Ինչի՞ համար է կաթողիկոսը

[Monk]

Մի քանի օր առաջ մի Եհովայի վկայի հետ էի խոսում...ոնց էր քննադատում Կաթողիկոսին... խի պիտի թողնեք ծլեն մեծանան... որ մի հատ էլ քննադատեն...
Հետաքրքրում է.... որևէ քայլ կատարվում է?

Դե եթե քննադատում են մարդիկ (քննադատելը` մեղմ ասած), ովքեր իրենց Հայ Եկեղեցու հետևորդ են համարում կամ գոնե այդպես ներկայացնում իրենց, ապա բնական է, որ աղանդավորներն առավել մեծ եռանդով պիտի քննադատեն, մանավանդ որ իրենց ջրաղացին լավ էլ ջուր է լցվում չորս կողմից:

[Monk]

Խորհուրդ կտայի կարդալ այս հրապարակումը, այն սերտ առնչություններ ունի այս թեմայի բովանդակության հետ.

ԱՍՈՂԻԿ ՔԱՀԱՆԱՅԻ ԲԱՑ ՆԱՄԱԿԸ ԸՆԴԴԻՄԱԴԻՐ ՄԱՄՈՒԼԻՆ ԵՎ ԸՆԹԵՐՑՈՂՆԵՐԻՆ

ՙԵվ դո°ւ, Աստծո° ժողովուրդ, քո հոգևոր առաջնորդներին ու քահանաներին դատավոր ու քննիչ մի° եղիր, որովհետև դա քեզ բնավ չի պատշաճում և Աստծո կողմից էլ չպատվիրվեց, և Քրիստոսի դատաստանն ու դատավորական աթոռը մի հափշտակիր, որովհետև Նա է քահանաների քննիչն ու դատավորը՚ (Վարդան վարդապետ Այգեկցի)

Հարգելի լրագրողներ և ընթերցողներ,

Իբրև հոգուս խորագույն ցավի և արդար ցասումի արտահայտություն` այսու հրապարակային թղթովս դիմում եմ Ձեզ: Ձեզ եմ դիմում իմ աղերսով, իմ պատգամով, դիմում եմ ոչ թե լոկ դիմելու համար, այլ անվերապահորեն ընդունվելու վստահությամբ: Վերջապես, դիմում եմ առանց սեթևեթության, քանի որ դա տեղ չունի իմ խառնվածքում և հարիր չէ հոգևոր կոչմանս:

Ինչպես ամեն մի հայ քրիստոնյա, մենք նույնպես ծանրորեն մտահոգված ենք մեր Պետության` 17-ամյա Հանրապետության իրավիճակով: Այլև անհանգստացած ենք մեր հավատավոր ժողովրդի կրոնաբարոյական վիճակով:

Արդարև, կա°ն խնդիրներ, կան նաև կենսական նշանակություն ունեցող հարցեր, որոնք, հարկավ, սպասում են իրենց արդար և օրինական լուծումներին: Գիտակցում ենք, որ քաղաքական լուրջ պայքար է ընթանում, և ընդդիմությունն ու իշխանությունները քաղաքական կողմնորոշում ու վերաբերմունք են ակնկալում: Ակնկալություններ, որոնք, դժբախտաբար, չունեն և ոչ մի խտրություն: Թե ընդդիմությունը, թե իշխանությունը գործում են բացարձակապես սեփական`հատվածական ճշմարտությամբ և հաշվի չեն նստում գերագույնի, միակի ու անփոխարինելիի` պատմական ճշմարտության հետ, ինչը ձևավորվել ու բյուրեղացել է դարերի հոլովույթում:

Ահավասիկ, իմ այս սրտաբուխ խոսքը շարադրում եմ ունկնդրելով այդ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆԸ, ում անբարբառ պատգամը լսելի է միմիայն մեր սրբազնասուրբ եկեղեցիներում, մեր հավատքի ամրոցներում:
Արդ, ինչ է կատարվում մեզ հետ: Ինչու ենք մոլորվել: Միթե չենք կարող ողջախոհաբար գործել ու խոսել, և մեր արդար գործին ու ասելիքին չարություն չխառնել: Սուրբգրային վկայություններ ենք կատարում, սակայն միաժամանակ մեղանչում Աստվածաշունչ մատյանի ոգու դեմ` ՙՊիտի սիրես քո Տեր Աստծուն քո ամբողջ սրտով և քո ամբողջ հոգով և քո ամբողջ զորությամբ և քո ամբողջ մտքով, և պիտի սիրես քո ընկերոջը, ինչպես քո անձը՚ (Ղուկ. Ժ 27): Ահա կենդանարար ոգին, ահա մեծ պատվիրանը, ահա հավիտենական փրկության առհավատչյան: Բայց ավաղ, մեր անձերը պարպվել են այս ոգուց. ինքներս ենք վանել մեզանից այս մեծ պատվիրանը: Անզգամ ենք դարձել և Սուրբ Ավետարանի աստվածաբարբառ խոսքերի վաճառական: Եվ այսպես ո±ւր ենք գնում. ով ժողովուրդ հայոց, կանգ առ մի պահ, կանգ առ և ականջ դիր սուրբ առաքյալի պատգամին. ՙՍերը համբերող է, քաղցրաբարո է. սերը չի նախանձում, չի ամբարտավանանում, չի գոռոզանում, անվայել վարմունք չի ունենում, իրենը չի փնտրում, բարկությամբ չի գրգռվում, չար բան չի խորհում, անիրավության վրա չի ուրախանում, այլ ուրախանում է ճշմարտության վրա. ամեն բանի դիմանում է, ամեն բանի հավատում է, մշտապես հույս է տածում, ամեն բանի համբերում՚ (Ա Կորնթ. ԺԳ 4-7): Տեսնում եք, թե որն է իրական, աստվածային սերը: Տեսնո±ւմ եք, թե որքա¯ն ենք հեռացել այդ առաքինությունից: Այլևս հարել ենք ամբարտավանությանը և հանդուգն կերպով արտահայտվում: Մոռացել ենք բնական պատկառանքն ու որդիական ակնածանքը: Ինչպես կարող է ողջախոհ և հարազատ զավակն անվայել ու անպարկեշտ խոսք ասել իր ծնողի հասցեին: Ինչու ենք մեղանչում Աստծո առջև` բամբասելով ու հայհոյելով Քրիստոսահիմն մեր Եկեղեցուն և աստվածարյալ Ամենայն Հայոց Հայրապետին: Ինչո±ւ ենք Եկեղեցին շփոթում քաղաքական կուսակցության, իսկ Ամենայն Հայոց Հայրապետին` կուսակցական գործչի հետ: Մի±թե չենք հասկանում, որ Հայոց Եկեղեցին հայ ժողովուրդն է, իսկ Ամենայն Հայոց Հայրապետը` Հոգևոր Հայրն աշխարհասփյուռ հայության: Արդ, ինչպես կարող է Վեհափառ Հայրապետը խտրականություն դնել իր հարազատ զավակների մեջ. Ամենայն Հայոց Հայրապետի հոգեզավակներն են և ընդդիմության, և իշխանության անխտիր բոլոր ներկայացուցիչները: Սակայն այս երկուսի միջև կան գերագույն արժեքներ` մեր Սուրբ Հայրենիքը և մեր Պետականությունը: Եվ այս արժեքները վեր են ամենքից և ամեն ինչից: Հետևաբար, Ամենայն Հայոց Հայրապետը` Ով մարմնավորում է մերազնյա բոլոր Կաթողիկոսներին, չի° կարող, պարզապես իրավո°ւնք չունի թիկունք դարձնելու Հայրենիքի և Պետականության կոչին: Կոչ, որը լսելի է միայն աստվածակառույց Սուրբ Էջմիածնում` հանուր հայության սրտում: Կոչ, որը երբևէ անձնավորված և ժամանակի մեջ պարփակված չէ:

Քաղաքական ասպարեզում պայքար է գնում: Միևնույն ազգի տարբեր զավակներ վիճում են, գաղափարական սաստիկ կռիվ տալիս: Վիճաբանության ու կռվի մեջ են ներքաշվում, կամա թե ակամա, շատ շատեր: Չենք առարկում և բնական ենք դիտում այս երևույթը: Միանշանակ դատապարտում ենք այն բոլոր անօրինականությունները և բռնությունները, որոնք կատարվում են այդ ասպարեզում: Դատապարտում ենք նաև, այն բոլոր անպատկառ արտահայտությունները, որոնք հնչում են Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի հասցեին:

Վեհափառ Հայրապետը կրողն ու արտահայտողն է համազգային շահերի և իղձերի: Ուրեմն, իրավունք չունենք Հայոց Հայրապետից քաղաքական դիրքորոշում ակնկալելու. Հայոց Հայրապետը քաղաքական կողմնորոշում կարող է արտահայտել լոկ արտաքին հարաբերություններում, օտարի` թշնամու դեմ կենաց ու մահվան պատերազմի ժամանակ:

Ծանրագույն օրեր ապրեցինք: Մտահոգ էինք ամենքս: Բայց մեր մտահոգությունը բնավ չի° կարող համեմատվել Ամենայն Հայոց Հայրապետի հոգու տագնապին: Լուռ էր Հայոց Հայրապետը: Բայց այդ լռությունն իբրև անմռունչ հեծություն Երկնի դռներն էր բախում և իմաստություն հայցում Հայրենի իշխանություններին ու հարազատ ժողովրդին: Աղոթում էր Ամենայն Հայոց Հայրապետը Հայաստանի և հայության անվտանգության համար: Աղոթում էր և վստահ էր, որ իր զավակները ողջախոհ են, խաղաղարար և հավատավոր: Սակայն կատարվեց անկանխատեսելին... Հավիտենական հանգիստ և օրհնություն ողբերգական իրադարձությանց բոլոր զոհերի հոգիներին:

Սգում էր Ամենայն Հայոց Հայրապետը կորուստն իր զավակների: Եվ ինձ` անարժան ծառայիս շնորհվեց դառնալու թարգմանը Ն. Ս. Օ. Տ. Տ. Գարեգին Բ սգակիր Հայրապետի և Հայրապետական վշտակիր օրհնությունն ու Հայրական մխիթարությունը փոխանցելու զոհյալ հայորդիների ընտանիքներին ու մերձավորներին: Եվ ահա, ականատես լինելով ազգիս Վեհափառ Հայրապետի հառաչանքին, այլև քաջալերված Վեհիս եկեղեցաշեն ու ազգանվեր գործունեությամբ, ինչպես լռեմ և հանդուրժեմ:

Ես մեկն եմ այն բյուրավոր հայերից, ովքեր սիրում են իրենց Հոգևոր Ծնողին և որդիական ակնածանք տածում առ Սրբազնագույն Հայրապետն Ամենայն Հայոց: Արդ, ինչու եք վիրավորում իմ, հոգևորական իմ եղբայրների և բյուրավոր հավատացյալների որդիական զգացմունքները: Ինչո°ւ եք ձեր անձի վրա կուտակում Աստծո արդար ու սաստիկ բարկությունը. միթե չգիտեք և կամ գիտենալով անգետ եք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի պատգամին` ուղղված Իր առաքյալներին. ՙՈվ որ ձեզ լսում է, Ինձ է լսում, և ով որ ձեզ է անարգում, Ինձ է անարգում՚ (Ղուկ. Ժ 16):
Պայքարե°ք անարդարությունների ու ապօրինությունների դեմ, մատնացո°ւյց արեք հասարակական կյանքի ներդաշնակությունը խաթարող երևույթները, բայց առանց նենգության, չարամտության ու ատելության, առանց բամբասանքի ու հայհոյության: Հարկ կա ի վերա մեր հնազանդվելու Տեր Հիսուս Քրիստոսի փրկարար պատգամին. ՙԲայց ասում եմ ձեզ, որ, եթե ձեր արդարությունն ավելի չլինի, քան օրենսգետներինը և փարիսեցիներինը, Երկնքի արքայություն չեք մտնի՚ (Մատթ. Ե 20):

Ցանկության դեպքում յուրաքանչյուր մեկը կարող է ամեն կերպ, հանիրավի, վատաբանել ու հայհոյել, սակայն ողջախոհ բանականությո°ւնը պետք է ուղղորդի զգացմունքները, այլապես կվերանա տարբերությունը բանական և անբան արարածների:

Մենք, որ վերստին ծնվել ենք մեր սուրբ տաճարների մկրտության լույս ավազաններից և սրբալույս Մյուռոնի դրոշմամբ մեր ճակատներին առել Տերունական Սբ Նշանը` հարազատ որդիներն ենք դարձել Առաքելական մեր Սուրբ Եկեղեցու և Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի. ուրեմն մնանք որդիական սիրո և ակնածանքի առաքինության մեջ և չօտարանանք մեր հավատքի կյանքից: Անհամաձայնությունները պարկեշտությամբ հայտնենք և մեր անպատկառ խոսքերով բարեմիտ հայորդիների գայթակղության պատճառ չդառնանք. ՙՎայ աշխարհին` գայթակղությունների պատճառով. գայթակղություններ պետք է որ գան, բայց վայ այն մարդուն, որի միջոցով կգա գայթակղությունը՚ (Մատթ ԺԸ 7):
Մնում ենք աղոթող մեր ազգի ու Հայրենիքի խաղաղության, մեր Սուրբ Եկեղեցու անսասանության ու պայծառության և Ամենայն Հայոց Սրբազնագույն Հայրապետի կենաց արևշատության համար:

ՙԻմ սիրելի եղբայրներ, իմացեք այս բանը, թող ամեն մարդ արագ լինի լսելու մէջ, ծանրª խոսելու մեջ և ծանրª բարկանալու մեջ, որովհետև մարդու բարկությունն Աստծո արդարությունը չի կատարում: Ահա թե ինչու, դե°ն գցելով ամենայն աղտեղություն և չարիքի ավելցուկ, հեզությամբ ընդունեցեք ձեր մեջ սերմանված խոսքը, որ կարող է փրկել ձեր հոգիները՚ (Հակոբ. Ա 19-21). ամեն:

ԱՍՈՂԻԿ քահանա ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

http://www.lragir.am/src/index.php#top

[Արշակ]

Մի քանի օր առաջ մի Եհովայի վկայի հետ էի խոսում...ոնց էր քննադատում Կաթողիկոսին... խի պիտի թողնեք ծլեն մեծանան... որ մի հատ էլ քննադատեն...
Հետաքրքրում է.... որևէ քայլ կատարվում է?

Հարգելի TuroJan, աղանդները ծլում–ծաղկում են էն դեպքում, երբ հասարակութան մեջ հոգևոր սով է լինում, երբ պետության հովանավորյալ եկեղեցին չի տալիս անհրաժեշտ հոգևոր սնունդը, երբ կաթողիկոսի բարոյական կերպարը սկսում է ժողովրդի մեջ պատկառանք չհարուցել։ Սա լուրջ պրոբլեմ է ու այդ պրոբլեմը հնարավոր չի լուծել բռի մեթոդներով։
Աղանդավորներին հալածելը, եկեղեցին աղանդավոր որսացող մաֆիոզ կազմակերպության վերածելը ոչ մի արդյունք չի տա։ Մեր եկեղեցին բարոյապես առողջացման կարիք ունի։ Եթե եկեղեցին բարոյապես, հոգևոր այլ ոչ թե զուտ ֆիզիկական առումով ուժեղ լինի, աղանդները չեն կարող ծլել–մեծանալ։ Աղանդների համար պարարտ հող հենց եկեղեցին է ստեղծում իր բարոյական անկումով։

Դե եթե քննադատում են մարդիկ (քննադատելը` մեղմ ասած), ովքեր իրենց Հայ Եկեղեցու հետևորդ են համարում կամ գոնե այդպես ներկայացնում իրենց, ապա բնական է, որ աղանդավորներն առավել մեծ եռանդով պիտի քննադատեն, մանավանդ որ իրենց ջրաղացին լավ էլ ջուր է լցվում չորս կողմից:

Ցավալի է, որ մեր կաթողիկոսին կարծես առանձնապես չի մտահոգում իր եկեղեցու հետևորդների քննադատությունը։ Գոնե նրանց քննադատությունը պիտի որ մտահոգեր, պիտի սեփական բարոյական, հոգևոր կերպարի մասին մտածելու լուրջ պատճառ լիներ։
Համենայն դեպս ես այդպիսի մտահոգություն չեմ նկատում։ Շատ ուրախ կլինեմ, եթե սխալվում եմ։

[Monk]

Ցավալի է, որ մեր կաթողիկոսին կարծես առանձնապես չի մտահոգում իր եկեղեցու հետևորդների քննադատությունը։ Գոնե նրանց քննադատությունը պիտի որ մտահոգեր, պիտի սեփական բարոյական, հոգևոր կերպարի մասին մտածելու լուրջ պատճառ լիներ։
Համենայն դեպս ես այդպիսի մտահոգություն չեմ նկատում։ Շատ ուրախ կլինեմ, եթե սխալվում եմ։

Արշակ ջան, խնդիրն այն է, որ այն «քննադատությունները», որ այսօր հասկացող-չհասկացող հնչեցնում են չորս կողմից, մտահոգիչ են ոչ թե Կաթողիկոսի, այլ այդ «քննադատություններին» տոն տվողների հոգևոր-բարոյական կերպարի առումով: Իմ համեստ կարծիքով, սար ու ձորի տարբերություն կա առողջ քննադատության և հայհոյանքների, բամբասանքների, պիտակավորումների և նմանատիպ այլ, մեղմ ասած, ցածրարժեք երևույթների միջև:
Իսկ սխալվելն անշուշտ սխալվում եք. Ամենայն Հայոց Հայրապետի մտահոգությունն առավել մեծ է, քան պատկերացնում են շատեր:

[Ter Hayr]

Հարգելի TuroJan, աղանդները ծլում–ծաղկում են էն դեպքում, երբ հասարակութան մեջ հոգևոր սով է լինում, երբ պետության հովանավորյալ եկեղեցին չի տալիս անհրաժեշտ հոգևոր սնունդը, երբ կաթողիկոսի բարոյական կերպարը սկսում է ժողովրդի մեջ պատկառանք չհարուցել։ Սա լուրջ պրոբլեմ է ու այդ պրոբլեմը հնարավոր չի լուծել բռի մեթոդներով։
Աղանդավորներին հալածելը, եկեղեցին աղանդավոր որսացող մաֆիոզ կազմակերպության վերածելը ոչ մի արդյունք չի տա։ Մեր եկեղեցին բարոյապես առողջացման կարիք ունի։ Եթե եկեղեցին բարոյապես, հոգևոր այլ ոչ թե զուտ ֆիզիկական առումով ուժեղ լինի, աղանդները չեն կարող ծլել–մեծանալ։ Աղանդների համար պարարտ հող հենց եկեղեցին է ստեղծում իր բարոյական անկումով։


Ցավալի է, որ մեր կաթողիկոսին կարծես առանձնապես չի մտահոգում իր եկեղեցու հետևորդների քննադատությունը։ Գոնե նրանց քննադատությունը պիտի որ մտահոգեր, պիտի սեփական բարոյական, հոգևոր կերպարի մասին մտածելու լուրջ պատճառ լիներ։
Համենայն դեպս ես այդպիսի մտահոգություն չեմ նկատում։ Շատ ուրախ կլինեմ, եթե սխալվում եմ։

Ողջունում եմ բոլոր ակումբցիներին և առանձնահատուկ քեզ միաբան սարկավագ եղբաըր, վստահ եմ իմ բացակայության ժամանակ ակումբցիները կարողացել են քո հոգևոր պաշարից օգտվել: Սիրելի բարեկամներ, ահավասիկ, ընթերցեցի բոլոր այն նմակները , որոնք զետեղվել էին բացակայությանս ըթացքում, և ինչը ինձ շատ հետաքրքրեց. թե որքան ատելություն, չկամություն, անհանդուրժողականություն կա մեր հայորդիների մեջ սեփական եկեղեցու, նրա հովվապետի և սպասավորների նկատմամբ: Սիրելիներս, որտեղից այդ ամենը,?Չէ որ մենք այդպիսի երևույթներ չենք ծնել մեր ազգում: Ես բազմիցս ասել եմ և հիմա ել կկրկնեմ. եթե դուք այպանում եք Հայ Առաքելական եկեղեցին, ապա թող ձեզ չթվա թե նրա սպասավորներին եք այպանում. ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ԱՅՊԱՆՈՒՄ և ՔՆՆԱԴԱՏՈՒՄ ԿԱՄ, ՈՐՆ ԱՎԵԼԻ ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ Է ,ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ՀԱՅՀՈՅՈՒՄ: Եկեղեցին ժողովուրդն է մենք հոգևորականներով միայն այդ ժողովրդի սպասավորներն ենք: Մի պարզ ժշմարտություն կա, որ ժողովուրդը արժանի է դառնում այն ղեկավարին կամ առաջնորդին որին արժանի է: Եթե հոգևոր կամ աշխարհիկ առաջնորդները վատն են ապա նրանք ձեզ նման են, քանի որ նույն ժողովրդի ծնունդ են: Պետք չէ, սիրելիներս, չի կարելի հայհոյել և այպանել և զանազան պիտակներ կպցնել դարավոր ժողովրդի եկեղեցու և նրա սպասավորներին: Դա մեզ պատիվ չի բերում:

Օրհնությամբ` Տեր Շմավոն քահանա

[Monk]

Ողջունում եմ բոլոր ակումբցիներին և առանձնահատուկ քեզ միաբան սարկավագ եղբաըր, վստահ եմ իմ բացակայության ժամանակ ակումբցիները կարողացել են քո հոգևոր պաշարից օգտվել:
Օրհնությամբ` Տեր Շմավոն քահանա

Օրհնեցեք, Տեր Հայր: Շնորհակալ եմ, նմանապես հարգանքներիս հավաստիքը

[Երվանդ]

Հայաստանի Հանրապետության ցանկացած քաղաքացի իրավունք ունի իր կարծիքը արտահայտելու, մենք արտահայտում ենք մեր կարծիքը եթե դա էտքան վիրավորականա ուրեմն ձեզ հոգևորականներիդ մտածելու առիթ պետքա տա, և ոչ թե հակառակ ռեակցիա առաջացնի:

[Monk]

Հայաստանի Հանրապետության ցանկացած քաղաքացի իրավունք ունի իր կարծիքը արտահայտելու, մենք արտահայտում ենք մեր կարծիքը եթե դա էտքան վիրավորականա ուրեմն ձեզ հոգևորականներիդ մտածելու առիթ պետքա տա, և ոչ թե հակառակ ռեակցիա առաջացնի:

Հակառակ ռեակցիան ենթադրում է չմտածել կամ չմտահոգվել. եթե նման ռեակցիա լիներ, մենք այստեղ չէինք լինի, Երվանդ ջան
Իսկ ազատ կամքը և ազատ խոսքի իրավունքն աստվածատուր սրբազան իրավունք և արժեք է և չի կարող մեզ համար անընդունելի լինել. ընդհակառակը: Բայց միթե Դուք ընդունելի կհամարեք, եթե մեկը Ձեզ համար սրբազան արժեքների, ասենք Ձեր ծնողների նկատմամբ վիրավորական կարծիք արտահայտի?

[Երվանդ]

Հակառակ ռեակցիան ենթադրում է չմտածել կամ չմտահոգվել. եթե նման ռեակցիա լիներ, մենք այստեղ չէինք լինի, Երվանդ ջան
Իսկ ազատ կամքը և ազատ խոսքի իրավունքն աստվածատուր սրբազան իրավունք և արժեք է և չի կարող մեզ համար անընդունելի լինել. ընդհակառակը: Բայց միթե Դուք ընդունելի կհամարեք, եթե մեկը Ձեզ համար սրբազան արժեքների, ասենք Ձեր ծնողների նկատմամբ վիրավորական կարծիք արտահայտի?

Ներկայիս կաթողիկոսի ԱՆՁ-ը իմ համար սրբազան չէ, համենայն դեպս այնքան, որ ես իրավունք չունենամ քննադատել, ու խնդրում եմ՝ աշխատեք թեկուզ և որպես համեմատություն, իմ հարազատներին չմեջբերել:

[Մտահոգ]

Ողջունում եմ բոլոր ակումբցիներին և առանձնահատուկ քեզ միաբան սարկավագ եղբաըր, վստահ եմ իմ բացակայության ժամանակ ակումբցիները կարողացել են քո հոգևոր պաշարից օգտվել: Սիրելի բարեկամներ, ահավասիկ, ընթերցեցի բոլոր այն նմակները , որոնք զետեղվել էին բացակայությանս ըթացքում, և ինչը ինձ շատ հետաքրքրեց. թե որքան ատելություն, չկամություն, անհանդուրժողականություն կա մեր հայորդիների մեջ սեփական եկեղեցու, նրա հովվապետի և սպասավորների նկատմամբ: Սիրելիներս, որտեղից այդ ամենը,?Չէ որ մենք այդպիսի երևույթներ չենք ծնել մեր ազգում: Ես բազմիցս ասել եմ և հիմա ել կկրկնեմ. եթե դուք այպանում եք Հայ Առաքելական եկեղեցին, ապա թող ձեզ չթվա թե նրա սպասավորներին եք այպանում. ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ԱՅՊԱՆՈՒՄ և ՔՆՆԱԴԱՏՈՒՄ ԿԱՄ, ՈՐՆ ԱՎԵԼԻ ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ Է ,ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ՀԱՅՀՈՅՈՒՄ: Եկեղեցին ժողովուրդն է մենք հոգևորականներով միայն այդ ժողովրդի սպասավորներն ենք: Մի պարզ ժշմարտություն կա, որ ժողովուրդը արժանի է դառնում այն ղեկավարին կամ առաջնորդին որին արժանի է: Եթե հոգևոր կամ աշխարհիկ առաջնորդները վատն են ապա նրանք ձեզ նման են, քանի որ նույն ժողովրդի ծնունդ են: Պետք չէ, սիրելիներս, չի կարելի հայհոյել և այպանել և զանազան պիտակներ կպցնել դարավոր ժողովրդի եկեղեցու և նրա սպասավորներին: Դա մեզ պատիվ չի բերում:

Օրհնությամբ` Տեր Շմավոն քահանա

խնդրում եմ չնույնացնել ՀԱՅ ԱՌԱՔԵԼԱԿԱՆ ԵԿԵՂԵՑԻՆ նրա այժմյան սպասավորների կամ Հովվապետի հետ, դա ինձ համար որպես այս Սրբազան Եկեղեցու անդամ վիրավորական է, քանի որ այսօր մենք ունենք շատ եկեղեցական սպասավորներ որոնց վարք ու բարքը ոչ մի ընդհանուր բան չունեն մեր առաքելահիմք Սուրբ Եկեղեցու հետ, իսկ եթե ակամայից ընդունում եք որ մեր ժողովուրդը արժանի է նման հոգեվոր առաջնորդներ ունենալուն, ապա կասեմ որ միգուցե արժանի էր, բայց հիմա փորձում է ունենալ ավելի լավը: Պետք չէ Կաթողիկոսի անձը համարել ամեն մի քննադատությունից վեր, նա ընդամենը Մարդ է, որին տրված է շատ ու պահանջվում է շատ: Հայաստանը փոքր երկիր է, ու մեզանից շատ շատերը, դուք էլ մեզանից լավ գիտեք մեր որոշ բարձրաստիճան հոգեվորականների վարք ու բարքը, եվ այդքանից հետո հորդորել մեզ չքննադատել նրանց առնվազն ազնիվ չէ, չխոսելով հիվանդության մասին դրանով չես բուժի հիվանդությունը, մենք այդ եկեղեցու անդամներն ենք ու մեզ համար ցավալի է տեսնել այդ եկեղեցու օլիգարխիկ հոգեվորականներին վարք ու բարքը, 37-րդ օրը Քառասունքի հոգեհանգիստ կատարող, Մեծ Պահքին Պսակ կատարող, 5 րոպեում Թաղում ու Մկրտություն կատարող, Երախայի տանը Մկրտություն անող, եկեեցու բակում սիգար ծխող հոգեվորականներին ոչ միայն արժե քննադատել, այլեվ նմաններին հոգեվորական օծողներին արժե կարգալույծ անել: Նրանք են որ պիտակավորում ու վնասում են Եկեղեցին, նրանք են գայթակղում հավատացյալ հոտին, իսկ չէ որ ասված է, եթե աչքդ գայթակղում է քեզ, հանիր ու նետիր այն, քանի որ ավելի լավ է մեկ աչքով մտնես արքայություն քան երկուսով գեհենոմ, ուրեմն ուղղեք ձեր հորդորները ձեր միաբան եղբայրներին բացատրեք նրանց որ նրանց վարքը գայթակղում է հավատացեալների, հենց նրանց պարճառով է որ մարդիկ վանվում են Եկեղեցուց, այդ նրանք են մեղավոր ոչ թե սեփական կարծիք հայտնող սրտացավ հավատացյալը:

[dvgray]

ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ԱՅՊԱՆՈՒՄ և ՔՆՆԱԴԱՏՈՒՄ ԿԱՄ, ՈՐՆ ԱՎԵԼԻ ՍԱՐՍԱՓԵԼԻ Է ,ԻՆՔՆԵՐԴ ՁԵԶ ԵՔ ՀԱՅՀՈՅՈՒՄ: [/I][/COLOR]

Սպասելի էր
...........
Երբ սարսափելի սխալներ ես կատարում /չասեմ ավելի խիստ ՝ ՀԱՆՑԱՆՔՆԵՐ/ ապա
խելոք մարդը ինքն է հայոյում իրեն, հիմարին հայոյում են ուրիշները:
........
Եկեք վերջ տանք դեմագոգիկ արդարացումներին, թե "սուրբ է", "մեղք է", ".... է " և այլն այս ոճով

Հ.Գ. "Ակումբ"-ը բավականին խելոք-խելամիտ մարդկանց հավաքատեղի է: Երջանիկ կլինեինք, եթե հարցերին պատասխանեիք ըստ բովանդակության /"պօ սուտի"/:


Հ.Գ. 1 Կա հայտնի մի պատում եկեղեցու սպասավորի մասին, որը պասի ժամանակ ճղելով հավի բուդերը, իրեն բռնացնողներին ասում է, թե նայեք ինչ է բերանիցս դուրս գալիս, այլ ոչ թե նրան, թե ինչ է բերանս մտնում :

[Monk]

Ներկայիս կաթողիկոսի ԱՆՁ-ը իմ համար սրբազան չէ, համենայն դեպս այնքան, որ ես իրավունք չունենամ քննադատել, ու խնդրում եմ՝ աշխատեք թեկուզ և որպես համեմատություն, իմ հարազատներին չմեջբերել:

Նախ հստակեցնենք, որ երկրորդ դեմքով խոսելով կոնկրետ Ձեզ կամ այլ կոնկրետ անձի ի նկատի չեմ ունեցել (ես ինձ նման բան երբեք թույլ չեմ տա), այլ օգտագործել եմ ոճական կիրառություն, որը, եթե չեմ սխալվում, նմանաբանություն է կոչվում: Կներեք, որ թյուրըմբռնումի տեղիք եմ տվել:
Ինչ վերաբերում է ԱՆՁ-ի սրբազան լինել կամ չլինելուն, ես դատելու իրավունք չունեմ, Աստված է Դատավորը, Ով էլ պատգամում է. «Մի դատիր, որ չդատվես»: Կա հարցի մեկ այլ կողմը` ՀԱՆԳԱՄԱՆՔԸ կամ ԿԱՐԳԱՎԻՃԱԿԸ: Եթե նույնիսկ Կաթողիկոսի անձը սրբազան չլինի, սրբազան է նրա ՕԾՈՒՄԸ, որով նա կարգվում է Եկեղեցու գլուխ: Ինչպես Եկեղեցին է Քրիստոսի մարմնի խորհրդանիշը, այնպես էլ Հովվապետն է խորհրդանիշը Նրա, Ով այդ մարմնի Գլուխն է, այսինքն` Քրիստոսի:
Զուտ քննադատության հետ կապված ես վերևում արդեն նշել եմ.

Իմ համեստ կարծիքով, սար ու ձորի տարբերություն կա առողջ քննադատության և հայհոյանքների, բամբասանքների, պիտակավորումների և նմանատիպ այլ, մեղմ ասած, ցածրարժեք երևույթների միջև:

[Մտահոգ]

Նախ հստակեցնենք, որ երկրորդ դեմքով խոսելով կոնկրետ Ձեզ կամ այլ կոնկրետ անձի ի նկատի չեմ ունեցել (ես ինձ նման բան երբեք թույլ չեմ տա), այլ օգտագործել եմ ոճական կիրառություն, որը, եթե չեմ սխալվում, նմանաբանություն է կոչվում: Կներեք, որ թյուրըմբռնումի տեղիք եմ տվել:
Ինչ վերաբերում է ԱՆՁ-ի սրբազան լինել կամ չլինելուն, ես դատելու իրավունք չունեմ, Աստված է Դատավորը, Ով էլ պատգամում է. «Մի դատիր, որ չդատվես»: Կա հարցի մեկ այլ կողմը` ՀԱՆԳԱՄԱՆՔԸ կամ ԿԱՐԳԱՎԻՃԱԿԸ: Եթե նույնիսկ Կաթողիկոսի անձը սրբազան չլինի, սրբազան է նրա ՕԾՈՒՄԸ, որով նա կարգվում է Եկեղեցու գլուխ: Ինչպես Եկեղեցին է Քրիստոսի մարմնի խորհրդանիշը, այնպես էլ Հովվապետն է խորհրդանիշը Նրա, Ով այդ մարմնի Գլուխն է, այսինքն` Քրիստոսի:
Զուտ քննադատության հետ կապված ես վերևում արդեն նշել եմ.

որն է տրամաբանությունը՞ արդյոք կոնկրետ անձի կարգավիճակը հանդիսանում է արդարացի խոչնդոտ սխալների դեպքում անձին չքննադատելու համար՞, վերջերս Կաթողիկոսին շատ են քննադատում, հետաքրքիրն այն է որ բոլոր քննադատությունների մեջ քննադատվում է նրա անձը որպես Օծմանը անհամապատասխան անձ, ոչ մի խոսք չկա Եկեղեցու մասին, Եկեղեցուն ոչ ոք չի քննադատում, ու իրավունք էլ չունի: Քննադատություններին ի պատասխան բոլոր հոդվածներում կամ հարցազրույցներում ըստ էության ոչ թե պատասխաններ է հնչեցվում, այլ շեշտվում է մի հիմնական սխալ մոտեցում, որ քննադատելով Կաթողիկոսին դուք դեմ եք գնում Եկեղեցուն, նա ով բառ իսկ կասի Կաթողիկոսի մասին, նա անարգում է մեր եկեղեցին, ՍԱ ԱԽԱԼ Է, ՍԱ ԷԺԱՆԱԳԻՆ ՏՐՅՈՒԿ Է, բայց հասկանալի, քանի որ ԿԱթողիկոսի անձի մասին հնչեցված քննադատություննորը այնքան անհերքելի են որ հնարավոր չէ դրանց ուղղակի պատասխանել, ուրեմն ընտրվել է հնարավորինս "արդյունավետ" տարբերակը, նա ով կասի Կաթողիկոսի հասցեին որովե քննադատական բառ, նա հայ չէ, քրիստոնեա չէ, ու նման անհեթեթություններ: Բայց չէ որ դրանով իսկ ավելի ծիծաղելի վիչակի մեջ են իրենց դնում նման մարդիկ,

[Մտահոգ]

ահավասիկ մի նոր զորակցման կոչ Հայ Եկեղեցուն " Վերջին ժամանակաշրջանում հաճախ են հանդիպում Հայ Առաքելական Եկեղեցու հասցեին ուղղված մեղադրանքներ ու վարկաբեկող հայտարարություններ: Դրանք անշուշտ մտահոգում են մեր երիտասարդությանը, և մենք մեր անունից ներողամտություն ենք հայցում այդ ամենի համար: Մենք անկեղծորեն հավատում ենք մեր անկախ պետության զարգացմանն ու Եկեղեցուն և մեր պատրաստակամությունն ենք հայտնում զորավիգ լինել մեր հավատքի ու երկրի ամրապնդման գործընթացին:" սա ուսխորհուրդների նախագահների կոչն է, միթե սա ծիծաղելի չէ, ՈՎ Է ԵԿԵՂԵՑՈՒՆ վարկաբեկել, ցույց տվեք ինձ մի հոդված որտեղ Եկեղեցուն վարկաբեկում են, չէ որ սա էժանագին փիառ է, մեր Եկեղեցին կարիք չունի նման զորակցության, Կաթողիկոսը ունի, ուրեմն բարի եղեք շեշտելու որ դուք զորակցում եք Կաթողիկոսին, այլ ոչ թե Եկեղեցուն, դրանք ՆՈՒՅՆԸ չեն, Աստծո սիրուն մի աղավաղեք Եկեղեցի հասկացողությունը մեր մեջ: նայեք թե ինչ է գրված "Մենք անկեղծորեն հավատում ենք մեր Եկեղեցուն" միթե չկար գրագետ մեկը այս կոչը գրողների մեջ, որ ասեր՝ հարգելիներս ախր հավատում են Աստծուն, ոչ Եկեղեցուն, Եկեղեցին դա ես եմ, դու ես, ու հավատացյալների բազմությունն է, դրանց մեջ են նաեվ ապօրինի ցույցին մասնակցողները, նույն Կաթողիկոսին քննադատողները, ախր ինչքան կարելի է լինել դիլետանտ, գոնե հայոց լեզվին խզճացեք կամ իմացեք Եկեղեցուն զորակցելոից առաջ, ՈՉ« ՈՉ ՈՉ դուք զորակցում եք Կաթողիկոսին, սա ձեր իրավունքն է, բայց հեռու տարեք ձեր կարիերիստ ձեռքերը իմ ՍՈՒՐԲ ԵԿԵՂԵՑՈՒՑ, իմ ԵԿԵՂԵՑԻՆ ձեր զորակցության կարիքը չունի, ցավոք ԻՄ ԵԿԵՂԵՑՈՒ Հովվապետը ունի ձեր զորակցության կարիքը

[Kuk]

Եկեղեցին դա Աստծո տունն է, իսկ կաթողիկոսը՝ այդ տան բնակիչ: Եվ եթե որևէ շինության բնակիչ սխալ է գործում, դա ամենևին նախադրյալ չի՝ տվյալ շինությունը վարկաբեկելու համար: Պետք չէ «քանդել» տունը՝ այդ տան բնակչի կատարած սխալի համար, առավել ևս, երբ նա ժամանակավոր բնակիչ է: չէ՞ որ բոլորս էլ մահկանացու ենք: