Երկար ժամանակ չունեի մուտք իմ էն աշխարհ, որտեղ ինձ լրիվ ազատ եմ զգում: Էդ հայացքն ա դեպի ներս: Շատ վաղուցվանից վռնդվել էի էդ վայրից, ուր ամեն ինչ խառնվում է իրար փսիխոդելիկ հեքիաթի պես:
Վերջերս, հերթական գլխացավի ուժեղ նոպայի շնորհիվ էլի ընկա էնտեղ: Առաջ էնքան հեշտ էր հայտնվելը կիսատրանսային վիճակում ու դրանով ապշելն ու արբենալը: Էս անգամ ստացվեց շատ դժվարությամբ ու տևեց մի քանի վայրկյան: Բայց շատ վառ ու պայծառ էր այն, ինչ տեսա: Իսկ տեսածս ես էի: Չգիտեմ ոնց բացատրել, բայց դա ես էի` դրսից ու ներսից: Բայց թեև ներսից էի, ես իմ ներսը չտեսա ու չհասկացա: Ինքը հրեշ էր` շատ հետաքրքիր հրեշ: Ահավոր ձգող: Նույնիսկ տրանսային դողի մեջ զգացի, որ ուրախանում եմ, որ ինքն իմ հրեշն է: Հրեշս պարում էր: Ես նման պար չէի տեղել: Պարում էր ինքնամոռաց ու ուրախ: Հետո մորուքը սկսեց վառվել անհնարին գույների բոցով:
Ու ես ինձ ստիպեցի հետ գալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ