Հետաքրքիրա, էդ ովա? Խոսքի օրինակ, կարելի է ցանկացած աշխատանք նման աբսուրդ ձևով որակելՏրիբուն-ի խոսքերից
Ճիշտ է, ծայրահեղական բաներ են ասվում, անտեղի բաներ, քանի որ ցանկացած երևույթ կարելի է նման հումորով, բայց լրիվ անհիմն, աբսուրդի վերածել: Բայց մի բանի հետ համաձայն եմ - հեռուն գնացող հետևություններ անել այն բանից, որ ասենք առաջին անվի հայտնագործողը հայ է եղել, չի կարելի անել - ինքս դա անընդունելի եմ համարում և չեմ ընդունի որևէ մի նման հետևություն:
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 01.09.2012, 22:20:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Լավա, շատ լավա, խոսք չունեմ - ակադեմիական ամբիոնների հետևում են թաքնվում, վարչական լծակներ են կիրառում, ամեն ինչ սեփականաշնորհում են, հետո էլ, երբ ուղղակի հարց ես տալիս, չքմեղանում են մեղքը մեկ մեկու վրա բարդումԼավա գոնե Ակադեմիան էտ հարցի շուրջ կոնֆերնանսեր/սեմինարներ կազմակերպելիս «մոռանում ա» իրանց հրավիրել կամ թույլ տալ որ ելույթ ունենան:
http://www.akumb.am/showthread.php/6...=1#post2347527
Ու էդ լավ տղերքին մեր գերքննադատ լիբերալը պաշտպանում է, խոսք չունեմ ասելու, հիանալի, շատ օբյեկտիվ մոտեցում է: Ի դեպ ասեմ - անհարիր ու անտեղի խայթոցների ու չարախոսությունների փոխարեն, լավ կլիներ փորձ կատարել ժխտել իմ գրածը, որ տեղադրված է կողքի թեմայում: Իսկ եթե կռուտիտներ կգնան առ այն, որ գերքննադատ լիբերալի "պրոֆեսիանալիզմս չի հերիքում", այդ ժամանակ արդեն հանգիստ կարելի կլինի նրա նախորդ պոստի պարունակությունը բովանդակել հիմնազուրկ: Եվ կրկին ի դեպ - ակադեմիական համակարգի ֆորմալիզմն ու կոռումպացվածությունը բոլորին է հայտնի և դրա համար էլ պարզ մի առաջարկ ունեմ - թող փորձի իմ մասնակցությունը չթույլատրած անձանցից մեկը իմ գրածի նկատմամբ քննադատական մի ռեցենզիա գրել, տեսնենք ինչ կստացվի?
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 01.09.2012, 23:30:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Էն որ բրիտները եկել են Հայաստանից, չգիտես ինչու Անգլո-սաքսոնյան ժամանակագրության մեջ է գրված 8-րդ դարում
https://www.google.am/search?hl=hy&c...1c.iFzrxmYXqtM
Ու բողը էնա, որ էգ գիրքը գրողին են սխալ հանում, ծիպա վրիպելա մարդը: Տո ով իմանա էդ գրողը վաբշե Արմենիայի տեղը իմացել աԻնչ ասել են կամ լսելա, էդ էլ գրելա: Մնումա մի վարյանտ` հայ ազգայնական-արիամանները 8-րդ դարում անգլո-սաքսոնների գրիչներին կտել են հայկական կտերով
Հ.Գ.
Իսկ Ռիչարդ Առյուծասիրտը նորման էր, բրիտ չէր, հետևաբար նրա հայկական ծագման վերաբերյալ բավարար ապացույցներ չկանԲայց քանի որ ինքը նոր+ման էր, ինչ իմանաս, մինչև հաստատ չիմանաս
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Լիոն ջան, ակադեմիական ամբիոնների վերաբերյալ որոշակի ինֆորմացիայից հետո էդքան էլ բարյացկամ չեմ իրենք և իրենց պահվածքի հանդեպ: Բայց քո ասածը ստեղ չի որ պիտի հերքվի կամ ժխտվի, քանի որ ստեղ մասնագետներով չենք հավաքվել: կարող ենք ժխտել առանց պատճառաբանության կամ ընդամենը պատճառապանելով "դուրս չի գալիս"` որպես դիլետանտներ լրիվ դրա իրավունքը ունենք: Քննադատելու համար էլ պիտի համապատասխան մասնագիտական որակավորում ու կարողություն ունենանք:
Ես քո որոշ մտքերի հետ մասսամբ համամիտ չեմ, որոշների հեն կատեգորիկ համամմիտ չեմ, բայց ես դա չեմ ասում քննադատելու կամ ճխտելու համար, այլ իմ կարծիքն եմ հայտնում, որը գիտական արժեք չունի ակադեմիական ոլորտում, հետևաբար նաև չի կարող քո կողմից ընկալվել որպես մասնագիտական լուրջ մոտեցում:
Օրինակ համնամիտ չեմ այս մտքիդ հետ
Եթե տենց մոտենանք, ապա կարող եմ քննադատել ու հերքել ինչ ուզենամ ու հղումներն էլ դնեմ: Ինտերնետում էնքան տարբեր բնույթի նյութեր կան ..լավ կլիներ փորձ կատարել ժխտել իմ գրածը, որ տեղադրված է կողքի թեմայում
Հետաքրքիր դիտարկում է մեր թերության, ավելի ճիշտ սխալի մասին:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Տարիներ առաջ, մի եգիպտացի պատմաբան, տեսնելով, որ կարդում եմ եգիպտական "Մեռյալների գիրքը", զրուցի բռնվեց հետս: Պարզելով, որ հայ եմ, ասաց, որ հայերի մասին շատ մեծ կարծիք ունի, և որ եգիպտական մտավոր խավերում շատերը հայերին նախասկիզբ են համարում:
Հետո ասաց, որ, եթե եգիպտական հիերոգլիֆների մեջ հանդիպում է ձի կամ անիվ, նշանակում է, խոսքը հայերի մասին է գնում, քանզի ձին և անիվը Եգիպտոս են եկել Հայաստանից:
Բայց այն ժամանակներում եգիպտացիները Հայաստանը ճանաչում էին որպես "Հյուսիսային Երկիր":
Հ.Գ. Ես ոչինչ չեմ պնդում, ես ուղղակի փոխանցեցի ինֆորմացիան…
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Հետաքրքիր է։ Շնորհակալութիւն։
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Արիացիներն էլ են լծվել հինավուրց հայրենիքի սրբազան թալանի գործին
Գլխավոր սկաուտի դեմ գործ է հարուցվել
Բա անունը՜, անունը՜ՀՀ հատուկ քննչական ծառայությունում նախապատրաստվող նյութերով պարզվել է, որ ՀՀ Կառավարության 1997թ. օգոստոսի 19-ի թիվ 348 որոշմամբ «Հայ Արիներ» հայկազունների ազգային սկաուտական-կադետական-սեպուհական միավորում» հասարակական կազմակերպությանը` սկաուտական-կադետական ճեմարանական համալիրի կառուցման և բնասերների կենտրոնի ստեղծման նպատակով Նաիրիի անտառտնտեսության հաշվեկշռում գտնվող` Կոտայքի մարզի Զովունի և Քանաքեռավան համայնքների վարչական տարածքներից անժամկետ, անհատույց օգտագործման իրավունքով հատկացվել է պետական սեփականություն հանդիսացող 45 հեկտար հողամաս:
Հիշյալ հասարակական կազմակերպության ատենապետ Լևոն Մխիթարյանը, իրեն վստահված՝ պետական սեփականություն հանդիսացող գույքշնը հափշտակելու շուրջ նախնական համաձայնության գալով մի խումբ պաշտոնատար անձանց հետ, 2003-2007թթ. ընթացքում հատկացված հողամասից 6,621 հեկտար հողամասը սեփականության, ինչպես նաև 99 տարի ժամկետով կառուցապատման իրավունքներով գրանցել են իրենց հարազատների, փաստացի իրենց պատկանող բաժնետոմսերով գործող ընկերությունների անվամբ` յուրացման եղանակով հափշտակելով 37.220.400 ՀՀ դրամ արժողության պետական սեփականություն հանդիսացող առանձնապես խոշոր չափերի գույքը:
Նախապատրաստված նյութերով ՀՀ հատուկ քննչական ծառայությունում հարուցվել է քրեական գործ` ՀՀ քրեական օրենսգրքի 179-րդ հոդվածի 3-րդ մասի 1-ին կետով, կատարվում է նախաքննություն:
Kuk (21.06.2013), Varzor (01.07.2013), Անվերնագիր (20.06.2013), Արէա (20.06.2013), մարդագայլուկ (12.04.2014), Ներսես_AM (20.06.2013), Ռուֆուս (20.06.2013)
http://168.am/2013/06/21/241050.html«Խելքի դեֆիցիտը մեծ է»
Հայկական որոշ արտահայտություններ մեզ առանձնացնում են այլ ժողովուրդներից: Ունենք, օրինակ, «հայի բախտ» արտահայտությունը, որը ենթադրում է, որ այնպիսի ճակատագիր, ինչպիսին ունեցել են հայերը, ոչ մի այլ ժողովուրդ չունի: Ունենք «հայի հետին խելք»,«հայկական հյուրասիրություն», «հայի նախանձ» և շատ այլ նման արտահայտություններ: Այս արտահայտությունները բխում են մեր ինքնաճանաչումի՞ց, թե՞ զուտ զգացական մակարդակում ասված մտքեր են: Ազգային ինքնաճանաչողության խնդիրները մեր լավագույն մտավորականներից մեկի` մշակութաբան Ռուբեն Անգալադյանի ուսումնասիրության առարկան են:
– Փետրվարի 18-ի նախագահական ընտրություններին ընտրողների ակնհայտ մեծամասնությունը «ոչ» ասաց գործող իշխանություններին: Այս գրեթե համազգային ակտը կարելի՞ է համարել, դիցուք, «հայի ետին խելք»:
- Պետք է տարբերակենք լոկալ ընտրություններն այսօրվա Հայաստանի քաղաքական պատմությունից: Ցավոք, այդ քաղաքական պատմությունը գրված չէ, ինչպես գրված չեն 1-ին և 2-րդ հանրապետությունների պատմությունները: Հայաստանի թագավորությունների քաղաքական պատմությունը ևս չունենք:
- Պատմաբանները կարող են առարկել` ունենք հայ ժողովրդի պատմության դպրոցական դասագրքեր, բուհական ձեռնարկներ, ակադեմիական հրատարակություններ:
- Հայ ժողովրդի պատմությունը հայ ժողովրդի պատմություն է: Դա Հայաստանի քաղաքական պատմություն չէ: Երբ հայ ժողովուրդը որոշեց, որ պետք է պատմություն ունենա, վերցրեց այն հին հույներից` Հերոդոտոսից, Ստրաբոնից: Իսկ այդ պատմությունը գրականություն է: Իսկ եթե հռոմեացիներից վերցնեինք, կդնեինք քաղաքական պատմության սկիզբը: Ինչպե՞ս է` մենք ունենք կոնկրետ հերոսներ, դավաճաններ, նվիրյալներ, սրբեր, տականքներ և այլն: Չունենք նորմալ քաղաքական գործիչներ, որոնց մասին մտածենք` ի՞նչ պլատֆորմ է ունեցել, ինչի՞ է ձգտել և ինչքա՞ն է կարողացել անելգ Մենք այնքան վատ ենք վարվել, անխնա ենք եղել մեր մտածողների հանդեպ:
- Մեր բոլոր մեծերն են դժգոհ եղել իրենց հանդեպ վերաբերմունքից, սակայն մեծերի հանդեպ նույն անխնա վերաբերմունքը բնորոշ է ոչ միայն հայերին: Բացենք համաշխարհային մասշտաբով ցանկացած հանճարի կենսագրություն և կհամոզվենք:
- Դա այդպես է, սակայն համեմատվել ուրիշ ազգերի հետ մենք չենք կարող, որովհետև ուրիշ ազգեր սխալների կողքին ճիշտ բաներ էլ են արել: Մեզ մոտ հիմնականում սխալներ են, որովհետև մեր ընտրությունը մոդելավորված չէ` չգիտենք` ով է խելացին, ով` տգետը: Սա առաջին քայլն է` կատարել ճիշտ ընտրություն:
- Չե՞ք կարծում, որ «ճիշտ ընտրություն» ասվածն առաձգական հասկացություն է: Գուցե մեր ճիշտ ընտրության ընկալումը գոյատևե՞լն է. մենք հասել ենք 21-րդ դար, շատ ազգեր` ոչ:
- Քարշ գալը նախ` ինքնասիրության խնդիր է, հետո` դեֆորմացնում է մեր ինքնագիտակցությունը, մյուս կողմից էլ` դարձնում է օտարասեր: Օտարների կարծիքը մեր մասին մեզ համար գրեթե ճակատագրական նշանակություն ունի: Նրանց կարծիքով՝ մենք մեզ համար ստատուս ենք ձեռք բերում: Մեր մշակույթի բարձրակարգ գործիչները ստիպված են սպասել միջազգային ատյաններում գնահատականների, քանի որ նրանց չի բավարարում այն գնահատականը, որ տալիս է ազգը: Իսկ ազգը ծափահարում է միջակություններին: Երկու տիպի մտածողություն կա մեր երկրում` խոր ասիական և խիստ եվրոպական: Թեև անգամ Ասիան ինքը մտել է եվրոպական մշակույթի մեջ: Մեր ճանապարհը այդ խիստ եվրոպականը չէ, որովհետև կան բաներ, որ ազգը երբեք չի ընդունի: Բարձր ինտելեկտուալ հայի նկարագիրը երբեք չի ընդունի հյուսիսային ժողովուրդների ազատամտությունը:
- Սակայն նույն հյուսիսային ժողովուրդների ազատամտությունը չի ընդունվում նաև հենց Եվրոպայում: Տեսանք Ֆրանսիայում միլիոնանոց երթեր` ընդդեմ համասեռամոլ ամուսինների կողմից երեխաների որդեգրման, ընդդեմ ինցեստի: Այսինքն` դա միայն հայկական ավանդապաշտությանը բնորոշ մտածողություն չէ:
- Այո, բայց ֆրանսիական պառլամենտի պատգամավորները ևս ֆրանսիացիներ են, որոնք ներկայացնում են ամբողջական Ֆրանսիայի պատկերը: Եթե նախագահի թեկնածուն խոսք է տալիս ճանաչել միասեռ ամուսնությունները, ընտրողները գիտեն` այդպես էլ կլինի: Ինչո՞ւ է Օլանդը կարևորել հենց այդ կետը, ինչո՞ւ է Ցեղասպանության հարցը գցել մի կողմ և, դեմքից էլ երևում է, Հայաստանի մասին չի էլ ուզում լսել: Գիտե՞ք, մեր ինքնաճանաչողությանը` որպես թեմա, սկսել ենք անդրադառնալ 20-րդ դարում:
Մինչ այդ մենք մեզ երբեք կողքից չենք նայել: Ուրիշի կարծիքը` դրական կամ բացասական, մեզ համար եղել է հենակետ: Օրինակ` Բիսմարկն ասել է, որ հայերը պատրաստ չեն ունենալ պետություն: Իմ կարծիքով` մինչև այսօր էլ պատրաստ չեն: Եթե պատրաստ լինեին, այսքան հայ դուրս չէր գա երկրից: Դուրս գալը ներքին խնդիրների հետ կապված չէ: Ո՛չ: Դա կապված է գաղթականի փորձի հետ, որն ունի հայը. հայն ավելի հեշտ ձուլվում է դրսում, մեծ համակարգում, քան աշխատում ներսում իր համակարգը նորոգել:
- Ուզում եք ասել` «գաղթականի հոգեբանություն» արտահայտությունը կենսունա՞կ է: Իսկ գուցե այդպես արհեստականորե՞ն է մուծված` արդարացնելու այն հիմնական պատճառները, որոնցից փախչում են մեր շատ հայրենակիցներ: Շատերին հեռանալու որոշումը մեծ դժվարությամբ է տրվում, դա՛ էլ չմոռանանք:
- «Գաղթականի հոգեբանություն» արտահայտությունն այնքանով կա, որքանով կա «հայի խելք» ասվածը: Ինչո՞ւ չենք հիշում «հայկական անխելքություն» արտահայտությունը: Եթե մենք խելացի ազգ լինեինք, կունենայի՞նք նման ողբերգական պատմություն: Մենք իշխանությունը շատ հեշտությամբ տալիս ենք այնպիսի մարդկանց խմբի, որից ետ վերցնելն անչափ դժվար է:
- Ընտրություններն այն մեխանիզմն է, որով ընտրողները ցույց են տալիս իրենց վերաբերմունքն իշխանությունների հանդեպ: Ըստ այդմ` գործող որևէ իշխանության ընտրողները երբեք «այո» չեն ասել: Այդ դեպքում ո՞րն է Ձեր մեղադրանքի հիմքը:
- Եթե դու տեսնում ես, որ քո ընտրությունն արժեք չունի, կան ռադիկալ միջոցներ:
- Հեղափոխությո՞ւն:
- Այո՛, դուրս գալ փողոց ու չընդունել իշխանություններին: Եթե մեկ միլիոն մարդ քաղաքում մեկ ամիս նստացույց անի, ոչ մի իշխանություն չի դիմանա: Մեկ միլիոն մարդ: Դա տեղի չի ունենում, որովհետև կա այսպիսի մտածողություն` պետությունը հազիվ է գոյատևում, եթե անկայունություն լինի, թշնամին կօգտվի:
- Եվ ընտրում են երրո՞րդ ճանապարհը` արտագաղթ:
- Ո՛չ, արտագաղթն առաջին քայլն է: Հայի արտագաղթի պատճառը նախևառաջ հոգեբանական վիճակն է: Հայը ցեղասպանություն տեսած, վիրավոր ազգ է` էն գլխից: Իսկ ցեղասպանությունը 1000 տարի է տևել. մինչև 1915թ. քո երեսին թքել են, ով մեզ ժպտացել է, ուրախացել ենք, որ մարդու տեղ են դնում: Ինքնասիրությունը մեզ դարձրել է ոչ թե հպարտ, այլ գոռոզ: Մենք ընդհանուրի շահը չենք տեսնում, էգոցենտրիկ ենք: Այն տղաները, ովքեր տեսնում էին ընդհանուր շահը, Եռաբլուրում պառկած են: Երբ մեր երկրում փորձում ես հասկանալ` ի՞նչ է ուզում դժգոհ մարդը, էմոցիայից բացի` ոչինչ բռնել չես կարողանում: Սա ցույց է տալիս մեր քաղաքացիների ցածր քաղաքական կուլտուրան:
- Հայերին վերագրվում է գաղթականի հոգեբանություն, սակայն շարժման մեջ է ողջ աշխարհը:
- Աշխարհը շարժման մեջ է այն իմաստով, որ բոլորը գիտեն` որտեղ է իրենց հայրենիքը: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո կարծում էի, թե դրսում գտնվող խոշոր բարեգործական կազմակերպությունները, կուսակցությունները, մեր եկեղեցին կփորձեն ճիշտ առանցքի վրա պահել մեզ: Ո՛չ մի կառույց չաշխատեց, մեր պրոբլեմներին ադեկվատ արձագանքելու ուժ չունեցավ: Մինչև ԽՍՀՄ փլուզումը մեր պատմական տարածքներում բնակիչների կեսից ավելին հայկական էթնոսն էր, 2000թ.-ից այսկողմ մեր տարածքում ապրում է բնակչության մոտ 1/3-ը. մենք դարձանք Սփյուռքի ազգ: Մենք ունենք մի ճանապարհ. ազգը պետք է հավատա իշխանությանը: Եթե չի հավատում, ոչինչ չի ստացվի:
- Ճիշտ հասկանանք. ազգը պե՛տք է հավատա՞, թե՞ իշխանությունները պետք է իրենց աշխատանքով հավատ ներշնչեն:
- Ազգ ասելով` նկատի ունեմ նաև իշխանությանը: Ազգը պետք է հասկանա, որ պատմությունը, որն իր կենսագրությունն է, ողբերգական է ոչ թե նրա համար, որ ինչ-որ սխալ բաներ են արել այս մեկը կամ մյուսը, այլ ամբողջական կամքը, որով ինքն ապրում է, ճիշտ մտքով չի սնվում: Տարբեր ժամանակներում, քաղաքական տարբեր իրավիճակներում ազգը տարբեր վարք է դրսևորում: Հիմա գաղթական ենք, ժամանակին (20-ականներին, 40-ականներին, 80-ականներին) ձգտում էինք հավաքվել Հայաստանում: Այսօր արդեն մեր մեջ ակտիվացել է գաղթականի հոգեբանությունը:
Պետք է փոխել իրավիճակը, գտնել այն ձևը, որ ազգը տեսնի արդար ընտրություն` սկսած երկրի նախագահից, վերջացրած հավաքարարով: ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացի պետք է հասկանա` ճշմարտություն կա, և իշխանությունը պաշտպանում է ճշմարտությունը: Հակառակ դեպքում` իշխանությունը պետք է փոխել: Հայ ժողովուրդն իր տեսանկյունից խելքի պակաս չունի, իմ պատկերացմամբ` խի՛ստ ունի այդ պակասը: Խելքի դեֆիցիտը, մանավանդ պետականություն հասկացող խելքի դեֆիցիտը, մեծ է: Մեր ազգը չափազանց կոնսերվատիվ է. եթե այդպիսին չլիներ, այս ողբերգական ճակատագիրը կստիպեր վաղուց վերանալ:
- Մեր հավակնությունները կարծես այլ են: Սփոփվում ենք Սևակով. «Կանք, պիտի լինենք ու դեռ շատանանք»:
- Մնում է ճշտել` իսկ ո՞րն է մեզ համար կյանքի արժեքը: Ի՞նչ որակի կյանքով ենք ուզում լինել ու դեռ շատանալ: Կան իրավիճակներ, երբ ավելի լավ է պատվով վերանալ, քան քարշ գալ: Արմատապես պետք է փոխենք մեր մտածելակերպը: Ճիշտ մոդելավորենք մեր գնահատականը յուրաքանչյուրի մասին և յուրաքանչյուր խնդրի շուրջ:
Շարունակելի
... http://168.am/2013/06/21/241050.html«Խելքի դեֆիցիտը մեծ է»
Հայկական որոշ արտահայտություններ մեզ առանձնացնում են այլ ժողովուրդներից: Ունենք, օրինակ, «հայի բախտ» արտահայտությունը, որը ենթադրում է, որ այնպիսի ճակատագիր, ինչպիսին ունեցել են հայերը, ոչ մի այլ ժողովուրդ չունի: Ունենք «հայի հետին խելք»,«հայկական հյուրասիրություն», «հայի նախանձ» և շատ այլ նման արտահայտություններ: Այս արտահայտությունները բխում են մեր ինքնաճանաչումի՞ց, թե՞ զուտ զգացական մակարդակում ասված մտքեր են: Ազգային ինքնաճանաչողության խնդիրները մեր լավագույն մտավորականներից մեկի` մշակութաբան Ռուբեն Անգալադյանի ուսումնասիրության առարկան են:
– Փետրվարի 18-ի նախագահական ընտրություններին ընտրողների ակնհայտ մեծամասնությունը «ոչ» ասաց գործող իշխանություններին: Այս գրեթե համազգային ակտը կարելի՞ է համարել, դիցուք, «հայի ետին խելք»:
- Պետք է տարբերակենք լոկալ ընտրություններն այսօրվա Հայաստանի քաղաքական պատմությունից: Ցավոք, այդ քաղաքական պատմությունը գրված չէ, ինչպես գրված չեն 1-ին և 2-րդ հանրապետությունների պատմությունները: Հայաստանի թագավորությունների քաղաքական պատմությունը ևս չունենք:
- Պատմաբանները կարող են առարկել` ունենք հայ ժողովրդի պատմության դպրոցական դասագրքեր, բուհական ձեռնարկներ, ակադեմիական հրատարակություններ:
- Հայ ժողովրդի պատմությունը հայ ժողովրդի պատմություն է: Դա Հայաստանի քաղաքական պատմություն չէ: Երբ հայ ժողովուրդը որոշեց, որ պետք է պատմություն ունենա, վերցրեց այն հին հույներից` Հերոդոտոսից, Ստրաբոնից: Իսկ այդ պատմությունը գրականություն է: Իսկ եթե հռոմեացիներից վերցնեինք, կդնեինք քաղաքական պատմության սկիզբը: Ինչպե՞ս է` մենք ունենք կոնկրետ հերոսներ, դավաճաններ, նվիրյալներ, սրբեր, տականքներ և այլն: Չունենք նորմալ քաղաքական գործիչներ, որոնց մասին մտածենք` ի՞նչ պլատֆորմ է ունեցել, ինչի՞ է ձգտել և ինչքա՞ն է կարողացել անելգ Մենք այնքան վատ ենք վարվել, անխնա ենք եղել մեր մտածողների հանդեպ:
- Մեր բոլոր մեծերն են դժգոհ եղել իրենց հանդեպ վերաբերմունքից, սակայն մեծերի հանդեպ նույն անխնա վերաբերմունքը բնորոշ է ոչ միայն հայերին: Բացենք համաշխարհային մասշտաբով ցանկացած հանճարի կենսագրություն և կհամոզվենք:
- Դա այդպես է, սակայն համեմատվել ուրիշ ազգերի հետ մենք չենք կարող, որովհետև ուրիշ ազգեր սխալների կողքին ճիշտ բաներ էլ են արել: Մեզ մոտ հիմնականում սխալներ են, որովհետև մեր ընտրությունը մոդելավորված չէ` չգիտենք` ով է խելացին, ով` տգետը: Սա առաջին քայլն է` կատարել ճիշտ ընտրություն:
- Չե՞ք կարծում, որ «ճիշտ ընտրություն» ասվածն առաձգական հասկացություն է: Գուցե մեր ճիշտ ընտրության ընկալումը գոյատևե՞լն է. մենք հասել ենք 21-րդ դար, շատ ազգեր` ոչ:
- Քարշ գալը նախ` ինքնասիրության խնդիր է, հետո` դեֆորմացնում է մեր ինքնագիտակցությունը, մյուս կողմից էլ` դարձնում է օտարասեր: Օտարների կարծիքը մեր մասին մեզ համար գրեթե ճակատագրական նշանակություն ունի: Նրանց կարծիքով՝ մենք մեզ համար ստատուս ենք ձեռք բերում: Մեր մշակույթի բարձրակարգ գործիչները ստիպված են սպասել միջազգային ատյաններում գնահատականների, քանի որ նրանց չի բավարարում այն գնահատականը, որ տալիս է ազգը: Իսկ ազգը ծափահարում է միջակություններին: Երկու տիպի մտածողություն կա մեր երկրում` խոր ասիական և խիստ եվրոպական: Թեև անգամ Ասիան ինքը մտել է եվրոպական մշակույթի մեջ: Մեր ճանապարհը այդ խիստ եվրոպականը չէ, որովհետև կան բաներ, որ ազգը երբեք չի ընդունի: Բարձր ինտելեկտուալ հայի նկարագիրը երբեք չի ընդունի հյուսիսային ժողովուրդների ազատամտությունը:
- Սակայն նույն հյուսիսային ժողովուրդների ազատամտությունը չի ընդունվում նաև հենց Եվրոպայում: Տեսանք Ֆրանսիայում միլիոնանոց երթեր` ընդդեմ համասեռամոլ ամուսինների կողմից երեխաների որդեգրման, ընդդեմ ինցեստի: Այսինքն` դա միայն հայկական ավանդապաշտությանը բնորոշ մտածողություն չէ:
- Այո, բայց ֆրանսիական պառլամենտի պատգամավորները ևս ֆրանսիացիներ են, որոնք ներկայացնում են ամբողջական Ֆրանսիայի պատկերը: Եթե նախագահի թեկնածուն խոսք է տալիս ճանաչել միասեռ ամուսնությունները, ընտրողները գիտեն` այդպես էլ կլինի: Ինչո՞ւ է Օլանդը կարևորել հենց այդ կետը, ինչո՞ւ է Ցեղասպանության հարցը գցել մի կողմ և, դեմքից էլ երևում է, Հայաստանի մասին չի էլ ուզում լսել: Գիտե՞ք, մեր ինքնաճանաչողությանը` որպես թեմա, սկսել ենք անդրադառնալ 20-րդ դարում:
Մինչ այդ մենք մեզ երբեք կողքից չենք նայել: Ուրիշի կարծիքը` դրական կամ բացասական, մեզ համար եղել է հենակետ: Օրինակ` Բիսմարկն ասել է, որ հայերը պատրաստ չեն ունենալ պետություն: Իմ կարծիքով` մինչև այսօր էլ պատրաստ չեն: Եթե պատրաստ լինեին, այսքան հայ դուրս չէր գա երկրից: Դուրս գալը ներքին խնդիրների հետ կապված չէ: Ո՛չ: Դա կապված է գաղթականի փորձի հետ, որն ունի հայը. հայն ավելի հեշտ ձուլվում է դրսում, մեծ համակարգում, քան աշխատում ներսում իր համակարգը նորոգել:
- Ուզում եք ասել` «գաղթականի հոգեբանություն» արտահայտությունը կենսունա՞կ է: Իսկ գուցե այդպես արհեստականորե՞ն է մուծված` արդարացնելու այն հիմնական պատճառները, որոնցից փախչում են մեր շատ հայրենակիցներ: Շատերին հեռանալու որոշումը մեծ դժվարությամբ է տրվում, դա՛ էլ չմոռանանք:
- «Գաղթականի հոգեբանություն» արտահայտությունն այնքանով կա, որքանով կա «հայի խելք» ասվածը: Ինչո՞ւ չենք հիշում «հայկական անխելքություն» արտահայտությունը: Եթե մենք խելացի ազգ լինեինք, կունենայի՞նք նման ողբերգական պատմություն: Մենք իշխանությունը շատ հեշտությամբ տալիս ենք այնպիսի մարդկանց խմբի, որից ետ վերցնելն անչափ դժվար է:
- Ընտրություններն այն մեխանիզմն է, որով ընտրողները ցույց են տալիս իրենց վերաբերմունքն իշխանությունների հանդեպ: Ըստ այդմ` գործող որևէ իշխանության ընտրողները երբեք «այո» չեն ասել: Այդ դեպքում ո՞րն է Ձեր մեղադրանքի հիմքը:
- Եթե դու տեսնում ես, որ քո ընտրությունն արժեք չունի, կան ռադիկալ միջոցներ:
- Հեղափոխությո՞ւն:
- Այո՛, դուրս գալ փողոց ու չընդունել իշխանություններին: Եթե մեկ միլիոն մարդ քաղաքում մեկ ամիս նստացույց անի, ոչ մի իշխանություն չի դիմանա: Մեկ միլիոն մարդ: Դա տեղի չի ունենում, որովհետև կա այսպիսի մտածողություն` պետությունը հազիվ է գոյատևում, եթե անկայունություն լինի, թշնամին կօգտվի:
- Եվ ընտրում են երրո՞րդ ճանապարհը` արտագաղթ:
- Ո՛չ, արտագաղթն առաջին քայլն է: Հայի արտագաղթի պատճառը նախևառաջ հոգեբանական վիճակն է: Հայը ցեղասպանություն տեսած, վիրավոր ազգ է` էն գլխից: Իսկ ցեղասպանությունը 1000 տարի է տևել. մինչև 1915թ. քո երեսին թքել են, ով մեզ ժպտացել է, ուրախացել ենք, որ մարդու տեղ են դնում: Ինքնասիրությունը մեզ դարձրել է ոչ թե հպարտ, այլ գոռոզ: Մենք ընդհանուրի շահը չենք տեսնում, էգոցենտրիկ ենք: Այն տղաները, ովքեր տեսնում էին ընդհանուր շահը, Եռաբլուրում պառկած են: Երբ մեր երկրում փորձում ես հասկանալ` ի՞նչ է ուզում դժգոհ մարդը, էմոցիայից բացի` ոչինչ բռնել չես կարողանում: Սա ցույց է տալիս մեր քաղաքացիների ցածր քաղաքական կուլտուրան:
- Հայերին վերագրվում է գաղթականի հոգեբանություն, սակայն շարժման մեջ է ողջ աշխարհը:
- Աշխարհը շարժման մեջ է այն իմաստով, որ բոլորը գիտեն` որտեղ է իրենց հայրենիքը: ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո կարծում էի, թե դրսում գտնվող խոշոր բարեգործական կազմակերպությունները, կուսակցությունները, մեր եկեղեցին կփորձեն ճիշտ առանցքի վրա պահել մեզ: Ո՛չ մի կառույց չաշխատեց, մեր պրոբլեմներին ադեկվատ արձագանքելու ուժ չունեցավ: Մինչև ԽՍՀՄ փլուզումը մեր պատմական տարածքներում բնակիչների կեսից ավելին հայկական էթնոսն էր, 2000թ.-ից այսկողմ մեր տարածքում ապրում է բնակչության մոտ 1/3-ը. մենք դարձանք Սփյուռքի ազգ: Մենք ունենք մի ճանապարհ. ազգը պետք է հավատա իշխանությանը: Եթե չի հավատում, ոչինչ չի ստացվի:
- Ճիշտ հասկանանք. ազգը պե՛տք է հավատա՞, թե՞ իշխանությունները պետք է իրենց աշխատանքով հավատ ներշնչեն:
- Ազգ ասելով` նկատի ունեմ նաև իշխանությանը: Ազգը պետք է հասկանա, որ պատմությունը, որն իր կենսագրությունն է, ողբերգական է ոչ թե նրա համար, որ ինչ-որ սխալ բաներ են արել այս մեկը կամ մյուսը, այլ ամբողջական կամքը, որով ինքն ապրում է, ճիշտ մտքով չի սնվում: Տարբեր ժամանակներում, քաղաքական տարբեր իրավիճակներում ազգը տարբեր վարք է դրսևորում: Հիմա գաղթական ենք, ժամանակին (20-ականներին, 40-ականներին, 80-ականներին) ձգտում էինք հավաքվել Հայաստանում: Այսօր արդեն մեր մեջ ակտիվացել է գաղթականի հոգեբանությունը:
Պետք է փոխել իրավիճակը, գտնել այն ձևը, որ ազգը տեսնի արդար ընտրություն` սկսած երկրի նախագահից, վերջացրած հավաքարարով: ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացի պետք է հասկանա` ճշմարտություն կա, և իշխանությունը պաշտպանում է ճշմարտությունը: Հակառակ դեպքում` իշխանությունը պետք է փոխել: Հայ ժողովուրդն իր տեսանկյունից խելքի պակաս չունի, իմ պատկերացմամբ` խի՛ստ ունի այդ պակասը: Խելքի դեֆիցիտը, մանավանդ պետականություն հասկացող խելքի դեֆիցիտը, մեծ է: Մեր ազգը չափազանց կոնսերվատիվ է. եթե այդպիսին չլիներ, այս ողբերգական ճակատագիրը կստիպեր վաղուց վերանալ:
- Մեր հավակնությունները կարծես այլ են: Սփոփվում ենք Սևակով. «Կանք, պիտի լինենք ու դեռ շատանանք»:
- Մնում է ճշտել` իսկ ո՞րն է մեզ համար կյանքի արժեքը: Ի՞նչ որակի կյանքով ենք ուզում լինել ու դեռ շատանալ: Կան իրավիճակներ, երբ ավելի լավ է պատվով վերանալ, քան քարշ գալ: Արմատապես պետք է փոխենք մեր մտածելակերպը: Ճիշտ մոդելավորենք մեր գնահատականը յուրաքանչյուրի մասին և յուրաքանչյուր խնդրի շուրջ:
Շարունակելի
իսկ դու մտածել ես՞ արդյոք թե ինչու ենք մեր երկրում մենք այդքան միատարր: Այսպիսի ուրիշ միատարր երկիր երևի էլ չկա:
սա օբեկտիվ իրականություն է:
մենք շատ վախեցած ենք, ու ու դա ունի իր լիարժեք պատճառները:
մեր նման խաղաղասեր ազգ, շատ քիչ կա աշխարհի երեսին: ու դա արդեն մեր գենետիկայի մեջ է նստած: իսկ խաղաղասերը լինեկը մեծ ճոխություն է: դրա վճարն էլ դա է, որ մենք շատ պատնեշվող ենք արդաքին ազդեցություններից հենց մեր հասարակական կարծիք կոչված հզոր զենքով: եթե դա չլինի, ուրմեն երկու ուղի կա հիմնական, կամ մենք էլ ենք դառնում մարդասպան ազգ մյուսների /մասնավորապաս եվրոպա-ամերիկացիների/ նման, կամ էլ մենք էլ չենք լինում:
իսկ քեզ հարցրել ե՞ս թե մենք ինչի ենք էսքան քիչ մեր հողի վրա… ու գնալով քչանում…
այո, որտև մենք չենք այլասերվում, կամ շատ քիչ ենք այլասերվում...
դա էլ դրա գինն ա:
ամեն ինչի մաքուրն էլ շատ քիչ ա :
երկրից դուրս են գալիս, տղա ջան… ի ու ինչ այլանդակություն կա երկիրն առել ա ձեռը… էս ա՞ քո մաքրվելը…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ