Վիլյամ Սարոյան

[Ruby Rue]

Ոչ մի գրողի ստեղծագործություններում այնքան մարդասիրություն չկա, որքան Սարոյանի մարդկային կատակերգության մեջ…
Ըստ իս, Սարոյանը Լավագույն հայ գրողն է և մեկն աշխարհի լավագույններից:
«Մարդկային Կատակերգության» նման գիրք երբևէ չեմ կարդացել
Հատկապես տպավորված էի, երբ մի տղա Սպանգլերից գողություն էր ուզում աներ և թե ինչպես այդ դեպքը փոխեց նրա աշխարհաայացքը:

«Իմ սիրտը Լեռներում է» պիեսը, «Վեսլի Ջեկսոնի Արկածները» ու մի շարք պատմվածքներ, որոնց վերնագրերը չեմ հիշում
Ամոթ ինձ

[Dayana]

Մեր մոտ մի նոր ինտերն ա եկել ՝ JDG թիմ ՝ ազգությամ չեխ, ու իմանալով, որ հարսիկս հայ ա, ասել ա, որ շատ բան գիտի Հայաստանի մասին, ու որ իր ֆավորիտ գրողը Վիլյամ Սարոյանն ա:

[Այբ]

Մի շնչով կարդացվող գրողներից է: Նրա բոլոր գործերից ամենաշատը սիրում եմ «Մարդկային Կատակերգությունը»: Չնայած պիեսներն ու պատմվածքներն էլ եմ հաճույքով կարդացել:
Եթե մեկ նախադասությամբ բնորոշենք Սարոյանի «Մարդկային Կատակերգությունը» , ապա Սարոյանը իր այս գործով, «ստիպում» է սիրահարվել մարդկությանը...

[E-la Via]

Երանի նրանց, որ "Մարդկային կատագերգությունը" չեն կարդացել, ու հնարավորություն ունեն առաջին անգամ կարդալու, ցավոք ես էլ չունեմ էդ հնարավորությունը: Առաջին անգամ կարդացել եմ բանակում, հերթապահության ժամանակ, ու առաջին անգամ վերջին 10-15 տարվա մեջ լաց եմ եղել: Հրաշք ստեղծագործություն, անպայման կարդացեք եթե դեռ չեք կարդացել:

Մի երկու ամիս առաջ լրիվ այդ երանության մեջ էի, Արէա ջան: Հրաշք:

[E-la Via]

Հատված Վեսլի Ջեքսոնի արկածները գրքից:

Ասում են՝ երջանկությունը ամեն ինչի վերջն է: Ասում են՝ հենց որ տղան աղջկա հետ ամուսնացավ՝ պըրծ, էդքան բան, էլ վերջ, բայց չհավատաք, էդպես չի, դա բոլորովին էլ վերջը չի, սկիզբն է. ոչինչ էլ չի սկսվում, մինչև տղան աղջկա հետ չամուսնանա, մինչև աղջիկը չհղիանա ու չսկսի օրեցօր սիրունանալ, մինչև տղայի սիրտը չլցվի սիրո պաշտամունքով աղջկա , նրա ներսում ծնունդ առած կյանքի ու արար աշխարհի նկատմամբ: Սա սկիզբն է, ոչ թե վերջը: Երբ տղան ու աղջիկը իրար են պատկանում, երբ դառնում են մի շունչ, մի մարմին, այ, սրանից հետո է կյանքը սկսվում, սրանից հետո է, որ էլ վերջ ու վախճան չկա. դե, բնական է, ի՞նչ վախճան կարող է լինել, երբ նրանք միասին են՝ մի շունչ, մի մարմին. ախր դա է աշխարհի կարգը, դա է բանի էությունը, դրա շուրջն է ամբողջ աղմուկ-աղաղակը, դա մահն է հետույքին աքացի ստանում, կյանքն է թև առած՝ խենթուրախ սլանում, դա՝ Ծննդյան տոներն են վրա հասնում, երկնքի արքայությունն է երկրում հաստատվում, դա երգն ու պարն է, գետի կարկաչը, երջանկությունից ծփացող օվկիանոսը, քեզ ոտից գլուխ համբուող քամին, գրկաբաց երկինքը, հրճվանքից շորորացող ծառը, խուլ գվոցով երգող քարերը, մրմունջներով լի անցնող գիշերը, բացվող արշալույսը: եթե քեզ ասեն, թե երջանկությունը վերջն է, դա բթացնում է մարդուն, եթե ասեն՝ երջանկությունը ոչ մի լավ բան չի բերում, ոչ գեղեցկություն, ոչ էլ վեհություն, մի հավատա, ասողները երջանկության համը չեն տեսել:

Եթե քեզ ասեն, թե համբուրվելը հիմարների գործն է, ասա, որ ստում են: Եթե ասեն, թե պաշտել-երկրպագելը տգետների գործն է, ասողներին շան որդի անվանիր ու ասա, որ ստում են: Եթե քեզ ասեն, թե քնքշությունը թուլության նշան է, ասա՝ դուք տղամարդ չեք: Եթե ասեն, թե տառապանքը բարձր է վայելքից, ասա՝ ոչ, ճիշտ ընդհակառակը:

Լավը սկիզբն է: Վատը դեռ վերջը չի, սա դատարկ բան է, որ պիտի հաղթահարես սկզբին հասնելու համար: Ինչ որ արդար է՝ անմահ է: Ու սիրուց արդար բան չկա: Սերն է ճիշտը: Սերն ամենավերին մեծությունն է, մեն միակը: Դա երեքն է, յոթը, ինը, տասնմեկն ու մյուս բոլոր թվերը՝ ձուլված մի հրաշալի ամբողջության մեջ:

Սիրիր աստծուն: Սիրիր կնոջդ: Սիրիր զավակիդ: Սիրիր մերջավորիդ: Սիրիր թշնամուդ, էդ շուն շան որդուն, ինչ էլ լինի: Խեղճին ուղղվելու հնարավորություն տուր՝ սիրիր:

[Alphaone]

Լեռներում լիճ կար, ընդհանրապես խորը չէր թվում, հատակը հստակ երևում էր, բայց պարզվեց իրականում շատ-շատ խորն է, կարելի էր գլխովին սուզվել: Սարոյանն ինձ համար այդ լճի նման է՝ պարզ ու խորը...

[E-la Via]

Լեռներում լիճ կար, ընդհանրապես խորը չէր թվում, հատակը հստակ երևում էր, բայց պարզվեց իրականում շատ-շատ խորն է, կարելի էր գլխովին սուզվել: Սարոյանն ինձ համար այդ լճի նման է՝ պարզ ու խորը...

Դիպուկ համեմատություն էր:

[Լեդի Վարդ]

Ակումբցիներ ինձ մի հարցով օգնեք էլի, անգլերեն լեզվով մի քանի հատ Վիլիամ Սարոյանի բանաստեղծություններից գրեք