Re. Մահ... իսկ հետո՞
Համաձայն եմ ասածիդ հետ, ուղղակի մի փոքր լրացում անեմ. մարդ պետք է հասկանա ո՛չ միայն թե ի՞նչ է կյանքը, այլ նա՛և թե ի՞նչ է մահը, որովհետև անհնար կլինի ամբողջական պատկերացում ունենալ ու հասկանալ թե ի՞նչ է կյանքը, առանց հասկանալու թե ի՞նչ է մահը: Եվ ընդհանրապես, այս երկուսն էլ մարդ կհասկանա, եթե նա հասկանա, ճանաչի ինքն իրեն, թե ո՞վ է ինքը, ի՞նչ է մարդը, քանզի մարդը (միկրոտիեզերքը) դա նույն Տիեզերքն (մակրոտիեզերքն) է և ինչպես ներքևում է՝ այնպես էլ վերևում: Ուստի հենց այստեղ մենք դա պետք է հասկանանք ու գիտակցենք, իսկ արդեն ֆիզիկական ոլորտից ավելի նուրբ ոլորտներ անցնելով, այո մեր հոգին անմիջականորեն կզգա այդ ամենն, բայց այլևս բան չի կարողանա անել, քանզի միտքն ու զգացմունքները կաշխատեն նույն՝ կյանքի ընթացքում մեր իսկ բացած ու սովորական դարձած, ուղիներով: Քանզի մարդ չի փոխվում, նա մահվան ժամանակ էլ է նույնն, ինչպիսին էր որ կյանքի ժամանակ, ուղղակի ամեն բան էլ ավելի նուրբ է ու տեսանելի և հնարավոր չի լինի թաքցնել մտքերն ու զգացմունքները ու ամեն հոգի կգնա այն ոլորտն, որին հասու է եղել նա կյանքի ընթացքում:TigranM-ի խոսքերից
Կցանկանայի իմանալ ի՞նչ տրամաբանության վրա է հիմնված ասածդ: Ինչի՞ց ես ենթադրում, որ Աստված կարող է միայն խելք վերցնել ու ոչ տալ:
Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է...
Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Մեջբերել
Էջանիշներ