Հայ Առաքելական Եկեղեցու նվիրապետական 9 աստիճաններից առաջին 6-ի` 4 դպրական, կիսարկավագական և սարկավագական, կուսակրոնության խնդիր դրված չէ: Կուսակրոնության հարցը ծագում է 7-րդ` քահանայական աստիճան ստանալու ժամանակ: Այս աստիճանը ստանալու համար սարկավագն ունի 2 ճանապարհ. 1. ամուսնանալ, ունենալ զավակ, որից հետո, համապատասխան քնությունն անցնելով, ձեռնադրվել քահանա: Ամուսնացյալ քահանան այլևս ուրիշ աստիճաններ չի ստանում, այլ պարզապես տարիների ընթացքում իր ծառայության դիմաց ստանում է որոշակի պարգևաշնորհներ` լանջախաչ կրելու իրավունք, ծաղկյա փիլոն և ավագ քահանայության կարգ: 2-րդ ճանապարհը կուսակրոնությունն է. այսինքն չամուսնացած սարկավագը ուխտ է անում կուսակրոն հոգևորական լինելու ողջ կյանքի ընթացքում: Դարձյալ համապատասխան քննությունից հետո սարկավագը ձեռնադրվում է կուսակրոն քահանա` աբեղա, որից հետո սկսում է կրել կուսակրոն հոգևորականին հատկորոշող վեղար: Հաջորդ աստիճանը` եպիսկոպոսություն ստանալու համար աբեղան անհրաժեշտաբար պետք է պաշտպանի գիտական թեզ` ստանալով վարդապետական տվչություն: Վարդապետը, կարելի է ասել, համապատասխանում է գիտության թեկնածուի աստիճանին: Որոշ վարդապետներ պաշտպանում են նաև ծայրագույն վարդապետական թեզ (դոկտորական): 8-րդ աստիճանը եպիսկոպոսությունն է: Տարիների վաստակի դիմաց եպիսկոպոսին տրվում է, այսպես ասած, ավագության պատիվ, որով նա դառնում է արքեպիսկոպոս: Իսկ 9-րդ աստիճանն արդեն կաթողիկոսությունն է:
Սա համառոտ կերպով ընդհանուր պատկերը: Եթե մասնավոր հարցեր կլինեն, խնդրեմ:
Ավելացվել է 38 վայրկյան անց
Հ.Գ. Հոբելյանական 100-րդ գրառումս շնորհավոր:
Մեջբերել
Էջանիշներ