ու մնացածը դար հետ համեմատած պարզապես հրապուրանք, սիրահարվածություն կամ նման մի բան է ... և երբ գալիս է այդ սերը, մարդ արդեն հասկանում է, որ մնացածը ոչինչ էին սրա հետ համեմատած ... ու քանի որ սերը մեկն է լինում, ապա այն կամ փոխադարձ է, կամ անպատասխան ու համեմատելն անհնար է, քանի որ մյուսի դեպքի հետ դու անծանոթ ես ... ու չես զգա ... մի խոսքով, երևի արժե խոսել փոխադարձ և միակողմանի "սիրահարվածության" համեմատության մասին, այլ ոչ թե սիրո ... չգիտեմ, հասկանում եք թե ի՞նչ եմ ասում ...

Լիովին համաձայն եմ քեզ հետ: Պարզապես երիտասարդ տարիներում էնքան են շտապում ճաշակել այդ զգացմուքնը , որ շատ հաճախ հրապուրվածությունը, համակրանքը և նմանատիմ զգացմունքները շփոթում են սիրո հետ : Իմ կարծիքով սիրահարվածությունը համակրանքին հաջորդող զգացմունքն է և դեռևս չհասունացած սերը, որը կարող է սիրո վերածվել կամ էլ չվերածվել : Անպատասխան սերը չի կարող փոխադարձ սիրուց ուժեղ լինել, քանի որ , ինչպես արդեն ասաց Բյուրակնը , այն սնուցման կարիք է զգում : Չստանալու դեպքում աստիճանաբար հյուծվում է ու մեռնում : Բայց այդ մեռնելու ընթացքը շատ ցավագին է լինում , դրա համար էլ հետագայում ( երբ երջանիկ ես կամ հանգիստ ) համեմատելով , թվում է թե անպատասխան սերն էր ամենաուժեղը : Որովհետև մարդուն բնորոշ է չունենալու ու արդեն կորցնելու դեպքում իսկական արժեքը գիտակցել
Եվ իհարկե չմոռանամ ավելացնեմ , որ դա ինչպես միշտ խիստ անհատական հարց է

Ոնց չեմ սիրում էս սիրո մասին խոսակցություններում մասնակցել , բայց դե էս վերջերս ... չի ստացվում կողքով անտարբեր անցնել

[John]

Մոտ ընկերոջս տառապանքները տեսելով(կապված անպատասխան սիրո հետ) նույնիսկ թշնամուս չեմ ցանկանա նման զգացմունք… դաժան բան է…

[Մելիք]

Անպատասխան սերը չի կարող փոխադարձ սիրուց ուժեղ լինել, քանի որ , ինչպես արդեն ասաց Բյուրակնը , այն սնուցման կարիք է զգում : Չստանալու դեպքում աստիճանաբար հյուծվում է ու մեռնում :

Իսկական սերը, ինչպիսին էլ այն լինի,անպատասխան թե փոխադարձ, ուժ ստանալու համար ոչ մի բանի կարիք էլ չի զգում, դա երևի միակ կամ գոնե ամենա ինքնաբավ զգացմունքն է:
Բայց որ մի անգամ են սիրում, դրան չեմ հավատում ու չեմ էլ ուզում հավատալ:

[Guest]

Չգիտեմ, գուցե ես ընդանրապես երբեք չեմ սիրել դրա համար եմ այսպես մտածում, բայց ես միշտ ավելի շատ եմ կապվել այն աղջկեքի, ում հանդեպ «սերըս» մնացել է անպատասխան:
Հենց ինչ որ մեկը միանգամից լավ է տրամադրվել իմ սիրուն, ես մյուս օրը այլեվս սեր չեմ զգացել:

Սկզբում ասեցի գուցե, բայց հիմա հաստատ համոզված եմ՝ ես երբեք չեմ սիրել:

[Riddle]

Սեր ասվածն ինձ համար մի ամբողջություն է՝ ստեղծված երկուսի կողմից: Մեկն այն անկարող է ստեղծել, մեկի ստեղծածը կիսասեր է պարզապես: Այնպես որ «անպատասխան սեր» կոչվածը լուրջ չեմ ընդունում, որովհետև դա սեր չէ իրենից ներկայացնում, այլ հրապուրանքի, սիրահարվածության, անքնության, ուզածին հասնելու սպորտային հետաքրքրության, անտեսված լինելու դառնության, արցունքների, մազոխիզմի, տանջանքի, հերոսության մի բարդ խառնուրդ:

[Aida]

Սիրել եմ երկար տարիներ, սիրել եմ անպատասխան, կարծում էի, որ անպատասխան: Օր չկար, որ անց կացնեի առանց արցունք թափելու: Դասից գալիս էի տուն, երաժշտությունը միացնում ու .... տխուր օրեր էին: Չեմ կարող ասել, թե որ սերն է ավելի ուժեղ, բայց ես երբեք ոչ ոքի չեմ սիրի այնպես ինչպես նրան էի սիրում: Իմ տառապանքի պատճառը կարծում եմ այն էր, որ սերս թաքուն էր, այսինք նա դրա մասին չգիտեր. ինքնասիրությունս ինձ չէր ներում, նրան դա հայտնել և հետո եղբորս ընկերն էր սարսափելի ամաչում էի նրանից: Այսպես վեց տարի սիրեցի նրան, իսկ նտ շարունակում էր ինձ տանջել իր լռությամբ: Վերջիվերջո ինքս ինձ երդվեցի, որ նրան պետք է մոռանամ, որ եթե մի օր նա ինձ սիրի, անգամ նրան սիրելով պետք է մերժեմ, քանզի կարծում էի, որ նա, ով ինձ այդքան տառապանք է պատճառելարժանի չէ իմ սիրուն:: ևվ այսպես երդվեցի: Ինձ և իմ բոլոր ընկերուհիներին համոզում էի, որ նրան մոռացել եմ: Փորձում էի ուրիշ տղաների մեջ գտնել այն, ինյ նրա մեջ կար՝ չէր ստացվում: Պատմությանս վերջն այսպիսին է: Ես արդեն նշեցի, որ նա եղբորս ընկերն էր: Բոլորովին վերջերս եղբայրս ինձ ասում է, որ այդ տղան տարիներ շարունակ զգացմունք է ունեցել իմ նկատմամբ, բայց եղբորս հարգելով թաքուն է պահել՝ կարծելով,, թե իմ տարիքը նման խոսակցությունների համար հարմար չէր: Եղբայրս ինձնից հարցրեց, թե արդյոք ես նույնպես ինչ որ բան զգում եմ այդ տղայի նկատմամբ, հակառակ թեպքում նա նրան պետք է ասեր, որ մեր միջև ոչինչ էլ չի ստացվի: Կոկորդս պատռվում էր, երբ եղբորս ասում էի, որ ես լրիվ անտարբեր եմ այդ տղայի հանդեպ և ցանկություն չունեմ նրա հետ չփվելու: Սիրտս կարծես կիսվեց այդ պահին: Չէի հավատում, որ ես, նրան այդպես սիրելով, կարողանում եի նման պատասխան տալ: Չեք պատկերացնի իմ հովեվիճակը: Մտածում էի. « Իսկ միգուցե եղբայրս ձայնիցս զգաց, որ իմ խոսքերը կեղծ են»: Մի քանի օր նման անհեթեթություններով ինքս ինձ մխիթարում էի, սակայն այդպես էլ այդ տղան ինձ ոչինչ չասաց: Հիմա էլ գրում եմ ու հիշում ու սարսափելի տխրում: Միթե ինքնասիրությունս սիրուս հաղթեց: Հաղթեց, բայց մինչև այսօր տանջում է սիրտս: Աստծուց միայն մի բան եմ խնդրում նրան այլևս երբեք չտեսնեմ: Վատն այն է, որ հիմա երբ նրան վաղուց է ինչ չեմ տեսել, չեմ կարողանում հասկանալ՝ մոռացել եմ նրան, թե դեռ ոչ: Այդ է պատճառը, որ չեմ ուզում նրան տեսնել.վախենում եմ...
Ներեք երկար պատմությանս համար, հուսով եմ այն ձեզ շատ չձանձրացրեց:

[Riddle]

Aida, միգուցե դեռ կարող ես ուղղել արածդ, չե՞ս ուզում մտածել այդ մասին:

[Esmeralda]

Սիրել եմ երկար տարիներ, սիրել եմ անպատասխան, կարծում էի, որ անպատասխան....

Aida... նույնիսկ լաց եղա՝ գրածդ կարդալով.... ինքնախաբություն....
Բայց հալալ ա քեզ... ես երևի այդ պահին կմոռանայի խոստումներս... երևի...

[StrangeLittleGirl]

Aida, ես քեզ հասկանում եմ: Մոտավորապես նույն բանի միջով էլ ես եմ անցել, բայց ես չեմ գրի իմ պատմությունը, թե չէ էս գիշեր նորից վատ երազ կտեսնեմ: Պետք է մոռանալ…

[Riddle]

Aida, դու այդքան ուժեղ զգացմունքներ ապրել ես 11 տարեկանի՞ց:

[Gohar]

Աիդա շատ սխալ ես եղել:Տղան բացարձակապես մեղավոր չի, որ դու իր պատճառով տանջվել ես ու քեզ քեզ որոշում ես ընդունել, որ քո ինքնքսիրությունը ոտնահարված է եղել:Իսկ միգուցե տղաին մեղադրելուց առաջ գոնե մի փոքր ձևով ցույց տաիր քո զգացմունքները?
Իսկ տղան շատ ճիշտ է մեկնաբանել:Դու փոքր ես եղել, դրա համար էլ սիրո առաջարկություն չես ստացել:Ու շատ ճիշտ է եղել, որ քո պատասխանից հետո, էլ ոչինչ չի արել:Տղամարդկային շարժուձև:Այդ տղաին չեմ ճանաչում, բայց պատմածներիցդ ելնելով շատ հարգեցի նրան:
Միթե կատարածդ այս քայլը ուժեղ ես համարում?Ինչումն է կայանում ուժեղությունդ, երբ դու հոգեպես ճնշված վիճակում ես?Եվ ինչումն է կայանում ուժեղությունդ, որ ամեն քայլափոխի զգում ես, որ ամբողջ կյանքումդ կարող է փոշմանես այս քայլիդ համար?
Իսկ միթե դու կասկածում ես քո զգացնունքների վրա?Միթե չես զգում, թե ինչքան հուզմունքով ես գրել այս գրառումդ?Միթե գրառումդ կատարելու ժամանակ չզգացիր, որ թաթիկներդ դողում են?
Կուզես անկեղծ կարծիք?
Այս պատմության մեջ տղաին շատ հարգեցի, իսկ քեզ ոչ:Ինձանից քեզ խորհուրդ ,ուղղիր սխալդ և որքան հնարավոր է շուտ: Հետո կարող է ուշ լինի…

[John]

Համաձայն եմ Գոհարի գրառման հետ: Գտի՛ր քո մեջ ուժ այդ տղային ասելու այն՝ ինչ զգում ես, իսկ եթե համարձակությունդ չի ներում՝ գուցե այնպես անել, որ նա այդ գրառումդ կարդա՞: Կարծում եմ դրանից հետո խոսքերն ավելորդ են… Սրտիդ ձայնին հավատա, այլ ոչ թե մտածիր ինքնասիրության մասին՝ քո զգացմունքները արտահայտելով ու հաստատ անինքնասերի տպավորություն չես թողնի…

[Aida]

Անչափ շնորհակալ եմ խորհուրդների համար: Ճիշտն ասած իրոք այժմ կասկածում եմ՝ արդյոք նրան սիրում եմ, թե ոչ: Ինձ թվում է, թե մոռացել եմ, բավականին ժամանակ է, ինչ նրան չեմ տեսել: Չեմ կարող ասել, թե ինչ կլինի ինձ հետ, երբ նրան տեսնեմ:Ձեզ նման քույրս էլ ինձ անընդհատ կրկնում է, որ ես իզուր եմ ինքս ինձ համոզում, թե նրան չեմ սիրում: Բայց համարձակությունս չի հերիքի նրան ինչ-որ բան ասեմ իմ զգացմունքների մասին:
Մենք նույն դպրոցից ենք եղել և ասել, որ ընդհանրապես չեմ ցույց տվել իմ զգացմունքները դա սուտ կլինի: Միայն իմ հայացքը հերիք էր, որ նա հասկանար, որ սիրում էի նրան: Զարմանում էի, որ բոլորը հասկանում էին, իսկ նա ոչ: Շատ հաճախ ինձ մոտենում էին ու ասում«Այնպես է զգացվում, որ դու նրան սիրում ես»: Երբեմն ինձ անգամ թվում էր, որ միայն նա է մնացել, որ չգիտի դրա մասին: Ամեն օր երազում էի, որ երբ նրան տեսնեմ բացի սովորական բարևից ուրիշ բան էլ հետը կխոսամ: Բայց ամեն անգամ նա ինձ չէր հարցնում անգամ «ոնց ես», բարևում էր ու անցնում, իսկ ես այնքան էի շփոթվում, որ երբ ուշքի էի գալիս նա արդեն բավականին հեռու էր լինում: Ու այնքաան անտարբեր էր նա ինձ բարևում:Եվ մի օր նա սկսեց հետս խոսել: Նա հարցնում էր, թե արդյոք ինձ նեղացնող կա, ինչից եմ ես նեղվում: Խոսակցության վերջում նայեց աչքերիս մեջ ու կարծես հատուկ հարցրեց « Կա մեկը, որին սիրում ես»: Ես ասացի, որ այո կա: իսկ նա ՝ ուզում ես հետաքրքրվեմ: Դու ասա, թե ով է նա: Դե ես իհարկե ասացի, որ պետք չի հետաքրքրվել ու ոչ ոքի անունը չտվեցի: Նա ժպտաց ու գնաց: Չեմ կարծում, թե այդ խոսակցության ընթացքում իմ դեմքից ու աչքերից չէր զգացվում այն, ինչ մտածում էի ու ինչ սիրտս այդքան ուզում էր, որ ասեի: Կարծում եմ, որ նա լավ էլ հասկանում էր իմ զգացմունքները: Ու այն ժամանակ մտածում էի, թե նա ինձ ծաղրում էր: Դրանից էր իմ ինքնասիրությունը իրեն վիրավորված զգում: Նրա ամեն մի բարևը, ամեն մի հայացքը և անգամ ժպիտը ինձ ծաղրական էր թվում: Այնպիսի տպավորություն էր, թե նա ինչ անում էր հատուկ էր անում, որ ես տանջվեի: Գուցե դա ինձ միայն թվում էր:
Ես չեմ կարծում, թե այդպես վարվելով ես ուժեղ քայլ եմ ցուցաբերել: Չգիտեմ ինչը ինձ դրդեց համառել մինչև վերջ: Համաձայն եմ՝ սխալ էի, բայց ուժս չի հերիքում սխալս ուղղել: Չնայած միշտ նրան տեսնելուց վախենալով ապրելն էլ մի բան չի: Մյուս կողմից կարող է նա հիմա ընկերուհի ունի և ինձ ոչ էլ հիշում է, բայց որ ճիշտն ասեմ ինչ-որ բան ինձ հուշում է, որ նա էլ հիմա իմ օրին է: Լավ, որ շարունակեմ շատ երկար կգրեմ,ավելի լավ է լռեմ, թե չէ վերը արցունքներս են: