Անիծածի ծնունդը
Չէ, սա բացարձակ կապ չունի երկներ երկիր, երկներ երկինք-ի հետ: Երկնում էր ընդամենը մորաքույրս, ու Աշոտն իրեն կորցրած անհաջող փորձում էր միացնել իր մշտական հագուկապի պես դեղին զրո-վեցի շարժիչը, ու ընթացքում հա քթի տակ մրթմրթում` էս ինչ փորձանք էր, էս ի~նչ փորձանք էր... Աշոտին չճանաչողին կթվար, թե մարդը հուզվել է, որ մեքենան չի միանում, բայց իրականությունն այլ էր: Ինքը հենց բուն երկունքի պրոցեսին էր վերաբերվում որպես փորձանք: Ասա ինն ամիս տեղդ նստած էիր, մի բերան չասեցիր` վատ եմ, հիմա ինչ ես էս գիշերվա կեսին ձենդ գցել գլուխդ, թե` հասեք, մեռա:
Մորաքրոջս մի կերպ նստացնում է մեքենան, անուշ քնած պուճուր Հրաչոյին դնում կողքին, ու գազը սեղմում: Իրենք, արդեն երևի ասած կլինեմ, Արտաշատում էին ապրում, ավելի ճիշտ` Արտաշատի Նորադուզ գյուղում: Բայց Աշոտը, գիշերվա կեսին էնքան է խառնվում իրար, որ արդեն գրեթե ծննդաբերող կնոջը ծննդատուն տանելու փոխարեն բերում է... մեր տուն` Երևան:
Մերոնք սարսափահար են լինում գիշերվա չորսին դռան զանգի ձայնից: Վեր են թռնում, դուռը բացում, տեսնեն ինչ` Աշոտը, արցունքն աչքերին ինչ-որ բան է ասում:
- Աշոտ, ինչ ա էղել, Աշոտ,- ճչում է մայրս` արդեն խելագարվելով էն մտքից, որ գուցե գյուղում ծնողների հետ է ինչ-որ վատ բան պատահել, որ էս խելառը գիշերվա չորսին էկել հասել է մեր տուն:
Չգիտեմ ոնց են մերոնք Աշոտի անհոդաբաշխ գռմռոցից հասկանում, որ մորաքրոջս երկունքի ցավերն են բռնել, Հրաչոն էլ քնած էր, ինքն էլ փոխանակ հիվանդանոց գնա` մեր տուն ա էկել, մորաքուրս էլ գուցե արդեն մեր բակում ծննդաբերում ա...
- Տունդ շինվի այ տղա~,- մատը տնկում է պապաս` պատրաստվելով Աշոտին կյանքի դասեր տալ, բայց մամաս ավելի կոնստրուկտիվ առաջարկ է անում` էկեք Ռուզանին հիվանդանոց տանենք ամեն դեպքում:
Մամաս արդեն չի վստահում Աշոտին, հագնվում, հետները գնում է, իսկ պապաս վերադառնում է` քնած Հրաչոյին գրկած, ով հերիք չի մուշ-մուշ քնել է ու չի արթնացել մոր ճիչերից, Արտաշատից Երևան ճանապարհից, դեռ մի բան էլ` անմե~ղ ժպտում է քնած տեղը:
Երկու ժամից զանգում են հիվանդանոցից, թե` Սիլվա եք ունեցել, աչքներդ լույս: Ու ոչ թե աչքներդ լույս, որ Սիլվա եք ունեցել, այլ աչքներդ լույս, որ մորքուրս մեքենայից հասցրել է իջնել, հետո ունենալ:
Մի կերպ քնում ենք: Առավոտյան արթնանում եմ հորս ձայնից:
- Այ տղա, ասում եմ մամադ գնացել ա հիվանդանոց, քեզ քույրիկ ա բերելու, հեսա կգնանք իրանց մոտ:
Իսկ Հրաչոն, Простоквашина մուլտի կաչաղակի պես, որ անընդհատ ասում էր Кто там? Кто там? Кто там?, անընդհատ ասում էր` բա մամադ ու՞ր ա: Մամաս էլ չէ` մամադ: Պապաս համբերատար բացատրում է նույնը` քույրիկ ես ունեցել, կգնանք կտեսնես իրեն պատուհանից, մամայիդ էլ կտեսնես...
- Բա մամադ ու՞ր ա:
- Շան լակոտ, դու ինձ ձեռ ես առնու՞մ: Ասում եմ հիվանդանոցում ա, էսա կգն...
- Բա մամադ ու՞ր ա:
- Բա մամադ ու՞ր ա:
- Բա մամադ ու՞ր ա:
- Բա մամադ ու՞ր ա:
- Սրա մերն ուր ա, կյանքս կերա~վ, էլ չեմ դիմանում,- ափերից դուրս եկավ հայրս:
- Հիվանդանոցում ա, էսա կգնանք կտեսնենք,-հանգիստ պատասխանեց Հրաչոն:
Մեջբերել
Էջանիշներ