Մահ... իսկ հետո՞

[ihusik]

Ուլուանայի թույլտվությամբ, իմ կարծիքն ասեմ. եթե անցյալ կյանքում քո ասածի պես եղել ես հույն նավաշինարար և այդ սերը մնացել է քո մեջ, ապա կարող ես գտնել ուղիներ քո այդ սիրելի գործով շարունեկես զբաղվել, բայց ասեմ որ, բոլորովին անպայման չէ, ինչ արել է մարդ անցյալ կյանքում նույնն էլ անի մնացած բոլորներում: Եթե ոմանք չգիտեն, մի գաղտնիք բացեմ նրանց՝ մեր սիրելի "Դար" Ակումբի ընթերցողների համար. Մոցարտն ու Պուշկինը երկու տարբեր կյանքերում ապրած նույն Անհատականությունն է եղել և հենց Պուշկինը՝ լինելով մեծ միստիկ, ինքն էլ գրում է իր անցյալ կյանքի մասին <<Մոցարտն ու Սալյերին>> արձակ բանաստեղծությունում (եթե չեմ սխալվում արձակ է): Տեսնում եք՝ երաժշտական մեծ տաղանդը կարող է հաջորդ կյանքում վերափոխվել բանաստեղծական մեծ տաղանդի: Եվ կարծում եմ, որ բոլորդ էլ գիտեք, որ այդ երկուսն էլ մահացել են ոչ իրենց բնական մահով:

Ես իմ իմացածն եմ ասում ու չեմ համոզում ոչ ոգու, որ հավատան կամ չհավատան այս ամենին... Ես իմ անցյալ կյանքերը չեմ հիշում ու չէի էլ ուզենա հիմա կարողանայի հիշել, քանի որ դա ինձ ավելի կխանգարեր, քան կօգներ... Ուժեղ ու մաքրագույն հոգիներին է տրվում դա լիովին անվնաս իրենց համար (որ չառաջանա գոռոզություն կամ ինքնախղճահարություն, երբ անցյալ կյանքում ասենք մեկն թագավոր է եղել ու ճիշտ չի օգտագործել իրեն տրված իշխանությունն ու հնարավորությունը ու հիմա ասենք հասարակ մի բանվոր է, կամ հակառակը), այլապես նրա այդ իմացության սխալ կիրառումը կարող է վատ կերպով անդրադառնա այդ մարդու ապագա ճակատագրի վրա և բացի այդ մեր ողջ կյանքերի կուտակումներն ու տեղեկությունները մեր Բարձրագույն "Ես"-ի մեջ է ու որպեսզի այն ընկալենք ու գիտակցենք, պետք է մաքրենք նախ մեր հոգին (մտքերն ու զգացմունքները) և ճանապարհ բացենք, որ այդ մեր Իսկական Էության Լույսը թափանցի մեր մեջ ու մենք էլ Մի դառնանք Նրա հետ ու Նրա մեջ...