Ով ենք մենք իրականում

[Գաղթական]

քո ասած զիբիլ թափողը, արտասահմանում շատ շնորհքով էդ աղբը լցնում ա էնտեղ որտեղ որ պիտի լցնի... իսկ ստեղ չէ ,

էդքան էլ չէի համաձայնվի հետդ եղբայր:
որպեսզի գրածներս ուղղակի խոսքեր չթվան՝ կբերեմ օրինակներ սեփական տեսածներիցս..

Արտասահմանում.
մի խումբ Հայ երիտասարդներ զբոսնում են (ես էլ՝ նրանց թվում)
նրանցից մեկը որոշում է պաղպաղակ ուտել, գնում է այն, ու բացելով՝ թուղթը գցում գետնին (Հայկական հին ազգային ավանդույթ..)
դե մենք էլ դեպքի վայրից շատ հեռու չէինք գտնվում, երբ, երկար ժամանակ չանցած, նույն վայրով անցնում էր Եվրոպացի պատկառելի տարիքի մի տղամարդ..
տեսնելով ընկած թուղթը՝ նա մի պահ կանգ առավ.. ցավով տմբտմբացրեց գլուխը և ապա կռանալով վերցրեց այն ու առանց նշույլ անգամ ինքն իրեն պատվազուրկ համարելու՝ գցեց դա ոչ հեռու գտնվող աղբամանի մեջ..
Եզրակացությունս՝ նա ոչ թե ձգտում էր սրա կամ նրա աչքին լավը կամ վատը երևալ, այլ՝ ուղղակի սիրում էր ինքն իրեն ու իր քաղաքը.. և նրա սիրտը ցավաց, երբ իր սեփական քաղաքի փողոցը անամոթաբար աղտոտված հայտնաբերեց..

Երևանում.
չգիտեմ ինչպես է հիմա..
..բայց տարիներ առաջ, ԲՈՒՀ-ից դուրս գալուց, սիրտներս շոկոլադ ուզեց.. ընկերոջս հետ էինք..
դե գնեցինք, կերանք..
բայց մեկս մեկին "պրինցիպ" ընկնելով՝ որոշեցինք էդ թուղթը գցել միայն աղբամանի մեջ, որը դեռ պետք է փորձեինք հայտնաբերել..
համաձայն հին սովորույթի՝ ոտքով էինք իջնում տուն..
ստիպված էինք էդ շոկոլադի թղթերին երկար ընկերակցել, քանի որ առաջինը աղբաման պատահեց միայն կ/թ «Այրարատ»-ի մոտ..
ու երբ որոշեցինք Շրջանայինի անցումներից մեկից գնած շոկոլադի թղթերից վերջապես ազատվել՝ այն «շիթ» գցելով աղբամանի մեջ՝ թուղթը նույն պահին հայտնվեց հատակին..
բայց վռոձի լավ էլ գցել էինք..
մոտեցանք ու հայտնաբերեցինք, որ «ստոլբ»-ից ամրացված, գետնից քիչ բարձր աղբամանում հատակ ընդհանրապես գոյություն չուներ..
Եզրակացությունները թողնում եմ ձեզ..



Ավելացվել է 18 րոպե անց

իսկ մի պահ պատկերացրեք, թե վերականգնված պարերը կարողանում են պարել բոլոր երիտասարդներն ու մեծերը, ու խնջույքների ժամանակ բոլորը անխտիր ճիշտ պարեն ասենք Բերդ, Քոչարի.....

ի սրտե խոստովանեմ՝ գաղափար անգամ չունեմ, թե ինչ ազգային պատկանելություն է ունեցել առաջին մարդը, ով պարեց Քոչարի..

բայց դե պատահել էր՝ մի Իրաքահայի ծնունդի էինք հրավիրվել..
բաժակների զրնգունից տաքացած՝ մի Քուրդ երիտասարդի հետ բավական երկար վիճում էինք թե ով է ումից փոխառել Քոչարին..
փաստ է՝ Քոչարին համարվում է թե՛ Հայկական Ազգային պար, և թե՛ Քրդական Ազգային պար..
տարբերությունը միայն այն է, որ Քրդերը պտտվում են հակառակ ուղղությամբ, քան Հայերը..
այստեղից՝ Քրդերի պարը, Հայերի կողմից, դեռ շատ հնուց, ստացել է «թարս քոչարի» անվանումը..
վիճեցինք.. վիճեցինք..
հանկարծ, իմ կամքից լրիվ անկախ՝ միացրեցին մեկ ուրիշ պարային երաժշտություն..
անհրաժեշտ էր ցուցադրել Գովանք պարը, որը, ի միջի այլոց, նույնպես հանդիսանում է թե՛ Հայկական, թե՛ Քրդական Ազգային պար..
ինձ թվում է կարիք չկա նկարագրելու, քանի որ ձեզնից յուրաքանչյուրը գոնե մոտավոր կկարողանա պատկերացնել, թե ինչպես կպարեյին Գովանքը մեկ տասնյակ Հայաստանցի երիտասարդներ.. հետն էլ՝ բավարար տաքացած գլուխներով..
երբ ծիծաղը դադարեց, հետս զրույցի բռնված Քուրդը խնդրեց կրկնել երաժշտությունը..
վեր կացան համարյա նույնչափ տաքացած գլուխներով Քրդերը ու չափից դուրս գեղեցիկ ու հոյակապ ներկայացրեցին Գովանքը՝ իրեն հատուկ բոլոր ճկուն շարժումներով ու պարը բնութագրող համաչափ ու խմբակային բացականչություններով..