Թող գոռա՛ն, գոչե՛ն չարակամները
Եվ ո՛չ թե սրտիդ նրբիկ զարկերը,
Թո՛ղ լսեմ սրտիդ զարկերի ձայնը
Եվ խորը զգամ նրանց քայլերը,
Թո՛ղ օվկեանի պես ծփացող հոգիդ,
Մեկ վայրկյան լռի և քեզ լուռ նայի:
Քեզ՝ կերպարանքիդ,
Որը կրում է այն տարիներ շարունակ,
Իմաստ է տալիս, բերկրանք է տալիս,
Հրամայում է սիրել այս մեկիս
Եվ այս մեկիդ հետ կյանքդ ստեղծես
Սրտիդ խորքերում
Եվ ո՛չ թե շքեղ ապաստարանում:
Թող սի՛րտդ գործի հոգուդ աղբյուրը,
Եվ պարզամիտ այդ էությունդ,
Թող սիրտդ լսի ո՛չ թե ուրիշի անպիղծ խոսքերին,
Այլ քո հոգու անմեղ շրթերին:
Թո՛ղ այս օրերը և տարիները քեզ հեռու պահեն
Չարից, անկամից
Եվ մտերմացնեն բարու հետ կրկին:
Եվ գուցե մի օր ես՝ ունկնդիրս,
Հեռու կլինեմ սրտիդ զարկերից
Եվ հոգիդ կլինի այն հին միակը,
Որ կհիշեցնի սրտիդ իմ մասին:
Չէ՞ որ մեր հոգիներն էին իրար մտերիմ
Եվ ո՛չ թե նրանց ձյուն մարմինները:
02.04.2008
Ավելացվել է 19 րոպե անց
Ա՜խ, մի՞թե չեմ կարող արդյոք ես կեղծորեն ներել մարդկանց,
Մի՞թե չեմ կարող արդյոք մի շողոքորթ ժպիտ ես տալ,
Մի՞թե այդքան հեշտ է ապրել ճիշտն ատելով,
Մի՞թե մարդիկ ստեղծվել են սուտ ծնելու այդ մեկ իղձով,
Մի՞թե այսքան դժվար է լոկ արհամարհել անիրավը:
Մի՞թե...մի՞թե... ա՜խ, մի՞թե չի ծնվի այն լուսաբացը,
Երբ կտեսնեմ անարատի էությունը:
04.18.2007
Մեջբերել
Էջանիշներ