Ստեղծափորձողի լաբորատորիա

[Ռուֆուս]

Լիլ, ափսոս քեզ վարկանիշ չեմ կարող տալ, թե կանաչ, թե կարմիր Բայց կհիշացնես, ես սա հենց էնպես չեմ թողնի

Ահավոր լավն էր, նախքան Դայուշի գրառումը կարդալը ես էլ The Eternal Sunshine of Spotless Mind-ը հիշեցի Մի քիչ շուտ շուտ սենց անտաղանդ բաներ գրի էլի

Ապրես

[CactuSoul]

Լիլ, վերջինն, իրոք որ, անտաղանդ ա… քո համեմատ
Բայց լավն էր ամեն դեպքում

[impression]

Ինձ համոզում եմ, որ չեմ սխալվել`
Էդքան մնալով քո կյանքում մեխված,
Չէ որ ցավն էլ է պետք հանդարտ մաղել,
Որ մեջը գտնես լույսի փոքր կայծ:

Ու հենց որ գտա, իրեն կվերցնեմ,
Քեզնից էլ արդեն կունենամ գաղտնիք,
Իմ ափերի մեջ թաքուն կպահեմ
Քեզնից մնացած արևը փոքրիկ:

Ու չեմ պայքարի, ու կհանձնվեմ,
Հետ կքաշվեմ ու կնայեմ հեռվից,
Թե դու, ում այդքան, այդքան սիրում եմ,
Ինչ հեշտ ու ճիշտ ես ապրում առանց ինձ:

[impression]

Դու լողում ես, շարժումներդ
Սահուն են, դու բաժանված ես
Լիքը դու-երի, որոնք ժպտում են
Ամեն անկյունից, իսկ քո ձայնը
Դարձել է մի ողջ երգչախումբ`
Նույն տոնայնության ու նույն բառերի
Անթերի կատարմամբ:
Ձկները ջրում կպել են սառը
Պատուհան-ապակուն ու նայում են մեզ
Հետո իրար հետ բան են քննարկում
Ու ծիծաղում են:
Նկարի աթոռն իջավ ու նստեց
Գետնին, ու ասես դա դեռ հերիք չէր,
Ոտքերն էլ խաչեց, սիգարետ ուզեց:
Արդեն վախեցած ես անջատում եմ
Հեռուստացույցը, մնում էր մեկ էլ
Շնաձուկը գար` արցունքոտ աչքերն
Ու լիքը քիթը սրբեր շորերիս:
Հետո նորից դու, ծիծաղում ես, ու
Ձայնդ լսվում է իմ գլխի ներսից,
Ինձ ես մեկնում քո հենց նոր ծխածը
Ու ասում` քաշի, նորմալ ա, նոր ես,
Պայթել ես լրիվ, քաշի՜, բան չկա:

[Ռուֆուս]

Լիլ, ուռա՞ծ ես Փսիխոդելիա էր, լավն էր

[impression]

Լիլ, ուռա՞ծ ես Փսիխոդելիա էր, լավն էր

չէ, օֆիսում եմ, պարապ եմ մնացել

[impression]

Կյանքը ցեմենտի մեջ

Ես հաջողակ եմ: Դա ասում են բոլորը, ովքեր ինձ ճանաչում են: Ես ունեմ տուն, ունեմ ավտոմեքենա, ունեմ աշխատանք, ունեմ ինձ գրկող: Իմ խոհանոցը սարքել եմ այնպես, որ գրեթե ոչինչ կարիք չլինի անելու ինքնուրույն: Ափսեները լվացվում ու չորանում են առանց իմ մասնակցության, ընթրիքը պատրաստվում է մի քանի րոպեի ընթացքում` եթե նախօրոք մոռացած չեմ լինում այն գնած լինել սուպերմատրկետի սառնարանից: Մեր հագուստը նույնպես լվացվում ու չորանում է առանց իմ մասնակցությունը պահանջելու: Իրականում երևի միակ գործողությունը, որ անում եմ` ծխախոտը դեպի շուրթերս ուղղելն է: Ավտոմեքենաս նույնպես ավտոմատ ռեժիմով է աշխատում: Նա, ում հետ ապրում եմ, միշտ գուշակում է տրամադրությունս, ու շարժվում դրան համապատասխան: Մենք չենք վիճում: Երբեք: Երկու տարի առաջ նա ասաց, որ երեխա է ուզում, իսկ ես ասացի, որ հիմա դեռ չեմ ուզում այդ մասին մտածել: Մենք էլ այդ հարցի շուրջ չենք խոսել: Գրասենյակում նույնպես ամեն ինչ ավտոմատացված է: Ավտոմատացված ենթականեր, որոնցից մեկի ողջ աշխատանքը կայանում է նրանում, որ ամեն առավոտ ուղիղ ինն անց հինգ ինձ սուրճ բերի, ու վերջերս նա իր համար մեքենա գնեց: Վատ չի: Ինձանից պահանջվում է ավելի քիչ, քան որևէ մեկին սուրճ տալը` ես ընդամենը հետևում եմ, որ ամեն ինչ լինի կարգին, որ ժամանակային սահմանները պահպանվեն, որ բոլոր թղթերը լինեն կարգին վիճակում: Դա դժվար չի, որովհետև ամեն ինչ կարգին է առանց ինձ: Պատշգամբում ծաղիկներ ունեի մի ժամանակ, հետո հոգնեցի դրանց խնամելուց, ու հանձնեցի ենթականերից մեկին` որպես ծննդյան նվեր: Նա շատ ուրախացավ անկախ նրանից, որ ծաղիկները արդեն գրեթե անկենդան էին:

Ես հաջողակ եմ: Դա ասում են բոլոր նրանք, ովքեր չունեն այն ամենն, ինչ ունեմ ես: Իսկ ես անգամ չգիտեմ` կոնկրետ ինչքան գումար կա իմ բանկային հաշվի վրա: Երևի թե հաջողակ լինելու բաղկացուցիչներից մեկն էլ դա է:

Իմ ծնողները բաժանվեցին, երբ ես տասնչորս տարեկան էի: Իհարկե, ավելի հարմար ժամանակ ընտրել նրանք ուղղակի չէին կարող: Ես մնացի մորս հետ: Հայրս շուտով ամուսնացավ ուրիշի հետ, նրանք ունեցան մի տղա ու մի աղջիկ, որոնց ես չէի համարում քույր ու եղբայր, ու իրենք էլ երբեք ինձ քույր չեն համարել: Երևի դժվար է հարազատանալ մարդկանց հետ, ում տեսնում ես տոներին, երբ ուղղակի չի հաջողվում գլուխդ ազատել հանդիպելուց:

Մայրս չամուսնացավ, բայց ապրում էր մեկի հետ: Հետո մի ուրիշի: Հետո` երրորդի: Նրանք բոլորը սիրում էին մորս ու տանել չէին կարողանում ինձ: Մայրս երջանիկ էր նրանցից յուրաքանչյուրի հետ: Թե ինչու հարաբերությունները երկար չէին տևում, չգիտեմ: Չեմ փորփրել նրանց անձնական կյանքը: Ընդհանրապես քիչ եմ հետաքրքրվում մարդկանցով:

Մորս սիրեկաններից ոչ մեկը նորմալ աշխատանք չուներ: Մայրս ընդհանրապես չէր աշխատում: Երբ ես ասում էի, որ ինձ նոր կոշիկ է պետք, նա հոգնած գլուխը թեքում էր իմ կողմ ու ասում, որ ես արդեն բավականաչափ մեծ եմ` սեփական կարիքներս հոգալու համար: Մայրս իր երկրպագուներին գտնում էր այս կամ այն բարում, որտեղ անցնում էր նրա ժամանակի մեծ մասը: Հետո նրանք միասին գալիս էին տուն, երբ ես արդեն քնած էի լինում, իսկ առավոտյան ինձ ծանոթացնում էին հերթական անհաջողակ հայրիկի հետ:

Ինձ դուր չէր գաիս մորս կենսակերպը: Մտածում էի, որ ինձ մոտ ամեն ինչ այլ կերպ կդասավորվի: Երազում էի ունենալ սեփական տուն, մեքենա, կայուն աշխատանք ու կայուն հարաբերություններ: Այն ամենն, ինչ այսօր ունեմ:

Իրականում ամեն ինչ կախված է երազելու շնորհքից: Նույնիսկ ինքնասպանությունն ավելի քիչ վնաս կարող է հասցնել, քան վատ մտածված երազանքը: Երազանքներն իրականանում են, եթե դու շատ ես ուզում, որ դրանք իրականանան: Ես շատ էի ուզում: Ունեմ այն ամենն, ինչի մասին երազում էի մի ժամանակ: Բայց գիտեք, ու ես դա կասեմ դառը քմծիծաղով, որը ցավոք դուք չեք տեսնում, ես երջանիկ չեմ: Բացարձակ: Ես դա հասկացա վերջերս, երբ հերթական տոնի ժամանակ այցելեցի հորս ընտանիքին:

Հայրս իր կնոջ ու երեխաների հետ ապրում է մի փոքրիկ տանը, ուր չկա ոչինչ, որ մարդու կյանքը դարձնի հարմարավետ: Նրանք ամեն օր միասին նախաճաշում են, հետո երեխաները գնում են քոլեջ, հայրս` ինչ-որ մանր-մունր գործեր է անում` ընտանիքին սովի չմատնելու համար, իսկ նրա կինը գնում է հարևանի տուն` սուրճ խմելու, բամբասելու, գործելու, սերիալ դիտելու, էլ չգիտեմ ինչի: Երեկոյան երեխաները գալիս են տուն, ընտանիքի մայրը վերադառնում է հարևանների մոտից, իսկ հայրը գալիս է աշխատանքից` ձեռքին տոպրակներ: Նրանք միասին ընթրում են, հետո միասին նստում նայում ինչ-որ ծրագիր հեռուստատեսությամբ, հետո համբուրում իրար ու գնում քնելու:

Հորս ծննդյան օրն էր: Ես զանգահարեցի ու ասացի, որ կպատվիրեմ սեղան` ռեստորաններից մեկում, ու որ բոլոր ծախսերը կվերցնեմ ինձ վրա: Հրավիրեցի, մի խոսքով: Բայց հայրս մերժեց, ասաց, որ բոլորին շատ ավելի լավ կլինի տանը: Ես բոլորի մեջ չէի մտնում, բնականաբար: Ստիպված գնացի իրենց տուն: Գնացի մենակ, որովհետև իմ սիրելին մնացել էր օֆիսում` ինչ-որ կարևոր գործեր վերջացնելու: Հոգուս խորքում համոզված էի, որ ուղղակի չէր ուզում գալ: Նա տանել չէր կարողանում հորս ու իր ընտանիքը, ու այդ ամենն անվանում էր քաոս: Քանի որ ես իր հետ միանշանակ համաձայն էի, մենք այդ հարցի շուրջ նույնպես չէինք վիճում:

Եվ այսպես, գնացի մենակ: Երեխաները աղմկում էին, հավաքվել էին հարևանները, հորս կինը ինչ-որ ուտեստներ էր պատրաստել, որ ես վախեցա փորձել: Բոլորն ուրախ էին: Բնականաբար, ես կրկին բոլորից չէի: Ես ձանձրանում էի: Մեծ սեղանի շուրջ հավաքվել էին ինձ անծանոթ մարդիկ ու բարձրաձայն խոսում ու ծիծաղում էին հիմար բաների վրա: Հարևանը լիքը բերանով պատմում էր, թե ինչպես է որդին միզել բազկաթոռի վրա: Բոլորը ծիծաղում էին: Ես ապշած նայում էի նրանց: Մի պահ պատկերացրեցի, թե ինչ կկատարվեր ինձ հետ, եթե որևէ մեկն իմ բազմոցին միզեր: Նման կազուսներն ուղղակի տեղ չունեին իմ կյանքում: Ես բացարձակ անպաշտպան եմ չկանխատեսված բաների հանդեպ: Ես չգիտեմ ինձ ինչպես կպահեի նմանատիպ դեպքերում: Ու ես միակն էի, ում համար բազկաթոռին միզող երեխան հավասարազոր էր ցունամիի: Մնացածը զվարճանում էին:

Պատառաքաղով փորփրում էի անհասկանալի կերը, որ լցրել էին իմ առաջ, ու որի համը ոչ տեսել էի, ոչ էլ պատրաստվում էի տեսնել: Մտածում էի, որ ես, լինելով ամենահաջողակը նրանց բոլորից, միակն էի, ով ձանձրանում էր: Ես ունեի այն ամենն, ինչի մասին նրանք միայն երազում էին: Բայց երևի այնպես լավ չէին երազում, ոնց ես: Կամ միգուցե նրանց դա պետք չէր, միգուցե ինձ միայն թվում է, թե ես հաջողակ եմ: Միգուցե իրոք պետք է կյանքում ունենալ մեկը, ով կկարողանա ինչ-որ հրաշքով խաթարել դեպքերի կանոնավոր ընթացքը, ու ի վիճակի կլինի կողքիդ լինել, երբ քեզ դա պետք կլինի:

Ես հասկացա, որ չեմ սիրում նրան, ում հետ ապրում եմ: Հասկացա, որ իր կողմից դավաճանություն էր ինձ հետ չգալը: Հասկացա, որ իմ կյանքը` կանոնավոր, առանց միջադեպերի, առանց խնդիրների, իրականում կյանք չէր, այլ կոմֆորտի պատնեշ, որ ես ջանասիրաբար կառուցել էի շուրջս: Ես ինձ զգում էի ցեմենտի մեջ թաղված:

Հորս հանձնեցի թանկարժեք կոշիկները, որ գնել էի իբրև նվեր` առանց մտածելու, որ նա կոկորդիլոսի կաշվից կոշիկների հետ հագնելու բան չունի: Ներողություն խնդրեցի, ասացի, որ կարևոր գործեր ունեմ, ու դուրս եկա: Հայրս ու իր կինն ինձ ճանապարհեցին մինչև դուռը: Հրաժեշտ տալուց ուզում էի գրկել հորս, բայց չարեցի: Իսկ նրանք կանգնել էին գրկախառնված ու ժպտալով ինձ էին նայում: Հայրս ասաց, որ ես գեղեցիկ եմ, ու որ իմ նվերն ինքը շատ հավանեց: Նրա կինը հաստատեց, որ կոշիկներն իրոք շատ լավն էին: Ես դուրս եկա:

Նստեցի իմ շքեղ, կաշեպատ սալոնով մեքենան, ու երաժշտություն միացրեցի: Ես դասական երաժշտություն եմ լսում: Դա հանգիստ ու կատարյալ երաժշտություն է, որը լրիվ համահունչ է իմ կատարյալ կյանքին: Որոշեցի գնալ մորս մոտ:

Մայրս, իր հերթական սիրեկանի հետ միասին ապրում էր այն տանն, ուր մի ժամանակ ես էլ էի ապրում: Նրա կյանքում միակ փոփոխությունը տղամարդիկ էին: Նա էլի չուներ աշխատանք, ու ապրում էր այն գումարով, որ ես ամեն ամիս ուղարկում էի իրեն: Դուռը բացեց նոր հայրիկը, ում առաջին անգամ էի տեսնում, ոտից գլուխ տնտղեց ինձ, ու հարցրեց, թե ինչ եմ ուզում: Ես, քանի որ հորս ծննդյան տոնից էի գալիս, հագել էի շքեղ ու բավականին բաց սև զգեստ, որը լավ ընդգծում էր մարմնիս բարեմասնությունները: Նա նայում էր ամենուր, բացի աչքերիցս: Ես չպատասխանեցի նրա հարցին, հրեցի ու ներս անցա: Տանն անտանելի աղմուկ էր: Մայրս դա կոչում էր երաժշտություն: Սենյակը թափթփված էր, մայրս, գզգզված մազերով ու տնային խալաթով կանգնած էր գազօջախի մոտ: Ծխում էր ու խառնում կրակին դրված կերակուրը:

Նա շրջվեց ու զարմացած հայացքով նայեց ինձ: Շատ տարօրինակ էր` եկել էի առանց նախօրոք զանգելու, առանց պատճառի: Նման բան երբեք չէր եղել:
- Լա՞վ ես,- հարցրեց նա:
- Այո, եկա տեսնեմ ոնց ես:
- Լավ եմ, ամեն ինչ կարգին է: Մեզ հետ կընթրե՞ս:
- Չէ, պապայի մոտ էի, ծնունդն էր: Կուշտ եմ:
- Ախ հա, հորդ ծնունդն էր այսօր: Ո՞նց էին:
- Լավ:
- Նույն գազանանոցու՞մ են ապրում:
- Այո, ու երջանիկ են, կարծում եմ:
- Իսկ դու՞,- հարցրեց մայրս ու ծխախոտի ծուխը ներս քաշեց:
- Ես էլ եմ երջանիկ: Ես գնամ: Ուղղակի ուզում էի քեզ տեսնել:
Մայրս թողեց շերեփն ու եկավ մոտ:
- Ճիշտն ասա, ի՞նչ է եղել:
- Ոչ մի բան, մամ, ուղղակի էկա:

Գրկեց ինձ: Ես դեմքս թաղեցի նրա մազերի մեջ ու շնչեցի: Մորս հոտը: Մանկության հոտը: Իմ հոտը, որ վաղուց մոռացել էի:
Դուրս եկա: Նստեցի մեքենան: Կյանքում առաջին անգամ գերազանցեցի թույլատրելի արագությունը: Զանգեցի տուն: Հոգնած ու քաղաքավարի ձայնն ասաց` լսում եմ: Ինչքան ճիշտ է մեզ մոտ ամեն ինչ:
- Ես եմ: Գալիս եմ:
- Լավ, ես տանն եմ:
- Գիտեմ:
- Դե սպասում եմ: Սուպերմարկետից մի բան բեր, սառնարանում ուտելու ոչինչ չկա:
- Ես կպատրաստեմ:
Նա ծիծաղեց:
- Դե լավ:
- Գիտես, ես...
- Ի՞նչ: Ի՞նչ է պատահել:
- Ոչինչ, ուղղակի ուզում էի ասել... ես երեխա եմ ուզում:
Լռություն, հետո`
- Լավ:
- ... բայց ոչ քեզնից:

[Ռուֆուս]

Հա, Լիլ ջան, անտանելիս ես գրում, անտանելի, ես քո տեղը լինեի էլ ընդհանրապես չէի գրի

Հուսով եմ էս էջը շատ տափակ մարդիկ չեն մտնում, թե չէ կարող ա մի երկու թոթոլ կարմիր ստանայի

Լիլ, ասինք անտաղանդ բաներ գրի, բայց չասինք էս աստիճանի անտաղանդ

Ընտիր էր, ապրես, բայց ինչպես միշտ վարկանիշներով չեմ կարողանում քեզ լողացնել, կներես Լավ ա, որ վերագտել ես ինքդ քեզ

[impression]

Հայկ, ապրես, ինձ քոմենթներն ավելի են ուրախացնում, քան վարկանիշները պաչիկներ

[Ariadna]

Հայկ, ապրես, ինձ քոմենթներն ավելի են ուրախացնում, քան վարկանիշները պաչիկներ

Դե որ տենց ա ես էլ ասեմ Լիլ ջան, քանի որ էս տան կոմպից վարկանիշ չեմ կարում տամ, չի տալիս ու վերջ։ Շատ լավն էր, մի շնչով կարդացի, ապրես

[impression]

դու էլ ապրես, Ան ջան

[Freeman]

impression,վերջապես մինչև վերջ կարդացի լաբորատորիադ (ու օրագիրդ):Շատ լավ ես գրում,ինձ ավելի շատ դուր են գալիս արձակ ստեղծագործություններդ:Շատ հետաքրքիր հումոր ունես,շարունակիր նույն ոճով

[Ռուֆուս]

impression,վերջապես մինչև վերջ կարդացի լաբորատորիադ (ու օրագիրդ):Շատ լավ ես գրում,ինձ ավելի շատ դուր են գալիս արձակ ստեղծագործություններդ:Շատ հետաքրքիր հումոր ունես,շարունակիր նույն ոճով

Օֆֆթոփի կարգով ասեմ, որ Impression-ը երկու օրագիր ունի Միգուցե և Իբր թե: Էլ չեմ խոսում Անկապ Օրագիր 1, 2, 3, 4, 5 կատարած գրառումների մասին

[Freeman]

Օֆֆթոփի կարգով ասեմ, որ Impression-ը երկու օրագիր ունի Միգուցե և Իբր թե: Էլ չեմ խոսում Անկապ Օրագիր 1, 2, 3, 4, 5 կատարած գրառումների մասին

Մերսի Ռուֆ ջան,Միգուցեն չէի տեսել

[Ուլուանա]

Լավն էր, Լիլ, հետաքրքիր էր ։ Ու մի տեսակ թարմ էր։

Հ.Գ. Վարկանիշ էի ուզում տալ, թույլ չտվեց ։ Բայց դե պարտք եմ մնում ։