Ստեղծափորձողի լաբորատորիա

[Claudia Mori]

Վայ ես չկամ ձեր տուն է բերել հիվանդանոցի փոխարեն

Հ.Գ. վարկանիշ չի թողնում տալ

[impression]

Ինձ փորձում ես այնպես թողնել,
Որ ե´ս լինեմ մեղավորը,
Ու այսուհետև առանց քեզ
Անիծեմ իմ ամեն օրը:

Ու էդպես էլ չհասկանամ,
Որ դու էիր անսիրտն այն, որ
Ե´ւ ինձ էսպես մենակ թողիր,
Ե´ւ ինձ դարձրեցիր մեղավոր:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ փորձում ես այնպես թողնել,
Որ ե´ս լինեմ մեղավորը,
Ու այսուհետև առանց քեզ
Անիծեմ իմ ամեն օրը:

Ու էդպես էլ չհասկանամ,
Որ դու էիր անսիրտն այն, որ
Ե´ւ ինձ էսպես մենակ թողիր,
Ե´ւ ինձ դարձրեցիր մեղավոր:

Լիլ, էս ի՞նչ էր

[impression]

Բյուր ջան, բանաստեղծություն ա` գրված բանաստեղծելու բոլոր կանոններով: Աչքդ սովոր չի ինձնից տենց բաներ կարդալ, դրանից ա

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, բանաստեղծություն ա` գրված բանաստեղծելու բոլոր կանոններով: Աչքդ սովոր չի ինձնից տենց բաներ կարդալ, դրանից ա

Բարևներով իսկական
Արամայիս Սահակյան

[impression]

Բարևներով իսկական
Արամայիս Սահակյան

Բյուր ջան, ինձ մարդիկ, ու արդեն շատերը, մեղադրում են, որ ես շփ-թփ եմ անում գրելիս: Որ բանաստեղծությունը պետք ա ձևի մեջ լինի, որ հանգ գոյություն ունի, տողաչափ, էլ եսիմ ինչեր: Ես էլ երկար ժամանակ փորձում էի մարդկանց բացատրել, որ եթե դու կարողանում ես ակադեմիական աճով գրել, բայց ընտրում ես սպիտակ ոճը, էլ քեզ մեղադրելու բան չունեն, դու արդեն ապացուցել ես, որ ակադեմիական ոճով գրել գիտես: Էդ ոնց որ նկարիչը, որ եթե ուղիղ գիծ քաշել չգիտի, ու խզբզածի անունը դնում ա աբստրակտ արվեստ, ծիծաղալու ա ինչ-որ տեղ, բայց եթե մարդու խզբզածի մեջ տեսնում ես, որ ինքը չէ, այ մարդ, գիտի նկարել, ուղղակի ինչ-ինչ ներքին պատճառներով, աշխարհայացքով, ընկալմամբ, զգացողություններով, ուզում է արտահայտվել աբստրակցիոնիզմի միջոցով, թող արտահայտվի, ինչ ա էղել:
Հիմա էս ոտանավորով ես փորձեցի ցույց տալ, որ գիտեմ հանգն ինչ ա, ու կարողանում եմ կաղապարի մեջ էլ ինչ-որ չափով միտք դնել: Իսկ թե ոնց եմ ես սիրում գրել ընդհանրապես, դա արդեն թող մնա իմ որոշելիքը:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, ինձ մարդիկ, ու արդեն շատերը, մեղադրում են, որ ես շփ-թփ եմ անում գրելիս: Որ բանաստեղծությունը պետք ա ձևի մեջ լինի, որ հանգ գոյություն ունի, տողաչափ, էլ եսիմ ինչեր: Ես էլ երկար ժամանակ փորձում էի մարդկանց բացատրել, որ եթե դու կարողանում ես ակադեմիական աճով գրել, բայց ընտրում ես սպիտակ ոճը, էլ քեզ մեղադրելու բան չունեն, դու արդեն ապացուցել ես, որ ակադեմիական ոճով գրել գիտես: Էդ ոնց որ նկարիչը, որ եթե ուղիղ գիծ քաշել չգիտի, ու խզբզածի անունը դնում ա աբստրակտ արվեստ, ծիծաղալու ա ինչ-որ տեղ, բայց եթե մարդու խզբզածի մեջ տեսնում ես, որ ինքը չէ, այ մարդ, գիտի նկարել, ուղղակի ինչ-ինչ ներքին պատճառներով, աշխարհայացքով, ընկալմամբ, զգացողություններով, ուզում է արտահայտվել աբստրակցիոնիզմի միջոցով, թող արտահայտվի, ինչ ա էղել:
Հիմա էս ոտանավորով ես փորձեցի ցույց տալ, որ գիտեմ հանգն ինչ ա, ու կարողանում եմ կաղապարի մեջ էլ ինչ-որ չափով միտք դնել: Իսկ թե ոնց եմ ես սիրում գրել ընդհանրապես, դա արդեն թող մնա իմ որոշելիքը:

Լիլ, բայց ակադեմիական ոճում էս գրածդ ասելիք չունեցող ուղղակի կառուցվածք ա հանգ-չափ պահած, ուրիշ ոչինչ: Պետք չի էլի: Արի դու սպիտակ գրի, թող ոմանք էլ չսիրեն:

[impression]

թող ոմանք սիրեն, պիտի ասեիր, ես կորցնում եմ աուդիտորիան աաա~

[Lem]

Լիլ, բայց ակադեմիական ոճում էս գրածդ ասելիք չունեցող ուղղակի կառուցվածք ա հանգ-չափ պահած, ուրիշ ոչինչ: Պետք չի էլի: Արի դու սպիտակ գրի, թող ոմանք էլ չսիրեն:

Բյուր, ասելիք կա էստեղ: Ու բաժանված, ինքն իրեն կրծող մարդու ողբերգություն կա, որ որոշ հոգեվիճակներում նյարդերով ես հասկանում: Այնպես որ մատուցման ձեւը կարող ես չհավանել՝ ինչքան ուզում ես, բայց ասելիքին բան մի ասա:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ասելիք կա էստեղ: Ու բաժանված մարդու ողբերգություն կա, որ որոշ հոգեվիճակներում նյարդերով ես հասկանում: Այնպես որ մատուցման ձեւը կարող ես չհավանել՝ ինչքան ուզում ես, բայց ասելիքին բան մի ասա:

Է˜հ Լիլ, ծեծված ա:

[impression]

լիլը քո հետ համամիտ ա բյուր

[Ariadna]

Բայց ո՞վ ասեց որ առանձնապես հանգ կար, հատկապես երկրորդ տունը

[impression]

Ան ջան բա հանգը պոզով պոչով ա լինում?
հլը էն շնորհակալողներին նայի է

[Freeman]

Ան ջան բա հանգը պոզով պոչով ա լինում?
հլը էն շնորհակալողներին նայի է

Չհասկանամ
թողիր

ոնց-որ էնքան էլ չեն բռնում,մի հատ տռուսիկի մասին գրի,որ ներենք

[Շինարար]

Ինձ փորձում ես այնպես թողնել,
Որ ե´ս լինեմ մեղավորը,
Ու այսուհետև առանց քեզ
Անիծեմ իմ ամեն օրը:

Ու էդպես էլ չհասկանամ,
Որ դու էիր անսիրտն այն, որ
Ե´ւ ինձ էսպես մենակ թողիր,
Ե´ւ ինձ դարձրեցիր մեղավոր:

Իմփրեշըն ջան, գրիր ոնց գրվում ա կամ գրցվում ա, թող ես էլ (եսը պայմանական չհավանողն ա) կամ մեկ ուրիշը չհավանի, իմ կարճ խելքով, կարևորը որ գրողը գրի էնպես, ոնց իրա մոտ, իրա ներսում կա՝ առանց հատուկ ոճավորելու, առանց եսիմինչի, ու եթե արդյունքում ինչ-որ ոճով, ինչ-որ չափով ա ստացվում, էդ ժամանակ ա լավը լինում, եթե իրականում իրա մեջ հենց էդպես լավն ա եղել, հենց էդ ոճով, էդ չափով, էդ տառերի ու բառերի հերթականությամբ...

Էս ստեղծագործողի անկյունում ամենավատ բանը իհարկե խորհուրդ տալն ա, որովհետև ստեղծագործողին իրա ես-ից պոկելու փորձի նման մի բան ա էդ խորհուրդ տալը, բայց էս իմ խորհուրդը խորհուրդների կարիք չունեցող մեկին խորհուրդ չլսելու մասին ա, հուսով եմ էդ առումով ներելի ա...

Ու ուզում ես հանգով գրի, ուզում ես անհանգ, ուզում ես արձակ, ես (եսը ես եմ) քո մանրապատումներն եմ սիրում, կարող ա ստեղ ցույց տվեցի իմ ընդհանրապես բան չհասկանալը ու խորհուրդս վերջնականապես արժեզրկեցի, բայց իմ կարծիքով հենց մանրապատումներում ես ամենաանխառն ձևով դու գրում հենց էնպես, ոնց կա:


Եթե ասածս էս վերջին խոսք ու զրիցի հետ կապ չուներ, ես ներողություն եմ խնդրում, ես միշտ ամեն ինչ թարս եմ հասկանում: