Ստեղծափորձողի լաբորատորիա

[StrangeLittleGirl]

impression, չգիտեմ` դա քեզ հետաքրքիր ա, թե չէ, չգիտեմ` ով կհավատա, ով` չէ, ես հետևում էի մրցույթին, էս պատմվածքը հատկապես էի հավանել, ենթադում էի, թե ով ա գրել, ու այդ ովը դու չէիր ինչ ճիշտն ա ճիշտը, ու անընդհատ նայում էի` տակը քոմենթ ավելացավ, թե չէ, ու նեղվում էի, որ չավելացավ: Ախր լավն ա, իրոք:

Հույս ունեմ՝ ինձ վրա չէիր գնացել

Լիլ ջան, քեզ պաչ

[Հայկօ]

Անձամբ ես ժյուրիում կայի, ու «Խաբվածը» ինձ համար առաջին տեղում էր, համապատասխան ձևի էլ քվեարկել եմ (երկու անգամ): Երևի մենք ենք շատ հին ու ժանգոտ արդեն, Վեհն ու Գեղարվեստը էլ հավուր պատշաճի չենք հասկանում, որ ինչ զի-անման հերմետիկ տառակույտ ասես՝ առաջ ա անցնում*, իսկ սենց «պլեբեյական» բաները նույնիսկ առաջին եռյակ էլ չեն մտնում: Լիլ ջան, ամեն ինչ ընտիր էր, ու գոնե մի բան հաստատ կարելի ա ասել. մի շաբաթից էդ զի-մի կարդացողներից ում ուզում ես, երբ ուզում ես հարցրու, թե իրենք ի վերջո էդ ի՞նչ էին կարդացել ու հավանել, հլը պատմեք, մենք էլ զարգանանք, էլի, երկու բառ իրար կապել չեն կարողանա, վերջ, ջնջվեց-կորավ էդ թյուրիմացությունը պատմության միջից, զրո հետք-հետևանք. բայց Հակոբ պապուն հիշելու են, ու երկար են հիշելու:





------------------------
* Ռիփ, հանգիստ :ՃՃ

[Ներսես_AM]

Հասնում էր Հակոբ պապուն։ Լիլ վերջն էր

[Բարեկամ]

Այս պատմվածքը եկավ իմեյլիս (քանի որ բաժանորդագրություն ունեի այս թեմային), կարդացի ու տարօրինակ թվաց։
Նկարագրությունները կենդանի էին, ու այնքան, որ կարծես կոչված էին համակրանք ներշնչելու ծերունու հանդեպ, բայց վերջում ինչ–որ անբնական շրջադարձ եղավ – անսպասելի ու անիմաստ։ Մեսիջ, եթե կար, աղավաղվեց ու կորավ, եթե չկար, տուժեց էսթետիկան։
Ինչ–որ շատ չարություն/գերբնական զորություններ էին դրվել մի գյուղացի պապու ուսերին...

[impression]

եթե համակրանք ես զգացել հակոբի հանդեպ, ուրեմն լավ չեմ գրել

[Շինարար]

Հույս ունեմ՝ ինձ վրա չէիր գնացել

Չէ, Բյուր ջան, էդ դու չէիր հաստատ

[StrangeLittleGirl]

Անձամբ ես ժյուրիում կայի, ու «Խաբվածը» ինձ համար առաջին տեղում էր, համապատասխան ձևի էլ քվեարկել եմ (երկու անգամ): Երևի մենք ենք շատ հին ու ժանգոտ արդեն, Վեհն ու Գեղարվեստը էլ հավուր պատշաճի չենք հասկանում, որ ինչ զի-անման հերմետիկ տառակույտ ասես՝ առաջ ա անցնում*, իսկ սենց «պլեբեյական» բաները նույնիսկ առաջին եռյակ էլ չեն մտնում: Լիլ ջան, ամեն ինչ ընտիր էր, ու գոնե մի բան հաստատ կարելի ա ասել. մի շաբաթից էդ զի-մի կարդացողներից ում ուզում ես, երբ ուզում ես հարցրու, թե իրենք ի վերջո էդ ի՞նչ էին կարդացել ու հավանել, հլը պատմեք, մենք էլ զարգանանք, էլի, երկու բառ իրար կապել չեն կարողանա, վերջ, ջնջվեց-կորավ էդ թյուրիմացությունը պատմության միջից, զրո հետք-հետևանք. բայց Հակոբ պապուն հիշելու են, ու երկար են հիշելու:

Զիի պահերով լրիվ համաձայն եմ ու ջղայնացած: Սպանեք, չեմ հասկանա, թե ինչու ա ձայն ստացել:

Մի րոպե, չհասկացա... երկրորդ անգամ կարելի՞ էր Խաբվածի համար քվեարկել:

[Claudia Mori]

Գժվում եմ քո` շրջապատն ու իրականությունը զգալու ու վերարտադրելու կարողության համար Դու մրցույթների մասնակցելու կարիք չունես Լիլ ջան, որովհետեւ առանց դրա էլ քո գործերը կարդում են ու սիրում

[impression]

Էլի էկա ես՝ իմ ցնդած պառավներով

Պատմվածք #6

Արդեն քսաներկու տարի էր, ինչ Զարուհին տնից դուրս չէր գալիս: Հիմա արդեն չէր էլ կարողանում, տեսողությունն այն չէր, քայլերն էին դարձել անվստահ, մարմինը՝ ծերությունից ու արևի երես չտեսնելուց, բամբակի նման փափկել էր, ու թվում էր՝ եթե ոտքը դռնից դուրս հանի ու մի պահ դնի իր գորգերից զուրկ հատակին, ապա փշուր-փշուր կլինի: Նրա բնակարանի բոլոր պատուհանները զմռսած էին կպչուն թղթերով ու թերթերով, ու արևը վերջին անգամ նախորդ դարում էր լուսավորել այդ երկու սենյակներն ու փոքրիկ խոհանոցը: Տանը չկար արտաքին աշխարհի հետ հաղորդակցվելու և ոչ մի պարագա՝ ոչ հեռուստացույց, ոչ ռադիոընդունիչ, ոչ էլ անգամ հեռախոս: Չնայած, Զարուհին հաղորդակցվելու կարիք էլ չուներ երևի թե, որովհետև չուներ բարեկամներ, բացի մի կնոջից, ով իրեն ուտելիք էր բերում շաբաթը մի անգամ, ու նաև որևէ կապ չուներ նա այն քաղաքի հետ, որտեղ ապրում էր:

Նրա տանը միշտ թիթեռներ կային՝ սպիտակ, համարյա թափանցիկ թիթեռներ, որոնք տարիներով ապրում էին այնտեղ, քանի որ իրենց գոյության համար բոլոր նպաստավոր պայմանները ստեղծված էին՝ դարավոր շորեղենը, որին երբեք ոչ ոք չէր դիպչում, որոնք տարիներով արև չէին տեսել, ու վաղուց արդեն կորած էին փոշու մեջ, կույտերով թերթերն ու ամսագրերը, որոնք Զարուհին հավաքել էր Երևան գալուց ի վեր, հնության ու բորբոսի մեջ փտող տունը... Թիթեռներն ամենուր էին՝ հազարավոր ապակե մանր ու մեծ տարաների մեջ, որոնք առանց կափարիչի դրված էին նրա փոքր խոհանոցում, ուր առանց դրանց էլ, մեծ երևակայություն էր պետք տեղաշարժվելու համար, լոգասենյակում, ուր լոգարանի մեջ լցված ջուրը տարիներով մնում էր, որովհետև Զարուհին լողանալու փոխարեն նախընտրում էր սպիրտը թաթախել բամբակի մեջ ու էդպես իրեն մաքրել, անկողինների մեջ, զգեստապահարաններում, թախտի ու բազկաթոռների՝ արդեն ցանց դարձած ծածկոցներին, վարագույրներին ու անգամ միջանցքի պատին փակցրած աշխարհի քարտեզի վրա: Ցեցերը վաղուց կերել էին Հնդկաստանը, ու Զարուհին միշտ հոգոցով ասում էր, որ մի օր էլ իրեն են ուտելու...


Զարուհին ծնվել էր Եգիպտոսում՝ Կահիրեում, ուր փախել էին ծնողները 15 թվի կոտորածների ժամանակ: Հայրը՝ Ավետիքը, շուտով կարողացել էր իր առևտրական ընկերությունը հիմնել, ու բավական կարճ ժամանակահատվածում դարձել էր հաջողակ ու հարգված վաճառական: Նա գնել էր մի մեծ, սպիտակ տուն՝ հսկայական պարտեզով, որի մեջտեղում շատրվան կար, իսկ տան շուրջբոլորը՝ պտղատու ծառեր ու ծաղիկներ: Շուտով Ավետիք Աղան հայտնի էր դարձել տեղի հայկական համայնքում, նրան հարգում էին՝ որպես արդար առևտրականի և ընտանիքի օրինակելի հոր:


Զարուհու տանը շատ իրեր կային, որոնք նրա բնակարանը դարձնում էին տարօրինակ ու մի քիչ էլ վախեցնող թանգարանային սենյակ, ու այնտեղ իրենց պատվավոր տեղն էին զբաղեցնում տարբեր խաղալիքներն ու տիկնիկները: Հետսովետական շրջանում Հայաստանում ուրիշ ոչ մի տեղ նման հետաքրքիր խաղալիքներ չէիր գտնի, իսկ նա մի հսկայական հավաքածու ուներ շարժվող այծերի, միզող մանչուկների, աչքերը շարժող բացիկների, որոնք միշտ պատված էին փոշու ու սարդոստայնի շերտով, որը տարիների ընթացքում գնալով հաստանում էր: Մոխրամանի կողքին կար մի արծաթե շան գլուխ, որի բերանը բացվում էր, իսկ կոկորդում ծխախոտներ էին պահված, որոնք հյուրերին հյուրասիրելու համար էին, սակայն երբեք ոչ ոք հյուրասիրվելու պատվին չէր արժանացել, որովհետև Զարուհու տանը ծխել չէր կարելի: Ընդհանրապես, նա ամեն ինչին վերաբերվում էր խիստ ուրույն ձևով, ուներ հավաքածու այն ամենի, ինչ երբևէ գնել կամ ձեռք էր տվել: Օրինակ, նրա գրասեղանին, որը նույնպես, արդեն կես դարից ավել չէր ծառայել իր բուն նպատակին, կային Սովետական Ոզնի, Գարուն ու այլ թեթերի ու ամսագրերի կույտեր՝ դեղնած ու խունացած, որ քեզ թվում էր՝ ձեռք տաս թե չէ՝ կփշրվեն: Խոհանոցը նույնպես լի էր բազմազան իրերով, որոնք հաստատ երբեք ոչ մի բանի պետք չէին գալու, բայց նա դրանք պահում էր, ու խիստ զայրացավ մի օր, երբ իրեն ամեն շաբաթ կերակուր բերող կնոջ երեխան, ով առաջին անգամ էր հայտնվել հրաշքների այդ աշխարհում, տեսավ խոհանոցի մի անկյունում փաթաթված «ճտիկներով» ցելոֆանները, ու բոլորը «ճտացրեց»: Զարուհին այնպես էր վրդովվել, որ երեխային թվաց, թե ճտիկները նրա մարմնի մի մասն էին, ու ամեն անգամ ճտացնելով նա ծեր կնոջն անասելի ֆիզիկական ցավ էր պատճառել:


Ավետիք Աղայի գործերը գնալով ավելի լավ էին ընթանում, ու նա իր տունը լցնում էր արտասահմանից բերած կահ-կարասիով, իր երկու աղջիկներին ու որդուն հագցնում եվրոպական մոդայի վերջին ճիչին համապատասխան, գնալով ավելանում էին ընտանի կենդանիները, իսկ տան սպասավորների թիվն արդեն անցնում էր տասից: Երեխաները գնում էին տեղի դպրոցն ու նաև գրանցված էին հայերենի խմբակում: Նրանք միշտ առանձնանում էին եգիպտացի վատ հագնված ու անխնամ տեսքով երեխաներից: Բոլորը գիտեին, որ նրանք Ավետիք Աղայի զավակներն են, ու միայն այդ մարդու անունը բավական էր, որ հարգանքով ու պատկառանքով լցվեն նրա երեխաների հանդեպ:

Աղջիկները նաև գնում էին ասեղնագործության, թեև միայն Զարուհին էր, որ ինչ-որ հաջողությունների էր հասնում, այն էլ՝ միայն իր համառության շնորհիվ, իսկ մեծ աղջիկը՝ Կատարինեն, ընդհանրապես զուրկ էր որևէ բանով հետաքրքրվելու ունակությունից, ու դասերն անցկացնում էր հորանջելով: Հայրը նկատել էր, որ Կատարինեին ուսումը չի հետաքրքրում, ու նկատել էր նաև, որ նա ժամերով նստում էր պատուհանի գոգին՝ ձևացնելով, թե ասեղնագործում է, բայց իրականում նայում էր դրսում աշխատող երիտասարդներին: Ավետիք Աղան խորհրդակցեց կնոջ հետ, և երկուսն էլ եկան համաձայնության՝ հենց Կատարինեն չափահաս դառնա, պետք է նշանել: Ավետիք Աղան երկար չմտածեց, թե ում կնության տա իր ավագ դստերը: Մի անգամ իր գործընկներների հետ խաղաթղթի սեղանի շուրջ որոշվեց, որ նրանցից մեկի որդին էլ կդառնա Կատարինեի ամուսինը:

Աղջիկը երջանիկ էր, պետք էր ընդամենը մինչև հաջորդ տարեդարձ դիմանալ անվերջանալի դասերին ու կատարել ձանձրալի ու անիմաստ հանձնարարությունները, որոնք իր քույրն անում էր ջանասիրաբար, ու թվում էր, թե հետաքրքրվում է աշխարհում տեղի ունեցող ամեն ինչով, բայց Կատարինեն գիտեր՝ իրականում Զարուհին ավելի անտարբեր էր ամեն ինչի հանդեպ, քան հենց ինքը: Ինքը գոնե տղաներով էր հետաքրքրվում, իսկ քույրը ամբողջ օրը քիթը խոթում էր գրքերի մեջ, որ հետո հոր մոտ գլուխ գովի: Այդ ամենն արվում էր խիստ արիստոկրատ կերպով, և երեխաներին խրախուսում կամ նկատողություն էին անում՝ հաշվի առնելով նրանց ամեն մի քայլը ու իրենց ասած ամեն մի խոսքի հետևանքը:


Հայրենադարձվելուց հետո Զարուհին տարիներ շարունակ աշխատեց գրադարանում, որը նրան ձգեց միայն մի բանով՝ քանի որ նա շատ էր սիրում ամեն ինչ կուտակել ու ինչ-որ, միայն իրեն համար հասանալի կերպով դասակարգել, այստեղ նա գտավ դասակարգված հնության մի հսկայական հավաքածու, ու նրա տարօրինակություններն էլ ավելի խորացան: Կամաց-կամաց նա սեփական տունը վերածեց գրադարանի մակետի, ու անգամ սեփական գրքերը սկսեց հաշվառել: Նա այդպես էլ չամուսնացավ, թեև տղամարդիկ նրանով շատ էին հետաքրքրվում: Ուղղակի ոչ մի տղամարդ չկարողացավ հետաքրքրել նրան այնքան, որ նա ձեռ քաշի իր փոշոտ ու անպետք իրերով լի բնակարանից: Կատարինեն, ով ամուսնու հետ մի տարի էլ չէր ապրել, բաժանվել էր ու քրոջ հետ միասին վերադարձել Հայաստան, ու նրանք միասին ապրեցին մինչև Կատարինեն մի օր անհաջող կերպով ընկավ ու կոտրեց ոտքն ու ողնաշարը: Կոտրել էր ոտքի թաթն, ու այն ծեր կնոջը տվել էր խեղկատակ բալետի պաուհու տեսք, ով արդեն այնքան էր մեծացել, որ անգամ ինքը սեփական տարիքը չէր հիշում, իսկ հիվանդության մի ամսվա ընթացքում կզակին մազեր էին աճել, ու քանի որ ողջ կյանքում ծխող էր եղել, ձայնը կոշտ էր, ու երբ բժիշկը առաջին անգամ եկել էր նրան զննելու, Զարուհուն ասել էր, թե «ամուսնուն» պետք է տեղափոխեն հիվանդանոց: Սակայն բժիշկը չգիտեր, որ Զարուհին անգամ իր հին ավելները տնից դուրս չէր հանում, ուր մնաց թե՝ քրոջը հաներ, ու որոշվեց, որ Կատարինեն կմնա տանը՝ մեռնելու, քանի որ բուժվելու մասին խոսք գնալ չէր կարող:

Զարուհին հաջողացրել էր քրոջ մահը նույնպես գաղտնի պահել, ու մի քանի օր նրան թողել էր տանը՝ վախենալով, որ եթե քրոջ՝ թեկուզ արդեն անկենդան մարմինն էլ չլինի, ինքը լրիվ մենակ կմնա՝ իրեն սարսափեցնող թիթեռների հետ: Նա վաղուց դադարել էր զգալ ժամանակի հոսքը, չէր հիշում, թե ինչ է արևի լույսը, իր համար գնումներ կատարող կնոջն էլ չէր տեսնում արդեն, որովհետև կինը, չդիմանալով Զարուհու տարօրինակություններին, տոպրակները թողնում էր դռան դիմաց ու զանգը տալով՝ հեռանում, իսկ թոշակն էլ ստանում էր հենց այդ կինը՝ Զարուհու փոխարեն ստորագրելով: Երբ վերջին անգամ Զարուհուն տեսել էր, պատմել էր ընկերուհիներին, որ նա նմանվել էր Էդգար Պոի «Աշերների տան անկումը» պատմվածքի միջի ուրվականանման պառավներին, ովքեր այնքան էին ծերացել ու այնքան էին խորացել սեփական հիվանդ ուղեղի մեջ, որ նմանվել էին կենդանի մեռելների: Մազերը համարյա լրիվ թափվել էին, դեմքը սպիտակ էր, աչքերը՝ ջրոտ ու գրեթե անգույն: Մեջին կուզ էր առաջացել, քայլում էր կռացած, կզակն ու քիթը սրվել էին, եղունգները՝ երկարել, իսկ մատները նմանվում էին բարակ ոսկորների: Զարուհուն պետք է լուսանկարեին տան պայմաններում, որովհետև նա կտրականապես հրաժարվում էր տնից դուրս գալ, իսկ անձնագրի ժամկետը լրանում էր, թոշակից կզրկվեր, ու լուսանկարիչը, իր տեխնիկան շալակած, եկել հասել էր նրա դուռը, սակայն, իմանալով, որ իրեն պետք է լուսանկարեն, Զարուհին դուռը շրխկացրել էր հյուրերի երեսին՝ ասելով, թե ինքը առանց անձնագրի էլ կապրի, քանի որ իրեն արդեն շատ չի մնացել:

Մեկ շաբաթ անց, երբ փրկարարները կոտրեցին Զարուհու դուռը, քանի որ նա երեք օր էր՝ չէր պատասխանում դռան զանգերին, ցանց դարձավ ծածկոցով թախտին գտան նրա՝ ամբողջությամբ սպիտակ թիթեռներով պատված անշունչ մարմինը: Նրա հուղարկավորությունից հետո տունը մնաց այն միակ մարդուն, ով հոգ էր տանում Զարուհու մասին մինչև մահ՝ ուտելիք բերող կնոջը, ու նա այն շատ արագ վաճառեց՝ մի քանի շաբաթ դարավոր անպետք իրերից մաքրելուց հետո: Բախտի բերմամբ տունը գնեց իմ ընկերներից մեկը, ով, սակայն, մինչև հիմա բողոքում է չգիտես որտեղից հայտնվող սպիտակ թիթեռներից, որոնց դեմն առնել ուղղակի հնարավոր չէ...

[Ռուֆուս]

Մարկեսյան էր, հատկապես թիթեռների պահը Շատ շատ լավն էր

[CactuSoul]

Իրոք լավն էր
Միայն թե ինձ թվում է, որ երրորդ ու չորրորդ պարբերությունները լավ կլիներ տեղերով փոխել, հը՞

[impression]

չէ, ես տենց չեմ կարծում բայց դե ընկալման խնդիր ա, կարող ա քեզ համար տենց ավելի հարազատ լիներ

[impression]

Ռուֆ, ես նվաղում եմ էն հաճույքից, որ դու արդեն Մարկեսի համն ու հոտը գիտես

[impression]

Շատ եմ վախենում այն պահից, երբ ես
հստակ կիմանամ, որ վերջին հասա,
ու մինչ էդ պահը ինչ արած լինեմ,
կմնա անտեր, կիսատ կմնա,
բայց ավելի եմ տխրում նրանից,
որ ինչքան էլ լայն բախտը ինձ ժպտա,
էդ վերջին պահին պիտի ընդունեմ,
որ ես իմ կյանքից բան չհասկացա...

[impression]

Տրեվիս Թաունսենդ, քեզ խաբում են

10 տարի փոստատար աշխատելուց հետո Տրեվիսը մի օր իմացավ ճշմարտությունը: Ճշմարտությունը նրա մոտ եկավ ոչ թե խրթին բանաձևերի, սուրբ գրությունների, մարգարեների տեսքով, այլ՝ ճերմակ խալաթով: Ճշմարտությունը բերողն ուղղեց ակնոցն ու նստեց խոհանոցից բերած քառակուսի, առանց հենակ աթոռին, ձեռքերը խաչեց ու ուշադիր զննելով հիստերիայի մեջ ջղաձգվող Տրեվիսի ճարպոտ դեմքը՝ հարցրեց.
- Դե՞...
Տրեվիսը արցունքները մաքրեց իր վանդակավոր վերնաշապկի թևքով ու չգիտես ինչու՝ միանգամից հանգստացավ: Նա միշտ ակնածում էր խալաթավոր մարդկանցից, իսկ եթե խալաթավորը նաև ակնոց էր կրում, Տրեվիսը սկսում էր նախանձել, որովհետև համոզված էր, որ ակնոց կրում են միայն շատ խելացի մարդիկ, իսկ ինքը հեռու էր խելացի լինելուց:
- Տրե..եվիս,-հանդիսավոր կմկմաց նա, ապա քաջություն հավաքելով մի շնչով շարունակեց,- Տրեվիս Թաունսենդ:
- Ինչո՞վ ես զբաղվում, Տրեվիս,-ժպտաց ակնոցավորը, ու Տրեվիսը մտածեց, որ լավ կլիներ, եթե նա նույնպես ներկայանար:
- Փոստատար եմ,-պատասխանեց Տրեվիսը: - Պայուսակս, նայեք, մահճակալի մոտ, մեջը նամակներ են, պետք է ժամանակին հասցնեմ տերերին, նամակներն ուշացնել չի կարելի: Թերթեր կան, ամսագրեր, մարդիկ սպասում են, իսկ եղբորս կինը, նա շատ զզվելին է, չի թողնում, որ ես անկողնուց վեր կենամ, որովհետև երեկ քնելիս ուշադիր չեմ եղել և միզել եմ անկողնուս մեջ: Բայց ես ամեն օր չեմ միզում: Հիմնականում ուշադիր եմ քնում: Բայց նա ինձ միշտ ձեռք է առնում, մենակ նա չէ, բոլորը: Ախր այդ ազգանունը՝ Թաունսենդ... Բժիշկ, դուք բժիշկ եք չէ՞, ինձ ոչ ոք Թաունսենդ չի ասում, բոլորը գոռում են Դաունսենդ, որովհետև եղբորս կինը պատմել է նրանց, որ ես մեկ-մեկ միզում եմ քնած ժամանակ: Բժիշկ, խնդրում եմ, համոզեք նրան, որ թողնի ես գնամ իմ գործերով: Ասեք, որ ես...
- Լավ,-ընդհատեց խալաթավորը ու շրջվեց դեպի Տրեվիսի եղբայրն ու նրա կինը, ովքեր կանգնած էին դռան մոտ:
Ջեյմսը՝ Տրեվիսի եղբայրը, մոտեցավ բժշկին և նրա ականջին շշնջաց.
- Հուսով եմ՝ չեք հավատում նրա ցնդաբանություններին, մենք միշտ լավ ենք վերաբերվել եղբորս: Մորս մահից հետո ես եմ նրան պահել, այդ ժամանակ նա տասնհինգ տարեկան էր: Կինս էլ երբեք նրան չի նեղացրել, բժիշկ:
- Հասկանում եմ,- գլուխը շարժեց բժիշկը,-հիվանդի մոտ մանիակալ դեպրեսիվ սինդրոմ է: Կբուժենք, մի մտածեք: Հիմա կուզենայի ձեզ հետ առանձին զրուցել մի փոքր: Տրեվիս, հիմա ես կգնամ խոհանոց, թեյ խմելու, դու մի փոքր հանգստացիր, շուտով կգամ:
- Լավ, բժիշկ,-հառաչեց Տրեվիսը,-բայց շատ չուշանաք, ես նամակներ ունեմ մարդկանց հասցնելու:

Խոհանոցում Ջեյմսի կինը՝ Սինտիան, չդիմացավ ու սկսեց արտասվել:
- Բժիշկ, ախր մենք նրան միշտ այնքան լավ ենք վերաբերվել, ամեն ինչ արել ենք, որ իր համար լավ լինի: Ինչու՞ է նա նման բաներ ասում մեր մասին: Երբ ես ամուսնացա Ջեյմսի հետ, Տրեվիսը փակված էր տանը, ու նա խելագարվում էր դրանից: Դե, Ջեյմսը աշխատում էր, վախենում էր եղբորը մենակ դուրս թողնել, թեև մեզ մոտ խաղաղ ավան է, մարդիկ էլ բոլորն իրար ճանաչում են, բայց ամուսինս որոշել էր, որ Տրեվիսի համար ավելի լավ կլինի նստել տանն ու հեռուստացույց դիտել առավոտից իրիկուն: Երբ ես եկա, հասկացա, որ տղային պետք է մի զբաղմունք գտնել, որ նա ավելի է խենթանում՝ տանը փակված: Մի քանի տեղ փորձեցինք նրան տեղավորել, բայց Տրեվիսը ոչ մի տեղ երկար չկարողացավ մնալ, ու մենք ի վերջո նրա համար հորինեցինք այս փոստատարի գործը: Նա, իհարկե, փոստատար չէ, բայց մենք մի քանի թերթ ու ամսագիր գնեցինք, լցրեցինք պայուսակի մեջ, մի քանի ծրար գնեցինք, վրան գրեցինք մեր հարևանների հասցեներն ու տվեցինք իրեն: Նա սկսեց մեծ ուրախությամբ դրանք ամեն առավոտ տանել մեր հարևաններին, որոնց նախօրոք զգուշացրել էինք, որ Տրեվիսն էդպես խաղում է: Նա տասը տարի համոզված է եղել, որ ինքը փոստատար է աշխատում: Ամեն օր առավոտյան նա գնում էր «աշխատանքի», Ջեյմսը նրան աշխատավարձ էր տալիս, որը կրկին ծրարով խցկում էինք նրա պայուսակն ու վրան գրում իր անուն ազգանունը: Ամեն անգամ դա տեսնելիս երեխայի պես ուրախանում էր: Բայց երեկ նա ընկավ ու կոտրեց ոտքը, ու երբ այսօր հասկացավ, որ չի կարողանալու գնալ իր ամենօրյա գործին, հիստերիա սկսվեց մոտը, մենք էլ չիմացանք ինչ անել, մեր ավանում հոգեբույժներ չկան, ստիպված կանչեցինք ձեզ:
Բժիշկը կում արեց թեյից ու նորից ուղղեց ակնոցը:
- Շատ ճիշտ եք արել, տիկին Թաունսենդ, մեր հոգեբուժարանում այսօր ես էի հերթապահում, և անմիջապես եկա: Ինչ խոսք, հիվանդին խնամք է անհրաժեշտ, սակայն նաև պետք է նրա գլխում կարգուկանոն հաստատել: Ես վերադառնամ Տրեվիսի մոտ, շնորհակալ եմ թեյի համար:

- Տրեվիս, ուշադիր լսիր, թե ինչ կասեմ քեզ հիմա.-ասաց բժիշկը՝ նստելով Տրեվիսի մահճակալի մոտ, ով նորից սկսել էր հեկեկալ ու ընթացքում քիթն էր աղմուկով մաքրում վերնաշապկի թևքին: - Նախ, մի խնչիր: Հետո՝ ինչու՞ ես վերնաշապկով պառկած: Ինձ լսիր, Տրեվիս, հիմա ես կհաշվեմ մինչև հինգը ու դու կքնես: Մեկ, աչքերդ ծանրանում են, Տրեվիս, երկու, դու զգում ես, թե ոնց են կոպերդ փակվու՜մ, երեք, ոչ մի բանի մասին չե՜ս մտածում, չո՜րս, դու արդեն քնում ես, հենց ասեմ հինգ, կքնես... հինգ:
Բժիշկն ինքն աչքերը վաղուց փակել էր ու հանգիստ ձայնով շարունակում էր խոսել. - Տրեվիս, քնած ես, բայց լսում ես ինձ: Ուշադիր ինձ լսիր, այ տղա, դու փոստատար չես, քեզ խաբել են, դու ոչ մի տեղ չես աշխատում, քեզ համար առոք-փառոք ապրում ես, հիմա ի՞նչ ես ղզիկի նման նվնվում, մեծ մարդ ես, ամոթ էլ է, ոտքդ ես կոտրել, տեղդ պառկիր, մինչև կլավանաս էլի, հետաքրքիր մարդ ես տո:

Եթե նա այդքան տարված չլիներ իր գործով, կնկատեր, որ Տրեվիսը լայն բացված աչքերով ու նույնքան լայն բացված բերանով ապշած իրեն է նայում:

Ջեյմսն ու Սինտիան խոհանոցում լուռ նստած իրար էին նայում, ամեն մեկը մտովի փորձում էր հասկանալ, թե ինչ է կատարվում Տրեվիսի սենյակում, երբ դուռը շատ ուժեղ թակեցին: Ջեյմսն այն բացեց ու ապշած նայեց դրսում կանգնածներին.
- Շերիֆ ՄակՔարթի, բարով եկաք, Բրեդ, Լորրի, ներս եկեք, տղաներ:
- Ջեյմս, ողջույն,-գլխարկը մի փոքր բարձրացնելով ասաց շերիֆը:- Լսիր, էս հոգեբուժարանի մեքենան, որ տանդ դիմաց կանգնած է, ո՞վ է եկել:
- Բժիշկ ենք կանչել Տրեվիսի համար, հիստերիա էր մոտը, ոտքը կոտրել է երեկ, այսօր ուզում էր վեր կենալ անկողնուց, երբ հասկացավ, որ չի կարողանում, միանգամից վատացավ:
- Հիմա բժիշկն ու՞ր է:
- Տրեվիսի հետ:
- Բրեդ, Լորրի,-գլխով ոստիկաններին նշան արեց շերիֆը: Ոստիկանները միանգամից անցան Տրեվիսի սենյակ:
- Շերիֆ ՄակՔարթի, ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ են ոստիկանները գնում Տրեվիսի սենյակ,-խառնվեց Սինտիան:
- Միսիս Թաունսենդ, քիչ առաջ ահազանգ ստացանք, որ քաղաքի հոգեբուժարանից հոգեկան հիվանդ է փախել հոգեբուժարանի մեքենայով: Իմ պարեկներից մեկն էլ տեսել էր, որ ձեր տան դիմաց այդպիսի մեքենա է կանգնած:
Մինչ Բրեդն ու Լորրին խալաթավորի ձեռքերը ոլորած դուրս էին բերում Տրեվիսի սենյակից, նա գոռում էր.
- Տրեվիս, դու փոստատար չե՜ս, դու՜ փոստատար չե՜ս.... Քեզ խաբու՜մ են: