Էս կիրակի էի խզբզել սա՝ նախքան զույգ ծխախոտների հայտնվելը, բայց սառը սուրճից հետո: Կարծում եմ՝ սրա տեղը քո թեման ա.
Մշուշի միջից՝ տեսի՜լ դյութական...
Անկողնու մշուշ-ճահիճի խորքից
Լսեցի մի ձայն.
«Քնած չես, չէ՞, Լիլ».
Գիտակցությունս էր՝
Ազատ,
Տիեզերական,
Անկաշկանդ
Ու խենթ:
Ու հարցրեց. «Ինչ-որ ծանոթ-անծանոթ
Արվեստագետի անուն ինձ կասե՞ս
(Իբր թե, էլի
Կամ էլ միգուցե)»:
Ու մինչ ես մի կերպ ու քնաթաթախ
Փորձում էի հիշել, թե էն ով էր, որ
Նկարել էր էն ժպտացող էգին
(Լեոնա՞րդո, հա՞... Բայց ախ ոնց որ
Դի Կապրիո չէր, ուրիշ էր հաստատ,
Բայց էլի Դ-ով),
Գիտակցությունս պպզած ծխում
Ու ծիծաղում էր՝
Թաքուն,
Քթի տակ:
(Յուղի հոտ էի զգում՝ լպրծուն, թանձր)
«Դա Վի՜նչի...»
(Իսկ իմ ոտքերը արդեն
Մինչև կոճերս խրված էին կպչուն
Յուղի շերտի մեջ):
Գիտակցությունս կոպիտ հռհռաց,
Քրքջաց,
Լռեց
Ու քմծիծաղեց,
Ապա ծաղրանքով նետեց. «Չէ մի չէ՜.
Դու ո՞նց կարող ես իմանալ նրան,
Ճանաչել նրան,
Հասկանալ նրան,
Եթե դու ինքդ, Լիլ, ընդամենը
Գոգենի անհայտ գործի դետալ ես»:
Ընդամենը, Լիլ:
(Յուղը խեղդում էր):
Ու երբ յուղոտված, ներկված մատներով,
Վախեցած,
Ներսից
Շոշափում էի իմ շրջանակը մուգ՝
Կտավիս դրսում տեսա ես նրան՝
Գիտակցությանս՝
Ազատ,
Տիեզերական,
Անկաշկանդ
Ու խենթ:
Գրվել ա էն բանից հետո, երբ impression-ը ինձ բառացիորեն պատմեց վերևում շարադրվածը, որ ինքը երազում էր տեսել:
Մեջբերել
Էջանիշներ