Մահ... իսկ հետո՞

[Ֆրեյա]

Մի հատ այսպիսի պրիմիտիվ, պրակտիկ հարց տամ էլի, նույնիսկ, կասեի, մանկամիտ; Չէ որ ամեն ինչ, ինչքան էլ "վերին", ոչ նյութեղեն, եթերային լինի, մեկ է, պրակտիկ կողմ պետք է ունենա
Եթե կարծում եք, որ մարդը դա մի էակ է, որը ունի ֆիզիկական մարմին և ինչ-որ մատերիայից հոգի, որը և նրան կյանք է հաղորդում, ապա այդ հոգին պետք է ունենան նաև այլ կենդանիները:
Հարց 1. ուր են գնում կենդնիների հոգիները? Դրախտ թե դժոխք;
Մենակ թե չսկսեք էլի խեղդել կրոնական որև դոգմատիկ արտահայտությամբ, ես իսկզբանե չեմ ընդունում այն, ինչ ապացուցված չէ կամ հիմնվավորված չէ, մեկ այլ անձի խոսքերից է վերցված և այլն...
Հարց 2; Ինչ եք կարծում, ինչ վիճակով է հոգին գնում դրախտ, կամ դժոխք? Օրինակ, եթե երեխա է մահանում, նրա հոգին երեխայի տեսքով է գնում այն աշխարհ?
Հարց 3; Որտեղ են հավաքվում հոգիները? /չէ որ միայն որոշ կրոններ են ընդունում րեինկարնացիան, բա մնացածը? /

[*e}|{uka*]

Մի հատ այսպիսի պրիմիտիվ, պրակտիկ հարց տամ էլի, նույնիսկ, կասեի, մանկամիտ; Չէ որ ամեն ինչ, ինչքան էլ "վերին", ոչ նյութեղեն, եթերային լինի, մեկ է, պրակտիկ կողմ պետք է ունենա
Եթե կարծում եք, որ մարդը դա մի էակ է, որը ունի ֆիզիկական մարմին և ինչ-որ մատերիայից հոգի, որը և նրան կյանք է հաղորդում, ապա այդ հոգին պետք է ունենան նաև այլ կենդանիները:
Հարց 1. ուր են գնում կենդնիների հոգիները? Դրախտ թե դժոխք;
Մենակ թե չսկսեք էլի խեղդել կրոնական որև դոգմատիկ արտահայտությամբ, ես իսկզբանե չեմ ընդունում այն, ինչ ապացուցված չէ կամ հիմնվավորված չէ, մեկ այլ անձի խոսքերից է վերցված և այլն...
Հարց 2; Ինչ եք կարծում, ինչ վիճակով է հոգին գնում դրախտ, կամ դժոխք? Օրինակ, եթե երեխա է մահանում, նրա հոգին երեխայի տեսքով է գնում այն աշխարհ?
Հարց 3; Որտեղ են հավաքվում հոգիները? /չէ որ միայն որոշ կրոններ են ընդունում րեինկարնացիան, բա մնացածը? /

Գնում են քավարան Հոգին տեսք չունի
Իսկ ինձ շա՜տ մեկ այլ ուրիշ հարց է հուզում: Շատ եմ կարդացել, տեսել/հեռուստացույցով՝թեկուզ ֆիլմերի ենթատեքստերում, լսել, որ այն մարդուն ում սպանում են, նրա հոգին մնում է երկրային կյանքում, անվերջ թափառում եմ մինչև իր սպանողը չի հատուցում... Ի՞նչ կասեք

[Ֆրեյա]

Գնում են քավարան Հոգին տեսք չունի
Իսկ ինձ շա՜տ մեկ այլ ուրիշ հարց է հուզում: Շատ եմ կարդացել, տեսել/հեռուստացույցով՝թեկուզ ֆիլմերի ենթատեքստերում, լսել, որ այն մարդուն ում սպանում են, նրա հոգին մնում է երկրային կյանքում, անվերջ թափառում եմ մինչև իր սպանողը չի հատուցում... Ի՞նչ կասեք

Դե դա ընդամենը ենթադրություն է
Տեսք կարող է չունի, բայց խորություն ունի, չէ?

հ.գ. Յոժիկա, մարդ ես սպանել, վախենում ես հատուցի?
Չեմ կարող ասել, ճիշտ է, թե ոչ: Ծանոթ չեմ այդպիսի դեպքերի հետ:

[ihusik]

Ամեն ինչ իմաստ ունի այս կյանքում և ամեն մի պատճառին հետևում է նրա հետևանքը ու երբ մի մարդ է ծնվում՝ ճակատագրով գալիս է կյանք՝ նրան տրված է լինում նաև որոշակի ապրելու սահման՝ իր կատարածի փոխհատուցումը ստանալու՝ ներդաշնակելու, լավն ու վատը հասկանալու՝ կյանքի դասը սովորելու և այդպես առաջ գնալու։ Անցյալի ճակատագիրն կրելու հետ մեկ տեղ ամեն ոք ունի ազատ անխախտ կամք, որով գործում է ներկայում, ընտրություն կատարում, որն էլ կանխորոշում է նրա ապագա ճակատագրի ընթացքը։ Ենթադրենք ինչ-որ մեկը ճակատագրով սահմանված պետք է ապրի 75 տարի ու 75 տարեկանում իր բնական մահով հեռանա այս կյանքից. դա նշանակում է, որ նրա ճակատագիրն նրան այդքան տարով կապել է կյանքին, որ նա կատարի իր գործն այս ֆիզիկական ոլորտում՝ սպառի այն էներգետիկ կապվածության բեռը, որ տրվել է նրան այս մարմնավորման համար, որն հենց ինքն է վաստակել ու հետևանքն է իր գործած արարքների, զգացմունքների ու ամենակարևորը՝ մտքերի, և միայն այս կյանքի համար նախատեսված այդ բեռը սպառելուց հետո նրան այլևս կապող ոչինչ չկա այս պահին և նա պետք է իր բնական մահով հեռանա կյանքից՝ թողնելով իր մաշված արդեն հագուստը՝ մարմինը ֆիզիկական։ Բայց ահա այդ մարդը՝ հասնելով օրինակ 45 տարեկանին ու կանգնելով մի մեծ կյանքի խնդրի առջև, փորձում է հեռանալ այդ խնդրից և ինքնասպանության ճանապարհով. ի՞նչ է կատարվում.

ինքնասպանություն կատարող անձի հոգում դեռ մնում է այն ճակատագրի ձգողականության ուժը, որը նրան կապում է կյանքին ու չսպառվելով դա հոգուն չի թողնում, որպեսզի նա հեռանա բոլոր այն հոգիների նման, որոնք հեռանում են իրենց բնական մահով այն նուրբ կամ հոգևոր ոլորտները, որտեղից հետո վերադառնում են նոր ծնունդի։ Եվ չկարողանալով հեռանալ երկրի ձգողականությունից մնում է նրա ցածրագույն ոլորտներում՝ մինչ կսպառվի այդ ձգողականությունը ու նաև այն երկրային տարիքը, որ սահմանված էր դրա համար։ Երկրային ոլորտներին մոտ գտնվելը հոգու համար շատ անցանկալի է իր ցածրագույն տատանումների ու նաև բազում վտանգների պատճառով (հոգեկանչության, ետ երկիր վերադառնալու ցանկության, ցածրագույն կրքերին տրվելու ու բավարարելու և դրանց անհնարինության, քանզի չկա արդեն ֆիզիկական մարմինը...) Այս ոլորտում հայտնված հոգին նմանվում է այն անեկդոտի հոգուն, որը կյանքում շատ էր սիրում ծխախոտ ու երբ հայտնվում է այն աշխարհում նրան ասում են, որ նա դժողք է ընկել, իսկ նա չի հասկանում թե ինչու՞ են այդպես ասում քանզի տեսնում է առատ ծխախոտ կա, միայն հետո է հասկանում, որ այնտեղ բոլորովին կրակ չկա ու հոգին տանջվում է ուժգին ցանկության ու այն բավարարել չկարողանալու միջև։ Կարելի է ասել նաև ինքնասպան հոգիների նաև անպաշտպան լինելու մասին այդ ցածրագույն ոլորտներում - ամեն ոլորտում ապրում են համապատասխան այդ ոլորտի էակներ։

Ինքնասպանությունը բոլորովին այլ է և չի կարելի համեմատել բնական մահով մահացած կամ աղետներից զոհված մարդկանց հետ, որոնք սպառել են իրենց հատկացված ժամանակն ըստ իրենց համապատասխան ճակատագրի և դրա համար է, որ բոլոր կրոնները դեմ եմ ինքնասպանությանը ու նախ և առաջ ելնելով հենց այդ քայլին դիմող հոգուն լավ կամ վատ լինելու նկատառումներից։

Վերևի գրառումս արել էի «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնի «Ինքնասպանություն» թեմայում, բայց կարծում եմ շատ բաներ է ասում նաև այս թեմայի հետ կապված - անհրաժեշտ է զուգահեռներ անցկացնել և ուշադիր լինել պարզապես խոհելով այդ մասին և նաև ավելացնեմ այստեղ, որ ֆիզիկական ոլորտից հեռանալուց՝ այսպես ասած մահանալուց, հետո հոգին ուղևորվում է իր հոգու թրթիռներին համապատասխանող ոլորտը և գնում է այնտեղ երկրի վրա իր կուտակած պաշարով, որը սպառելուց հետո անհարժեշտություն է առաջանում, որպեսզի հոգին կրկին մարմնավորվի ու հավաքի մեղվի նման իր նեկտարը. ու հոգին սլանում է նոր դեպի մարմնավորում՝ ծնվելով այն ընտանիքում, որին կապված է ինքն իր իսկ ստեղծած ճակատագրով - Հավերժի ճամփորդներ ենք չէ՞։

[*e}|{uka*]

Ամեն ինչ իմաստ ունի այս կյանքում և ամեն մի պատճառին հետևում է նրա հետևանքը ու երբ մի մարդ է ծնվում՝ ճակատագրով գալիս է կյանք՝ նրան տրված է լինում նաև որոշակի ապրելու սահման՝ իր կատարածի փոխհատուցումը ստանալու՝ ներդաշնակելու, լավն ու վատը հասկանալու՝ կյանքի դասը սովորելու և այդպես առաջ գնալու։ Անցյալի ճակատագիրն կրելու հետ մեկ տեղ ամեն ոք ունի ազատ անխախտ կամք, որով գործում է ներկայում, ընտրություն կատարում, որն էլ կանխորոշում է նրա ապագա ճակատագրի ընթացքը։ Ենթադրենք ինչ-որ մեկը ճակատագրով սահմանված պետք է ապրի 75 տարի ու 75 տարեկանում իր բնական մահով հեռանա այս կյանքից. դա նշանակում է, որ նրա ճակատագիրն նրան այդքան տարով կապել է կյանքին, որ նա կատարի իր գործն այս ֆիզիկական ոլորտում՝ սպառի այն էներգետիկ կապվածության բեռը, որ տրվել է նրան այս մարմնավորման համար, որն հենց ինքն է վաստակել ու հետևանքն է իր գործած արարքների, զգացմունքների ու ամենակարևորը՝ մտքերի, և միայն այս կյանքի համար նախատեսված այդ բեռը սպառելուց հետո նրան այլևս կապող ոչինչ չկա այս պահին և նա պետք է իր բնական մահով հեռանա կյանքից՝ թողնելով իր մաշված արդեն հագուստը՝ մարմինը ֆիզիկական։ Բայց ահա այդ մարդը՝ հասնելով օրինակ 45 տարեկանին ու կանգնելով մի մեծ կյանքի խնդրի առջև, փորձում է հեռանալ այդ խնդրից և ինքնասպանության ճանապարհով. ի՞նչ է կատարվում.

ինքնասպանություն կատարող անձի հոգում դեռ մնում է այն ճակատագրի ձգողականության ուժը, որը նրան կապում է կյանքին ու չսպառվելով դա հոգուն չի թողնում, որպեսզի նա հեռանա բոլոր այն հոգիների նման, որոնք հեռանում են իրենց բնական մահով այն նուրբ կամ հոգևոր ոլորտները, որտեղից հետո վերադառնում են նոր ծնունդի։ Եվ չկարողանալով հեռանալ երկրի ձգողականությունից մնում է նրա ցածրագույն ոլորտներում՝ մինչ կսպառվի այդ ձգողականությունը ու նաև այն երկրային տարիքը, որ սահմանված էր դրա համար։ Երկրային ոլորտներին մոտ գտնվելը հոգու համար շատ անցանկալի է իր ցածրագույն տատանումների ու նաև բազում վտանգների պատճառով (հոգեկանչության, ետ երկիր վերադառնալու ցանկության, ցածրագույն կրքերին տրվելու ու բավարարելու և դրանց անհնարինության, քանզի չկա արդեն ֆիզիկական մարմինը...) Այս ոլորտում հայտնված հոգին նմանվում է այն անեկդոտի հոգուն, որը կյանքում շատ էր սիրում ծխախոտ ու երբ հայտնվում է այն աշխարհում նրան ասում են, որ նա դժողք է ընկել, իսկ նա չի հասկանում թե ինչու՞ են այդպես ասում քանզի տեսնում է առատ ծխախոտ կա, միայն հետո է հասկանում, որ այնտեղ բոլորովին կրակ չկա ու հոգին տանջվում է ուժգին ցանկության ու այն բավարարել չկարողանալու միջև։ Կարելի է ասել նաև ինքնասպան հոգիների նաև անպաշտպան լինելու մասին այդ ցածրագույն ոլորտներում - ամեն ոլորտում ապրում են համապատասխան այդ ոլորտի էակներ։

Ինքնասպանությունը բոլորովին այլ է և չի կարելի համեմատել բնական մահով մահացած կամ աղետներից զոհված մարդկանց հետ, որոնք սպառել են իրենց հատկացված ժամանակն ըստ իրենց համապատասխան ճակատագրի և դրա համար է, որ բոլոր կրոնները դեմ եմ ինքնասպանությանը ու նախ և առաջ ելնելով հենց այդ քայլին դիմող հոգուն լավ կամ վատ լինելու նկատառումներից։

Վերևի գրառումս արել էի «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնի «Ինքնասպանություն» թեմայում, բայց կարծում եմ շատ բաներ է ասում նաև այս թեմայի հետ կապված - անհրաժեշտ է զուգահեռներ անցկացնել և ուշադիր լինել պարզապես խոհելով այդ մասին և նաև ավելացնեմ այստեղ, որ ֆիզիկական ոլորտից հեռանալուց՝ այսպես ասած մահանալուց, հետո հոգին ուղևորվում է իր հոգու թրթիռներին համապատասխանող ոլորտը և գնում է այնտեղ երկրի վրա իր կուտակած պաշարով, որը սպառելուց հետո անհարժեշտություն է առաջանում, որպեսզի հոգին կրկին մարմնավորվի ու հավաքի մեղվի նման իր նեկտարը. ու հոգին սլանում է նոր դեպի մարմնավորում՝ ծնվելով այն ընտանիքում, որին կապված է ինքն իր իսկ ստեղծած ճակատագրով - Հավերժի ճամփորդներ ենք չէ՞։

Ապրես Հուսիկ, ահագին ինֆորմացիա էր, ընդհանուր առմամբ ես էլ եմ այդպես կարծում

հ.գ. Յոժիկա, մարդ ես սպանել, վախենում ես հատուցի?

, ես ճանճ էլ չեմ սպանի, ուր մնաց մարդ ...

[Ֆրեյա]

Ամեն ինչ իմաստ ունի այս կյանքում և ամեն մի պատճառին հետևում է նրա հետևանքը ու երբ մի մարդ է ծնվում՝ ճակատագրով գալիս է կյանք՝ նրան տրված է լինում նաև որոշակի ապրելու սահման՝ իր կատարածի փոխհատուցումը ստանալու՝ ներդաշնակելու, լավն ու վատը հասկանալու՝ կյանքի դասը սովորելու և այդպես առաջ գնալու։ Անցյալի ճակատագիրն կրելու հետ մեկ տեղ ամեն ոք ունի ազատ անխախտ կամք, որով գործում է ներկայում, ընտրություն կատարում, որն էլ կանխորոշում է նրա ապագա ճակատագրի ընթացքը։ Ենթադրենք ինչ-որ մեկը ճակատագրով սահմանված պետք է ապրի 75 տարի ու 75 տարեկանում իր բնական մահով հեռանա այս կյանքից. դա նշանակում է, որ նրա ճակատագիրն նրան այդքան տարով կապել է կյանքին, որ նա կատարի իր գործն այս ֆիզիկական ոլորտում՝ սպառի այն էներգետիկ կապվածության բեռը, որ տրվել է նրան այս մարմնավորման համար, որն հենց ինքն է վաստակել ու հետևանքն է իր գործած արարքների, զգացմունքների ու ամենակարևորը՝ մտքերի, և միայն այս կյանքի համար նախատեսված այդ բեռը սպառելուց հետո նրան այլևս կապող ոչինչ չկա այս պահին և նա պետք է իր բնական մահով հեռանա կյանքից՝ թողնելով իր մաշված արդեն հագուստը՝ մարմինը ֆիզիկական։ Բայց ահա այդ մարդը՝ հասնելով օրինակ 45 տարեկանին ու կանգնելով մի մեծ կյանքի խնդրի առջև, փորձում է հեռանալ այդ խնդրից և ինքնասպանության ճանապարհով. ի՞նչ է կատարվում.

ինքնասպանություն կատարող անձի հոգում դեռ մնում է այն ճակատագրի ձգողականության ուժը, որը նրան կապում է կյանքին ու չսպառվելով դա հոգուն չի թողնում, որպեսզի նա հեռանա բոլոր այն հոգիների նման, որոնք հեռանում են իրենց բնական մահով այն նուրբ կամ հոգևոր ոլորտները, որտեղից հետո վերադառնում են նոր ծնունդի։ Եվ չկարողանալով հեռանալ երկրի ձգողականությունից մնում է նրա ցածրագույն ոլորտներում՝ մինչ կսպառվի այդ ձգողականությունը ու նաև այն երկրային տարիքը, որ սահմանված էր դրա համար։ Երկրային ոլորտներին մոտ գտնվելը հոգու համար շատ անցանկալի է իր ցածրագույն տատանումների ու նաև բազում վտանգների պատճառով (հոգեկանչության, ետ երկիր վերադառնալու ցանկության, ցածրագույն կրքերին տրվելու ու բավարարելու և դրանց անհնարինության, քանզի չկա արդեն ֆիզիկական մարմինը...) Այս ոլորտում հայտնված հոգին նմանվում է այն անեկդոտի հոգուն, որը կյանքում շատ էր սիրում ծխախոտ ու երբ հայտնվում է այն աշխարհում նրան ասում են, որ նա դժողք է ընկել, իսկ նա չի հասկանում թե ինչու՞ են այդպես ասում քանզի տեսնում է առատ ծխախոտ կա, միայն հետո է հասկանում, որ այնտեղ բոլորովին կրակ չկա ու հոգին տանջվում է ուժգին ցանկության ու այն բավարարել չկարողանալու միջև։ Կարելի է ասել նաև ինքնասպան հոգիների նաև անպաշտպան լինելու մասին այդ ցածրագույն ոլորտներում - ամեն ոլորտում ապրում են համապատասխան այդ ոլորտի էակներ։

Ինքնասպանությունը բոլորովին այլ է և չի կարելի համեմատել բնական մահով մահացած կամ աղետներից զոհված մարդկանց հետ, որոնք սպառել են իրենց հատկացված ժամանակն ըստ իրենց համապատասխան ճակատագրի և դրա համար է, որ բոլոր կրոնները դեմ եմ ինքնասպանությանը ու նախ և առաջ ելնելով հենց այդ քայլին դիմող հոգուն լավ կամ վատ լինելու նկատառումներից։

Վերևի գրառումս արել էի «Հոգեբանություն և փիլիսոփայություն» բաժնի «Ինքնասպանություն» թեմայում, բայց կարծում եմ շատ բաներ է ասում նաև այս թեմայի հետ կապված - անհրաժեշտ է զուգահեռներ անցկացնել և ուշադիր լինել պարզապես խոհելով այդ մասին և նաև ավելացնեմ այստեղ, որ ֆիզիկական ոլորտից հեռանալուց՝ այսպես ասած մահանալուց, հետո հոգին ուղևորվում է իր հոգու թրթիռներին համապատասխանող ոլորտը և գնում է այնտեղ երկրի վրա իր կուտակած պաշարով, որը սպառելուց հետո անհարժեշտություն է առաջանում, որպեսզի հոգին կրկին մարմնավորվի ու հավաքի մեղվի նման իր նեկտարը. ու հոգին սլանում է նոր դեպի մարմնավորում՝ ծնվելով այն ընտանիքում, որին կապված է ինքն իր իսկ ստեղծած ճակատագրով - Հավերժի ճամփորդներ ենք չէ՞։

Շատ գեղեցիկ էր... Ու հետաքրքիր...

Բայց ոչինչիով չեն կարող հիմնավորվել, ուղղակի ենթադրություններ են, ինչպես նաև մյուս բոլոր կրոնափիլիսոփայական ուղղությունների գաղափարախոսությունը:
Կարող է այդպես է, կարող է` ոչ:
Բայց շատ գեղեիկ է գրված

[Հայկօ]

Ճակատագիր չկա: Կա նորին մեծություն Պատահականությունը:

[Terminator]

Այդ դժոխքի պահը ընդհանրապես սպանեց
Բայց ինչ իմացան, որ դժոխքը գետնի տակ է
Ամեն ինչ չի կարելի էլի տենց անմիջականորեն ընդունել, դրախտն ու դժոխքը ընդամենը մետաֆորաներ են, պարզեցված, կոնկրետացված մոդելներ, որ բոլորին, նույնիսկ ոզնիներին հասկանալի լինի

Իրոք, որ այդ պատմությունը «սպանիչ» էր:
Դե, Ըստ Աստվածաշնչի, Դժոխքը գետնի տակ է… արմեերեն նշանակում է Գեհոն, կամ Գեհեն՝ Դա մի վայր էր Հին Հրեաստանում, որտեղ այրում թին մեռած մարդու մարմինները:

[Terminator]

Հարց 1. ուր են գնում կենդնիների հոգիները? Դրախտ թե դժոխք;
Մենակ թե չսկսեք էլի խեղդել կրոնական որև դոգմատիկ արտահայտությամբ, ես իսկզբանե չեմ ընդունում այն, ինչ ապացուցված չէ կամ հիմնվավորված չէ, մեկ այլ անձի խոսքերից է վերցված և այլն...
Հարց 2; Ինչ եք կարծում, ինչ վիճակով է հոգին գնում դրախտ, կամ դժոխք? Օրինակ, եթե երեխա է մահանում, նրա հոգին երեխայի տեսքով է գնում այն աշխարհ?
Հարց 3; Որտեղ են հավաքվում հոգիները? /չէ որ միայն որոշ կրոններ են ընդունում րեինկարնացիան, բա մնացածը? /

ՀԱՐՑ 1. Միանշանակ՝ Դրախտ, որտեղ գիշատիչ գազանները ալևս չեն լինի այդպիսի և չեն ուտի միս ու կապրեն բոլոր գազանները իրար հետ հաշտ ու համերաշխ:
ՀԱՐՑ 2. Հոգին անձև է ու անտեսանելի:
ՀԱՐՑ 3. Այս հարցին միանշանակ չի կարելի պատասխանել… Ըստ Աստվածաշնչի, Քրիստոսը, իր մեռնելուց՝ խաչվելուց հետո, մինչև հարություն առնելը, գնաց Դժոխք՝ քարոզելու այնտեղ գտնվողներին՝ Աստծու Խոսքը, իսկ Հայտնության գրքում ասվում է, որ բոլոր մահացածները (Հիսուսի 2-րդ գալստից հետո), պետք է հարություն առնեն և կանգնեն Աստծու առջև՝ Ահեղ Դատաստանի օրը:

Գնում են քավարան

Քավարանը ուրիշ բան է նշանակում, դա մեղքերի թողության վայր է, որտեղ կարելի է մեղքերը քավել ու գնալ Դրախտ:

Իսկ ինձ շա՜տ մեկ այլ ուրիշ հարց է հուզում: Շատ եմ կարդացել, տեսել/հեռուստացույցով՝թեկուզ ֆիլմերի ենթատեքստերում, լսել, որ այն մարդուն ում սպանում են, նրա հոգին մնում է երկրային կյանքում, անվերջ թափառում եմ մինչև իր սպանողը չի հատուցում... Ի՞նչ կասեք

Ըստ Աստվածաշնչի, այդպիսի բան չկա, բայց ըստ Տիբեթյան ու Հնդկական ավանդազրույցների, այդպիսի բաներ լինում են և այդ կինոների սյուժեն վերցված են դրանցից:

[*e}|{uka*]

Ըստ Աստվածաշնչի, այդպիսի բան չկա, բայց ըստ Տիբեթյան ու Հնդկական ավանդազրույցների, այդպիսի բաներ լինում են և այդ կինոների սյուժեն վերցված են դրանցից:

Դու Իհուսիկի գրածը կարդացել ե՞ս, Աստվածաշնչում շատ բաների մասին գրված չէ, կամ թաքցված է կամ արդեն իսկ ջնջված է :

Չգիտեմ դժողքը որտեղ է, չեմ էլ ուզում իմանամ, բայց մուտքը դեպի մեռյալ թագավորություն, Տիբեթի Կայլաս լեռան ստորոտին է թաքցված Ավանդազրույց չէ, էկսպեդիցիանների արդյունք է : Իսկ հնդկական ավանդազրույցները ինձ այնքնան էլ չեն հետաքրքրում :

[Ծով]

Մահ... իսկ հետո՞

Կյանք, ժողովու՛րդ, հարյուր տոկոս...
Երեկ գնացել եմ էն աշխարհ, հետ եմ եկել
Հ.Գ. Լուրջ եմ ասում...

[Terminator]

Դու Իհուսիկի գրածը կարդացել ե՞ս, Աստվածաշնչում շատ բաների մասին գրված չէ, կամ թաքցված է կամ արդեն իսկ ջնջված է :

Հա կարդացել եմ, հետաքրքիր էր բացատրել թեմայի երևույթը: Ըստ Լ. Դա Վինչիի և նրա նման կարծողների,Աստվածաշունչըլռիվ չէ, պակասում են մի քանի գրքեր, դրա համար էլ, Աստվածաշունչը, ըստ նրա, թերի է, այստեղից էլ, սնկի նման աճող աղանդները, որոնք սխալ են մեկնաբանում այն:

Չգիտեմ դժողքը որտեղ է, չեմ էլ ուզում իմանամ, բայց մուտքը դեպի մեռյալ թագավորություն, Տիբեթի Կայլաս լեռան ստորոտին է թաքցված Ավանդազրույց չէ, էկսպեդիցիանների արդյունք է : Իսկ հնդկական ավանդազրույցները ինձ այնքնան էլ չեն հետաքրքրում

Դե, ավելի ճիշտ ուսմունքը, այլ ոչ թէ ավանդազրույցը, տենց էլ ասում է… Իհուսիկը որտեղից է վերցրել այդ պատմությունը, բայց այն նման է Սիբեթյան ու Հնդկական ուսմունքներին, նրանք էլ են դրա մասին ասում… Չեմ լսել այդ էկսպեդիցիանների մասին, բայց գիտեմ, որ Տիբեթյան լեռներում կա մի գաղտնի քաղաք, որտեղ, գրեթե ոչ մեկը չի կարող ընկնել,բացի մի օդաչույից, իսկ ուսմունքի և օդաչուի պատմածի համաձայն, այդտեղ մարդիկ չեն մեռնում և այդտեղի մարդիկ պահպանում են կյանքը…

…որ ֆիզիկական ոլորտից հեռանալուց՝ այսպես ասած մահանալուց, հետո հոգին ուղևորվում է իր հոգու թրթիռներին համապատասխանող ոլորտը և գնում է այնտեղ երկրի վրա իր կուտակած պաշարով, որը սպառելուց հետո անհարժեշտություն է առաջանում, որպեսզի հոգին կրկին մարմնավորվի ու հավաքի մեղվի նման իր նեկտարը. ու հոգին սլանում է նոր դեպի մարմնավորում՝ ծնվելով այն ընտանիքում, որին կապված է ինքն իր իսկ ստեղծած ճակատագրով - Հավերժի ճամփորդներ ենք չէ՞։

Կասես, թէ այդ ամենը դու որտեղից գիտես և լսել ես, շատ հետաքրքիր է

[ihusik]

Մի գրքից չէ, որ վերցրել ու գրել եմ իմ կարծիքը, այլ այն ձևավորվել է մի շարք հեղինակների գրքերն ուսումնասիրելուց - հետաքրքրվողներին, իսկ ավելի շուտ նրանց՝ ովքեր ուզում են այդ մասին շատ բան իմանալ, խորհուրդ կտաի կարդալ Շամբալայի Մեծ Սպիտակ Եղբայրներից ոմանց գրած նամակները՝ ուղղված Թեոսոֆիայի (Թեոսոֆիա = Աստվածային Իմաստնություն կամ Գիտելիք) այն ժամանակ նոր կազմավորվող միության անդմաներին, որոնցում Կյանքի բազում ոլորտների մասին է խոսվում և բացատրվում Հոգևոր շատ խնդիրների հետ կապված հարցեր - Գիրքը կոչվում է «Письма Махатм» կամ «Чаша Востока»։ Այս ու նմանատիպ թեմաներով հետաքրքրվողների համար անչափ հետաքրքիր ու ուսուցանող է նաև Анни Безант «Древняя Мыдрость» գիրքը։

Այնպես որ, եթե ուզում եք իրոք իմանալ, ապա ձեռք բերեք և կարդացեք.
«Письма Махатм» կամ «Чаша Востока»
Безант Анни «Древняя Мыдрость»

http://www.roerich.com/catalog.htm

[Terminator]

Մի գրքից չէ, որ վերցրել ու գրել եմ իմ կարծիքը, այլ այն ձևավորվել է մի շարք հեղինակների գրքերն ուսումնասիրելուց - հետաքրքրվողներին, իսկ ավելի շուտ նրանց՝ ովքեր ուզում են այդ մասին շատ բան իմանալ, խորհուրդ կտաի կարդալ Շամբալայի Մեծ Սպիտակ Եղբայրներից ոմանց գրած նամակները՝ ուղղված Թեոսոֆիայի (Թեոսոֆիա = Աստվածային Իմաստնություն կամ Գիտելիք) այն ժամանակ նոր կազմավորվող միության անդմաներին, որոնցում Կյանքի բազում ոլորտների մասին է խոսվում և բացատրվում Հոգևոր շատ խնդիրների հետ կապված հարցեր - Գիրքը կոչվում է «Письма Махатм» կամ «Чаша Востока»։ Այս ու նմանատիպ թեմաներով հետաքրքրվողների համար անչափ հետաքրքիր ու ուսուցանող է նաև Анни Безант «Древняя Мыдрость» գիրքը։

Այնպես որ, եթե ուզում եք իրոք իմանալ, ապա ձեռք բերեք և կարդացեք.
«Письма Махатм» կամ «Чаша Востока»
Безант Анни «Древняя Мыдрость»

http://www.roerich.com/catalog.htm

Հետաքրքիր է, անպայման կկարդամ, մերսի… Ի դեպ, ասեմ, որ քո գրածների մեջ կա նաև Բուդայական կրոնա-փիլիսոփայական ուսմունքից շատ նման արտահայտություններ, դրա համար հարցրեցի… Եթե դժվար չի, կհիշեցնես, թէ որտեղ է գտնվում Շամբալան, մոռացել եմ:

[*e}|{uka*]

Դե, ավելի ճիշտ ուսմունքը, այլ ոչ թէ ավանդազրույցը, տենց էլ ասում է… Իհուսիկը որտեղից է վերցրել այդ պատմությունը, բայց այն նման է Սիբեթյան ու Հնդկական ուսմունքներին, նրանք էլ են դրա մասին ասում… Չեմ լսել այդ էկսպեդիցիանների մասին, բայց գիտեմ, որ Տիբեթյան լեռներում կա մի գաղտնի քաղաք, որտեղ, գրեթե ոչ մեկը չի կարող ընկնել,բացի մի օդաչույից, իսկ ուսմունքի և օդաչուի պատմածի համաձայն, այդտեղ մարդիկ չեն մեռնում և այդտեղի մարդիկ պահպանում են կյանքը…

Ահա, "Город умерших богов" , բայց այդ քաղաք, ոչ մեկ չի մտնում, նախ լամաները չեն թողնում, մյուս պատճառն վախն է, քանի որ ով գնացել է հետազոտություն կատարելու, հասել է Կայլաս լեռան ստորոտ , անհետ կորել է : Լամաները նաև ասում են, որ այդ մեռյալ թագավորության մուտքը կորած ատլանտիդայի 2 մետրանոց հսկաներն են պահպանում : Ես հիմքեր ունեմ հավատալու, բայց չեմ ասի, քանի որ Ուլուն ասեց մի քանի գրառում վերև, որ ինձ գժի տեղ կդնեն , ավելի լավ է գաղտնիքը մնա : Եթե քեզ հետաքրքիր է, նաև այդպիսի գիրք կա 6 հատորանոց "Город умерших богов" Էռնեստ Մուլդաշեվն է հեղինակը, նույն էկսպեդիցիաների ղեկավարը : Եթե չլինեին լամաները շաաատ գաղտնիքներ արդեն բացահայտված կլինեին