Կյնաքում բաց մի թող՝Sladkaya-ի խոսքերից
Շատ եմ վախենում բարձրությունից,էլ չկա նման բան երևի որ վախենամ
Իսկ ավելի էական վախենում եմ,որ իմ հետագա անձնական կյանքում կարող է երջանիկ չլինեմ,անգամ երբ կողքիս լինի ինձ սիրող անհատ:Միգուցե հիմարություն է իմ այս վախը,բայց փաստն այն է,որ իրոք վախենում եմ
1. երջնիկ լինելու հնարավորությունը,
2. հավատարիմ ընկերներին,
...ներկերս վերջացել են...
Ամենաշատը վախենում եմ ջրում լողալուց
Իսկ ավելի շատ վախենում եմ ժամանակից շուտ մահվանս օրն իմանալուց
Մենք փոխանակվեցինք մեր ժպիտներով... մինչ նոր հանդիպում
Վախենում եմ ջրից, լողալ չգիտեմ
Բարձրությունից էլ եմ վախենում:
...ներկերս վերջացել են...
համաձայն չեմ... դա կախված է նրանից, թե ես իմ ատելության տակ ինչ եմ հասկանում... ավելի լավ կլիներ անտարբերությունը լիներ...
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Իսկ ես այս դեպքում լրիվ համամիտ եմ electrical-storm-ի հետ, քանզի ատելությունը ևս զգացմունք է, իսկ արհամարհանքն ու անտարբերությունը՝ ոչինչ… այ հենց այդ ոչնչից արժե վախենալ…
Ես էլ եմ լրիվ համաձայն: Ատելությունն արդեն փաստում է քո գոյությունը, իսկ անտարբերությունը՝ հակառակը:
Жизнь стоит того, чтобы жить, но не стоит того, чтобы без конца о ней рассуждать.
վախենում եմ անորոշությունից
ամեն ինչ հարաբերական է...
Էս բառերը մի անգամ ես էլ եմ ասել, բայց դա մի կարճ ժամանակահատված էր, որ անցավ: Դա ընդամենը խոսք էր, ոչ թե իսկապես լուրջ վախ:
Իսկ եթե ընդհանուր առմամբ խոսեմ, ապա, երևի թե, ոչ մի բանից չեմ վախենում: Մթության մեջ զգում եմ ինչպես ձուկը՝ ջրում: Բարձրությունից միշտ էլ ավելի հետաքրքիր բաներ ես տեսնում, էնպես որ դրա մեջ ոչ մի վախենալու բան չկա: Լողալ չգիտեմ, բայց ջուր շատ եմ սիրում, չեմ վախենում…
Ատելությունից էլ չեմ վախենում… Գուցե միայն տխրեմ, բայց վախենալ՝ ոչ:
Նույնիսկ Աստծուց չեմ վախենում…
Անտարբերությունից էլ չեմ վախենում. ես ինքս անտարբեր եմ, դրանից վախենալը պարզապես անհեթեթ կլիներ:
P.S.
Գուցե սխալվո՞ւմ եմ: Գուցե վախենում եմ, բայց չգիտե՞մ այդ մասին…
Ինչևէ, գրել եմ այն, ինչ զգում եմ:
Զգացողություններս այնքան են բթացել, որ նույնիսկ վախ չեմ զգում…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ամենից շատ վախենում եմ ինձանից, ավելի կոնկրետ իմ սխալներից.
Վախ կա, որ մահ արժե,
Եվ ես վախենում եմ,
Թե կհաղթի կյանքը,
Եվ կմնան ցավի խեղճ պատմաբան…
Իմ փոխարեն Սեվակն է ասել
Ես ավելին եմ եղել քան դու կարծում էիր...
Ո՜նց կուզեի, որ դու էլ ավելին լինեիր, քան կայիր....
Որ չիշտն ասեմ, կյանքումս ամենաշատը վախեցել եմ որ մերջված կարոխ եմ լինել.
Մենք քիչ ենք սակայն մեզ հայ են ասում,
Մեկ-մեկ էլ չէ են ասում, բայց հայից ավելի շատ են ասում
Ժողովուրդ ջան ասեմ վախենում եմ շատը մեշոկ պապիից
Re. Վախ...
Ես շատ բաններրց եմ վախենում (բարձրություն, մթություն, փակ տարածություն) բայց ամենաշատը վախենում եմ թիթեռներից (երևի ծիծախալի կթվա շատերին) ,միգուցե մոտս ֆոբիա է....
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 26.07.2007, 22:17: Պատճառ: Կիսատ երևացող գրառման վերականգնում
Ես ել եմ Ատամնաբույժներից վախում
Ես էլ նույն պրոբլեմն ունեի: Հետո պատահաբար ընկա մի շատ լավ ատամնաբույժի մոտ, ու ինքն իմ մեջից լրիվ վերացրեց էտ վախը , որովհետև նախ ինքը շատ բարցր կարգի պրոֆեսիոնալ է , հետո աշխատում էր լրիվ նոր և բարցրորակ գորցիքներով, և արանց սրսկելու ել բուժման ընտացքում ոչ մի բան չեմ զգացել (կարոգ եմ տեղը ասել
Ասել կուզեմ, որ ցավալով բուժումը լրիվ բժշկից է կախված:
Իմիջայլոց մեկ մեկ սենց երազներ եմ տեսնում որ ինչոր տեղ եմ գնում դասական հագնված բայց չստերով
Loading your personal settings....
մեկ էլ վախենում եմ շներից. մի հոգեբան ասեց, որ տեսել ես, թե ոնցա շունը մարդուն կծում դրանիցա. ու իսկականից հիշեցի, որ նման բան եղելա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ