Անպատասխան սեր

[Երկնային]

Սա, թերևս, սիրո տեսակներից ամենահաճախ հանդիպողն է, և, իմ կարծիքով, ավելի ուժեղ է, քան փոխադարձը... Ի՞նչ կարծիքի են ակումբի մնացած անդամներն այս հարցի շուրջ...

ավելի ուժեղ չեք կարող ասել... սիրում են միշտ յուրօրինակ, ամեն անգամ տարբեր ձևով, ու բոլորին միշտ թվում է, թե իրանց սերը ամենաուժեղն ու ամենա ամենան է, ու որ երբեք ու ոչ ոք իր չափ չի սիրի...

Իսկական սիրո անպատասխան լինելը ես կհամեմատեի մահվան, իսկ ոչ իսկականը՝ խորը վիրավորվելու հետ:

իսկական ու ոչ իսկական սերը ո՞րն է…
Սերը կամ կա, կամ էլ չկա... չի լինում իսկական ու ոչ իսկական սեր, նույնն է, որ ասեք կիսով չափ եմ սիրում, սիրում եմ մենակ էն ժամանակ երբ ինձ նվերներ է անում և ա.յլն... Սերը մեկն է... ուղղակի աըն ոչ բոլորն են զգացել...

[ihusik]

Ներողություն եմ հայցում հեղինակից՝ հարգելի Manon-ից չնչին փոփոխություն մտցնելու համար իր հոյակապ գրվածքում Օրիգինալը քիչ վերևում է Manon ջան դա քո գրվածքն է չէ՞ Կեցցե՜ս...

«Մի փոքրիկ, գրեթե աննկատ ոստիկ սիրահարվել էր արեգակին: Նա շատ դժբախտ էր, որովհետև, ավա~խ, սերն անպատասխան էր: Չէ՞ որ արեգակն այնքա~ն հրաշագեղ էր, որ գորշ ոստը չէր կարող գեթ ամենաչնչին ուշադրությանն արժանանալ: Ախր ոստն անբարետես էր ու անհրապույր: Իրավ, միանգամայն անհամապատասխան էին արեգակն ու ոստը:
Ոստն, ընդհակառակը, այդպես չէր մտածում: Սա համառ ու իր նպատակին հետամուտ մեկն էր: Նա ողջ ուժով ձգվում էր դեպի արևը, արմատները մխրճում էր հողի մեջ, վերցնում էր նրանից անհրաժեշտ սնունդն ու արևի տված ջերմությամբ վեր բարձրանում:
Բնականաբար, այդպիսի համառությունը տվեց իր պտուղը՝ անհրապույր ոստիկը աճեց, աճեց ու դարձավ գեղեցիկ լորենի: Հիմա ոչ ոք չէր հիշում անճոռնի ու աննկատ ոստին, բայց հիանում էին վեհ լորենիով:

Ահա թե ինչ է դարձնում մեզ սերը, նույնիսկ` անպատասխան:

Չնայած Manon-ի խոսքն ամբողջական էր, բայց Ուրվական-ի անսահման հոռետեսությանն անհնար էր չպատասխանել, ինչն էլ արել է Selene-ն և դեռ էլ ավելի գեղեցկացրել՝ շարունակելով պատմվածքն ու կրկին ներողություն պետք է հայտնեմ հեղինակին՝ Selene-ին, իր խոսքի մեջբերման մեջ փոփոխություն նաև ուղղում կատարելու համար

Արևը նրան օգնեց, որ բաձրանա, ուժ տվեց՝ անգամ չկռահելով նրա զգացմունքների մասին, իսկ ոստի սիրտը այրվում էր սիրուց, անհագ կարոտից:
…Աճեց, մեծացավ, այդժամ հասկացավ, որ նա միայն մաքուր ու ազնիվ սիրո շնորհիվ կարող էր այդքան բարձրանալ, նաև՝ իր սեփական աչքերում
Անցան տարիներ…նայում է հիմա իր փոքրիկ սոճիիկին, որ ճյուղերն անդադար ճոճում էր այս ու այն կողմ չարաճճիի պես, հետո ժպտում, քսմսվում հայրիկին, նայում է ու ուրախանում: Սիրո մեծ ուժը այն ոստին ստիպեց ապրել, հասնել այն ամենին, ինչ նա ունի, իսկ արևին, արևին չի մոռացել. ժպիտով ու միշտ ճյուղերը լայն բացած ընդունում է նրա ամեն մի շողը, ոչ էլ նեղացած է նրանից. առանց արևի միգուցե երբեք չզգար էլ, որ սիրտ ունի ու թե ինչ է նշանակում իրապես սիրել,՝ անմնացորդ ու մաքուր

Իսկ վերջում Ուրվական-ի խոսքն առանց մեջբերելու ասեմ Էէէ՜խխխ Ուրվական, Ուրվական բա առանց արևի լուսին կտեսնե՞ս երկնքում գիշերը զարդարող (ախր արևն էլ ավատարդ է հիմա ) - բա առանց լույսի ստվեր կլինի՞ - բա առանց կենդանի հոգու ուրվական կլինի՞ այ Ուրվական ջան

Լուսաստվեր-ի մտքերն էլ խորիմաստ են ու ավելի խոր մտածելու առիթ են տալիս

Համամիտ եմ egoist-ի, Lernci-ի և Երկնային-ի արտահայտած մտքերի հետ...