Ինչի՞ համար է կաթողիկոսը

[Kuk]

Դու չպատասխանեցիր իմ հարցին. Որտեղի՞ց ունես տեղեկություն, թե ես որքան եմ ողբացել կամ լացել: Գրառումներս կարդալով դու դա չէիր կարող իմանալ, քանի որ ոչ մի գրառմանս մեջ չեմ գրել. «գիտե՞ք, հիմա նստած ողբում ու լացում եմ մարտի 1-ի զոհերի համար»:

Ողբիս և լացիս քանակի մասին ինֆորմացիայիդ վերաբերող հարցս մնում է ուժի մեջ:

[Dn. Noy]

Գրառմանդ սկիզբի հատվածից, որն ընդգծել եմ կարմիրով, պարզ երևում է, որ գրառումդ ուղղված է Մտահոգին: Իսկ երկրորդ՝ կարմիրով ընգծածս մասում դու գրել ես երկրորդ դեմքով:

Իրոք ճիշտ ես, իրավունք ունես այդպես մտածելու....
Բայց հարկավոր է ճիշտ ըմբռնել երկրորդ կարմրացրածդ նախադասությանը նախորդող նախադասություններին:

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Ողբիս և լացիս քանակի մասին ինֆորմացիայիդ վերաբերող հարցս մնում է ուժի մեջ:

Ի՞նչ է, մնացածներին արդեն պատասխանել եմ:
Ողբն ու լացը կարծեմ քանակ չեն ունենում (Եթե իհարկե ողբը գրական ժանր չէ): Լինում են սաստիկ, կամ թույլ: Իսկ նման հարցի անդրադարձել եմ:

[Մտահոգ]

Ցավոք նորից պիտի ուշդրության հրավիրեմ....
Ես մեկն եմ ու համար ընդիմություն և դիմություն չկա, ես ոչ մեկի "համար չեմ աշխատում", ունեմ սեփական ուղեղ, և կարողանում եմ որքան հնարավոր է անալիզի ենթարկել ինձ հասած վիզուալ և լսողական ողջ ինֆորմացիան:
Ես մեկն եմ, որի համար իրեն ընդիմություն և դիմություն համարող բոլոր հայրենակիցներիս ինձ եղբայր եմ համարում: Դե դու էլ բնականաբար դրանց թվում ես:

կներես, բայց պիտի ասեմ, մինչեև մարտի 1-ը հնարավոր էր չլինել դիմություն կամ ընդիմություն, իսկ մարտի 1-ից հետո ամեն ինչ դարձավ սև ու սպիտակ, դու կամ մարդասպանների հետ ես կամ զոհերի, եթե մինչև մարտի 1-ը կար "սերժական" կամ "լևոնական", ապա ՍՊԱՆԴԻՑ հետո չկա, կան մարդիկ որոնք դեմ են սեփական ժողովրդի դահիճներին ու կան մարդիկ որոնք ինչ ինչ նպատակներով փորձում են մոռանալ կամ մոռացության ու ներման, երկխոսության կոչեր անել, ՃԻՇՏ չէ, մարդասպանների հետ, ազատամարտիկներին պատանդ պահողների հետ ես չեմ ուզում երկխոսել, հիմա ամեն ինչ սև ու սպիտակ է նորից եմ ասում, դու կամ մարդասպանների հետ ես կամ զոհերի, եթե գիտես թե որն է միջինը, կխնդրեի ասեիր ես էլ կմտածեր այդ տարբերակի մասին: Այս տեմպերով ուղտը(ԼԻԼԻ Ե-ի ականջը կանչի) մի օր էլ Աստված ոչ արասցէ քո դռանը կչոքի: Հիշիր գերմանացի մի պաստոր ասել է "երբ ֆաշիստները տանում էին կոմունիստներին ես լռեցի քանի որ կոմունիստ չէի, երն նրանք տանում էին հրեաններին ես լռեցի քանի որ հրեա չէի, երբ սկսեցին տանել սոցիալիստներին ես լռեցի քանի որ սոցիալիստ չէի, երբ տանում էին կաթոլիկներին ես լռեցի քանի որ կաթոլիկ չէի, երբ եկան տանելու ինձ, արդեն չկար մեկը որ պաշտպաներ ինձ"

[Ambrosine]

Կներես, չե՞ս պարզի գրածդ:

Էնքան ենք արդեն ուրիշ թեմաներում խոսացել, որ մոռացել էի` նորեկ ես:
Բացի Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնից կար Մեծի Տունն Կիլիկիո /Անթիլիաս/, վերջերս էլ լսեցի, որ Կանադայում էլ են ինչ-որ առանձնացել. եթե ճիշտ ա, ինձ թվում ա` նրանք էլ պիտի որ բողոքական լինեն:
Ստացվում ա, որ մենք պառակտվում ենք կրոնի ճյուղերով ասեմ, ինչ ասեմ.. իսկ ես կարծում եմ` եկեղեցին առաջինը պետք է համախմբի ժողովրդին մեկ միասնական գաղափարախոսության, այն է` կրոնի շուրջ:
Հետո.. մեր եկեղեցականները այնքան կոպիտ են, անհարգալից /դեռևս բացառություն է ինձ համար Տեր Շմավոնը/. վախենում ես դեմքներին նայես. ու տենց շատ բաներ. /կարդա նմանատիպ թեմաներ կրոնի, պատմության բաժիններում/:
Աստվածաբան ես? Իսկ ես հենց աստվածաբանական ֆակուլտետից ուսանողների գիտեմ, որ շատ վատ բաներ են պատմում հոգևոր դասի մասին

[Kuk]

Որպեսզի առիթ չտամ այլևայլ խոսակցությունների, ասեմ, որ մարտի 2-ին ամենաշատն եմ ողբացել ու լացել, քան ձեզնից յուրաքանչյուրը, և մինչև այժմ էլ սգում եմ ու դեռ շատ երկար կհիշեմ (եթե իհարկե երբևէ կմոռանամ):

Ողբն ու լացը կարծեմ քանակ չեն ունենում (Եթե իհարկե ողբը գրական ժանր չէ): Լինում են սաստիկ, կամ թույլ: Իսկ նման հարցի անդրադարձել եմ:

Երկուսն էլ քո գրառումներն են հետաքրքիրա՜՜
Ինչպես երևում է՝ գրառումներդ միմյանց հակասում են. Միգուցե խուճապի հետևա՞նք է: Լավ սա ընդամենը ենթադրություն էր, եթե կա հստակ պատճառ այս հակասությանը վերաբերող, լավ կլինի, եթե ներկայացվի, որպեսզի ենթադրություններ անելու կարիք չլինի:

[Dn. Noy]

Երկուսն էլ քո գրառումներն են հետաքրքիրա՜՜
Ինչպես երևում է՝ գրառումներդ միմյանց հակասում են. Միգուցե խուճապի հետևա՞նք է: Լավ սա ընդամենը ենթադրություն էր, եթե կա հստակ պատճառ այս հակասությանը վերաբերող, լավ կլինի, եթե ներկայացվի, որպեսզի ենթադրություններ անելու կարիք չլինի:

Իսկ դու որտե՞ղ ես տեսնում հակասություններ:

[Kuk]

Իսկ դու որտե՞ղ ես տեսնում հակասություններ:

Առաջին գրառմանդ մեջ գրել ես բառացիորեն հետևյալը. «ամենաշատն եմ ողբացել ու լացել, քան ձեզնից յուրաքանչյուրը», իսկ երկրորդում՝ «Ողբն ու լացը կարծեմ քանակ չեն ունենում »:

Հիմա մեկնաբանեմ, թե ինչու եմ ասել, որ այս երկու գրառումներիդ մեջ կան իմաստական հակասություններ.
Առաջին գրառմանդ մեջ՝ ողբիդ ու լացիդ մասին գրելիս օգտագործում ես «ամենաշատ» բառը, որը, ակնհայտ է, որ քանակ է իմաստավորում և տվյալ դեպքում, այսինքն՝ քո գրառման մեջ ողբիդ ու լացիդ է վերաբերում: Ահա և իմ հետևությունը, որ դու ողբիդ ու լացիդ մասին գրել ես՝ նշելով դրանց քանակը, եթե այդ գրառմանդ ամբողջ կոնտեքստը մեջբերեմ, պարզ կերևա նաև, որ դու պատրաստվում էիր նույնիսկ այդ քանակը համեմատել ուրիշների ողբի և լացի քանակի հետ: Անդրադառնամ երկրորդ գրառմանդ. Երկրորդում գրել ես, որ քո կարծիքով՝ ողբը և լացը քանակ չեն ունենում, այնինչ, դու առաջինում այն «քանակավորել» էիր:

[Dn. Noy]

[QUOTE=Astgh;838745]Էնքան ենք արդեն ուրիշ թեմաներում խոսացել, որ մոռացել էի` նորեկ ես:
Բացի Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնից կար Մեծի Տունն Կիլիկիո /Անթիլիաս/, վերջերս էլ լսեցի, որ Կանադայում էլ են ինչ-որ առանձնացել. եթե ճիշտ ա, ինձ թվում ա` նրանք էլ պիտի որ բողոքական լինեն:

Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի և Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսության միջև ընթացող պայքարը շատ նուրբ թեմա է: Բանն այն է, որ Լիբանանից և Սիրիայից գաղթած հայերը բնակություն են հաստատում ինչ-որ աշխարհագրական մեկ այլ վայրում և հայկական շրջանակներում ավելի թվական գերազանցություն են ստանում, բնականաբար ցանկանում են ունենալ հոգևորական, ով ավելի է ծանոթ իրենց խնդիրներին: Բացի դրանից իրենց պապերն ու տատերը ծառայել են Անթիլյասի կաթողիկոսությանը, իսկ վերջինս էլ ծառայել է նրանց, նրանք ունեն բավականին մեծ ծանոթություններ և այլ բազմաթիվ պատճառներ: Համենայն դեպս Կիլիկիո կաթողիկոսությունը զուտ տեղային բնույթի կառույց է, և պատասխանատու է "Կիլիկիո" հայության համար: Իսկ Դավանական և ծիսական տարբերություններ չկան: Բնականաբար պատասխան. այս երևույթը չի կարող բաժանման առիթ հանդիսանալ, եթե հայի մենթալիթետի համաձայն չպիտակավորենք Էջմիածնական և Անթիլյասական տհաճ պիտակներով:

[Ambrosine]

Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի և Մեծի Տանն Կիլիկիո կաթողիկոսության միջև ընթացող պայքարը շատ նուրբ թեմա է: Բանն այն է, որ Լիբանանից և Սիրիայից գաղթած հայերը բնակություն են հաստատում ինչ-որ աշխարհագրական մեկ այլ վայրում և հայկական շրջանակներում ավելի թվական գերազանցություն են ստանում, բնականաբար ցանկանում են ունենալ հոգևորական, ով ավելի է ծանոթ իրենց խնդիրներին: Բացի դրանից իրենց պապերն ու տատերը ծառայել են Անթիլյասի կաթողիկոսությանը, իսկ վերջինս էլ ծառայել է նրանց, նրանք ունեն բավականին մեծ ծանոթություններ և այլ բազմաթիվ պատճառներ: Համենայն դեպս Կիլիկիո կաթողիկոսությունը զուտ տեղային բնույթի կառույց է, և պատասխանատու է "Կիլիկիո" հայության համար: Իսկ Դավանական և ծիսական տարբերություններ չկան: Բնականաբար պատասխան. այս երևույթը չի կարող բաժանման առիթ հանդիսանալ, եթե հայի մենթալիթետի համաձայն չպիտակավորենք Էջմիածնական և Անթիլյասական տհաճ պիտակներով:

Հարցը նուրբ է նրանով, որ ես չեմ դիտարկում դա դավանաբանական առումով. ճիշտ է գրել էի` միավորվել մեկ գաղափարախոսության շուրջ, բայց ես նայում եմ սփյուռքի պատմության տեսանկյունից: 2 կաթողիկոսարանների միջև կան վեճեր. դա հաստատ. կարծում եմ, որ կարելի է համեմատել նույնիսկ առաքելական-ավետարանչական վեճի հետ. գաղափարախոսությունը երկու դեպքում էլ նույնն ա

[Dn. Noy]

Առաջին գրառմանդ մեջ գրել ես բառացիորեն հետևյալը. «ամենաշատն եմ ողբացել ու լացել, քան ձեզնից յուրաքանչյուրը», իսկ երկրորդում՝ «Ողբն ու լացը կարծեմ քանակ չեն ունենում »:

Հիմա մեկնաբանեմ, թե ինչու եմ ասել, որ այս երկու գրառումներիդ մեջ կան իմաստական հակասություններ.
Առաջին գրառմանդ մեջ՝ ողբիդ ու լացիդ մասին գրելիս օգտագործում ես «ամենաշատ» բառը, որը, ակնհայտ է, որ քանակ է իմաստավորում և տվյալ դեպքում, այսինքն՝ քո գրառման մեջ ողբիդ ու լացիդ է վերաբերում: Ահա և իմ հետևությունը, որ դու ողբիդ ու լացիդ մասին գրել ես՝ նշելով դրանց քանակը, եթե այդ գրառմանդ ամբողջ կոնտեքստը մեջբերեմ, պարզ կերևա նաև, որ դու պատրաստվում էիր նույնիսկ այդ քանակը համեմատել ուրիշների ողբի և լացի քանակի հետ: Անդրադառնամ երկրորդ գրառմանդ. Երկրորդում գրել ես, որ քո կարծիքով՝ ողբը և լացը քանակ չեն ունենում, այնինչ, դու առաջինում այն «քանակավորել» էիր:

Թեման փակելու համար ուրիշ նախադասություն ասեմ, փորձիր ինքդ վերլուծել,
Եթե ես գրած լինեի " ավելի շատ եմ հոգնած, քան թե ասենք Պողոսը", իսկ դու ինձնից պահանջէիր, որ ես գրեմ իմ հոգնածության քանակը: Ըստ քեզ ի՞նչ չափորոշիչներ էին լինելու, որ ցույց տայի իմ հոգնածության քանակը: Տրամաբանույանը կհակասեմ չէ՞ եթե պատասխանեմ " Ես հոգնած եմ տաս հատ, իսկ Պողոսը՝ վեց": Կամ "ես տաս Մեգաբայթ, Պողոսը հայրյուր կիլոբայթ" ութ լիտր-չորս լիտր և այլն: Իսկ ըստ քեզ, որն է չափորոշիչը, որով կարող եմ ես ավելի շատ ողբալ քան մյուսները, եթե կարող ես, կստանաս նաև հարցիդ պատասխանը:

[Kuk]

Թեման փակելու համար ուրիշ նախադասություն ասեմ, փորձիր ինքդ վերլուծել,
Եթե ես գրած լինեի " ավելի շատ եմ հոգնած, քան թե ասենք Պողոսը", իսկ դու ինձնից պահանջէիր, որ ես գրեմ իմ հոգնածության քանակը: Ըստ քեզ ի՞նչ չափորոշիչներ էին լինելու, որ ցույց տայի իմ հոգնածության քանակը: Տրամաբանույանը կհակասեմ չէ՞ եթե պատասխանեմ " Ես հոգնած եմ տաս հատ, իսկ Պողոսը՝ վեց": Կամ "ես տաս Մեգաբայթ, Պողոսը հայրյուր կիլոբայթ" ութ լիտր-չորս լիտր և այլն: Իսկ ըստ քեզ, որն է չափորոշիչը, որով կարող եմ ես ավելի շատ ողբալ քան մյուսները, եթե կարող ես, կստանաս նաև հարցիդ պատասխանը:

Այս չափորոշիչին վերաբերող հարցի պատասխանը դու պետք է տաս, քանի որ դու գրել էիր. «ամենաշատն եմ ողբացել ու լացել, քան ձեզնից յուրաքանչյուրը»: Պողոսի դեպքում հնարավոր է, որ դու իմանաս, թե Պողոսը ինչ է արել և համեմատես քո արածի հետ, որից էլ ենթադրես, որ դու ավելի շատ ես հոգնած, քան Պողոսը, իսկ տվյալ դեպքում դու ոչ միայն ենթադրում ես, այլ հստակ ասում ես, որ ավելի շատ ես ողբացել ու լացել, քան, ասենք, մեզնից յուրաքանչյուրը: Այնինչ` դու չունես հստակ տեղեկություն, թե օրինակ` ես որքան եմ ողբացել կամ լացել, կամ ընդհանրապես ողբացել ու լացել եմ, թե ոչ;

[Dn. Noy]

Հարցը նուրբ է նրանով, որ ես չեմ դիտարկում դա դավանաբանական առումով. ճիշտ է գրել էի` միավորվել մեկ գաղափարախոսության շուրջ, բայց ես նայում եմ սփյուռքի պատմության տեսանկյունից: 2 կաթողիկոսարանների միջև կան վեճեր. դա հաստատ. կարծում եմ, որ կարելի է համեմատել նույնիսկ առաքելական-ավետարանչական վեճի հետ. գաղափարախոսությունը երկու դեպքում էլ նույնն ա

Խնդիրն այն է, որ տարաձայնություններն (ուղակի խուսափում եմ վեճ բառից) այստեղ խիստ լոկալ աշխարհագրական բնույթ ունեն, իսկ դավանական կամ գաղափարական որևէ տարաձայնություն չկա, երկուսի առաքելությունն ել սփյուռքում հայապահպանման առաքելությունն է: Իկս բարոյական իմաստով, իհարկե, հաճելի երևույթ չէ:

Ավելացվել է 14 րոպե անց

Այս չափորոշիչին վերաբերող հարցի պատասխանը դու պետք է տաս, քանի որ դու գրել էիր. «ամենաշատն եմ ողբացել ու լացել, քան ձեզնից յուրաքանչյուրը»: Պողոսի դեպքում հնարավոր է, որ դու իմանաս, թե Պողոսը ինչ է արել և համեմատես քո արածի հետ, որից էլ ենթադրես, որ դու ավելի շատ ես հոգնած, քան Պողոսը, իսկ տվյալ դեպքում դու ոչ միայն ենթադրում ես, այլ հստակ ասում ես, որ ավելի շատ ես ողբացել ու լացել, քան, ասենք, մեզնից յուրաքանչյուրը:

Լավ, չէ՞ որ արդեն գրել եմ, որ ծանոթացել եմ ինձ հետաքրքրող բոլոր գրառումներին, հավատացեք, չեմ տեսել գեթ մեկ գրառում, որտեղ, խոսելով անմեղ զոհերի մասին որևէ մեկը անկեղծ ողբով ողբացել է, և որպես հանգուցյալ դիտարկել նրանց: Անպայման ամեղ զոհեր արտահայտությունը գալիս է լրելու իշխանությունների վայրագությունը: Ինչպես արդեն ասել եմ, դեպքերից որոշ մասի ականատեսն եմ, ու վկան: Հավաստիացնում եմ ձեզ, "պատերազմող" կողմերից ոչ մեկի վերաբերմունքը մյուսի հանդեպ ավել կամ նվազ վայրագ չէին: Իմ տեսածն եմ ասում: Իմ համար իմ եղբայր զոհերը կյանքին հրաժեշտ են տվել անիմաստ վայրագություններին տուրք տալու արդյունքում, ինչի համար իմ ցավը հարյուրապատիկ ավելի է այն մարդկանց ողբից, ովքեր ընդունում են նրանց իբրև իշխանության զոհեր: Վստահ եմ, եթե երկրաշարժը կամ վթարը լիներ նրանց զոհվելու պատճառը, այս ֆորումում այսքան երկար չեր շահարկվելու (խնդրում եմ բառիս համար չվիրավորվեք) և չէր շրջանառվելու նրանց անմեղ զոհ լինելու փաստը:

[Dn. Noy]

Կներեք տառասխալներիս համար, ուղակի զուգահեռաբար մի քանի ֆորումներում եմ գրառումներ կատարում այն էլ տարբեր լեզուներով: Պատճառը շտապողականությունն է

Ավելացվել է 7 րոպե անց

Հետո.. մեր եկեղեցականները այնքան կոպիտ են, անհարգալից /դեռևս բացառություն է ինձ համար Տեր Շմավոնը/. վախենում ես դեմքներին նայես. ու տենց շատ բաներ. /կարդա նմանատիպ թեմաներ կրոնի, պատմության բաժիններում/:
Աստվածաբան ես? Իսկ ես հենց աստվածաբանական ֆակուլտետից ուսանողների գիտեմ, որ շատ վատ բաներ են պատմում հոգևոր դասի մասին

Ինքս չեմ հանդիպել նման հոգևորականների, ովքեր կոպիտ են: Չեմ բացառում վատ հոգևորականության առկայությունը, բայց գրել բոլորի վերաբերյալ՝ իհարկե սխալ է, իսկ Տեր Շմավոնի նման երիտասարդ և հաճելի հոգևորականներ շատ-շատ կան: Հարգանքներս, Տեր Հայր և օրհնեցե՛ք:
Եվ աստվածաբանական ֆակուլտետից չեմ: Ուսանողները գրեթե միշտ էլ դժգոհ են ու վատ բաներ են պատմում իրենց դասախոսներից:

[Kuk]

Լավ, չէ՞ որ արդեն գրել եմ, որ ծանոթացել եմ ինձ հետաքրքրող բոլոր գրառումներին, հավատացեք, չեմ տեսել գեթ մեկ գրառում, որտեղ, խոսելով անմեղ զոհերի մասին որևէ մեկը անկեղծ ողբով ողբացել է, և որպես հանգուցյալ դիտարկել նրանց: Անպայման ամեղ զոհեր արտահայտությունը գալիս է լրելու իշխանությունների վայրագությունը: Ինչպես արդեն ասել եմ, դեպքերից որոշ մասի ականատեսն եմ, ու վկան: Հավաստիացնում եմ ձեզ, "պատերազմող" կողմերից ոչ մեկի վերաբերմունքը մյուսի հանդեպ ավել կամ նվազ վայրագ չէին: Իմ տեսածն եմ ասում: Իմ համար իմ եղբայր զոհերը կյանքին հրաժեշտ են տվել անիմաստ վայրագություններին տուրք տալու արդյունքում, ինչի համար իմ ցավը հարյուրապատիկ ավելի է այն մարդկանց ողբից, ովքեր ընդունում են նրանց իբրև իշխանության զոհեր: Վստահ եմ, եթե երկրաշարժը կամ վթարը լիներ նրանց զոհվելու պատճառը, այս ֆորումում այսքան երկար չեր շահարկվելու (խնդրում եմ բառիս համար չվիրավորվեք) և չէր շրջանառվելու նրանց անմեղ զոհ լինելու փաստը:

Հետաքրքիր է, թե ինչպես կարող ես մի մարդու գրառման անկեղծությանը գնահատական տալ, երբ չես ճանաչում տվյալ անձնավորությանը: Նույն հաջողությամբ՝ ես կարող եմ ասել, որ քո գրառումները կարդալով, ես չեմ տեսել գեթ մեկ գրառում, որտեղ անկեղծ ողբ տեսնեմ: Եվ վերջապես՝ ես չեմ կարողանում պատկերացնել՝ ի՞նչ ես հասկանում գրառման մեջ անկեղծ ողբ ասելով:

Կարծում եմ՝ բոլորի համար էլ պարզ է, որ մարտի մեկի ողբերգությունը սկսեց վաղ առավոտյան ոստիկանների կողմից՝ խաղաղ ցուցարարների ծեծից: Խնդրում եմ այս դրվագում մատնացույց անես ցուցարարների կողմից կատարված ընդամենը մեկ վայրագություն:

Ես նրանց համարում եմ իշխանությունների հրամանով սպանվածներ, բայց խիստ կասկածում եմ, որ քո ցավը իմ ցավից հարյուրապատիկ ավելի է:

[Ambrosine]

Ինքս չեմ հանդիպել նման հոգևորականների, ովքեր կոպիտ են: Չեմ բացառում վատ հոգևորականության առկայությունը, բայց գրել բոլորի վերաբերյալ՝ իհարկե սխալ է, իսկ Տեր Շմավոնի նման երիտասարդ և հաճելի հոգևորականներ շատ-շատ կան: Հարգանքներս, Տեր Հայր և օրհնեցե՛ք:
Եվ աստվածաբանական ֆակուլտետից չեմ: Ուսանողները գրեթե միշտ էլ դժգոհ են ու վատ բաներ են պատմում իրենց դասախոսներից:

Կաթողիկոսը իրենց դասախոսը չի