Մահ... իսկ հետո՞

[Armeno]

Ֆիզիկայում գոյություն ունի այսպես կոչված ջերմադինամիկայի առաջին որենք,ըստ որի էներգիան չի ստեղծվում ոչնչից և չի անհետանում,այն միայն փոխակերպվում է մի տեսակից մյուսը,և, քանի որ կարծում եմ` չեք կասկածում,որ մարդը որոշ առումով նաև էներգիա է,ապա նա չի կարող ուղակի կորչել,որևէ կերպ պարտադիր պետք է վերարտադրվի,լինի դա հոգու կերպարով թե այլ կերպ

[ihusik]

Նախ որպեսզի հասկանանք, թե ի՞նչ է հոգին ու մահանու՞մ է արդյոք հոգին ֆիզիկական մարմնի մահվան հետ միասին, պետք է պատկերացնենք, թե ի՞նչ տեղ է այն գրավում մարդու ողջ կառուցվածքում: Եվ այսպես, մարդը բաղկացած է՝ 1.ֆիզիկական մարմնից 2.հոգուց և 3.Ոգուց (սրանք ևս բաղկացած են տարբեր մասերից, բայց այստեղ շատ չմանրամասնելու համար չեմ ներկայացնի): 1.ֆիզիկական մարմնի ծննդյան ու մահվան ֆիզիոլոգիական կողմի մասին երևի թե շատերը գիտեն, բայց թե հոգին ի՜նչ հետաքրքիր ու հրաշալի կերպ է միանում իր այդ մարմնի հետ ու հետո հրաժեշտ տալիս նրան, շատ ու շատ քչերն են տեղյակ... 3.Ոգին, դա մեր մեջ Աստվածայինի մի մասնիկն է, Անհատականացված Աստվածայինի մի մասնիկը մեր մեջ, որով մենք ինքներս ձեռք ենք բերում անմահություն և հենց դա էլ հանդիսանում է մեր Իսկական Էությունը, որը անցնում է մի մարմնավորումից մյուսը՝ տալով մարդուն կատարելագործվելու հնարավորություն (որը հնարավոր է միայն ֆիզիկական ոլորտում ու հենց դա էլ մղում է հոգիներին նոր մարմնավորումների), բայց սովորաբար (2) հոգում է գտնվում մեր գիտակցությունն ու ինքնագիտակցությունը (երբ մենք ասում ենք "ես")՝ չնայած ինչպես ասեցի մեր Իսկական "Ես"-ը մեր Ոգին է: Եվ այն պայքարը, որ կա մարդու մեջ, դա հոգու, գիտակցության կողմից, ընտրության, երկընտրանքի արդյունքում է կատարվում՝ մի կողմից մարմնական ցանկությունների, կրքերի ու բնազդների, մյուս կողմից Ոգու բարձրագույն ձգտումների, բարոյականության ու Աստվածայինին ծառայելու միջև տեղի ունեցող պայքարն է մեր գիտակցականում, հոգեկանում արտացոլվում: Հոգին՝ գտնվելով այս երկուսի՝ ֆիզիկական մարմնի ու Ոգու, միջև, վերապրտոմ է մարդու ֆիզիկական մահը, տեղափոխվում իրեն համապատասխան "նուրբ աշխարհ", ուր նրա ցածրագույն մասը որոշ ժամանակ հետո ևս մահանում է (տարալուծվում այդ ոլորտի մեջ), իսկ հոգու բարձրագույն ձեռքբերումներն անցնում ու հարստացնում են մեր Ոգու Անհատական կուտակումները և հետևաբար ամեն մի նոր մարմնավորում դա մի քայլ առաջխաղացում է էվոլուցիոն սանդղակում: Եվ այդ ճանապարհով էլ տեղի է ունենում մարդու կատարելագործումը: Բայց եթե մարդ, իր տվյալ մարմնավորման (1 կյանքի) ընթացքում չի ունենում և ոչ մի կուտակում ու առաջխաղացում, ապա այդ կյանքը նրա համար չեղյալ է համարվում (տես այդ մասին կատարած գրառումս "Ի՞նչ է Աստվածաշունչը" թեմայում առակի մեկնաբանության հետ կապված...)

Ընդունված է մահացածի 7-րդ կամ 40-րդ օրը նշել ու դա կապ ունի վերը ասածիս հետ, երբ հոգին հեռանում է մի այլ աշխարհ... Չնայած հասկանում եմ, որ այսքան կարճ չէի կարող հասկանալի ու պարզ ներկայացնեի այդ ամենը, բայց կարծում եմ որոշ բաներ պարզ դարձավ, թե ինչպես եմ պատկերացնում այդ ամենը, որը իմ ստեղծածը չէ, այլ դարերից եկող ու հավերժ ներկա, միայն պետք է փնտրել այն ու իմանալ, թե որտեղ փնտրել...

Դեժավյուն ու համակրանք ու հակակրանք երևույթներն (որոնց մասին հոգեբանությունում կան միայն տեսակետներ ու կարծիքներ) ուղիղ կապված են անցյալ մեր կյանքի ու նրանում համապատասխան մարդկանց կամ երևույթների հետ մեր դրական կամ բացասական առնչության ու դրանց ներկայում մեր վայրկենական ու ակամա ներքին ընկալման հետ:

[Ուլուանա]

Դեժավյուն ու համակրանք ու հակակրանք երևույթներն (որոնց մասին հոգեբանությունում կան միայն տեսակետներ ու կարծիքներ) ուղիղ կապված են անցյալ մեր կյանքի ու նրանում համապատասխան մարդկանց կամ երևույթների հետ մեր դրական կամ բացասական առնչության ու դրանց ներկայում մեր վայրկենական ու ակամա ներքին ընկալման հետ:

Հուսիկ, հետաքրքիր էր բացատրությունդ, բայց դեժավյուի հետ կապված ես ավելի շատ տեղեկատվության էի սպասում... Օրինակ՝ շատերն են անհիմն համարում վերամարմնավորման ու դեժավյուի կապը՝ դա բացատրելով նրանով, որ եթե նույնիսկ հոգին տարբեր մարմնավորումներ է ունենում, ապա մի՞թե նախորդ կյանքում նույն առօրեական երևույթը կարող էր նրա հետ պատահած լինել ճիշտ և ճիշտ նույնությամբ... Ի՞նչ իմաստ կունենար դա։ Առօրեական եմ ասում, որովհետև փորձը ցույց է տալիս, որ դեժավյուի դեպքերը շատ հաճախ ինչ-որ լուրջ, կարևոր բաներ չեն լինում, այլ շատ սովորական, համենայնդեպս, այդ պահի համար աննշան ու անէական մանր-մունր բաներ, այսինքն՝ դրանց կրկնվելու մեջ իմաստ տեսնելն ու դա վերամարմնավորման հետ կապելն առաջին հայացքից շատ դժվար է։

Չգիտեմ, թե որքանով կարողացա բացատրել, թե ինձ կոնկրետ ինչ է հետաքրքրում այս հարցում, բայց, հուսով եմ, քո հետագա պատասխանից հետո ավելի պարզ կդառնա ամեն ինչ։

[Չամուռ]

Մոդերատորական։ Գրառումը ջնջված է թեմայի նկատմամբ անլուրջ ու ծաղրական վերաբերմունք պարունակելու պատճառով։

[Philosopher]

Սկզբունքորեն որևէ մարդու չպետք է հետաքրքրի, թե ինչ նրան սպասում մահից հետո, եթե նա հասկանում է, թե ինչ է մահը: Մահը մոռացման մեծ ակտ է, որը պարտադրվում է յուրաքանչյուր հոգու մի ընդհանուր օրենքի համապատասխան: Իսկ այդ ակտից հետո մարդն այլևս այն չէ, ինչ նա էր կյանքում, մինչ մահը, այսինքն` նա չգիտի և չունի, ոչինչ, ինչ նա ուներ, երբ կենդանի էր` սեր, համակրանք, կապվածություն, ատելություն և այլն, հետևաբար նրա հետաքրքրությունը, թե ինչ է լինելու իր հետ, հորինած մտահոգություն է. իրականում նրա հետ որևէ բան լինել չի կարող, նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ, քանզի նրա հոգին շատ քիչ բանով է տարբերվելու այլ հոգիներից, մինչդեռ որպես մարդ նա տարբերվում էր բոլորից և դա հրաշալի էր...
Ընդհանրապես, մարդ լինելը երջանկություն է, իսկ անմահ հոգի ունենալը թելադրված պարտավորություն:

[CactuSoul]

Մի տեսակ տխրեցի Philosopher-ի կարծիքը կարդալով…
Այնուամենայնիվ, կարծում եմ, նա հետաքրքիր ու մտածելու տեղիք տվող բաներ ասաց: Արժե մտածել…
Ես դեռ չեմ կարողացել կողմնորոշվել այս հարցում, դեռ չունեմ սեփական կարծիք ու մոտեցում, այդ իսկ պատճառով էլ մեծ հետաքրքրությամբ եմ կարդում բոլորիդ գրառումները: Գուցե մի բան հասկանա՞մ:
Ուլուանան այնպիսի փաստարկված մեկնաբանություններ էր արել, որ, իհարկե, ավելի հակված եմ վերամարմնավորման գաղափարին հավատալ, քան որևէ այլ տարբերակի: Թեպետ, ըստ իս, դա էլ իմաստալից չի դարձնի կյանքը: Համենայն դեպս իմ կյանքը:

P.S.
I DON`T BELIEVE IN REINCARNATION
I DIDN`T DO THAT IN MY FORMER LIFE EITHER
Loesje

[ihusik]

Սկզբունքորեն որևէ մարդու չպետք է հետաքրքրի, թե ինչ նրան սպասում մահից հետո, եթե նա հասկանում է, թե ինչ է մահը: Մահը մոռացման մեծ ակտ է, որը պարտադրվում է յուրաքանչյուր հոգու մի ընդհանուր օրենքի համապատասխան: Իսկ այդ ակտից հետո մարդն այլևս այն չէ, ինչ նա էր կյանքում, մինչ մահը, այսինքն` նա չգիտի և չունի, ոչինչ, ինչ նա ուներ, երբ կենդանի էր` սեր, համակրանք, կապվածություն, ատելություն և այլն, հետևաբար նրա հետաքրքրությունը, թե ինչ է լինելու իր հետ, հորինած մտահոգություն է. իրականում նրա հետ որևէ բան լինել չի կարող, նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ, քանզի նրա հոգին շատ քիչ բանով է տարբերվելու այլ հոգիներից, մինչդեռ որպես մարդ նա տարբերվում էր բոլորից և դա հրաշալի էր...
Ընդհանրապես, մարդ լինելը երջանկություն է, իսկ անմահ հոգի ունենալը թելադրված պարտավորություն:

Սկսեմ վերջից. Մարդը հենց երջանիկ է իր անմահ Ոգով՝ այն Լույսով, որը նրան դարձնում է բանական ու բարոյական էակ, այլապես առանց դրանց նա մարդ չէր լինի, այլ կմնար էվոլուցիոն սանդղակի մի աստիճան ներքևում, որպես կենդանի. ուստի մարդկանց այդքան փափագած երջանկությունը հենց իրենց իսկական, անմահ Էության՝ Ոգու մեջ է, ուր մարդիկ չեն փնտրում իրենց այդքան փափագածն ու երազածը, այլ փնտրում են հազար ու մի այլ տեղ ու բնականաբար չեն գտնում: Մարդիկ փափագում են գտնել ջերմացնող ուրախություն ու սեր, բայց քանի որ չեն փնտրում դրանք Ոգու մեջ, այլ նրանից ցածր գտնվող ոլորտներում, ուստի դրանց փոխարեն գտնում են սոսկ այրող հաճույքներ ու կիրք:

նա` որպես մարդ, ավարտվում է մահով, իսկ թե որպես հոգի ինչ է լինելու, դա արդեն կարևոր չէ

Այս միտքդ պարզ չհասկացա. դու գտնում ես, որ կյանքի ընթացքում մարդ հոգի՞ ունի ու այդ հոգին նա ինքը՝ մարդը չէ՞, այլ նրանից առանձին մի բա՞ն և հետևաբար երբ մարդ մահանում է, նրա հոգին չի՞ մահանում, բայց քանի որ այդ մարդը կապ չունի՞ իր հոգու հետ էլ ինչի՞ մտածենք թե ի՞նչ է լինում իր հոգու հետ, եթե դա հենց մարդը չէ, իսկ մարդը, որը նրա հոգին չէր որ հեռացավ, այլ նրա, հավանաբար, մարմինը՝ մահացած է: Կպորձե՞ս բացատրել թե ի՞նչ նկատի ունեիր, գուցե ե՞ս եմ սխալ հասկացել:

Հուսիկ, հետաքրքիր էր բացատրությունդ, բայց դեժավյուի հետ կապված ես ավելի շատ տեղեկատվության էի սպասում... Օրինակ՝ շատերն են անհիմն համարում վերամարմնավորման ու դեժավյուի կապը՝ դա բացատրելով նրանով, որ եթե նույնիսկ հոգին տարբեր մարմնավորումներ է ունենում, ապա մի՞թե նախորդ կյանքում նույն առօրեական երևույթը կարող էր նրա հետ պատահած լինել ճիշտ և ճիշտ նույնությամբ... Ի՞նչ իմաստ կունենար դա։ Առօրեական եմ ասում, որովհետև փորձը ցույց է տալիս, որ դեժավյուի դեպքերը շատ հաճախ ինչ-որ լուրջ, կարևոր բաներ չեն լինում, այլ շատ սովորական, համենայնդեպս, այդ պահի համար աննշան ու անէական մանր-մունր բաներ, այսինքն՝ դրանց կրկնվելու մեջ իմաստ տեսնելն ու դա վերամարմնավորման հետ կապելն առաջին հայացքից շատ դժվար է։

Նախ ասեմ, որ եթե մարդ չի ընդունում վերամարմնավորման գաղափարը, ապա նա իրեն զրկում է կյանքում գոյություն ունեցող շատ խնդիրների տրամաբանական ու արդարացի բացատրություն գտնելուց, օրինակ այնպիսի խնդիրների ինչպիսիք են՝ կյանքի ու անհատական տվյալ հոգու էվոլուցիային ձգտելու անհրաժեշտության իմաստը, մարդկանց միջև ի ծնե առկա հնարավորությունների, գիտելիքների, տաղանդների, կարողությունների, առողջության... անհամապատասխան և ոչ հավասարաչափ բաշխումը, մեկ կյանքում կատարելության հասնելու անհնարինությունը, շատ մարդկանց իրենց անցյալ կյանքերից դրվագներ կամ ամբողջը հիշելու խնդիրների բացատրությունը... և այլն... Այս ամենն ու նմանատիպ շատ հարցեր արդարացի լուծում են գտնում, երբ բացատրում ենք այն պատճառ- հետևանքի ու վարամարմնավորման շնորհիվ, այլապես պետք է քննադատենք Աստծուն նրա անարդար լինելու մեջ, ինչը չի անի մի մարդ, որը գիտի վերը նշածս օրենքների մասին:

Bacteria-ի խոսքից - ...համաձայն չեմ հոգու գոյության մտքիդ հետ, առավել ևս, որ deja view ֆենոմենը կապում ես դրա հետ... Խորհրդային ականավոր հոգեբան Կ.Պլատոնովը բացատրում է այդ փաստը մարդու ֆիզիոլոգիական վիճակից ելնելով: Նա գտնում էր, որ մարդը հոգնած ժամանակ յուրաքանչյուր ազդակ կարող է ընկալել որպես ծանոթ...(կոպիտ ասած )

Դեժավյուն, ճիշտ էր նշել մեր ընկերը՝ բացատրելով հոգեբան Պլատոնովի հետազոտություններով, որ սովորաբար առաջանում է, երբ մարդը չի ցուցաբերում մեծ զգացմունքային կամ մտածական ակտիվություն, ասես լռության մեջ, որի ժամանակ և սովորաբար այցելում է Ճշմարտությունը, բայց այ մեխանիզմը, թե ինչպե՞ս է դա տեղի ունենում և ի՞նչ պատճառով, կփորձեմ իմ իմացած կարծիքն ասեմ: Նախ այս հարցը քննարկելիս բացի վերամարմնավորումից պետք է հիշենք քարմայի (պատճառ- հետևանքի կամ հատուցման կամ ճակատագրի) օրենքի մասին, որն ուղիղ կապ ունի և եթե կարելի է այսպես կոչել վերամարմնավորման գործի գցող մեխանիզմն է հանդիսանում և այդ կարման կամ մեր ճակատագիրը կա մեր մեջ, որով մենք ձգում ենք այս կամ այն իրադարձությանը կամ մարդուն և սրա հետ կապված պետք է տարբերենք դեժավյու և կանխազգացում երևույթների տարբերությունը:

Օրինակով նախ ասեմ, որ հասկանալի լինի միտքս. ասենք դուք առանց ոչ մի տեսական կամ տրամաբանության օգնությամբ կատարված հետևության պատճառի զգում եք, որ հիմա այս մարդը ձեզ կզանգահարի ու մի քանի վայրկյան անց հենց նույն մարդը զանգահարում է, կամ մի զգացողություն կա ձեզ մոտ, որ ուր որ է կհանդիպեք փողոցում ձեր այս ինչ ծանոթին ու անսպասելի կերպով հանդիպում եք նույնիսկ այտեղ, որտեղ չէիք էլ սպասում, բայց այդ պահից մի քանի վայրկյան կամ րոպե առաջ զգացել էիք որ կտեսնեք, կամ երբ զգում եք, որ հիմա այսպիսի մի բան կկատարվի ու կատարվում է ակամա - սրանք բոլորն էլ մեր մեջ եղած այդ ինֆորմացիայի (որոշ դեպքերում անցյալ կյանքից որպես ճակատագիր եկող որոշ դեպքերում էլ ոչ այդպիսիք) մեր կանխազգացողություններն են, այն ինֆորմացիայի ակամա ընկալումը, երբ մենք հանկարծակի զգում ենք դա: Նույն բանն է տեղի ունենում և դեժավյուի ժամանակ, միայն թե այս դեպքում մարդ ապրում է նույն զգացողությունը ինչ նա ունեցել էր անցյալում (նաև անցյալ կյանք/եր/ում) հենց այդ պահին վերհիշելով իր մեջ եղած այն ինֆորմացիան (ճակատագրով նախատեսված կամ ոչ այդպիսին), որ նա ունեցել է նմանատիպ զգացողություն անցյալում ու ասես հենց նույնությամբ վերապրում է այն կրկին:

Այս առումով կարելի է հիշել նաև մեր ժողովրդական խոսքից. <<Մեր բախտը մեզ հետ է>> և լինում են պահեր, երբ մարդ հենց այդ պահին կամ նախապես զգում է դա և ներքին լռությունն էլ օգնում է մեր միջի այդ ձայնը լսելուն:

[Philosopher]

Մարդու մասին գիտությունը բավականին բարդ է և բազմակողմանի: Իհարկե, կարելի է խոսել մարդու երեք մարմինների՝ մարմին, ոգի, հոգի, հետո՝ աստրալ ու մենտալ, հետո սկսել թվարկել չակրաները, այս ամենը ինձ ավելի քան լավ հայտնի է, սակայն երբ խոսվում է մարդու երջանկության մասին, այստեղ այդ գիտելիքին վկայակոչելով՝ մենք սպանում ենք կենդանի կյանքի այն բողբոջը, որը մեր գիտակցականության սառը շնչից միայն կարող է ոչնչանալ: Կենդանի կյանքը միշտ ավելին է ու ավելի արժեքավոր է, քան քո ու իմ կիսաքրիստոնեական, կիսավեդիստական, կիսակրոնագիտական ու մի քիչ էլ էքզիստենիցիալիստական դատողությունները, թեև իսկապես մեծ է գայթակղությունը կյանքի աղբյուրը փնտրել հենց այդպիսի դատողություններում ու համակարգերում: Երջանիկ կարելի համարել այն մարդուն, որը երջանիկ է որպես մարդ, որի և՛ հոգևոր, և՛ ֆիզիկական պահանջմունքները բավարաված են՝ առանց դրանց արհեստական հակադրության: Ինչ վերաբերում է հոգու անմահության խնդրին, իհարկե՝ հոգին անմահ է, և, իհարկե, մարդն ունենում է մի քանի կյանքեր, և իհարկե կա մարդու հոգու որոշակի էվոլյուցիոն մակարդակ: Այս ամենը գիտություն է: Սակայն այս գիտությունից այն կողմ կա ևս մեկ գիտություն. դա կյանքի գիտությունն է, որը զգացած յուրաքանչյուր մարդ կասի. ավելի լավ է լինել և մնալ ինքս՝ իմ մտքերով ու զգացմունքներով, իմ փաստացի, մարդկային, շատ մարդկային կեցությամբ, քան թևածել անհասկանալի տարածքներում ու այլևս երբեք չլինել այն, ինչ էի, երբ կենդանի է:

[ihusik]

Իսկ ես չէի ասել, թե Ճշմարտության կամ Երջանկության գտնելու համար պետք է հեռանալ կյանքից, բոլորովին և էլ ավելին ուղիղ հակառակը ես կասեմ. հնարավոր չէ հասնել թե՛ Ճշմարտությանը և թե՛ Երջանկությանը հեռանալով կյանքից... Իսկ Ճշմարտության իմացությունը չի սպանում կենդանի կյանքի բողբոջը այլ օգնում է այն գիտակցված, ճիշտ ու իմաստավորված ապրել, ասել է թե երջանիկ լինել, այլ ոչ թե հակառակը...

Այս ամենը կցանկանայի կյանքում լիներ ու ոչ թե կյանքից դուրս կամ միայն խոսքերով.
Սոկրատես
<<Ես բանտում հասկացա այն, ինչը չէի կարողանում մինչև վերջ մտածել` Սեր: Սիրել բոլորին: Հասկացա, որ ուրիշը` ես եմ; և սիրել նրան>>:
Պլատոն
<<Աշխատելով ուրիշների երջանկության համար, մենք գտնում ենք մեր սեփականը>>:
Թոմազո Կամպանելա
<<Երբ մոռանա աշխարհն "իմն" ու "քոնը" օգտակարի, ազնիվի ու հաճելիի մեջ, հավատում եմ` դրախտ կդառնա կեցությունը...>>

[Philosopher]

"Կենդանի կյանք" հասկացությունը իմ կողմից կիռառվել է "կյանքից հեռանալ" և "ճշմարտության իմացություն" ձևակերպումներից անդին գոյություն ունեցող հասկացությունների ու երևույթների նոր դաշտը ակնարկելու համար:

[ihusik]

Ինձ Աստված այնքան խելք տա, որ ասածդ հասկանամ Philosopher ջան

[Տիեզերգ]

Հավատու՞մ եք, որ մահից անդին ինչ-որ բան կա, թե՞ համարում եք, որ մահը վերջն է ամեն ինչի։ Անկասկած, ամեն մեկն էլ իրեն գոնե մի անգամ այս հարցը տված կլինի, բայց շատերը, որոշ ժամանակ դրա մասին մտածելոուց հետո, հաճախ պատասխան չգտնելով, թողնում են այդ միտքը և այդպես էլ մնում անորոշ վիճակում՝ ստիպված հաշտվելով նորին մեծություն Անխուսափելիի հետ...

Ժամանակակից բժշկության մեջ (ամենահին ոչ միստիկական) կա մի ախտանիշ, որն անվանվում է ֆրանսերեն «դեժա վյու» բառերով։ Դա մի հոգեվիճակ է, երբ մարդուն թվում է, թե ներկայիս զգացողությունը ճշգրտորեն տեղի է ունեցել անցյալում։ «Դեժա վյու», մի զգացողություն, որ ներկայումս դիտված ամեն ինչը (մարդիկ, իրադարձություններ, իրավիճակներ) արդեն դիտվել է անցյալում։ Հոգեկան հիվանդության ախտանիշների շարքին են դասվում նաև «դեժա անտանդյո»՝ արդեն լսած, և «դեժա էպրովե»՝ արդեն զգացած, ախտանիշները։Հավանաբար շատերը, բնականոն կյանքում հոգեպես առողջ լինելով, ունեցել են նման զգացողություններ՝ զարմանալով դրանց պայծառության ու արժանահավատության վրա։

Արտասահմանում կատարած հարցումները ցույց են տալիս, որ մարդկանց երկու երրորդն ունեցել է այդ զգացողությունները։
Հիմնվելով բազմաթիվ գիտափորձերի արդյունքների, ինչպես նաև զանազան փաստերի վրա՝ այժմ արդեն կարելի է վստահաբար պնդել հոգու գոյության մասին, այն մասին, որ կյանքը չի սկսվում ծնունդով և չի ավարտվում մահով։ Այսինքն՝ խոսքը վերամարմնավորումների շղթայի՝ անոչնչանալի թաղանթի մշտական նորացման մասին է։ Այդ մասին նախկինում խոսել են նաև ճանաչված հեղինակությունները։ Օրինակ, Վոլտերը նշել է. «Երկու անգամ ծնվելն ավելի զարմանալի չէ, քան մեկ անգամը. բնության մեջ ամեն ինչ ենթարկված է վերածննդի օրենքին»։ Կամ, Ա. Էյնշտեյնն ասել է. «Գիտությունը չի կարող բացարձակ հավաստի փաստարկներ բերել հավերժական վերադարձի գաղափարի դեմ»։

Վերամարմնավորման տեսությունը հստակ հիմնավորում է ստանում հատկապես այն սեանսների ժամանակ, որոնք իրականանում են մարդուն քնի և արթնության միջև գտնվող վիճակի մեջ ընկղմելու մեթոդով, որ առանձնակի դրսևորվում է ինտուիցիան։ Այդ ժամանակ մարդն ընկալում է իրականությունը, միաժամանակ նրա գիտակցության մեջ հայտնվում են անցյալի նույնքան վառ տեսարաններ։
Մարմնավորումների միջև ընկած ժամանակահատվածում հոգևոր աշխարհում անձի գտնվելը կախված է երկրային կյանքի արդյունքներից, երբ ամեն մի արարք կամ միտք պայմանավորում է կոնկրետ հետևանքները (պատճառահետևանքային օրենք)։ Բնության մեջ չկան պարգևներ կամ պատիժներ, գոյություն ունի միայն պատճառ և հետևանք։ Հանճարները կամ գերշնորհալի երեխաները ոչ թե աստվածային շնորհների օրինակ են, այլ նախորդ կյանքում համառ աշխատանքի արդյունք։ Այս կյանքում հանդիպող բոլոր հանգամանքները առանց բացառության մեր նախկին գործողությունների արդյունք են, այսինքն՝ մենք ապրում ենք այնպիսի պայմաններում, որոնք ինքներս ենք նախապատրաստել։ Իրենց հերթին մեր ներկայիս արարքները ձևավորում են ապագա կյանքի պայմանները։

Վերամարմնավորման գաղափարի գիտակցումը, բացի արտասովոր լինելուց, օգնում է մարդուն բուժվել ներկա կյանքի ախտերից, հատկապես նևրոզներից, ֆոբիաներից։ Ահա ասվածը հաստատող մի դեպք։ Քառասունհինգամյա մի ճարտարագետ անբացատրելի վախ էր զգում և ցավեր՝ մեջքի շրջանում, եթե նրա հետևից գնում էին 2-3 մարդ։ Ռեգրեսիայի ժամանակ (նախորդ կյանքի մեջ ընկղմվելը և վերհիշելը) նա տեսավ, որ ինչ-որ ժամանակ սպանվել է մեջքին արձակած կրակոցից։ Այնտեղ, ուր մխրճվել էր գնդակը, նա խալ ուներ։ Բացատրական զրույցից հետո վախն անհետացավ։

Հիշենք 70-ական թվականների սենսացիան։ Արևմտյան Բեռլինում ապրող տասներկուամյա Էլենա Մարկարդը, ծանր հարվածից հետո գիտակցության գալով, սկսել է խոսել անթերի իտալերեն, որին նախկինում չէր տիրապետում։ Ընդ որում՝ աղջիկը պնդում էր, որ իր անունը Ռոզետա Կաստելյանի է, ծնվել է Իտալիայում, 1887 թ., մահացել է 1917 թ.։ Երբաղջկան տարել են այն տունը, որի հասցեն նա նշել էր, դուռը բացել է վաղուց մահացած Ռոզետայի դուստրը։ Էլենան, ճանաչելով նրան, ասել է. «Ահա իմ դուստր Ֆրանսան»։

Ահա մեկ այլ հետաքրքիր պատմություն։ Տիտու անունով մի տղա սկսել է պնդել, թե իր անունը Սուրեժ Վարմա է, ունի կին՝ Ումա անունով, և երկու երեխա։ Իբր ինքը Ագրայի խանութներից մեկի տերն է։ Վախեցած ծնողները երեխային վերցնում են և գնում Ագրա, և պարզվում է, որ այդ քաղաքում իսկապես ապրել էր ոմն Վարմա, որը հինգ տարի առաջ իր խանութի առջև սպանվել էր գլխին արձակված կրակոցներից։ Հանգուցյալի այրին որոշում է հանդիպել այդ տարօրինակ տղային և երեխաների հետ միասին գնում է նրա մոտ։ Տղան երեխաներին էլ է ճանաչում, ասում նրանց անունները, ինչպես նաև նշում այնպիսի մանրուքներ, որոնք կարող էին իմանալ միայն այրին և ինքը՝ հանգուցյալը։ Այն տեղերում, որտեղ սպանվածի վերքերն էին եղել, Տիտուն խալեր ուներ, իսկ գնդակի ելքի տեղում՝ սպիներ։

Էս ինչ լավ թեմա ես բացել ապռես, դու շատ լավն ես երևում
շատ գեղեցիկ աչքեր ունես
հետաքրքրա եթե հավատանք հոգու տեղաձոխությանը
դու անցած կյանքում ի՟նչ ես եղել
օրինակ ես նավաշինարար եմ եղել հունաստանցի հիմա էլ մեկ-մեկ ուզում եմ նավ սարգեմ, բայց որտեղ լողա

[ihusik]

Ուլուանայի թույլտվությամբ, իմ կարծիքն ասեմ. եթե անցյալ կյանքում քո ասածի պես եղել ես հույն նավաշինարար և այդ սերը մնացել է քո մեջ, ապա կարող ես գտնել ուղիներ քո այդ սիրելի գործով շարունեկես զբաղվել, բայց ասեմ որ, բոլորովին անպայման չէ, ինչ արել է մարդ անցյալ կյանքում նույնն էլ անի մնացած բոլորներում: Եթե ոմանք չգիտեն, մի գաղտնիք բացեմ նրանց՝ մեր սիրելի "Դար" Ակումբի ընթերցողների համար. Մոցարտն ու Պուշկինը երկու տարբեր կյանքերում ապրած նույն Անհատականությունն է եղել և հենց Պուշկինը՝ լինելով մեծ միստիկ, ինքն էլ գրում է իր անցյալ կյանքի մասին <<Մոցարտն ու Սալյերին>> արձակ բանաստեղծությունում (եթե չեմ սխալվում արձակ է): Տեսնում եք՝ երաժշտական մեծ տաղանդը կարող է հաջորդ կյանքում վերափոխվել բանաստեղծական մեծ տաղանդի: Եվ կարծում եմ, որ բոլորդ էլ գիտեք, որ այդ երկուսն էլ մահացել են ոչ իրենց բնական մահով:

Ես իմ իմացածն եմ ասում ու չեմ համոզում ոչ ոգու, որ հավատան կամ չհավատան այս ամենին... Ես իմ անցյալ կյանքերը չեմ հիշում ու չէի էլ ուզենա հիմա կարողանայի հիշել, քանի որ դա ինձ ավելի կխանգարեր, քան կօգներ... Ուժեղ ու մաքրագույն հոգիներին է տրվում դա լիովին անվնաս իրենց համար (որ չառաջանա գոռոզություն կամ ինքնախղճահարություն, երբ անցյալ կյանքում ասենք մեկն թագավոր է եղել ու ճիշտ չի օգտագործել իրեն տրված իշխանությունն ու հնարավորությունը ու հիմա ասենք հասարակ մի բանվոր է, կամ հակառակը), այլապես նրա այդ իմացության սխալ կիրառումը կարող է վատ կերպով անդրադառնա այդ մարդու ապագա ճակատագրի վրա և բացի այդ մեր ողջ կյանքերի կուտակումներն ու տեղեկությունները մեր Բարձրագույն "Ես"-ի մեջ է ու որպեսզի այն ընկալենք ու գիտակցենք, պետք է մաքրենք նախ մեր հոգին (մտքերն ու զգացմունքները) և ճանապարհ բացենք, որ այդ մեր Իսկական Էության Լույսը թափանցի մեր մեջ ու մենք էլ Մի դառնանք Նրա հետ ու Նրա մեջ...

[Տիեզերգ]

Ուլուանայի թույլտվությամբ, իմ կարծիքն ասեմ. եթե անցյալ կյանքում քո ասածի պես եղել ես հույն նավաշինարար և այդ սերը մնացել է քո մեջ, ապա կարող ես գտնել ուղիներ քո այդ սիրելի գործով շարունեկես զբաղվել, բայց ասեմ որ, բոլորովին անպայման չէ, ինչ արել է մարդ անցյալ կյանքում նույնն էլ անի մնացած բոլորներում: Եթե ոմանք չգիտեն, մի գաղտնիք բացեմ նրանց՝ մեր սիրելի "Դար" Ակումբի ընթերցողների համար. Մոցարտն ու Պուշկինը երկու տարբեր կյանքերում ապրած նույն Անհատականությունն է եղել և հենց Պուշկինը՝ լինելով մեծ միստիկ, ինքն էլ գրում է իր անցյալ կյանքի մասին <<Մոցարտն ու Սալյերին>> արձակ բանաստեղծությունում (եթե չեմ սխալվում արձակ է): Տեսնում եք՝ երաժշտական մեծ տաղանդը կարող է հաջորդ կյանքում վերափոխվել բանաստեղծական մեծ տաղանդի: Եվ կարծում եմ, որ բոլորդ էլ գիտեք, որ այդ երկուսն էլ մահացել են ոչ իրենց բնական մահով:

Ես իմ իմացածն եմ ասում ու չեմ համոզում ոչ ոգու, որ հավատան կամ չհավատան այս ամենին... Ես իմ անցյալ կյանքերը չեմ հիշում ու չէի էլ ուզենա հիմա կարողանայի հիշել, քանի որ դա ինձ ավելի կխանգարեր, քան կօգներ... Ուժեղ ու մաքրագույն հոգիներին է տրվում դա լիովին անվնաս իրենց համար (որ չառաջանա գոռոզություն կամ ինքնախղճահարություն, երբ անցյալ կյանքում ասենք մեկն թագավոր է եղել ու ճիշտ չի օգտագործել իրեն տրված իշխանությունն ու հնարավորությունը ու հիմա ասենք հասարակ մի բանվոր է, կամ հակառակը), այլապես նրա այդ իմացության սխալ կիրառումը կարող է վատ կերպով անդրադառնա այդ մարդու ապագա ճակատագրի վրա և բացի այդ մեր ողջ կյանքերի կուտակումներն ու տեղեկությունները մեր Բարձրագույն "Ես"-ի մեջ է ու որպեսզի այն ընկալենք ու գիտակցենք, պետք է մաքրենք նախ մեր հոգին (մտքերն ու զգացմունքները) և ճանապարհ բացենք, որ այդ մեր Իսկական Էության Լույսը թափանցի մեր մեջ ու մենք էլ Մի դառնանք Նրա հետ ու Նրա մեջ...

շնորհակալություն հետաքրքիր տողերի համար, բայց մոցարտի մահվան կապակցությամբ ես կարող եմ վիճել
մոցարտը մահացել է բնական մահով սոլիերին չի սպանել նրան դա գեղարվեստական մոտեցում է
ես հավաստի աղբյուրներից եմ ասում, կենսագիրներից անգամ նշված չի սոլերիի անունը, որպես մոցարտի կյանքում դեր խաղացող պերսոնաժ
իսկ պուշկինը իրա մասին մեծ կարծիքի էր երբ գրում էր թե ինքը նույն մոցարտն է
պուշկինն էլ հանճար էր մի մեծ, բայց մոցարտը դա ունիկալ գեր հանճարեղության տեր մարդ

իսկ թեմային վերաբերվող ասեմ ուզես թե չե անցած կյաքդ քո վրա մեշ ազդեցություն է թողնում մեկա մեկում և մյուսում դու ես կապողը

[ihusik]

Չէ, ես չասեցի թե Պուշկինն ասել է, որ ինքը Մոցարտն է եղել, ասեցի որ գրել է այդ մասին, ասես իր անցյալ կյանքը հիշելով: Գուցե այսպես ավելի ճիշտ արտահայտվեցի քան առաջին գրածումս: Իսկ Սալյերիի ու Մոցարտի հարաբերությունների մասին ես չէի ասում միայն Պուշկինի գրքի հիման վրա, այլ որ իրականում նման մեծ դիրք գրավող երաժիշտ ու փառասեր հակառակորդ եղել է Մոցարտի կյանքում...

Իսկ որ անցյալ կյանքերը մեր վրա մեծ ազդեցություն ունեն, դրանում միանշանակ համաձայ եմ քեզ հետ, քանզի ճակատագիր (քարմա) կոչվածը մենք բերում ենք անցյալ կյանքերից ու անմիջական ազդեցություն ունի մեր ներկայի վրա, իսկ ապագան կերտում ենք մենք ներկայում մեր վերաբերմունքով ու քայլերով անցյալից եկող քարմայի հետ հանդիպելիս ներկայում: