Այ էտ վախն իմ մոտ էլ կա փոքր ժամանակվանից, նայում էի եզրին մոտ կանգնած մարդկանց, ու մտքովս անցնում էր էնտեղ ընկնելը, էտ մտքից ուղղակի վատանում էի, վերջերս փորձում եմ չմտածեմ դրա մասին, թե չէ էտ զգացումը մարդուն լրիվ վատացնումա: Ու հիմա ավելի քիչ եմ դրանից վախենում: Բայց որ ասեմ լրիվ անցելա, սուտ կլինի:Հարդ-ի խոսքերից
վերցրու ինչոր մեկին,միասին մոտեցեք,բռնի նրա ձեռքը ամուր, որ քեզ ապահով զգաս,որ զգաս մենակ չէս ու մոտեցիր ինչքան հնարավոր է մոտ այդ փոսին...մինքև գնացքը գա այդ ամբողջ ընթացքում կանգնած կլինես փոսի մոտ ու կտեսնես,որ ոչմի վախենալու բան չկականցնի վաղդ մեկըդմիշտ
Want to know the truth ?
ՆանՍ (16.11.2010)
Իսկ ընկնելուց հետո էլ մտածում ես, որ հիմա գնացքը կգա, իսկ դու չես հասցնի դուրս գալ չէ՞:
Ճիշտ ես ասում, իմ մտքով էլ ա նման բան անցել, մնում ա իրականացնել: Ուղղակի մյուս հարցն ա. ո՞ւմ մոտենաս ու ասես. «Գիտե՞ս, ես մետրոյի փոսից եմ վաենում, արի գնանք մետրիո եզրին կանգնենք ու իրար ձեռք բռնենքվերցրու ինչոր մեկին,միասին մոտեցեք,բռնի նրա ձեռքը ամուր, որ քեզ ապահով զգաս,որ զգաս մենակ չէս ու մոտեցիր ինչքան հնարավոր է մոտ այդ փոսին...մինքև գնացքը գա այդ ամբողջ ընթացքում կանգնած կլինես փոսի մոտ ու կտեսնես,որ ոչմի վախենալու բան չկա»:
Չնայած ցանկության դեպքում բարդ բան չի:
Իսկ ես երկու տարբերակ եմ շատ լավ պատկերացնում:
1. Պառկել ռելսերի մեջտեղը: Դրանից քեզ ոչինչ չի լինի:
2. Հանգիստ դուրս գալ մեջից, որովհետև ո՜նց էլ լինի, մեկն իրա ձեռքը կմեկնի:
Ինստռուկցիա՝
Առաջին կետն ավելի մանրամասն:
Գնացքը գալիս է ու քեզ մնացել է ամենաշատը 5 վայրկյան: Շուտ հանում ես հագիդ կուրտկան կամ այն, ինչը կարող է խանգարող հանգամանք լինել, ու շուտ պառկում ես ռելսերի մեջտեղը: Եթե իհարկե չաղո չես, լավ տեղ կանես:
Երկրորդ կետն ավելի մանրամասն:
Հնարավոր տարբերակները՝
1. Մետրոն դեռ չի եկել: Էդ դեպքում հանգիստ կարող ես դուրս գալ:
2. Առաջին վագոնը քեզ կհասնի մոտ 10 վայրկյանից: Էդ ընթացքում, եթե թունելի վերջին՝ ժամացույցին մոտ ես, կարող ես բավականին առաջ գնալ: Վագոնը քեզ չի կպնի, դու էլ հանգիստ կարող ես դուրս գալ:
3. Վագոնը քեզ կհասնի մոտ 5 վայրկյանից: Էդ դեպքն ունի 2 ենթակետ՝
1. Կամ դու ինքնուրույն ես դուրս գալիս:
2. Կամ քեզ ինչ-որ մեկն օգնումա դուրս գալ:
4. Վագոնը քեզ միանգամիցա կպնում: Ցավում եմ, բայց էլ ոչինչ հնարավոր չի անել:
Էսքանից հետո էլի վախենու՞մ եք:
Ես էնքան մոտ եմ կանգնում, որ կամ՝
1. Հսկիչնա ասում հետ կանգնի:
2. Մետրոն «քշողնա» «սիգնալ» տալիս:
Էս տարբերակն իմ դեպքում բացառվում ա, քանի որ էդ դեպքում վախից կմեռնեմ, եթե անգամ գնացքը չդիպչի: Կամ էլ կպառկեմ ու հենց կտեսնեմ մոտենում ա, ռեֆլեքսորեն տեղիցս վեր կկենամ ու կվազեմ, իսկ արդյունքը հասկանալի ա:
Մի ժամանակ ես ակնոց չէի կրում ու պատկերացում չունեի ակնոց կրողներին հատուկ կենցաղի մասին: Երբ սկսեցի կրել, ավելի ուշադիր սկսեցի հետևել ճանապարհին հանդիպող ճյուղ-արգելք-սյուն ու նման բաներին: Մի ժամանակ վախենում էի, որ ինչ-որ բանին հարվածելով, պարզ է, որ գլխով, ակնոցս կկոտրվի ու աչքս կմտնեն փշրված ապակիները:
Զարմանում էի, որ նախկինում շատ անուշադիր լիենլով ոչ մի դեպք չէր պատահել, չնայած մի անգամ հաճելիորեն բախվել էի սյանը: Հիմա էլ, որ քայլում եմ, ավելի շատ վստահում եմ սեփական աչքերիս քան ակնոցով աչքերիս: Ակնոցն ավելի շատ լարվածություն է տալիս, քան վստահություն, որ հաստատ ամեն ինչ ճիշտ եմ տեսնում: Հետո ակնոցն սկսեց որոշ դեպքերում պաշտպանական բան լինել: Եթե ծառերի միջով եմ անցնելու, ակնոցը կընդունի հարվածը, ու քանի որ արդեն գիտեմ, որ ապակին էդքան էլ հեշտ չի կոտրվում, գոնե վստահ եմ, որ ճյուղը աչքս չի մտնի: Սրանք զգացումներ են, որ իմ մոտ կարծում եմ նորմայի մեջ են դեռ: Հետաքրքիր է, որ մինչև այս քննարկումը կարդալը չէի մտածել, որ հնարավոր է սա սրվի:
Ինձ մոտ վերջերս ավելի նկատելի է ուրիշ տեսակի անհանգստություն կամ վախ: Հայաստանում կամ հայերի շրջապատում խուսափում եմ անգլերեն խոսելուց, երբ դրա կարիքը կա: Ասենք հանդիպում է, հայերն ու օտարազգիները, մոտավորապես 50 մարդ: Բոլորը շփվում են անգլերեն: Բավական անվստահ եմ լինում, ոնց որ անընդհատ ինձ հետևեն: Եթե միայն օտարազգիի հետ եմ խոսում ու այլ հայախոս վկա չկա, շատ հանգիստ ու վստահ եմ լինում: Ռուսերեն խոսելու մասին էլ չեմ ասում: Անգլերեն հիմա պարապում եմ, լեզվիս բացվելն ինձ վստահություն տալիս է, բայց մասամբ: Ռուսերեն էլ, քիչ է մնում գնամ պարապեմ, որ էդ դարդից էլ պրծնեմ: Ինչի՞ց կլինի:
իհարկե բարդ չի,կարծում եմ ում էլ դիմես չի մերժի,ծանոթներից, ընկերներից մեկին ասաՃիշտ ես ասում, իմ մտքով էլ ա նման բան անցել, մնում ա իրականացնել: Ուղղակի մյուս հարցն ա. ո՞ւմ մոտենաս ու ասես. «Գիտե՞ս, ես մետրոյի փոսից եմ վաենում, արի գնանք մետրիո եզրին կանգնենք ու իրար ձեռք բռնենք
Չնայած ցանկության դեպքում բարդ բան չի:
Want to know the truth ?
Ու կրկին դու պատճառ գտար տագնապի համար:
Ինձ մոտ էլ ա սենց բան եղել ու անցել ա
Ոչինչ չարժե այն, ինչ դու գիտես, բայց ոչ ոք չգիտի, որ դու այդ գիտես:
ՀՈՒԼԻՈՍ ԿԵՍԱՐ
Հարդ (16.11.2010)
Կփորձվեմիհարկե բարդ չի,կարծում եմ ում էլ դիմես չի մերժի,ծանոթներից, ընկերներից մեկին ասա
Էդ էլ ա ճիշտ...բայց մենակ էն մտքից, որ գնացքը պիտի վրայովս անցնի, ինձ լավ իմանալով գիտեմ, որ չեմ դիմանա ու վեր կկենամ:Ու կրկին դու պատճառ գտար տագնապի համար:
Հ. Գ. Փակ տարածություններ պատկերացնելուց էլ եմ վատանում:
Հա, եթե ամբողջ կայարանում մարդ չլինի, մի գուցե կարողանամ, կամ էլ ասենք վերևի տարբերակով, որ մեկի ձեռքը բռնած լինեմ:Ինձ մոտ էլ ա սենց բան եղել ու անցել ա
Բայց առանց էդ նախապայմաններից որևէ մեկի ուշագնաց կլինեմ (ասում եմ չէ, իրականության զգացողությունն եմ կորցնում):
Հակառակը, որ մարդ ա լինում մոտդ կանգնած, մտածի, որ հենց ընգար, բռնելու են, իսկ եթե մարդ չեղավ, ավելի վատ քո համար, քեզ փոսից հանող չի լինի
Ոչինչ չարժե այն, ինչ դու գիտես, բայց ոչ ոք չգիտի, որ դու այդ գիտես:
ՀՈՒԼԻՈՍ ԿԵՍԱՐ
Հարդ (16.11.2010)
մի առիթով անպաման կօգնեմ քեզ, եթե ոչ ոք չհամաձայվի
Want to know the truth ?
Հարդ (16.11.2010)
Հոգեբույժի կամ նյարդաբանի մոտ չես ուզու՞մ գնաս:
Լավ իմանալով մեր բժիշկներին ու աշխատելաոճին, նախընտրում եմ չգնալ:
Magic-Mushroom (16.11.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ