-Հաճելի է հնչում,-ասաց նա՝ նայելով Էմմային:
-Իսկ իմ կարծիքով դու հրաշալի ես նվագում,-ասաց Էմման:
-Ես ամենևին ինձ նկատի չունեմ,-ասաց Բենը: -Խոսքս դաշնամուրի մասին է, չնայած այդքան փոքր է::
Միջին տարիքի մի վաճառող մոտեցավ նրանց:
-Ողջո՛ւյն,-ասաց նա:
-Ողջո՛ւյն,-պատասխանեց Բենը:-Հոյակապ դաշնամուր է:
-Այո՛, շատերին է դուր գալիս,-ասաց վաճառողը:-Այս դաշնամուրը հրաշալի է հատկապես բնակարաններում դնելու համար: Եվ բավականին շատ էլ վաճառում ենք:
-Որքա՞ն է գինը,- հարցրեց Բենը:
-249 ու 50,- ասաց վաճառողը:- Կարող եք, իհարկե, և մաս-մաս վճարել:
-Որտե՞ղ են պատրաստում,-հարցրեց Բենը:
-Ստույգ չգիտեմ: Կարծեմ Ֆիլադելֆիայում: Կարող եմ պարզել:
-Մի անհանգստացեք, ասաց Բենը:-Դուք նվագո՞ւմ եք:
-Ո՛չ նվագել չգիտեմ:
Վաճառողը նկատեց, որ Բենը ցանկություն ունի մի քիչ էլ նվագելու:
-Խնդրե՛մ, դուք կարող եք էլի նվագել, -ասաց նա:
-Ես նվագել չգիտեմ:
-Ես լսում էի, երբ դուք նվագում էիք:
-Մի՞թե դա նվագել է: Ես ոչ մի ձայնանիշ չգիտեմ:
-Ինձ համար հաճելի էր լսել,- ասաց վաճառողը:
-Իձ համար էլ,- ասաց Էմման:-Որքա՞ն պետք է մուծել առաջին անգամ:
-Մոտ 40-50 դոլար:Դե, խնդրեմ,- դարձավ նա Բենին,- մի բան էլ նվագեք: Ես ուզում եմ լսել ձեզ:
-Եթե սա մի հարմարավետ սենյակում լիներ,- ասաց Բենը,- կարող էի ժամերով նստել դաշնամուրի առջև:
-Էլի,մի քիչ էլ նվագեք, ոչ ոք չի առարկի,- փոձեց համոզել վաճառողը:
Նա մոտեցրեց աթոռը, և Բենը նստեց ու սկսեց անել այն, ինչը, նրա բառերով ասած, դժվար թե նվագել կոչվեր: Մի քանի վայրկյան նվագելու ինչ-որ փորձեր արեց, այնուհետև երեժշտությա նման մի բան գտավ և նվագեց մոտ 2 րոպե: վերջացնելու վրա էր, երբ երաժշտությունն ավելի մեղմ ու թախծալի դարձավ, և բենն ավելի ու ավելի հմայվեց դաշնամուրով: Նվագելու ժամանակ նա վաճառողի հետ խոսում էր դաշնամուրի մասին: Հետո դադարեց նվագել ու ոտքի կանգնեց:
-Երանի կարողանայի գնել,- ասաց նա:- Շնորհակալություն:
-Խնդրե՛մ,- ասաց վաճառողը:
Նրանք երկուսով դուրս եկան խանութից: Փողոցում Էմման ասաց.
-Իսկ ես ոչինչ չգիտեի…
-Ինչի՞ մասին,- հարցրեց Բենը:
-Քո մասին:
-Իսկ ի՞նչ չգիտեիր:
-Դե … որ դու այդպիսին ես:
-իմ նախաճաշելու ժամն է,- ասաց Բենը:- Երեկոները ես միշտ մտածում եմ այն մասին, թե որքան լավ կլիներ, եթե դաշնամուր ունենայի:
Նրանք մտան մի փոքրիկ ռեստորան, նստեցին վաճառասեղանի մոտ և բուտերբրոդներ ու սուրճ պատվիրեցին:
-Որտե՞ղ ես նվագել սովորել,- հարցրեց Էմման:
-Երբեք էլ չեմ սովորել,- ասաց Բենը:- Որտեղ որ դաշնամուր եմ տեսնում, փորձում եմ նվագել: Նույնն ՝ի անում, երբ դեռ պատանի էի: Այ թե ինչ բանէ փող չունենալը:
Նա նայեց Էմմային ու ժպտաց այնպես, ինչպես ժպտում էր դաշնամուրի մոտ կանգնած՝ ստեղնաշարին նայելիս: Էմման անչափ շոյված զգաց իրեն:
-Երբ մարդ փող չուի,- ասաց Բենը,- զրկվում է շատ ու շատ բաներից, որոնք ունենալու իրավունքն ունի:
-Այո՛, իսկապես այդպես է ,- ասաց Էմման:
-Մի կողմից,- ասաց Բենը,- դա լավ է, բայց մյուս կողմից էլ այնքան էլ լավ չի: Իրականում նույնիսկ ահավոր է:
Նա նորից նայեց Էմմային, ինչպես նախորդ անգամ, և Էմման ժպտաց նրան այնպես, ինչպես Բենն էր ժպտում իրեն:
Էմման հասկացավ, որ այդ ամենը սերտ կապ ուներ դաշնամուրի հետ: Բենը կարող էր ժամերով նստել դաշնամուրի առջև: Եվ Էմման դարձյալ անչափ շոյված զգաց իրեն:
Նրանք դուրս եկան ռեստորանից, ոտքով անցան երկու թաղամաս և հասան հանրախանութ, որտեղ աշխատում էր Էմման:
-Դե, առա՛յժմ,- ասաց Բենը:
-Ցտեսությո՛ւն, Բե՛ն:
Բենը իջավ փողոց, իսկ Էմման մտավ հանրախանութ: Աղջիկը համոզված էր, որ, այսպես, ինչ-որ մի օր Բենը դաշնամուր կունենա, ինչպես նաև՝ մնացած այն ամենը, ինչ այդքան ցանկանում է:
Վերջ
Մեջբերել
Էջանիշներ