Մահ... իսկ հետո՞

[armena]

Կտրուկ,ուզում եմ ասել,որ մարդիկ հեչ չեն սիրում այդ "չեղյալը":Մարդիկ վախենում են էդ չեղյալից:Եթե շատ ջանք են թափում որևէ բանի վրա,ապա հետո ուզում են կայունություն(որ իրենց կառուցածը մնա)բայց միևնույն ժամանակ գիտակցում են,որ էս աշխարհում ամեն ինչ հավերժ չէ:

Քո ասած "չեղյալը" ես ընկալում եմ որպես կյանքի ընդհատում,ու որ արած ու չարած բաներդ կորչում են:Գիտես,մի իմաստով կորչում են,իսկ մյուս իմաստով էլ ոչ;Քանի որ եթե դու կյանքիդ ընթացքում ինչ-որ բաներ ես արել(որոնք քեզ համար նպատակ են եղել) ու հետո կյանքդ վերջացել է,ապա սա "չեղյալ" հայտատարված բան համարել պետք չէ,քանի որ եթե դու էլ չկաս,նշանակում է,որ քո նպատակներն է ու քեզ հետ(խիստ անձնականի մասին է խոսքը) կապված ոչինչ չկա: բայց եթե կյանքդ զուր վատնել ես ու ժամանակը հենց այնպես թռել է,ուրեմն դա արդեն ոչ թե չեղյալ ,այլ եռակի չեղյալ է:

Իսկ այդ "չեղյալը",որը դարձավ իմ գրառման հիմնական առարկա,շատ հարաբերական է:
Կա կյանք,կա ինչ-որ հաստատուն երևույթ,որը մեզ որոշ ժամանակով տրված է,ու էդ ժամանակի ընթացքում է մենք հասցնում ենք իրագորցել որոշ բաներ:Գիտես,եթե հիմա նստես ու մտածես թե մի 50 տարի հետո ինչ է լինելու,ձերքերդ էլ ծլես ու ասես "Մեկ է արածներս ջուրն են ընկնելու"

Էդպես ու՞ր կհասնենք

[Լեո]

Լեո ,այո,մարդը վախենում է մահից ու ամեն մեկն էլ յուրովի է հավատում Աստծուն:Իհարկե հավատն էլ մի այլ փրկություն է դաժան ու սարսափելի մտքերից:

Այո, հավատքը փրկություն է...
Հետմահու չգիտեմ, բայց կյանքի օրոք իրոք փրկություն է...

[Սլիմ]

Մահ: Այս բառը շատերի մոտ վախ է առաջացնում,ոմանք անտարբեր անցնում են սրա կողքով(միգուցե վախենում են քննարկել),ոմանք էլ շարունակում են ապրել ու լավ իմանալ,որ մի որ գալու է վերջը;
Հիմա լարեք ձեր երևակայությունն ու մի քիչ էլ տրամաբանությունը,կամ էլ հայտնեք ձեր կարծիքի մահի մասին և այն ամենը ինչ տեղի է ունենում այս երևույթուց հետո:
Շատերը(հիմանակում քրիստոնյաները) հավատում են,որ մարդը մահից հետո միայն կորցնում է իր մարմինը,բայց հոգին հավերժ ապրում է ու գնում է երկինք(Աստծու մոն):
Եկեք մահը նայենք փիլիսփայական կողմից: Ի՞նչ է իրականում մահը: Այն վե՞րջ է:

Ես կարծում եմ վերջն է: Չեմ հավատում ինչ որ հոգու գոյությանը, մահվանից հետո ոչինչ էլ չկա: Մահվանից չեմ վախենում, ուղակի ափսոսում եմ, որ ինձ հաճելի ամեն ինչ մի օր էլ չեմ զգալու

[armena]

Այո, հավատքը փրկություն է...
Հետմահու չգիտեմ, բայց կյանքի օրոք իրոք փրկություն է...

փրկություն է,ու այն էլ շատ լայն ու մեծ իմաստով:Մենք հավատում ենք ու կապ չունի թե այդ հավատը (կեղծ է թե իրական,ընտրված է բանականությամբ,թե մեր սիրտն է թելադրում հավատալ):Մենք հավատում ենք(ինչ-որ բանի,կարևոր չէ թե ինչին,կարևորը,որ կա մի բան,որ հավատում ենք,ու որ դա հավատ է ներշնչում)որ մեր արածները ու մենք(որպես մար ի որպես անձ) ինչ-որ մնայուն բան կունենանք:
Լեո,երևի պատճառն այն է,որ վախենում ենք լինել ոչինչ:Դա նման է ինքնապաշտպանման պես մի բանի,որ մենք ձգտում ենք մեր գոյությունը պահպանել ու գտնել մի բան(թեկուզ հավատը,կարող է ուրիշ բան էլ լինել),որ մեզ մեր գոյության համար որևէ երաշխիք կտա:

[Interdenominational]

Կտրուկ :
Այն պարզ պատճառով, որ հավատացյալներին "դարձի գալու" հենց ամենասկզբից տրամադրում են "կայարանային" տրամադրության` երկիրը ժամանակավոր օթևան է, մարմինը` ժամանակավոր /և նույնիսկ մեղսավոր/ կաղապար ...և այլն: Այդ կենսախինդ, առողջ ու նպատակասլաց մարդիկ կարող են իրենց պոտենցիալը օգտագործել ավելի իրական ու մարդասիրական նպատակներով, քան անվերջ քարոզելու, "ավետելու" մարմանջով տարված` այսուայնկողմ ընկնել, և որ ամենասահմռկեցուցիչն է` ՀԱՎԱՏԱԼ իրենց անօգուտ գործի արդարացիությանը:
Հարգելիս, ինչու եք կարծում, որ "երկրային ձեռնարկումները" պիտի չեղյալ հայտարարվեն? Դուք ինքներդ կարող եք թվել հենց միայն հայազգի աշխարհահռչակ պատկառելի այրերին, որոնք հարդերձյալ կյանքին չհավատալով, քրիստոնյա չլինելով հանդերձ, մարդկությանը անփոխարինելի հայտագործություններ ու գործեր են պարգևել...

Չամիչ
Դուք իմ ասածներից դիվանագիտորեն սիլլոգիզմ թխեցիք Այո, հաստատում եմ` "...Եթե մահվանից հետո կյանքի գոյությունը ապացուցվում է, ապա ավտոմատ ապացուցվում է նաեվ Աստծո՞ գոյությունը:" Իսկ կարող է ինչ-որ մեկը հակառակը պնդել, ապացուցել? Բոլորիս հայտնի է ծեծված, շաբլոնային դարձած արտահայտությունը, որ. "այն ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև ավարտ", և սա հիանալի է...մենք հո ծուռ հայելիների աշխարհում չենք?

Շնորհակալություն:

[Կտրուկ]

Հարգելիս, ինչու եք կարծում, որ "երկրային ձեռնարկումները" պիտի չեղյալ հայտարարվեն?

Նախ ե՛ս չեմ կարծում. այլ ներկայացնում եմ մատերիալիստների տրամաբանական վախճանը։իսկ այդ տրամաբանությունը տանում է նրան որ ՙերկրային ձեռնարկումները՚ պիտի չեղյալ հայտարարվեն՝ քանի որ մի օր երկիրը՝ ինքը պիտի չքանա ու ստացվի. որ ես ու դու. կամ մյուսները իզուր են ապրել ու արարել։ Իզուր ենք հիմա ֆորումում գրում՝ամեն ինչ աննպատակ, անօգուտ ու պատահական է։
Այստեղ իհարկե բացակայում է ճշմարտություն ասվածը.բայց՝ սա է մատերիալիստի վերջնական սահմանագիծը. (եթե իհարկե համարձակվում է նայել այդ սահմանագծին)։

[Interdenominational]

Կտրուկ
Ինքնին հասկանալի է:
Բայց եթե նկատում եք, մեր բանավեճ հիշեցնող զրույցը սահուն կերպով գլորվում է "թեմայից շեղում" փոսը Եվս մեկ գործոն, որը խառնում է բոլոր խաղաթղթերը` մենք հակվում ենք փիլիսոփայական տեսակետի:
Բայց մեր ասելիքը ֆորումում` "աննպատակ, անօգուտ ու պատահական" չի, մենք մեր կարծիքներն ու տեսակետներն ենք առաջադրում, արտահայտվում ենք...ի տարբերություն քրիստոնյա մոլեռանդ հավատացյալների ու վերացական, չպատճառաբանված հավատքի ջատագովների: Համարձակվում եմ բարձրաձայնել, որ ՄԵՆՔ ՄԵՐ ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՄԲ ԱՎԵԼԻ ԵՐՋԱՆԻԿ ԵՆՔ, քան ՆՐԱՆՔ - ԻՐԵՆՑ ՉՀԱՎԱՏՔՈՎ հանդերձյալ կյանքի վերաբերյալ:

[Կտրուկ]

Կտրուկ
ՄԵՆՔ ՄԵՐ ԲԱՆԱԿԱՆՈՒԹՅԱՄԲ ԱՎԵԼԻ ԵՐՋԱՆԻԿ ԵՆՔ, քան ՆՐԱՆՔ - ԻՐԵՆՑ ՉՀԱՎԱՏՔՈՎ հանդերձյալ կյանքի վերաբերյալ:

Արդլոք չափե՞լ ես որևէ մեկի երջանկությունը։
Այ հիմա հաստատ շեղվեցիր թեմայից.և բոլորովին իզուր։
Չափից շատ երջանկությունը լավ նշան չէ։

[Interdenominational]

Կտրուկ :
Չափելու, կշռելու հարկ չկա: Ինքներդ դատեք` եթե "փառաց հույսից" զրկվեն անմահության հավատացյալները, դա միանշանակ դժբախտություն կլինի նրանց համար:
Աստվածաշնչյան Պողոսին էլ է այցելել այդ մտավախությունը. "Եթե հարությունը մտացածին երևույթ է, ապա մեր հավատքը իր բոլոր "կոմպոնենտներով" գրողի ծոցն է կորչում" - մտավորապես նման միտք է արտահայտել շրջահայաց առաքյալը:

Իսկ չ-հավատացյալները կորցնելու այդչափ "արժեքավոր" բան չունեն - կա իրականություն այսօր, վաղը` վերջ ամեն ինչին, համաձայնվեք, որ դա գիտակցելու համար առողջ գիտակցություն, քան թուլակամություն ու համակերպվածություն է պետք:


Հ.Գ. Չեմ շեղվել, ու չենք շեղվել թեմայից, ամեն ինչ կարգին է:

[Կտրուկ]

Կտրուկ :
Աստվածաշնչյան Պողոսին էլ է այցելել այդ մտավախությունը. "Եթե հարությունը մտացածին երևույթ է, ապա մեր հավատքը իր բոլոր "կոմպոնենտներով" գրողի ծոցն է կորչում" - մտավորապես նման միտք է արտահայտել շրջահայաց առաքյալը:

Ճիշտ տարբերակը՝(Առաքյալը խոսքը ուղղում է նրանց. ովքեր եկեղեցու անդամ կամ մկրտված են բայց չեն հավատում հարությանը.այլ միայն այս կյանքում ՙշառից փորձանքից՚ ուզում են որԱստված հեռու պահի)
Ա Կորնթացիս15.12
իսկ եթե քարոզվում է. որ Քրիստոս հարություն է առել.ապա ինչպե՞ս են ձեզանից ոմանք ասում թէ մեռելներից հարություն չկա։(ու սկսում է բացատրել.մեկնաբանել)
եթե մեռելներից հարություն չկա՝ուրեմն Քրիստոսը հարություն չի առել։.
և եթե Քրիստոսը հարություն չի առել.ուրեմն մեր քարոզչությունն ունայն է և ձեր հավատքը զուր։
ՈՒրեմն մենք էլ դառնում ենք Աստծո սուտ վկաները .քանի որ Աստծո մասին վկայություն տվեցինք.թէ Քրիստոսին հարություն տվեց։
Որովհետև եթե մեռելները հարություն չեն առնում .ուրեմն Քրիստոսը հարություն չի առել։
ևեթե Քրիստոը հարություն չի առել.ապա զուր է ձեր հավատը.և դուք ձեր մեղքերի մեջ էք։
իսկ նրանք ովքեր Քրիստոսով ննջեցին՝կործանվեցին։
եթե միայն այս կյանքի համար ենք հուսացել Քրիստոսին. ապա բոլոր մարդկանցից ավելի խղճալի ենք։
Բայց հիմա Քրիստոսը Մեռելներից հարություն է առել՝ննջեցյալների անդրանիկը։

Առանձնակի ուշադրություն դարձրու եթե բառի վրա։

[armena]

Կտրուկ ու Interdenominational ,ձեզ մի հարց:
ի՞նչ եք կարծում,կրոնը կապ ունի այն բոլոր ձևավորված կարծիքների(թե ճիշտ ու թե սխալ )որոնք ժամանակի ընթացքում ձևավորվել են մարդկանց մոտ մահի մասին:Եվ եթե այո,ապա,Ինչքանո՞վ է կրոնը նպաստել/խանգարել մահի(ու առհասարակ երկրորդ կյանքի) մասին տպաորությունների վրա(դա կարող է լինել վախ,հավատ):

[armena]

Կտրուկ,կրոնը որքանո՞վ է ազդել մարդկանց պատկերացումների վրա,որոնք ժամանակի ընթացքում ձևավորվել են մահի մասին:

[Կտրուկ]

Կտրուկ,կրոնը որքանո՞վ է ազդել մարդկանց պատկերացումների վրա,որոնք ժամանակի ընթացքում ձևավորվել են մահի մասին:

Ինչքանով՝ պատմությունը.պատմագիտության։

[Katka]

Շատերը(հիմանակում քրիստոնյաները) հավատում են,որ մարդը մահից հետո միայն կորցնում է իր մարմինը,բայց հոգին հավերժ ապրում է ու գնում է երկինք(Աստծու մոն):
Եկեք մահը նայենք փիլիսփայական կողմից: Ի՞նչ է իրականում մահը: Այն վե՞րջ է:

Հետաքրքիր է ինչու՞ է գնում երկինք: Աստված այնտե՞ղ է:Իսկ ինչի՞ են այդ ամենը հորինել, ու՞մ համար... Գուցե խուճապ կլիներ: Մարդկային երեւակայությունը մահի դե՞մ է պայքարում :
Չէ, վերջ չի: Մի հատ հետ նայիր ու տես հեչ ի՞նչ է փոխվել: Ոչինչ էլ չի փոխվել: Մահը ցավոք սրտի վերջ չէ, ամեն դեպքում, եթե վերջ է, ապա ոչ նորի սկիզբ: Էս էլ փիլիսոփայաակն մահը:

Հ.Գ. Երկնքում այդքան տեղ չկա

[Չամիչ]

Դուք իմ ասածներից դիվանագիտորեն սիլլոգիզմ թխեցիք Այո, հաստատում եմ` "...Եթե մահվանից հետո կյանքի գոյությունը ապացուցվում է, ապա ավտոմատ ապացուցվում է նաեվ Աստծո՞ գոյությունը:" Իսկ կարող է ինչ-որ մեկը հակառակը պնդել, ապացուցել? Բոլորիս հայտնի է ծեծված, շաբլոնային դարձած արտահայտությունը, որ. "այն ինչ ունի սկիզբ, ունի նաև ավարտ", և սա հիանալի է...մենք հո ծուռ հայելիների աշխարհում չենք?

Ուրախ եմ որ իմ մեջ դիվանագիտական ընդունակություններ նկատեցիք: Բայց, տվյալ դեպքում ձեր խոսքերի հետ կապված իմ դիտարկումները ավելի շուտ տրամաբանական էին քան դիվանագիտական: Թեմայի վերնագիրն է Մահ եվ դրանից հետո.: Պարզ տրամաբանությունը ինձ ստիպում է նկատել որ կյանքից հետո կյանքի գոյության ապացույցները ՝ Աստծո գոյության երաշխիք չեն կարող հանդիսանալ: Բուդդիստները նույնպես որպես էդպիսին չեն հավատում անձնավորված Աստծո գոյությանը, բայց հենց նրանք են որ հավատում են վերամարմնավորմանը: Ոչ միայն հավատում են այլ, իրենց հոգեվոր ուսմունքների շրջանակում ունեն վերամարմնավորման երեվույթը ապացուցող բավականին հարուստ փորձառություն եվ սա նրանց մոտ հավատի ոլորտից վաղուց տեղափոխվել է կեսկակերպի ու հարուստ գիտելիքների ձեռքբերման ոլորտ: