Մահ... իսկ հետո՞

[Ճամփորդ]

Հազար տարով, հազար դարով առաջ թե ետ, ի՜նչ կա որ.
Ես եղել եմ, կա՜մ, կըլինեմ հար ու հավետ, ի՜նչ կա որ,
Հազար էսպես ձևեր փոխեմ,ձևը խաղ է անցավոր,
Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՜նչ կա որ։
Հ. Թումանյան

[Ճամփորդ]

Հոգին չի մեռնում։ Մարմինը թողած երկրային փոսում
Թափառում է նա Տիեզերական Լաբիրինթոսում։
Անցնում է բոլոր ճամփաները սուտ ու անբեր երկրի,–
Որ պայծառ, մաքուր, դարձերից հետո,– Քո գրկում բերկրի։
Բայց ե՞րբ կհասնի հոգիս, որպես սեգ, սրբացած մի զոհ,–
Մայրամուտային Եզերքը Կապույտ,– լույս եզերքը Քո...

Եղիշե Չարենց

[Ճամփորդ]

Դու մի օր աչքերդ կփակես, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա.
Կգնաս, կանցնես աշխարքից, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
–Այն դու՛ ես, իմաստու՛ն, այն դու՛,– բայց արդեն դարձած մի ուրիշ.
Հաստատեց, ժխտելով նա քեզ, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
Եղիշե Չարենց

[Ճամփորդ]

«Կորուստ չկա տիեզերքում–կա անդադրում մի շարժ, որի ընթացքում կերպարանափոխվելով հոսում է ամեն ինչ։ Nauta Dei – պիտի ասեր դիալեկտիկ փիլիսոփան։ Մեռավ՝ չէ նշանակում ոչնչացավ,կորավ, այլ կերպարանափոխվեց, թողնելով իր նյութեղեն անոթը երկրին, ոգին՝ մարդկության։ Չլիներ ոգու անմահությունը՝ չեր լինի նրա կատարելության ձգտումը, նրա առաջընթացը, որի ճամբու վրա ամեն մի խորհող էակի կյանքը միառաջաքայլ է։ Եթե էապես գոյություն ունենար մահը՝ հավիտենական կորստի իմաստով, չեր ապրի մարդկության անցյալը, որին կրթնելու կարիք է զգում եկող ու անցնող ամեն մի սերունդ։
Լիներ մահը՝ անցյալը կլիներ մեռյալ, իբրև մի խավարչտին գիշեր, իբրև մի անդունդ դատարկ և անխոս...
Մահ չկա՛, կորուստ չկա տիեզերքում, կա աստիճանական ոգիացումը նյութի, ոգու անվերջ զարգացում, կարարելագործում կա»։

Գարեգին Նժդեհ («Բանտային գրառումներ», Հատընտիր, էջ 271)

[Esmeralda]

Մահ... իսկ հետո՞....
Իսկ հետո ՎԵՐՋ

[Cassiopeia]

Կա ավելի սարսափելի մահ, քան այն, որը տանում է մարդկային կյանքը: Մահ կյանքում, ընկերների, շրջապատի համար: Սրանից սարսափելի բան չկա: Հետևաբար - ՄԱՀ–ՍԱՐՍԱՓ

[Ուլուանա]

Բայց քո ասածը տվյալ թեմայի հետ կապ չուներ։ Անմիջապես երևաց, որ թեման ընդհանրապես չես կարդացել, դե, սկզբի մասին էլ չեմ ասում։