Գիտե՞ս, մենք էլ չենք կրկնվի,
Դարերը նոր մենք չեն ստեղծի,
Գիտե՞ս, երբեք մեր երկուսը մեկ չի՛ լինի
Եվ ոչ էլ մեկը երկուս կլինի,
Գիտե՞ս, այսօր, երբ արթնացանք
Չհիշեցինք վաղվա մասին:
Գիտե՞ս, մեր երազն էլ երազ չի՛ լինի,
Էլ չի՛ լինի մեր այսօրը,
Որը հիմա մեզ գրկել է,
Օրորում է, շորորում է...

Գիտե՞ս, վաղը մեզ է սպասում,
Սպասում է, որ այցելենք
Եվ անվանենք նրան Ներկա:
Գիտե՞ս, քամին երգ է երգում,
Երգում է ո՛չ թե անցյալի,
Այլ ապագայի լույսի մասին:
Գիտե՞ս, նա էլ մեզ պես
Միայնակ է աշխարհ եկել,
Ոչի՜նչ այն չունի,
Ոչ ոքի չունի,
Վազու՜մ է, փախչում է
Ինքն իր ստվերից,
Ծառերի հետ իր երգն է հյուսում,
Իսկ շենքերին, անապատներին
Վերքերն է բանում...
Գիտե՞ս, միգուցե այն երազում է
Ներկայով սուլել,
Անցյալը հերքել,
Հավե՜տ, հավե՜տ...
Անվե՜րջ, անդադա՜ր...

Գիտե՞ս, վաղը երբ արդեն մենք
Հեռացած կլինենք այս մեր ներկայից,
Մենք կողջունենք մի նոր ներկա
Մեր հին քամու երգի ներքո,
Բայց մեր մեջ հույսի նոր բոց կվառվի
Ու կկայծկլտա...
Չգիտեմ, որքա՜ն որքա՜ն երկար,
Բայց այն կփայլի մինչև մարելը,
Մինչև աչքերիս դժկամ փակվելը:

Գիտե՞ս, թե քամին ինչու է վազում,
Այլ ոչ լուռ քայլում,
Ինչու՞ է այդպես արագ սլանում:
- Վախենում է նա գուցե մեծ ուժից
Կամ էլ անցյալի մի նենգությունից:
-Չգիտեմ...

Գուցե մի օր այն օրը կգա,
Այն ներկան, որ անյահտ է հիմա,
Երբ մենք էլ քամի դարձած
Ծառերի համար նոր երգ կհյուսենք,
Կամ գուցե մի օր մենք քամի դարձած
Քամուն կաջակցենք
Ու սարեր-ձորեր ոտքի տակ կտանք
Կողջեգուրվենք,
Հինը կհիշենք և կերազենք մարդկության մասին
Եվ մեր անցյալի հուշերի մասին:


01. 30. 08