Մահ... իսկ հետո՞

[Ճամփորդ]

Դու մի օր աչքերդ կփակես, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա.
Կգնաս, կանցնես աշխարքից, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
–Այն դու՛ ես, իմաստու՛ն, այն դու՛,– բայց արդեն դարձած մի ուրիշ.
Հաստատեց, ժխտելով նա քեզ, որ ուրիշը քո տեղ գոյանա։
Եղիշե Չարենց

[Ճամփորդ]

«Կորուստ չկա տիեզերքում–կա անդադրում մի շարժ, որի ընթացքում կերպարանափոխվելով հոսում է ամեն ինչ։ Nauta Dei – պիտի ասեր դիալեկտիկ փիլիսոփան։ Մեռավ՝ չէ նշանակում ոչնչացավ,կորավ, այլ կերպարանափոխվեց, թողնելով իր նյութեղեն անոթը երկրին, ոգին՝ մարդկության։ Չլիներ ոգու անմահությունը՝ չեր լինի նրա կատարելության ձգտումը, նրա առաջընթացը, որի ճամբու վրա ամեն մի խորհող էակի կյանքը միառաջաքայլ է։ Եթե էապես գոյություն ունենար մահը՝ հավիտենական կորստի իմաստով, չեր ապրի մարդկության անցյալը, որին կրթնելու կարիք է զգում եկող ու անցնող ամեն մի սերունդ։
Լիներ մահը՝ անցյալը կլիներ մեռյալ, իբրև մի խավարչտին գիշեր, իբրև մի անդունդ դատարկ և անխոս...
Մահ չկա՛, կորուստ չկա տիեզերքում, կա աստիճանական ոգիացումը նյութի, ոգու անվերջ զարգացում, կարարելագործում կա»։

Գարեգին Նժդեհ («Բանտային գրառումներ», Հատընտիր, էջ 271)

[Esmeralda]

Մահ... իսկ հետո՞....
Իսկ հետո ՎԵՐՋ

[Cassiopeia]

Կա ավելի սարսափելի մահ, քան այն, որը տանում է մարդկային կյանքը: Մահ կյանքում, ընկերների, շրջապատի համար: Սրանից սարսափելի բան չկա: Հետևաբար - ՄԱՀ–ՍԱՐՍԱՓ

[Ուլուանա]

Բայց քո ասածը տվյալ թեմայի հետ կապ չուներ։ Անմիջապես երևաց, որ թեման ընդհանրապես չես կարդացել, դե, սկզբի մասին էլ չեմ ասում։

[Kristin]

Մահը բոլորը ճաշակել են ու ելի պիտի ճաշակեն մինչև չգա վարջը...
Մահից հետո ՞ ճիշտ հարց է ...
Բոլորը ովքեր կլինիկական մահ են տարել պատմում են 2 ճանապարհի մասին. 1-տեղը շատ մութա ու մահու չափ սարսափա. մյուս տեղում լույսա և հիասքանչ գեղեցկություն. որ ճանապարհն ենք մենք ընտրում
ես այս վերջերս նայեցի մի ֆիլմ "збижавщый из ада" լավ ֆիլմա կարող եք դուք էլ նայել

[Մելիք]

Մահը բոլորը ճաշակել են

դու է՞լ ես հլը չեմ ճաշակել

[Guest]

Մահ... և վերջ՝ կյանքը անիմաստ ա՛:

Ինչպես ասած մի խելոք մարդ, ափսոս չեմ հիշում նրա անունը, կյանքը դա հիվանդություն է, որը փոխանցվում է սեռական ճանապարհով

[Kristin]

դու է՞լ ես հլը չեմ ճաշակել

ես էլ. դու էլ մի օր ճաշակելու ենք

[Angelina]

Իմ կարծիքով, դեռ ոչ ոք չի կարողացել պարզել, թե արդյո՞ք մահից հետո կյանք կա: Ասեմ, որ շատ լավ կլիներ, եթե բոլոր մարդիկ անմահ լինեին:

[Երվանդ]

Ուլուանա լավ թեմա ես բացել, 90 տոկոսով համամիտ եմ, հոգին չի կարող մեռնել քանի որ հոգին էներգիա է իսկ էներգիան չի վերածվում ոչնչի, եսել եմ հավատում որ մահից հետո մենք ծնվում ենք ուրիշ մարմնի մեջ, բայց նախորդ կյանքը չենք հիշում, բայց ստեղ մի բայց կա, ուղակի նորից ծնվել նույն հնարավորություններով ու ապրել չեմ կարծում թե իմաստ կունենար, ինձ թվում է ըստ մեր ապրած կյանքի մենք կամ ծնվում ենք նույն մակարդակի մարդ էտ նշանակումա որ նախորդ կյանքում չենք ապրել նենց ոնց որ պետք էր(չափանիշները չգիտեմ), կամ ավելի բարձր մակարդակի ու հնարավորություների ենք տիրապետում, բայց մենք էս կյանքում միևնույն է մեռնում ենք քանի որ հետո չենք հիշելու էս կյանքը, չնայած հնարավորա տեսնենք ինչ-որ մակարդակի հասնելուց հետո, էս թեմաներով Ռիչարդ Բախը լավ գիրք ունի կարդա անպայման Ուլուանա եթե չես կարդացել <<Ջոնաթան Լիվինգստոն անունով ճայը>>:

[Arisol]

Zevs666, դե իմ ասածն էլ ա էլի էդ (Ուլուանայի գրածը լավ չեմ հիշում, բայց գիտեմ, որ նման մի բան էր…):

[Երվանդ]

Zevs666, դե իմ ասածն էլ ա էլի էդ (Ուլուանայի գրածը լավ չեմ հիշում, բայց գիտեմ, որ նման մի բան էր…):

Դե 11 էջ էր սաղ չկարդացի ով ինչա գրել, սկզբի էջն եմ մենակ կարդացել

[Է Ն Ց Ո]

Օրինակ ես սենց եմ մտածում
մարդու հիմնական հիշողությունը ուղեղնա ապահովվում, սա փաստա
ու հիմա եկեք պատկերացնենք եթե ուղեղը անջատվումա (մահանումա) մարմնի հետ միասին մնումա հոգի ասածը (կամ տարբեր ձևեր են անվանում ետ սուբստանցիան)
ու ինչ կյանքի մասինա խոսքը, եթե հոգին ոչինչ չի հիշելու, որ հետո համեմատելու բան ունենա, չէ-որ մենք ամեն բան անվանումները, պատկերները համեմատելով ենք ընկալում ու ճանաչում
եսքանից հետո եզրակացնում եմ եթե անգամ գոյություն ունի մահից հետո կյանք(ժամանակ-տարածություն), ապա մենք մեկա չենք հիշելու ու պետք էլ չի վախենալ դրանից
ինչ կարող է անել համակարգիչը առանձ վինչի ու օզու-ի
ի դեպ սրանք ես պատահական չեմ ասում համակարգիչը շատ մոտա սարքված մարդու հիշողության, ընկալման և արտածման համակարգի հետ

[Երվանդ]

Օրինակ ես սենց եմ մտածում
մարդու հիմնական հիշողությունը ուղեղնա ապահովվում, սա փաստա
ու հիմա եկեք պատկերացնենք եթե ուղեղը անջատվումա (մահանումա) մարմնի հետ միասին մնումա հոգի ասածը (կամ տարբեր ձևեր են անվանում ետ սուբստանցիան)
ու ինչ կյանքի մասինա խոսքը, եթե հոգին ոչինչ չի հիշելու, որ հետո համեմատելու բան ունենա, չէ-որ մենք ամեն բան անվանումները, պատկերները համեմատելով ենք ընկալում ու ճանաչում
եսքանից հետո եզրակացնում եմ եթե անգամ գոյություն ունի մահից հետո կյանք(ժամանակ-տարածություն), ապա մենք մեկա չենք հիշելու ու պետք էլ չի վախենալ դրանից
ինչ կարող է անել համակարգիչը առանձ վինչի ու օզու-ի
ի դեպ սրանք ես պատահական չեմ ասում համակարգիչը շատ մոտա սարքված մարդու հիշողության, ընկալման և արտածման համակարգի հետ

Դե հոգին էներգիայա իսկ էներգիան կարողա նաև ինֆորմացիաի կրիչ հանդիսանալ, իսկ ուղեղը հնարավորա հատուկ բաժին ունի որտեղ գրանցվումա նախորդ կյանքից հոգու հետ էկած ինֆորմացիան