Դե բացառություններ միշտ էլ լինում են:Սերխիո-ի խոսքերից
Բա ետ ոնց ա Երկնայինի հետ շփվում ես ?
Բացի դրանից մի բան էլ եմ նկատել. երբ ահռելի քանակության թիթեռներ եմ տեսնում, վախը անհետանում է ու մնում է միայն զզվանքը:
Դե բացառություններ միշտ էլ լինում են:Բա ետ ոնց ա Երկնայինի հետ շփվում ես ?
Բացի դրանից մի բան էլ եմ նկատել. երբ ահռելի քանակության թիթեռներ եմ տեսնում, վախը անհետանում է ու մնում է միայն զզվանքը:
I may be paranoid but no android!
Ժողովուրդ իսկ ես գիտեմ, որ «կպչուն» մտքերի լավագույն դեղը սարսափ ֆիլմնա: Տարօրինակ կարողա թվա, բայց սեփական փորձից եմ ասում
Էդ կպչուն միտքը Սևեռուն գաղափարնա չէ՞
դրանից պրծում չկա, էդ էլ յուրատեսակ հոգեկան հիվանդությունա
Վայ, մի ժամանակ ես էլ էի մթությունից ահավոր վախենում... Վերջին մի քանի տարին նկատել եմ, որ գրեթե անցել է, բայց մինչ այդ, Դայանա ջան, լրիվ քո օրին էի։դե հիմա լսեք թե ով է ամենավախկոտը
Ես վախում եմ թությունից, ու քնից առաջ լույսն անջատելու աբրյադ ունեմ
Տունը մեր 2 հարկիցա ու իմ ննջարանը 2-րդ հարկումաերբ վերջինը ես եմ գնում քնելու նախ բարձրանում եմ 2-րդ հարկ, վառում աստիճանների դիմացի լույսը, որը լուսավորում է իմ ննջարանին դիմացի միջանցքը, հետո աստիճանների մողքի լույսն եմ վառում, հետո իմ սեյակի լույսը, հետո նաչնիկս։ Իջնում եմ ներքև, անջատում լույսը, բարձրանում վերև, անջատում աստիճանների կողքի լույսը, հետո դիմացինը, հետո իմ սենյակինը, հետո երբ արդեն համոզված եմ, որ 1 րոպեից քնած կլինեմ անջատում եմ նաև նաչնիկս, ու սա այն ժամանակ երբ տատիկս կողքիս է քնում
իսկ որ տանը չի, ու առավել ևս, երբ 2-րդ հարկում մենակ եմ մնալու չասեմ քնի լույս եմ վառ թողնում
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իմ մոտ մի 3 տարի առաջ կար: Հենց մահվան լուր էի լսում, ֆսյո... սաղ գիշեր չէի քնում՝ վախենալով, որ կքնեմ ու էլ չեմ զարթնիԷդ կպչուն միտքը Սևեռուն գաղափարնա չէ՞
դրանից պրծում չկա, էդ էլ յուրատեսակ հոգեկան հիվանդությունա
սևեռուն գաղափարը ո՞րնա
Վերջին խմբագրող՝ Adam: 07.03.2008, 19:41:
Երևի շատերի մոտ է առկա այս.
Երբ մտնում եմ մութ շենք, աստիճաններով բարձրանալուց անընդհատ թվումա թե հետևիցս մեկը գալիս
փոքր ժամանակ ես էլ ունեի դրանից, բայց հիմա ալարում եմ վազելով բարձրանամ... որ գա հասնի գլուխը կջարդեմԵրևի շատերի մոտ է առկա այս.
Երբ մտնում եմ մութ շենք, աստիճաններով բարձրանալուց անընդհատ թվումա թե հետևիցս մեկը գալիս
Իմիջայլոց ես շատ արագ եմ աստիճան իջնում... Երևի 10րդ հարկ եմ ապրում սաղ կյանքս.. վախտին լիֆտին կրում էի
Loading your personal settings....
Վիստուլի ասած վախից իմ մոտ էլ ա ժամանակ առ ժամանակ ի հայտ գալիս, ասենք որ գնում եմ խոհանոց, որ մարդ չկա էնտեղ, վախենալով ու եսիմ ինչեր պատկերացնելով մինչև տեղ եմ հասնում ու հետ դառնում էսիմ ինչ եմ լինում, ինչ տեսակ բոբո մտքովս անցնումա, հիմնականում հոգիներ: Հա մեկ էլ քնելուց, որ լույսը արդեն անջատածա, հայելու մեջ չեմ նայում, վախում եմ,մի հատ մեծ հայելի կա մահճակալիս առաջ:
ուխ, փաստորեն մթության ու նրա մեջ ինձ հետապնդող արարածների վախով էլ միակը չեմ (թու, ոչ մի յուրահատկություն
չնայած հիմա էլ մութ միջանցքով սենյակ չեմ գալիս... դե ամեն ինչից բացի գլխով պատին բարևելու վտանգ էլ կա
.... իսկ դատարկ սենյակում հետապնդողներս... դեռ մեկ-մեկ "այցելում են": դե, ինչ էլ չլինի, մանկության ընկերներ ենք
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Ժող էս գիշերով, էս ամեն ինչը կարդացի, լուրջ շունչս վախից կտրվեց: Հիմի ոնց եմ քնելու:
Եկել եմ ձեզ անհանգստանալու մի պատճառից ազատելու:
Էտ ինձ մոտ էլ ա տենց, մայց մեկ-մեկ չէ, հաճախ, չգիտեմ ինչից է, չեմ էլ հիշում հետո նորմալ քնում եմ, թե չէ, բայց էտ աստիճաններից կամ ինչ որ տեղից ընկնելը շատ հաճախ ա լինումԷս ձեր ասածը, բարեբախտաբար, բացարձակապես կապ չունի որևէ տեսակի վախի հետ:Չգիտեմ ինչից է, բայց ինձ հետ էլ է հաճախ ճիշտ նույնը տեղի ունենում, բայց, չգիտես ինչու, երբեք չեմ մտածել, թե դա ինչ–որ ֆոբիա է...Այդ ընկնելու զգացողությունն ունենում է մարդկանց մեծամասնությունը հենց այդ նույն կիսաքուն վիճակում, ինձ հետ էլ է երբեմն պատահում: Դա լինում է արթունության ու քնի սահմանագծին, այսինքն` քնի առաջին, սկզբնական փուլին անցնելուց անմիջապես առաջ ու համարվում է լրիվ նորմալ:
Քնի փուլերի մասին կարդալու համար տես ստորագրությունս կամ
http://www.akumb.am/showpost.php?p=477481&postcount=45
Վերջին խմբագրող՝ Enipra: 08.03.2008, 01:32:
Փաստորեն, ես ճիշտ էի ենթադրում, որ ֆոբիա չի...Եկել եմ ձեզ անհանգստանալու մի պատճառից ազատելու:
Էս ձեր ասածը, բարեբախտաբար, բացարձակապես կապ չունի որևէ տեսակի վախի հետ:Ինձ էլ է միշտ թվացել, որ բոլորի հետ էլ պատահում է, ու որ միանգամայն բնական երևույթ է դա։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Էդ ձեր նկարագրածը ընկալման խանգարում է՝ ցնորք, իսկ ֆոբիաները մտածողության բովանդակության խանգարումներ են: Հիպնագոգիկ ցնորքը, որն առաջանում է քնելիս, միակն է, որ հանդիպում է առողջ մարդկանց մոտ: Մնացած բոլոր ցնորքներն առաջանում են հոգեկան հիվանդների մոտ:
Կարդում եմ ձեր գրառումները, տեսնում եմ, որ շատ թեթև եք պատկերացնում այդ ֆոբիա կոչվածները: Իրականում դրանք այնպիսի սարսափելի աստիճանի են հասնում, որ ազդում են մարդկանց կյանքի որակի վրա: Ընդհանրապես, կարող են լինել նաև կպչուն մտքեր, գործողություններ, պատկերացումներ, հակումներ: Դրանք բոլորը, եթե կան համապատասխան պայմաններ, ազդում են կյանքի որակի վրա: Օրինակ, այսօր մեր դասախոսը պատմեց, թե ինչպես էր մեկի մոտ բռնաբառության կպչուն պատկերացում առաջացել: Այդ պատճառով երբեք որևէ մեկի հետ մենակ չէր մնում, միշտ երրորդ անձը պետք է ներկա լիներ:
Դե հա, Բյուր, բայց էս թեման մենակ ֆոբիաների մասին չէ, այլ ընդհանրապես վախի զգացողության։ Ուղղակի մեկ–մեկ շատ ենք տարվում, մոռանում ենք, սխալմամբ վախն ու ֆոբիան նույնացնում ենք։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Էն որ բացասական մտքերն անընդհատ քեզ հետ են, օրինակ նստում ես տրանսպորտ ու ոչ թե մտածում են նորմալ տեղ հասնես, այլ ասում ես վայ բա որ վթար լինի, բա որ արգելակը չպահի ...
Պարզվում է Շուշանը չնայած էդքան նուրբ ու քնքուշա, նաև անվախա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ