Ասում են` Ազատության հրապարակում այսօր հնչում էին հերոսական երգեր, թնդում էին հերոսական շուրջպարեր: Այո, հայ զանգվածը կարոտել է իր հեղափոխական անցյալին և այսօր ուզում է վերարթնացնել այն: Ինձ` տարեգրիս, մնում է մի քանի դիտարկում անել և հայ զանգվածին մի քանի հանգամանք հիշեցնել:
Այո, հեղափոխությունների ժամանակ նրա ղեկավարները և զանգվածը օգտվում են ազգային մշակույթի և ոգու զինանոցից, արթնացնում են զանգվածը, նրան մղում են անձնազոհ պայքարի, իսկ հաղթանակից հետո հերոսական մշակույթը դուրս է մղվում ժողովրդի կյանքից: Ստացվում է, որ այդ մշակույթը միայն միջոց էր իշխանությանը տիրելու համար:
Ահա, սիրելի ընթերցող, այստեղ է թաքնված Հանրային հեռուստատեսության ֆենոմենի գաղտնիքը. եթե 1991-ին և պատերազմի տարիներին հայ բեմից հնչում էր Մկրեի անզուգական-խռպոտ ձայնով`“Հիմի էլ լռենք” –ը, ապա այսօր Հ1-ով լսվում են Հայկոյի, Էմիի, Սիրուշոյի, Շպռոտի և այլ “աստղերի” անոգի անսիրտ, անսեռ երգերը, և այս նվաստացուցիչ մշակույթի միջոցով ճորտացվում է ժողովրդի ոգին: Հիշեցնում եմ նաև այսօրվա հեղափոխական զանգվածին. նրա այսօրվա “առաջնորդներից” մեկի թերթը, որի գլխավոր խմբագիրն է, տարին բոլոր բարեբանում է մեր “աստղիկ”- կայծոռիկներին…
Դառնանք Ազատության հրապարակ… Այնտեղ Երրորդ Հանրապետության հիմնադիրը ձգտում է իր քաղաքական ժառանգներից, որոնց ինքն էր հրավիրել իշխանության, նորից ետ վերցնել այդ թանկ, այդ բաղձալի իշխանությունը: Հեղափոխական հայ զանգվածին հիշեցնում եմ այն, ինչ գրել եմ 2002-ին` իմ “Երրորդ հանրապետության ողբերգությունը և աստեղային ժամը” մենագրության մեջ.
Եթե Դու, Հայ Ազգ, ապստամբես Չարի մի երևույթի դեմ և ընդամենը ձգտես այդ երևույթը փոխել մյուսով, երբ մի երդմնազանցի հեռացնես իշխանությունից և իշխանության բերես մեկ ուրիշին, որը ևս չունի այլ ելք, քան երդմնազանց լինել, եթե դու չապստամբես Չարի բուն արմատի դեմ և նրան հեռացնես քո կյանքից, այլ միայն Չարի մի գլուխը կտրես, որին ի պատասխան կաճեն յոթը, Դու հաղթանակ չես ունենալու, դառը պարտությամբ են ավարտվելու քո բոլոր ապստամբությունները:
Սա է իմ պատասխանը ներկա իրավիճակին :
Երեկ պարզ ու հստակ ասել էի. այսօր` ավելի պարզ եմ ասում. հինգ հոգի` Լ.Տեր-Պետրոսյանը, Վազգեն Սարգսյանը , Վանո Սիրադեղյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Սերժ Սարգսյանը մեր տասնյոթամյա անկախության շրջանի քաղաքական հիմնական պատասխանատուներն են , որոնցից առաջին երեքը 1996թ-ի ռազամա -քրեական հեղաշրջման հեղինակներն են, որի ավանդույթները` զուտ կոսմետիկ փոփոխություններով, շարունակվում են առ այսօր: Դրանք չեն կարող վերանալ այս հնգյակի պառակտման և վեճի միջոցով կամ էլ իշխանության վերազավթումով: Այս հինգ հոգին պատմության դատի առջև պետք է ներողություն խնդրեն 1996-ի հեղաշրջման և դրա հետևանքները առ այսօր կենդանի պահելու համար, և իշխանությունը սահմանադրական մեխանիզմով հանձնեն ժողովրդի բարոյա-էթիկական ներուժը կրող նոր ուժերի և առաջնորդների: Այդ մասին ես գրել և ասել եմ ոչ մեկ անգամ: Պատմականորեն սա նախադեպը չունեցող, բայց իրական հնարավորություն է: Ժողովուրդը պատմականորեն ապակողմնորոշված է, նա Երրորդ Հանրապետության մի թևի միջոցով ուզում է հեռացնել մյուս թևին, սակայն նա պետք է հեռացնի երկու թևն էլ, և ընտրի իր ազգային էթիկան կրող առաջնորդող ուժերին, այլապես Երրորդ Հանրապետության մասին և նրան ընտրող զանգվածի մասին կարելի է ասել Չարենցի տողերով:
Եվ թունավոր ինքյան` որպես կարիճ…
Էջանիշներ