********
Նստել էր ճոճանակին ու օրորվում էր: Հետն էլ ծխում: Սիրում էր անհամատեղելի բաները համատեղել, ասենք` ճոճանակն ու ծխախոտը, ոնց որ մանկությունն ու ձանձրույթը: Ու տխրում էր, որովհետև ուրախանալու բան չկար: Խելքն էլ գնում էր տխրելու համար: Մի քիչ գլխապտույտ ուներ, երևի ծխախոտից էր, սոված էր, ու ծխում էր, հետն էլ` օրորվում, ու մի տեսակ ամայացած էր, կղզիացած, անտրամադիր ու անհավես:
Իր կյանքը շատ լի էր, առավոտից իրիկուն լիքը զբաղմունք ուներ, երբ էլ չէր ունենում` հորինում էր, մի խոսքով, ձանձրանալու տեղ չկար ընդհանրապես: Բայց փաստն այն էր, որ ձանձրանում էր, մարդիկ իրականում ձանձրանում են ծնվելու պահից սկսած, հենց ձանձրույթից են ծնվում, իրենց ծնողների ձանձրույթի արդյունքն են, երևի:
Իսկ դրա դեմ պայքարել է պետք: Մարդուն անընդհատ ինչ-որ նորություն է պետք. նոր երկիր, նոր ընտանիք, ժամանակ առ ժամանակ նոր կահույք, նոր մեքենա, նոր տուն, նոր երեխա, նոր ծանոթություններ: Առաջ այդ ամենը ստացվում էր շատ ավելի պրիմիտիվ ու հեշտ, հիմա ամեն ինչ բարդացել է: Մարդիկ ձանձրույթից դրդված ինչ ասես հնարում են. նորանոր միջոցներ ամենակուլ ձանձրույթի դեմ պայքարելու համար: Հենց ձանձրույթի դեմ պայքարի ընթացքում տոնած մանրիկ հաղթանակներից են ծխախոտի գյուտը, սուրճը, շպարվելը. օծանելիքը, հեռուստացույցը: Իսկ քսաներորդ դարում մարդը ստեղծեց ինտերնետը: Ու հիմա ինքն ապարդյուն փորձում էր իրեն կուլ տվող ձանձրույթը փարատել այնտեղ, վիրտուալ միջավայրում, անզգացմունք ու աննպատակ զրույցներում, որոնք վարում էր անվերջ, իրեն բացարձակապես կամ էլ շատ քիչ հետաքրքրող մականունների հետևում թաքնված ուրիշ ձանձրացողների հետ: Ու հետո, ժամանակ առ ժամանակ բարկանում էր, ավելի ձանձրանում ինքն իրենից, իր կյանքի անբաժան մասը դարձած վիրտուալ հիմարություններից, ու որոշում վերջ տալ այդ ամենին:
Ստացվում էր: Գնում նստում էր ճոճանակին, ծխում ու օրորվում, օտարվում, ամայանում, հետո գլխապտույտով էլի հասնում համակարգչին ու շարունակում ձանձրանալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ