Ստեղծափորձողի լաբորատորիա

[Բարեկամ]

Հեռուստացույցը ոռնում է բարձր
Ակտիվիստ ուսանողուհիները անտանելի քսվել են
Ու վավաշոտ ժպիտներով բարբաջում են թոք-շոուներում:
Նրանք դիմացինին ապրել են սովորեցնում` անգամ չնկատելով այդ:
Իբրև թե մի հեռուստացույցը քիչ էր, դեռ երկրորդն էլ գնեցինք
Ու լռության փշրանքները շպրտեցինք պատուհանից դուրս…
Ազատ եք: Ճախրեք:

Պատուհանից դուրս ամեն բան նույնն է,
Թե ինչպես չեմ հոգնում դուրս նայելուց…
Ամպերը լողում են մռայլ ու դանդաղ
Անտանելի տոթ է, տրանսպորտում արդեն
Չհոտած մարդ չկա…

Ես գրկել եմ գիտության վերջին հրաշքը`
Շարժական համակարգիչն, ու փակվել բաղնիքում,
Ինձ դրել եմ կատարյալ խուլի տեղ, ու ձևացնում եմ, թե
Չեմ զգում, որ շուտով կգժվեմ գովազդների ու
Հաղորդավարների ձայներից.

Համակարգչի ստեղներն արդեն երևի հոգնել են ճտճտալուց,
Բայց դե ճտճտում են մինչև ուշ գիշեր
Ամենատարբեր բառեր ու կապակցություններ ուղարկելով տարբեր
Ուղղություններով, ուր կան հարազատներ
Ու ոչ այնքան… որոնք միշտ պատրաստակամ
Գունազարդում են իմ հերթական անքուն գիշերը
Թաքուն պատմություններով, վշտերով ու ժպիտներով
Ու փորձում են հոտոտել իմ հոգին…
Իսկ ես կամ փախչում եմ, կամ փարվում…

Նոր մի հրաշք միտք ծնվեց, որի հետ համաձայն չեմ,
Բայց այն ճիշտ է աքսիոմի պես`
Պատուհանից ներս էլ ոչինչ չի փոխվում…

Էս մեկը լավն էր. լռվածություն՝ տոթ, քրտնահոտ… Ահագին լավն էր, հատկապես մի քանի սուր անկյուններ