Էս քաղաքն իմ ճակատագիրն ա: Ու ես իրան սիրում եմ: Ճակատագիրը չէ, քաղաքը: Էնքան իմն ա, ոնց որ մսի մեջ խրված եղունգը, անց որ աչքի փառը, ոնց որ սրտի տրոմբը: Չնայած լավ վիճակներում էլ ա իմը: Մոտիկս ա, հարազատս, վերքերս բուժողը, մենակությունս փայփայողն ու հասկացողը: Ինձ գրկողն ու գլուխս շոյողը: Մեր մոտ ամեն ինչ փոխադարձ ա: Մենք իրար հասկանում ենք: Ես իր վերքերից եմ ոռնում, ինքն իմ: Մեկ-մեկ լինում ա` իրար աչքով ենք տալիս, թե` տեսա՞ր, մեկ-մեկ չարաճճիություն ենք անում, ու երկուսս էլ երեխա ենք դառնում, ինքն ինձ թաքցնում ա իր անվերջ շքամուտքերում, երբ հանկարծակի հոգնում եմ հետիս մարդկանցից ու որոշում անհետանալ: Ինքը հանգիստ տրոփում ա ափիս տակ, երբ ես նստած եմ լինում այգում ու ձեռքով շոյում եմ խոտերը: Ինքն էն քիչ երևույթներից ա, որ ես կկարոտեմ, եթե չունենամ: Ինքն էն քիչ հարազատներից ա, որ ունեմ: Ինքն իմ հետ անտանելի բաց ա. սիրտը բացում ա, իմ սիրտն էլ իր առաջ ա բաց միշտ:
Էսօր քայլում էի, ու տեսա, որ իմ շատ սիրած հին դալաններից մեկը, որից էն կողմ քաղաքի խղճուկ տարածք էր մնացել, ուր ես սիրում էի փախչել մարդկանցից, վերածվել ա հերթական գլամուր խանութի: Սիրտս կծկվեց: Էլ երբեք չեմ տեսնի մամռապատ աստիճաններն ու բաղեղով ծածկված, հազար տարի չբացված պատշգամբի դուռը: Ու հիշեցի, թե ինչ ասեցի առաջին անգամ դա տեսնելուց. աստված ջան, էս ինչ սիրուն ա… Իսկ էսօր էս կտորը խլել են մեզնից:
Տխուր եմ: Քաղաքը մի օր երես ա թեքելու ինձնից: Ես իր մասին հոգ չեմ տանում: Ես սիրածներիս մասին հոգ տանել չգիտեմ:
Քո բոլոր գողտրիկ բակերը իմ հիշողության մեջ են, չմտածես: Ու գիտես, ես քեզ սիրում եմ էն զգացողության համար, որ ունեմ քո հանդեպ: Ինչ տեսք ուզում ա ունենաս, դու իմ սերն ես:
Մեջբերել
Էջանիշներ